Η κλιμάκωση της επίθεσης της εργοδοσίας, η οποία έχει αποθρασυνθεί από το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που έχουν διαμορφώσει οι αστικές κυβερνήσεις για την ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων, ήρθε ως συνέχεια του πρωτοφανούς οργίου καταστολής που έλαβε χώρα στις εγκαταστάσεις των «Πετρελαίων» από τα ξημερώματα της Τρίτης 21 Δεκέμβρη, με την επέμβαση των ΜΑΤ, την πολύωρη «κατάσταση πολιορκίας» στο εργοστάσιο, αλλά και τις συλλήψεις και μηνύσεις σε βάρος των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι στα «Πετρέλαια» όμως δεν κάνουν πίσω στον αγώνα τους. Ενωμένοι και συσπειρωμένοι στο Σωματείο τους και αποφασισμένοι, είτε δουλεύουν ως προσωπικό ασφαλείας είτε σε επίσχεση εργασίας όπου βρίσκονται από 1η Γενάρη, συγκεντρώνονται καθημερινά από το πρωί κοντά στην είσοδο των εγκαταστάσεων, λίγο έξω από τη Νέα Καρβάλη.

Εκεί, στο άτυπο «επιτελείο» του Σωματείου, συναντήσαμε αρχικά τον Μανώλη Κελαϊδάκη, πρόεδρο του Σωματείου, και τον αντιπρόεδρο, Χρήστο Πολυχρόνη. Με τον αντιπρόεδρο γυρίσαμε στα «πηγαδάκια» των εργαζομένων, που φορώντας τα χαρακτηριστικά πορτοκαλί μπουφάν δίνουν κάθε μέρα το «παρών» στον χώρο. Παρά τη σκληρή επίθεση που βιώνουν από την εργοδοσία και το κράτος, το ηθικό των εργαζομένων είναι υψηλό. Η αποφασιστικότητά τους, που βασίζεται και στην αλληλεγγύη που εισπράττουν, είναι εμφανής στο βλέμμα τους, στον τρόπο που μιλάνε.

Ο πρώτος εργαζόμενος με τον οποίο μιλήσαμε ήταν ο Κώστας, εργοδηγός στη θαλάσσια εξέδρα και ένας από τους 24 πρόσφατα απολυμένους, ο οποίος μόλις είχε φτάσει στον χώρο με τα χαρτιά της απόλυσης. Αν και ο δικαστικός επιμελητής τον έψαχνε να του τα παραδώσει από τη προηγούμενη μέρα, αυτός τα παρέλαβε μόλις το πρωί της Τετάρτης. Κι αυτό επειδή ο Κώστας την Τρίτη είχε βάρδια ως προσωπικό ασφαλείας στη θαλάσσια εξέδρα, και λόγω των καιρικών συνθηκών παρέμεινε εκεί αποκλεισμένος έως και τις 9 το πρωί της Τετάρτης. Μετά τη βάρδια και τον ολονύχτιο αποκλεισμό, που έληξε με το χαρτί της απόλυσης, το πρώτο μέρος όπου πήγε ήταν το σημείο συνάντησης του Σωματείου.

Από τα πρώτα πράγματα που συζητούν μαζί μας οι εργαζόμενοι είναι η εμπειρία της επέμβασης των ΜΑΤ στις εγκαταστάσεις: «Ηταν κάτι πρωτοφανές Μετά από όλα αυτά, οι απολύσεις ήταν κάτι το αναμενόμενο». Ο Γιάννης, που εργάζεται στα «Πετρέλαια» από το 1988, ήταν από τους πρώτους που συνελήφθησαν, στις 6 το πρωί. Βρισκόταν έξω από το εργοστάσιο όταν μπήκαν οι αστυνομικές δυνάμεις και μας περιγράφει ότι έμεινε μέχρι τις 11 το βράδυ στην κλούβα της αστυνομίας με χειροπέδες, πριν τον μεταφέρουν μαζί με τους υπόλοιπους στο αστυνομικό τμήμα.

Στη συνέχεια ακούσαμε τις λεπτομέρειες εκείνης της μέρας από πολλούς εργαζόμενους. 3 ομάδες των ΜΑΤ εισέβαλαν εκείνο το πρωί, κόβοντας με τροχούς την περίφραξη. «Δεν ξέραμε πού να πάμε! Μπήκαν μέσα και κυνηγούσαν τον κόσμο στις μονάδες, φώναζαν "πιάστε τους", άλλη κουβέντα δεν ακούσαμε. Από την αρχή ήθελαν συλλήψεις», μας μετέφερε ένας εργαζόμενος.

Μας περιέγραψαν το πώς έμειναν για ώρες σε έναν πύργο των εγκαταστάσεων, χωρίς νερό, φαγητό, ακόμα και φάρμακα. Ενας από τους εργαζόμενους, όταν χρειάστηκε τα χάπια του, επικοινώνησε για να του τα φέρουν. «Ξέρεις τι του απάντησε η προϊσταμένη; Να σηκωθεί, να κατέβει να συλληφθεί πρώτα και μετά να του δώσουν τα χάπια του!», μας είπε άλλος εργαζόμενος.

Μετά από τις πρώτες αυτές κουβέντες με κάθε «πηγαδάκι», η οργή τους ξεχειλίζει. «Βάλτε πλάτη και μη φοβάστε, μας έλεγαν, και εγώ δούλευα 2 χρόνια απλήρωτες υπερωρίες. Και μετά τι; Με έκαναν "εγκληματία", να τρέχω να σωθώ από τα ΜΑΤ», λέει χαρακτηριστικά ο Νίκος, κι αυτός από το 1988 στη δουλειά. Και πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του, ο διπλανός του συμπληρώνει: «Και αφού μας αντιμετώπισαν σαν εγκληματίες, την ίδια ώρα που ανακοίνωναν την απόλυση όλου του ΔΣ του Σωματείου, μας έστελναν μήνυμα που ξεκινούσε "αγαπητοί συνάδελφοι", για να γυρίσουμε στη δουλειά. Ξέρεις γιατί; Γιατί όπως και εμείς, και αυτοί το ξέρουν ότι χωρίς εμάς αυτό δεν λειτουργεί. Τι θα κάνουν; Θα μας αλλάξουν όλους με ανειδίκευτους; Πώς θα δουλέψουν οι εγκαταστάσεις αυτές; Ετσι; Θα γίνει Νέο Μεξικό εδώ έτσι και φύγουμε όλοι, η περιβαλλοντική καταστροφή θα είναι τεράστια».

Οι εργαζόμενοι περιγράφουν ότι για τρία χρόνια έκαναν θυσίες «για να πάει καλά το μαγαζί», όπως λέει ένας χαρακτηριστικά. «Ατελείωτα 12ωρα απλήρωτα, ούτε γάντια δεν είχαμε να φορέσουμε, ούτε ένα πανί να σκουπίσουμε τα χέρια μας. Και με αυτήν τη δουλειά η "Energean" τώρα έχει μπει στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, κάνει επενδύσεις. Τότε ήμασταν καλοί, τώρα που διεκδικούμε όμως είμαστε τραμπούκοι και εγκληματίες».

Πλέον για τους εργαζόμενους τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. «Το σχέδιο αναδιάρθρωσης τελικά αποδείχθηκε πως εξαρχής είχε στόχο το χτύπημα του Σωματείου και να κάνει τον Πρίνο εργασιακή γαλέρα», μας λέει ένας ακόμα εργαζόμενος, με τους άλλους να συμφωνούν κουνώντας το κεφάλι. «Ηταν οργανωμένο σχέδιο. Ο,τι διάλογος και να γινόταν, σκοπός τους ήταν να απολύσουν όλο το Σωματείο και έτσι να αποδεχθούμε να γυρίσουμε με τους όρους τους. Και όποιον δεν ήθελαν, να τον αντικαταστήσουν με ανειδίκευτους εργάτες με μισθούς πείνας», συμπληρώνει άλλος.

«Και τώρα;». Για κανέναν τους δεν του πήρε χρόνο να απαντήσει. «Ευτυχώς για εμάς είναι μονόδρομος αυτός ο αγώνας», λέει ο Γιώργος, από το 2010 στη δουλειά. Ο Φώτης, εργαζόμενος στα «Πετρέλαια» από το 2005, το θέτει ως εξής: «Ο δρόμος που επιλέξαμε δεν είναι άσφαλτος. Εχει λάσπες, αλλά θα τον βαδίσουμε, και παρότι έχει λάσπες, εμείς θα βγούμε πιο καθαροί! Γιατί διεκδικούμε την αξιοπρέπειά μας. Αξιοπρεπή μισθό, ασφαλείς συνθήκες εργασίας, την ασφαλή λειτουργία του εργοστασίου».

Η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη από τα σωματεία, τους μαζικούς φορείς, τους δίνουν κουράγιο στον αγώνα τους. «Πριν μερικά χρόνια είχαμε συμπαρασταθεί στον αγώνα που έδιναν εδώ πιο κάτω οι συνάδελφοι στη ΒΦΛ. Και έτσι τώρα και αυτοί είναι δίπλα μας», μας λένε, τονίζοντας επίσης ότι το μεγάλο συλλαλητήριο στις 27 Δεκέμβρη στην Καβάλα ήταν ένα σημαντικό βήμα, καθώς γνωρίζουν ότι εδώ και χρόνια καλλιεργείται ο «κοινωνικός αυτοματισμός», που στόχο έχει να διασπάσει τους εργαζόμενους. Ωστόσο, όλοι τους συμφωνούν ότι υπάρχει ακόμα περιθώριο να δυναμώσει η αλληλεγγύη. Από την άλλη, σχεδόν κανείς δεν παραλείπει να αναφερθεί στη σιωπή των τοπικών κυβερνητικών βουλευτών:«Αν δεν ανέβαζαν φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε αν ζουν ακόμη», αστειεύεται ένας εργαζόμενος.

Μιλήσαμε τέλος με τον πρόεδρο του Σωματείου, Μανώλη Κελαϊδάκη. Στη συζήτηση σταθήκαμε μεταξύ άλλων στο ζήτημα της αλληλεγγύης. «Ο λαός της περιοχής έχει αρχίσει και αντιλαμβάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό τη σημασία του αγώνα που δίνουμε», είπε, και τόνισε το ειδικό βάρος που έχει στον αγώνα τους η άμεση στήριξη που είχαν από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Σωματεία, ακόμα και Ομοσπονδίες του κλάδου από το εξωτερικό, σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Οπως και η ενότητα των εργαζομένων, η οποία, όπως λέει χαρακτηριστικά, «καλλιεργήθηκε στο μέτωπο του αγώνα».«Οταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την απόλυση κλονίζεσαι», μας λέει και συνεχίζει: «Κλονίζεται και η οικογένεια, αλλά η στήριξη που έχουμε στον αγώνα μάς δίνει κουράγιο, σε όλους, μας δείχνει ότι είμαστε στον σωστό δρόμο».

Τέλος, μιλώντας για το πώς αξιοποιήθηκε από την εργοδοσία ο νόμος Χατζηδάκη προκειμένου να απολυθεί ολόκληρο το ΔΣ του Σωματείου, τονίζει ότι πρέπει να σημάνει συναγερμός παντού, γιατί πρόκειται για γενική επίθεση σε όλους τους εργαζόμενους. «Μετά από την υπόσχεση και τον όρκο ότι αυτός ο αγώνας υπεράσπισης των αξιών, της ασφάλειας και των εργατικών δικαιωμάτων θα πάει μέχρι τέλους από τα μέλη του Σωματείου των "Πετρελαίων Καβάλας", απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε όλους τους εργαζόμενους της χώρας, που καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για γενική επίθεση στα δικαιώματα που αποκτήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια με αίμα και αγώνες, να συμπαρασταθούν ενάντια στον κοινό εχθρό, που δεν είναι άλλος από την πολιτική κάλυψη προς την ασυδοσία των εργοδοτών».