Παρακαταθήκη αποτελεί ο συντονισμός σωματείων και φορέων της πόλης που εκφράστηκε στις πρόσφατες κινητοποιήσεις

Το βασικό κριτήριο για την κάθε φορά θέση ή στάση του Κόμματος αποτέλεσε και αποτελεί το γεγονός ότι το πετρέλαιο που εξορύσσεται, όπως και κάθε πηγή Ενέργειας, ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας, η γη και οι υποδομές, τα μεταφορικά και επικοινωνιακά δίκτυα αποτελούν περιουσία του λαού μας. Κάτω από διαφορετικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής και υπό τον κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό, με την εργατική τάξη στο τιμόνι της εξουσίας, μόνο τότε αυτός ο πλούτος (που για τα ορυκτά καύσιμα πρέπει να συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι δεν ανανεώνονται) μπορεί να αποτελέσει παράγοντα ευημερίας για τον λαό. Είναι γεγονός ότι αυτή η ξεκάθαρη στάση του Κόμματος πολεμήθηκε από κυβερνήσεις, αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, επιχειρηματικούς ομίλους. Φυσιολογικό, θα πει κανείς...

Το απειλούμενο λουκέτο στα τέλη του 1999 και ο κίνδυνος να χαθούν εκατοντάδες θέσεις εργασίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στο πεδίο της εργασιακής πείρας σε τομείς με εξαιρετικά υψηλή ειδίκευση, βρήκαν προσωρινή απάντηση με το «εγχείρημα» της «αυτοδιαχείρισης». Για το ΚΚΕ ήταν και τότε, είναι και σήμερα καθαρό ότι αποτελούσε έναν πολιτικό ελιγμό για να κρατηθεί η παραγωγική μονάδα ανοιχτή.

Η στάση μας επιβεβαιώθηκε σχετικά γρήγορα. Η «αυτοδιαχείριση» ήταν το «όχημα» τελικά για να «εξυγιανθεί» η επιχείρηση στις πλάτες των εργαζομένων, με ατέλειωτες θυσίες, που τότε ίσως δεν ήταν άμεσα ορατές, αφού κυριαρχούσε η «διατήρηση των θέσεων εργασίας». Εντατικοποίηση, «παγωμένοι» μισθοί, ακόμα και απλήρωτες υπερωρίες συνέθεταν την αναγκαία συνταγή για «να μεγαλώσει η παραγωγή», «να πιαστούν οι στόχοι», «να προχωρήσουν τα νέα επενδυτικά πλάνα» ώστε να προσελκυστεί τελικά κάποιος «αξιόπιστος επενδυτής».

Η «Ενεργειακή ΑΕ» έμελλε να χρησιμοποιήσει τον Πρίνο ως σκαλοπάτι για να «μπει» στην ενεργειακή αγορά και τελικά να απορροφήσει το μετοχικό κεφάλαιο του συνεταιρισμού των εργαζομένων, δίνοντας τέλος στην εποχή της «αυτοδιαχείρισης», τέλος αναμφισβήτητα προδιαγεγραμμένο μέσα στη μέγγενη του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, πόσο μάλλον σε έναν κλάδο που η συγκέντρωση κεφαλαίου είναι τεράστια και δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες.

Απέναντι σε αυτόν τον θόρυβο, της «υγιούς επιχειρηματικότητας», οι κομμουνιστές σταθερά προβάλλουμε στους εργαζόμενους:

-- Οτι κανένας πολιτικός, οικονομικός ή άλλος παράγοντας δεν μπορεί να τους σώσει από τη διαρκή προσπάθεια των καπιταλιστών και του κράτους τους να γίνεται η εργατική τους δύναμη ολοένα και πιο φτηνό εμπόρευμα.

-- Οτι είναι «μπανανόφλουδα» για τον εργάτη τα περί «καλών» και «κακών» αφεντικών. Με τα μέτρα και τα σταθμά των κυβερνήσεων, των αστικών κομμάτων, της ΕΕ η «Ενεργειακή», που πρωτοστατεί στο πεδίο της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», που βραβεύεται διεθνώς για τα ζητήματα ασφάλειας (παρά τα ΜΑΤ και την 4χρονη καθυστέρηση του shutdown), που συμμετέχει στους γενικούς αστικούς σχεδιασμούς για την περιβόητη «πράσινη μετάβαση», αποτελεί «πρότυπο επένδυσης»!

-- Οτι αστικό κράτος, κυβερνήσεις και ΕΕ, όταν πρόκειται για τα ζωτικά προβλήματα του λαού, βάζουν μπροστά το λεγόμενο «δημοσιονομικό κόστος», αλλά όταν πρόκειται για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων επιδεικνύουν εξαιρετική γαλαντομία (πρόσφατο θαλασσοδάνειο 100 εκατ.).

Από τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος έχει γίνει πλέον καθαρό ότι η εργοδοσία προσπαθεί να επιβάλει με κάθε τρόπο το «σχέδιο εξορθολογισμού του κόστους», έχοντας στα χέρια της ένα τεράστιο οπλοστάσιο νόμων από όλες τις κυβερνήσεις. Η κλιμάκωση της επίθεσης, με τις πρόσφατες 24 απολύσεις (σύσσωμου του ΔΣ του σωματείου), έχει σαφή στόχο: Να ξεμπερδεύει με τα συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα και να μετατρέψει τον Πρίνο σε γαλέρα. Για να διαλύσει το Σωματείο που βάζει εμπόδια στα σχέδιά της, έχει στα χέρια της τον νόμο Χατζηδάκη της σημερινής κυβέρνησης και τον απεργοκτόνο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, την κρατική βία και καταστολή. Για να απολύσει περίπου το 1/3 των εργαζομένων και να τους αντικαταστήσει με φθηνότερους εργολαβικούς, έχει στα χέρια της το πλαίσιο εργασιακού μεσαίωνα όλων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εργαζόμενοι στα «Πετρέλαια» μπορούν σήμερα ακόμα περισσότερο να αντλήσουν πολύτιμα συμπεράσματα: Για το ότι η «δίκαιη ανάπτυξη» που υπόσχεται η κυβέρνηση της ΝΔ και η «ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο» που υπόσχονται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ είναι οι δύο όψεις του ίδιου αντιλαϊκού νομίσματος. Οτι αποτελεί μεγάλη υποκρισία πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν και μας έφεραν έως εδώ (αφού, όπως έλεγαν, «το κράτος έχει συνέχεια») και που συνεχίζουν να πίνουν νερό στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας», να εμφανίζονται τώρα υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ακόμα περισσότερο που προσπαθούν να ξεπλύνουν την «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» ΕΕ, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση της πρόσφατης Επίκαιρης Ερώτησης. Οπως ακριβώς και η δημοτική αρχή και άλλες παρατάξεις στο Δημοτικό Συμβούλιο, που αφού απέρριψαν την πρόταση ψηφίσματος της «Λαϊκής Συσπείρωσης», εμφανίστηκαν στην κινητοποίηση των σωματείων στις 27/12 για να αναμασήσουν για μια ακόμα φορά ότι «όλα θα λυθούν με διάλογο».

Ο αγώνας των εργαζομένων στα «Πετρέλαια Καβάλας» μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα. Ξέρουμε βέβαια ότι ο αγώνας αυτός θα είναι πράγματι «ο πιο σκληρός», όπως λέει και το σύνθημα των εργαζομένων. Οτι θα απαιτηθεί η μέγιστη δυνατή έκφραση αλληλεγγύης από σωματεία και φορείς. Θα είναι αγώνας αντοχής και όπως όλοι οι αγώνες θα ζητήσει κι αυτός τις δικές του θυσίες.

Σε αυτόν τον δρόμο το ΚΚΕ βαδίζει χέρι χέρι με τους εργάτες, χωρίς να ζητά πολιτικές ταυτότητες. Σε αυτόν τον δρόμο καταθέτουμε με έργα και όχι με λόγια όλες μας τις δυνάμεις. Οι εργαζόμενοι στα «Πετρέλαια» αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και αξιοποιώντας την πείρα των τελευταίων χρόνων μπορούν να δουν καλύτερα κάποιες πλευρές.

-- Οι δυνάμεις του ΚΚΕ, πριν ακόμα εξαπολύσει η «Ενεργειακή» την «τελική της επίθεση», επικαλούμενη την ενεργειακή κρίση, την πτώση της διεθνούς τιμής του πετρελαίου, την πανδημία κ.ο.κ., είχε υπογραμμίσει ότι η γραμμή «βάζουμε πλάτη για να σωθεί η επιχείρηση» είναι γραμμή ήττας, αφού η εργοδοσία ...δεν καταλαβαίνει από τέτοια, ίσα ίσα που παίρνει ακόμα μεγαλύτερη φόρα για να επιτεθεί εκ νέου. Η τοποθέτησή μας αυτή δεν «κουνούσε το δάχτυλο» σε κανέναν, αλλά αποτελούσε τη δική μας συμβολή στις τότε διεργασίες. Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της διοίκησης του Σωματείου ότι «δεν θα αφήσουμε (η εταιρεία) να εκμεταλλευτεί ξανά το φιλότιμό μας επικαλούμενη για πολλοστή φορά ότι ο Πρίνος περνάει δύσκολες στιγμές», «θα αγωνιστούμε για την αξιοπρέπειά μας αλλά και για την αξιοπρέπεια των μελλοντικών μας συναδέλφων» κινούνται σίγουρα σε θετική κατεύθυνση.

-- Οταν η «Ενεργειακή» απέσυρε για να πουλήσει τελικά το γεωτρύπανο από το κοίτασμα «Εψιλον» και απέλυε μαζικά τους εργολαβικούς εργαζόμενους, το ΚΚΕ υποστήριζε ότι όλοι οι εργολαβικοί εργαζόμενοι έπρεπε να είναι μέλη του Σωματείου και όλοι μαζί να αντιταχθούν στις ομαδικές απολύσεις (επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ), αφού εκτός από το ότι η εργοδοσία πετούσε στην ανεργία δεκάδες συναδέλφους, προδιέγραφε και σε σημαντικό βαθμό τις σημερινές εξελίξεις, σε μια περίοδο που κρατώντας το brand name του Πρίνου προχωρούσε επιθετικά σε νέες επενδύσεις, με πιο εμβληματική αυτή του Ισραήλ αλλά και την πρόσφατη στην Αίγυπτο.

-- Αποτελεί προϋπόθεση νίκης για τον αγώνα να αναχαιτιστεί η επίθεση λάσπης και συκοφαντίας που έχει εξαπολύσει η εργοδοσία αξιοποιώντας καλοπληρωμένα παπαγαλάκια, κρατικούς θεσμικούς φορείς, κάθε λογής μηχανισμό. Το έργο άλλωστε το έχουμε ξαναδεί με τους απολυμένους εργάτες των «Λιπασμάτων». Τότε ήταν αυτοί οι «κακομαθημένοι», οι «καλοπληρωμένοι», οι «τεμπέληδες», οι «συνδικαλισταράδες» κ.λπ. Σήμερα είναι οι εργάτες των «Πετρελαίων».

Τα βήματα συντονισμού αγωνιστικών συνδικάτων, πολιτιστικών συλλόγων και άλλων μαζικών φορέων μπροστά στην κινητοποίηση στις 27 Δεκέμβρη αποτελούν σοβαρή παρακαταθήκη. Το κοινό πλαίσιο πάλης ενάντια στην αντεργατική επίθεση, στις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, στην τρομοκρατία και την κρατική βία, πλαίσιο πάλης που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο (εργοδοσία, κυβερνήσεις) και προτάσσει την απαίτηση να ζουν οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός με αξιοπρέπεια και σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής, μπορεί να αποτελέσει τη βάση μιας ευρύτερης συσπείρωσης που θα σηματοδοτήσει μια νέα περίοδο ανάτασης και ελπίδας.

Μια τέτοια συσπείρωση από τα κάτω, χωρίς να περιμένουμε «σωτήρες από τα πάνω» με τις κάθε λογής «προοδευτικές» κυβερνήσεις, μπορεί να δώσει σημαντική ώθηση στο εργατικό κίνημα της Καβάλας. Αυτές οι διεργασίες πρέπει να εκφραστούν και στο επίπεδο των συσχετισμών μέσα στο Εργατικό Κέντρο (ΕΥΚ), το οποίο φυσικά και «λάμπει διά της απουσίας του» από τον εμβληματικό αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Μετά από 4 και πλέον μήνες κινητοποιήσεων αναγκάστηκε να βγάλει ...ένα δελτίο Τύπου - μνημείο «κοινωνικού εταιρισμού».

Ας αναλογιστούμε τι δυναμική θα είχε αυτός ο αγώνας αν το ΕΥΚ βρισκόταν σε χέρια αγωνιστικών συνδικάτων, τίμιων συνδικαλιστών, κάνοντας πέρα τον μηχανισμό αναπαραγωγής των νόθων και επίπλαστων συσχετισμών με τα σωματεία - φαντάσματα... Κι αν σήμερα οι δυνάμεις που μπορούν να σηκώσουν αυτό το μεγάλο βάρος φαντάζουν ακόμα λίγες, αύριο θα γίνουν πολύ περισσότερες. Ας αναλογιστούμε τι όνειδος είναι για την Καβάλα του ηρωικού καπνεργατικού κινήματος, σήμερα το Εργατικό Κέντρο να βάζει πλάτες επί της ουσίας στην εργοδοσία διά της εκκωφαντικής σιωπής του, την ώρα που δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις, άλλα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες από όλη τη χώρα, ακόμα και από το εξωτερικό, στηρίζουν, βγάζουν ανακοινώσεις, εκδηλώνουν έμπρακτα (π.χ. με παραστάσεις διαμαρτυρίας στα υπουργεία) την αλληλεγγύη τους.

Ο αγώνας αυτός αποτελεί μέρος των αγώνων που αναπτύσσονται αυτήν την περίοδο σε όλη τη χώρα. Των εργαζομένων της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, των εργαζομένων στην «e-food», των εκπαιδευτικών που παλεύουν ενάντια στην ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων για να μαθαίνουν γράμματα όλα τα παιδιά του λαού, των υγειονομικών που παλεύουν μαζί με το τέρας της πανδημίας και ταυτόχρονα διεκδικούν ουσιαστική στήριξη του δημόσιου συστήματος Υγείας, των επαγγελματιών που στενάζουν από τα χρέη και τα λουκέτα.

Η διέξοδος που φωτίζει το ΚΚΕ δίνει δύναμη στους σημερινούς αγώνες, για να ζήσουμε καλύτερα, με αξιοπρέπεια, συμβάλλει στην απαιτούμενη αντοχή, που αποτελεί προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητά τους και ανοίγει τον δρόμο για τη μοναδική εναλλακτική προς όφελος της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, τον σοσιαλισμό.