«Με τους δημάρχους στην Κρήτη έχει γίνει ανέκδοτο ποιος θα είναι ο επόμενος δήμος που θα πληγεί. Πρέπει να γίνει κάτι για όλο το νησί, να γίνουν νέες μελέτες και να χρηματοδοτηθούν έργα ώριμα (...) Το (πρόγραμμα) "Αντώνης Τρίτσης" και το Ταμείο Ανάκαμψης δεν χρηματοδοτούν αντιπλημμυρικά. Μιλάμε για κλιματική κρίση και δεν μπορούμε να εντάξουμε πουθενά έργα που να είναι προτεραιότητα. Τα φαινόμενα πλέον είναι ακραία και τα αντιπλημμυρικά έχουν δημιουργηθεί χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα νέα δεδομένα. Είμαστε απογοητευμένοι, υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα». Αυτή η ...κατάθεση ψυχής ανήκει σε δήμαρχο της Κρήτης, που η περιοχή του βρέθηκε ξανά στο μάτι του κυκλώνα κατά την πρόσφατη φονική κακοκαιρία. Οι διαπιστώσεις βέβαια δεν απαλλάσσουν τις δημοτικές πλειοψηφίες από τις ευθύνες τους για το βάσανο που ζει ο λαός, απροστάτευτος από τα φυσικά φαινόμενα και τις καταστροφές. Οι τοπικές αρχές είναι κομμάτι του κρατικού μηχανισμού και συνένοχες στην πολιτική του «κόστους - οφέλους», που τσακίζει τις λαϊκές ανάγκες. Στην αγωνία τους πάντως να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, βγαίνουν και μεγάλες αλήθειες. Οπως ότι σε μια περιοχή, το ζήτημα της αντιπλημμυρικής προστασίας δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με αποσπασματικότητα, αλλά χρειάζεται ένα πιο ενιαίο σχέδιο κρατικής παρέμβασης και αναβάθμιση των υποδομών. Οτι παρά την «καραμέλα» της «κλιματικής αλλαγής», τίποτα ουσιαστικό δεν γίνεται για την προστασία του λαού. Και ότι τα προγράμματα με ευρωπαϊκά κονδύλια και το Ταμείο Ανάκαμψης δεν χρηματοδοτούν έργα που δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο. Μ' αυτά και με τ' άλλα, το μεγαλύτερο ανέκδοτο είναι οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι «δεν θα επιτρέψει να συμβεί άλλη τέτοια καταστροφή». Μέχρι την επόμενη.