Στους πραγματικούς σκοπούς ίδρυσης του ΝΑΤΟ, που απείχαν κατά πολύ από τις διακηρύξεις υπέρ της δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας και του κράτους δικαίου, αναφέρθηκε ο Κ. Σκολαρίκος, σημειώνοντας πως «στην πραγματικότητα το ΝΑΤΟ αποτέλεσε μια συμμαχία καπιταλιστικών κρατών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, που σκόπευε να προωθήσει τα συμφέροντά τους σε όλο τον κόσμο, δίχως να εξαλείφει τα αντικρουόμενα συμφέροντα των κρατών - μελών του».

«Η σημαντικότερη ενδοΝΑΤΟική διαφοροποίηση σημειώθηκε το 1958», συνέχισε, «όταν ο στρατηγός Ντε Γκολ, ηγέτης της καπιταλιστικής Γαλλίας, απαίτησε την ισότιμη συμμετοχή της στη διοίκησή του. Η απόρριψη των προτάσεών του αποτέλεσε την αφορμή ανάπτυξης του γαλλικού πυρηνικού προγράμματος και της προσωρινής αποχώρησης της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, το 1967».

Επεσήμανε δε ότι παρόμοιες αντιθέσεις εκδηλώθηκαν και αργότερα, ενώ εκφράζονται και σήμερα, στο πλαίσιο του ρωσο-ΝΑΤΟικού πολέμου στα εδάφη της Ουκρανίας, τόσο με επίκεντρο τη στάση του ΝΑΤΟ όσο και αναφορικά με τη σχέση ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Αναφερόμενος στην περίοδο μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές της περιόδου 1989 - 1991, ο Κ. Σκολαρίκος υπογράμμισε πως «ελλείψει πλέον του λεγόμενου "κομμουνιστικού κινδύνου", έγινε πιο καθαρά αντιληπτός ο επιθετικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ», που στην επέτειο των 50 χρόνων από την ίδρυσή του, κόντρα σε προηγούμενες δεσμεύσεις, αποφάσισε την ένταξη πρώην σοσιαλιστικών χωρών στη συμμαχία, ενώ ταυτόχρονα το νέο ΝΑΤΟικό δόγμα προώθησε την ίδρυση μισθοφορικών δυνάμεων σε κάθε κράτος - μέλος του και την ανάπτυξη δυνάμεων ταχείας επέμβασης.

Για το Σύμφωνο Συνεργασίας ΝΑΤΟ - ΟΗΕ το 2008, βάσει του οποίου προωθήθηκε η συνεργασία «για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, τον έλεγχο της εξάπλωσης όπλων μαζικής καταστροφής, την παροχή τεχνογνωσίας στις ειρηνευτικές επιχειρήσεις του ΟΗΕ και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε εμπόλεμες περιοχές», ο Κ. Σκολαρίκος σημείωσε: «Οι προβλέψεις της Συμφωνίας ήταν προκλητικές, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2001 και το 2003 οι πολεμικές επιχειρήσεις κρατών - μελών του ΝΑΤΟ εναντίον του Αφγανιστάν και του Ιράκ δικαιολογήθηκαν στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, της καταστροφής των βιολογικών όπλων και της προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών και κατέληξαν σε μαζικές σφαγές, στη συγκρότηση του Γκουαντάναμο και άλλων κολαστηρίων. Ουσιαστικά τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποιήθηκαν τότε, όπως και στη Συρία αργότερα, ως μοχλοί προώθησης των ΝΑΤΟικών συμφερόντων, τα οποία όλο και περισσότερο συνδέονται με την περικύκλωση της καπιταλιστικής Ρωσίας και της Κίνας».

«Στην ίδια κατεύθυνση, με τις αποφάσεις της Συνόδου της Βαρσοβίας το 2016 προωθήθηκε η στενότερη συνεργασία ΕΕ - ΝΑΤΟ, ενώ το 2021 οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση της AUKUS, όπου συμμετέχουν ακόμα ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, με σκοπό τον έλεγχο της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας», πρόσθεσε. Καταλήγοντας, τόνισε: «Οπως προκύπτει από τα προηγούμενα και όπως αναφέρει ένα σύνθημα, η ιστορική διαδρομή του ΝΑΤΟ είναι συνδεδεμένη με χούντες, πολέμους και τρομοκρατία, δηλαδή με όλα τα δεινά που χαρακτηρίζουν την καπιταλιστική εξουσία και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία. Γι' αυτό και η πάλη για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας».