«Παππού» μου λέει, «τι είναι κυβέρνηση;».

«Κυβέρνηση, παιδί μου, είναι οι άνθρωποι που ψηφίσαμε και τους αναθέσαμε να εφαρμόσουν το πρόγραμμα για το οποίο τους ψηφίσαμε. Ενα πρόγραμμα για την ευημερία του λαού και την ανεξαρτησία της χώρας».

«Και η αντιπολίτευση, θέλει το αντίθετο;».

«Με δουλεύει ο μπάσταρδος», σκέφτηκα. Εκανα μια προσπάθεια.«Γιατί δεν πας, παιδάκι μου, σχολείο;».

Η απάντηση ήρθε γρήγορα: «Το απόγευμα έχουμε σχολείο. Το πρωί το κτίριο το χρησιμοποιεί ένα άλλο γυμνάσιο».

«Λοιπόν», συνέχισε αδίστακτα το αγόρι, «η αντιπολίτευση, θέλει το καλό του κόσμου;».

«Οχι, βρε αγοράκι μου, το καλό θέλει κι αυτή, αλλά πιστεύει ότι θα το πετύχει με διαφορετική στρατηγική».

«Και τόσους αιώνες δεν αποφασίσανε ποια είναι η σωστή στρατηγική για το καλό του λαού και να την ακολουθούν όλοι;».

Αρχισα να χάνω την υπομονή μου. «Αντε, παιδί μου, στο σπίτι σου να διαβάσεις κανένα μάθημα, να μ' αφήσεις και μένα να τελειώσω το "Ριζοσπάστη" μου».

«Το "Ριζοσπάστη" είδα, κύριε, γι' αυτό σας μιλάω. Τον βλέπετε εκείνο τον κύριο στον τελευταίο πάγκο; Είναι ο παππούς μου. Του είπα ότι θα 'ρχόμουνα να σας μιλήσω και ότι δε θα μου απαντούσατε σωστά... Πήγαινε, μου είπε και να παρακαλάς να μη σε βαρέσει κατακέφαλα».

Γέλασα. Ηταν ευγενικό παιδί. Με το απαραίτητο θράσος της ηλικίας του και τον ενθουσιασμό της νιότης. Ηταν δεκαεφτά χρόνων και θα τελείωνε το σχολείο σε ένα χρόνο, αλλά φαινόταν μικρότερος. Η σχέση μας και η ατμόσφαιρα είχαν αλλάξει εντελώς. Φαινόταν τώρα σαν να γνωριζόμαστε από πολύ καιρό. Μου είπε ότι ο ορισμός που έδωσα για Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση είναι ορισμός λεξικού και είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα.

«Και η Αντιπολίτευση;».

Η Αντιπολίτευση, που όπως και η Κυβέρνηση δέχεται τις Βάσεις, τις εντολές του ΝΑΤΟ να στέλνουμε στρατό όπου μας διατάξουν, να φιλοξενούμε τα ξένα στρατεύματα σ' όποιο χώρο διαλέξουν, να τους πληρώνουμε από πάνω και τα έξοδα, ν' αγοράζουμε όποια όπλα θέλουν αυτοί και απ' όπου θέλουν οι ΗΠΑ, να ακυρώνουμε αγορές που ήδη έχουμε κάνει και να εξευτελιζόμαστε μόνο και μόνο για να θυμίζουν οι ΗΠΑ στον κόσμο ποιος είναι το αφεντικό, τότε αυτή η ομάδα των ανθρώπων, που αυτοτιτλοφορείται Αντιπολίτευση δεν είναι τίποτα άλλο από μια άνεργη υποψήφια Κυβέρνηση, που οι άνθρωποί της περιμένουν με τη γλώσσα απ' έξω πότε θα γίνουν και αυτοί Κυβέρνηση, για να φάνε καλύτερα και να νιώσουν κι αυτοί την ηδονή της δόξας για κάποιο μεγάλο έργο σαν το Μετρό, που το τετραπλάσιο της αξίας του θα 'χει κλαπεί από τις τσέπες του ελληνικού λαού. Οι κυβερνήσεις και οι αντιπολιτεύσεις κατάντησαν να κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν ότι είναι καλοί για τη θέση τοποτηρητή. Οι Αμερικάνοι δεν έχουν παρά να διαλέξουν. Ο πονοκέφαλός τους είναι το ΚΚΕ, που δεν αγωνίζεται για θεσούλες και για χρήμα.

Σ' αυτή την ντροπή είναι ανακατεμένο όλο το ΠΑΣΟΚ. Υπουργοί, βουλευτές, στελέχη, ακόμα και απλά μέλη. Ακούσατε να παραιτηθεί κανένας υπουργός ή βουλευτής; Ούτε θα ακούσετε, γιατί φοβούνται να μη τους βγάλουν από τους καταλόγους. Κανείς δε μιλάει πριν από τις 9 Απριλίου. Μετά τις 9 Απριλίου θα βγουν στα τηλεοπτικά παράθυρα να πουν ότι αυτοί είναι οι καλοί. Θα βγουν καλυμμένοι από τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Κλείστε τους το δρόμο. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Μαύρο στους εχθρούς του ελληνικού λαού.