Πώς γίνεται σε ένα πανεπιστήμιο - «πρότυπο», όπως παρουσιάζεται το ΑΠΘ, με έσοδα 65 εκατομμύρια ευρώ από ερευνητικά προγράμματα και 15 εταιρείες με «τεχνοβλαστούς», που «απενοχοποιούν τη σύνδεση του πανεπιστημίου με την ελεύθερη οικονομία», όπως καμαρώνει ο πρύτανης, να κινδυνεύουν φοιτητές, επειδή τα αμφιθέατρα είναι «τίγκα» και «ξεχειλίζουν» από τα παράθυρα; Κι όμως γίνεται! Γιατί το πανεπιστήμιο που ενσωματώνεται ολοένα και περισσότερο στις ανάγκες της αγοράς, λειτουργώντας το ίδιο με τέτοιους όρους, είναι πανεπιστήμιο που πολτοποιεί τις ανάγκες των φοιτητών, ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις, όπως να τους εξασφαλίσει τις αναγκαίες σύγχρονες υποδομές και μια θέση στα αμφιθέατρα, στα εργαστήρια, στη βιβλιοθήκη, στην πρακτική άσκηση. Η «σαρδελοποίηση» άλλωστε στις αίθουσες και στα αμφιθέατρα εξηγείται και από τη μεγάλη έλλειψη καθηγητών. Οπως ανέφερε σε δήλωσή της η αναπληρώτρια κοσμήτορας της Νομικής του ΑΠΘ (είναι η σχολή όπου έγινε το «ατύχημα» με την πτώση του φοιτητή από το παράθυρο), εδώ και δέκα χρόνια το εκπαιδευτικό προσωπικό έχει μειωθεί από 110 σε 70! Κατά τ' άλλα, η κυβέρνηση και το κράτος «σκίζονται» να βάλουν την αστυνομία στα πανεπιστήμια και υπογράφουν εκπαιδευτικές συμφωνίες με τα ...Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, καλλιεργώντας προσδοκίες για «βροχή» από πετροδόλαρα στα ΑΕΙ.

«Με τους δημάρχους στην Κρήτη έχει γίνει ανέκδοτο ποιος θα είναι ο επόμενος δήμος που θα πληγεί. Πρέπει να γίνει κάτι για όλο το νησί, να γίνουν νέες μελέτες και να χρηματοδοτηθούν έργα ώριμα (...) Το (πρόγραμμα) "Αντώνης Τρίτσης" και το Ταμείο Ανάκαμψης δεν χρηματοδοτούν αντιπλημμυρικά. Μιλάμε για κλιματική κρίση και δεν μπορούμε να εντάξουμε πουθενά έργα που να είναι προτεραιότητα. Τα φαινόμενα πλέον είναι ακραία και τα αντιπλημμυρικά έχουν δημιουργηθεί χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα νέα δεδομένα. Είμαστε απογοητευμένοι, υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα». Αυτή η ...κατάθεση ψυχής ανήκει σε δήμαρχο της Κρήτης, που η περιοχή του βρέθηκε ξανά στο μάτι του κυκλώνα κατά την πρόσφατη φονική κακοκαιρία. Οι διαπιστώσεις βέβαια δεν απαλλάσσουν τις δημοτικές πλειοψηφίες από τις ευθύνες τους για το βάσανο που ζει ο λαός, απροστάτευτος από τα φυσικά φαινόμενα και τις καταστροφές. Οι τοπικές αρχές είναι κομμάτι του κρατικού μηχανισμού και συνένοχες στην πολιτική του «κόστους - οφέλους», που τσακίζει τις λαϊκές ανάγκες. Στην αγωνία τους πάντως να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, βγαίνουν και μεγάλες αλήθειες. Οπως ότι σε μια περιοχή, το ζήτημα της αντιπλημμυρικής προστασίας δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με αποσπασματικότητα, αλλά χρειάζεται ένα πιο ενιαίο σχέδιο κρατικής παρέμβασης και αναβάθμιση των υποδομών. Οτι παρά την «καραμέλα» της «κλιματικής αλλαγής», τίποτα ουσιαστικό δεν γίνεται για την προστασία του λαού. Και ότι τα προγράμματα με ευρωπαϊκά κονδύλια και το Ταμείο Ανάκαμψης δεν χρηματοδοτούν έργα που δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο. Μ' αυτά και με τ' άλλα, το μεγαλύτερο ανέκδοτο είναι οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι «δεν θα επιτρέψει να συμβεί άλλη τέτοια καταστροφή». Μέχρι την επόμενη.

Τα τέρατα τελικά είναι πολλά. Σε κοινή θέα και πανελλαδική εμβέλεια. Εμπορεύονται το έγκλημα, τον βιασμό, «πουλάνε» κάθε δευτερόλεπτο τηλεθέασης πολύ ακριβά, ξεσκίζοντας παιδικές ψυχές. «Ποτίζουν» τα μάτια και τη συνείδηση των θεατών τους με «αρρώστια». Διαρροή πληροφοριών, δικογραφιών, κατηγορητηρίων... Το κράτος και οι μηχανισμοί του δουλεύουν κανονικά. Και μοιράζουν σε κομματάκια το προϊόν για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Λεπτομέρεια: Εκτός από το 12χρονο κορίτσι, το οποίο συνεχίζουν να κακοποιούν κάθε μέρα δημοσιογράφοι - τσαρλατάνοι, υπάρχουν κι άλλα 7 παιδιά, τα αδέρφια της... Στα μεγάλα τραπέζια των τηλεοπτικών βόθρων κατακρεουργούν και κατασπαράζουν τη 12χρονη, το 4χρονο, το 10χρονο, την 8χρονη... Μικρά παιδιά, που αν προσπαθήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον να εναντιωθούν στη σαπίλα όπου γεννήθηκαν και έζησαν, το ίδιο το σύστημα φροντίζει να τα ξεκόψει από κάθε τέτοια προοπτική. Αν λοιπόν υπάρχει κάτι που πρέπει να μείνει από τις ιστορίες φρίκης, πέρα από την απαίτηση να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να προστατευθούν επιτέλους τα παιδιά, είναι η ανάγκη να «σκοτώσουμε» με τον αγώνα μας το μεγαλύτερο απ' όλα τα τέρατα: Το σάπιο σύστημα και τις βρώμικες «αξίες» που αναπαράγονται στα λασπόνερά του.