Αν κάτι επιβεβαιώνεται απ' αυτό το θέατρο με μοιρασμένους ρόλους, είναι το εξής: Το αντεργατικό έκτρωμα που παρουσίασε χτες η κυβέρνηση αποτελεί μία ακόμα «χάντρα» στο κομπολόι της διευθέτησης, με το οποίο ξηλώνεται εδώ και χρόνια ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας. Αποδεικνύεται επίσης ότι η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφωνούν στη «χρησιμότητα» που έχει η «διευθέτηση» για το κεφάλαιο και τα κέρδη του, αλλά στον τρόπο με τον οποίο αυτή θα γενικευτεί σαν εργαλείο «ευελιξίας», στον τρόπο με τον οποίο τελικά θα αυξηθεί η απλήρωτη δουλειά. Η όποια ένσταση του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλείται στο αν αυτό θα γίνεται μονομερώς από την εργοδοσία ή αν θα διατηρείται το «φύλλο συκής» της συλλογικής συμφωνίας, ώστε να διασφαλίζεται αποτελεσματικότερα η «κοινωνική συνοχή», αφού είναι γνωστοί οι μηχανισμοί που αξιοποιούν εργοδότες και εργατοπατέρες για να επιβάλλουν στους εργαζόμενους τα πιο αντιδραστικά μέτρα. Γι' αυτό, μπροστά στους αγώνες που έρχονται, αν κάτι πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι είναι ότι η πάλη τους πρέπει να στοχεύει στην καρδιά του προβλήματος, στο ξήλωμα δηλαδή όλων των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που χτίζουν εδώ και χρόνια τον εργασιακό μεσαίωνα και όπου κάθε κυβέρνηση βάζει τη δική της πινελιά.