Ο Γ. Συμεωνίδης ξεκίνησε την ομιλία του με τη λαϊκή ρήση «εάν μπορείς, με έναν σμπάρο χτύπα δύο ή και περισσότερα τρυγόνια», η οποία «ταιριάζει απόλυτα με τη μακρόχρονη σχέση της χώρας μας με το ΝΑΤΟ και φυσικά τις ΗΠΑ».

Οπως εξήγησε, «η ένταξη, η επί 70 χρόνια παραμονή και η απόλυτη συμπόρευση - με μικρές αποκλίσεις - σε έναν τέτοιο πολιτικο-στρατιωτιωτικό οργανισμό, που έχει τεράστιες απαιτήσεις, δεν θα ήταν δυνατή παρά μόνο εάν επιτυγχάνονται πολλοί στόχοι ταυτόχρονα για εγχώριες και ξένες άρχουσες τάξεις».

Αναφερόμενος σε δύο από αυτούς, σημείωσε πως «η μακρόχρονη παραμονή στη συγκεκριμένη συμμαχία, από επιλογή των εδώ αστών φυσικά, έχει δημιουργήσει σχέσεις εξάρτησης και ταυτόχρονα καλλιέργειας διάχυτης φοβίας στον λαό», και πρόσθεσε ότι αυτή η κατάσταση υπάρχει, και σε μεγαλύτερο βαθμό μάλιστα, στη συντριπτική πλειοψηφία των ένστολων.

Αναφέρθηκε στο επίπλαστο αίσθημα ασφάλειας που επικρατεί, παρά τον ρόλο των κάθε φορά συμμάχων μας στο παρελθόν και ιδιαίτερα «του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην επτάχρονη δικτατορία, στον διαμελισμό της Κύπρου, τα Ιμια, στη θέση τους για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών (...) κ.λπ.», και παρότι «ακόμα και πρωτοκλασάτα στελέχη τόσο προηγούμενων όσο και της παρούσας κυβέρνησης δηλώνουν ευθέως ή υπονοούν ότι σε περίπτωση πολέμου με τη "σύμμαχο" γείτονα, θα είμαστε μόνοι μας».

Αντίστοιχα, τόνισε πως «η θεωρία ότι θα έρθουν οι "σύμμαχοι" να μας βοηθήσουν και θα πολεμήσουν εναντίον συμμάχων όχι μόνο στερείται λογικής, αλλά, το σημαντικότερο, καταστρέφει την έννοια και την έξωθεν εικόνα της ίδιας της "συμμαχίας". "Σύμμαχοι" πολεμούν μεταξύ τους και άλλοι "σύμμαχοι" σπεύδουν να βοηθήσουν αμφοτέρους».

Με βάση τα παραπάνω, κατέληξε ότι το πρώτο «τρυγόνι» του ΝΑΤΟικού «σμπάρου» είναι «ο ρόλος του και οι συνολικότερες πολιτικές επιλογές και ενέργειες γύρω από τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας». «Ενα άλλο είναι οι εξοπλισμοί με τους οποίους θα κληθούν να πολεμήσουν τα παιδιά του λαού για την υπεράσπιση των συνόρων», συνέχισε και τόνισε: «Οι εξοπλισμοί της χώρας καλύπτουν ΝΑΤΟικές ανάγκες! (...) Φροντίζουν να μας προμηθεύουν ή ό,τι σαπάκι τούς περισσεύει, υπό τύπον δωρεάς, αλλά που τελικά χρυσοπληρώνεται, ή ό,τι εξυπηρετεί τους αποκλειστικά δικούς τους σκοπούς και σχεδιασμούς, που εννοείται καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού λαού (...) Το ΝΑΤΟ και οι αποστολές του ρυθμίζουν σε γενικές γραμμές από ποιον και τι αγοράζουμε, αλλά και πού θα το χρησιμοποιήσουμε».

Κλείνοντας, ο Γ. Συμεωνίδης σημείωσε πως «ιδιαίτερα το μόνιμο και έφεδρο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων καλούνται να συναισθανθούν τους κινδύνους που εγκυμονεί για την πατρίδα και τον ίδιο τον λαό αυτή η όλο και βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο, και να απορρίψουν οριστικά και αμετάκλητα τα παραμύθια της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, ότι η εμπλοκή στα σχέδια των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ αποτελεί "ασπίδα" για τη χώρα και "εγγύηση ειρήνης". Η έξοδος από το ΝΑΤΟ και τα πολεμικά του σχέδια, με ταυτόχρονο κλείσιμο όλων των αμερικανικών βάσεων, είναι σταθερά ψηλά στην ιεράρχηση των επιδιώξεών μας, στον δρόμο "για τον σοσιαλισμό και όχι τη βαρβαρότητα"».