Εχω συμφωνήσει με τα τρία κείμενα. Το τρίτο κείμενο ασχολείται αναλυτικά με το εργατικό, λαϊκό κίνημα. Οι επισημάνσεις σχετικά με κενά και αδυναμίες έχουν βάση και πρέπει να μας ανησυχήσουν.

Μέσα από τα Συνέδριά μας, αλλά και από δύο πανελλαδικά σώματα, ξεκαθαρίσαμε τη γραμμή μας στο εργατικό κίνημα. Το κείμενο επισημαίνει: «Εχουμε προσδιορίσει το βασικό περιεχόμενο της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και την προετοιμασία και ανάπτυξη της ικανότητας και δράσης του να αντιπαρατεθεί με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα σε συμμαχία με τα λαϊκά τμήματα των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου ενάντια στην επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής εξουσίας».

Ποιο είναι λοιπόν το βασικό περιεχόμενο;

1. Το βασικό χαρακτηριστικό της ανασύνταξης δεν περιορίζεται στη βελτίωση της συνδικαλιστικής δράσης, στην καλύτερη καταγραφή των αιτημάτων, αλλά στην προετοιμασία και οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την αποφασιστική αναμέτρηση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, η πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης (ε.τ.).

2. Μαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλαγή συσχετισμού υπέρ του ταξικού πόλου, κτύπημα του ρεφορμισμού, οπορτουνισμού και του νεοφιλελευθερισμού, αλλαγή συνείδησης της ε.τ.

3. Βαθιά πολιτική και ιδεολογική δουλειά για να αποκαλύπτονται οι μηχανισμοί της εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι κατάργησής τους. Αυτό σημαίνει, πέρα από την ανεξάρτητη θεωρητική ιδεολογική δουλειά του Κόμματος, πολιτικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης ώστε να κουμπώνει η οικονομική με την πολιτική πάλη.

4. Δυνατά Κόμμα και ΚΝΕ στους μεγάλους τόπους δουλειάς, σε κλάδους κ.λπ.

Σε αυτήν τη βάση, να δούμε το αποτέλεσμα της δράσης μας και το σχεδιασμό της δουλειάς μας αυτό το διάστημα.

Μέσα σε δύσκολες συνθήκες, με το μεγαλύτερο μέρος της ε.τ. ασυνδικάλιστο, ως Κόμμα δώσαμε μάχες ώστε να οργανωθούν αγώνες με πλαίσιο και προσανατολισμό που να υπηρετούν τη γραμμή της ανασύνταξης. Το ζήτημα όμως που πρέπει να συζητήσουμε και να εξετάσουμε είναι αν πετύχαμε ολοκληρωμένα να παρέμβουμε ώστε να απεγκλωβίζουμε δυνάμεις από τα γρανάζια του ρεφορμισμού, την επίδραση της αστικής διαχείρισης. Να δούμε αδυναμίες που πρέπει να διορθώσουμε.

Ασφαλώς, το κίνημα δεν μπορεί να μην προβάλλει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Το θέμα είναι με ποια πολιτική γραμμή δίνεται απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της ε.τ., του λαού. Με τα μονοπώλια και το κεφάλαιο ή ενάντια στην κυριαρχία του, με την εξουσία της ε.τ., του λαού;

Για παράδειγμα, σωστά παλεύουμε για υπογραφή ΣΣΕ στους κλάδους, στους χώρους δουλειάς κ.λπ. Ωστόσο, αν αυτό δεν συνδέεται με την πάλη της ε.τ. να κατακτήσει όλο τον πλούτο που παράγει, ο αγώνας δεν είναι αποτελεσματικός. Απλά, εκπαιδεύουμε την ε.τ. να διεκδικεί ψίχουλα στα πλαίσια αυτού του συστήματος καλλιεργώντας κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

Ας πάρουμε σαν παράδειγμα τις συμβάσεις που είχε υπογράψει ο κλάδος των κατασκευών. Να τι λέει η εισήγηση του Κόμματος για την εργατική δουλειά το 2010: «Για παράδειγμα: Στον τομέα των κατασκευών, ο άξονας πάλης των οικοδόμων για δεκαετίες αφορά στη διαπραγμάτευση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, για τις συνθήκες εργασίας και άλλα σχετικά. Οποιες επιτυχίες σε αυτόν τον αγώνα δεν αλλάζουν τη γενική θέση των οικοδόμων. Η θέση του οικοδόμου παραμένει πλήρως εξαρτημένη από το κεφάλαιο (...)».

Σωστά παλεύουμε να περιοριστούν τα ατυχήματα στους χώρους δουλειάς. Ομως αυτή είναι μια περιορισμένη και προσωρινή δραστηριότητα, χωρίς να ανοίγει και να βάζει σε ολοκληρωμένη βάση το ζήτημα της υγείας και της ασφάλειας.

Εμείς ξεκινάμε με το εξής ζήτημα: ΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ. Μέσα εδώ περιέχεται ο τρόπος ζωής, διατροφής, τόπος διαμονής του εργαζόμενου. Η ανεργία, η ανασφάλεια, το άγχος, η απληρωσιά, το μικρό μεροκάματο, η κατάσταση στην Υγεία και ασφαλώς οι συνθήκες δουλειάς στο χώρο εργασίας. Αυτοί και άλλοι είναι παράγοντες που συμβάλλουν όχι μόνο στο ατύχημα, αλλά στην πρώιμη φθορά της εργατικής δύναμης.

Ενα παράδειγμα: Ο μεταλλεργάτης που εργάζεται 8 ώρες τσιμπίδα στο καράβι δεν θα σωθεί με κάποια προσωρινά μέτρα που μπορεί να επιβάλει το σωματείο και είναι αναγκαία. Απαιτούνται 6 ώρες δουλειά, τακτικά διαλείμματα, άδεια 2 μήνες, σύνταξη στα 55 κ.λπ.

Αυτό το πεδίο φέρνει σε ουσιαστική σύγκρουση το κεφάλαιο με τις απαιτήσεις του εργαζόμενου. Εδώ φαίνεται η ανάγκη της εξουσίας των εργατών. Εδώ μας δίνεται η δυνατότητα να πολιτικοποιήσουμε τον αγώνα μας.

Επειδή, λοιπόν, γίνεται πολλή κουβέντα για καλά επεξεργασμένα πλαίσια δράσης κ.λπ. το ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι να βρούμε φωτισμένα μυαλά να σχεδιάσουν πλαίσια, αλλά να επεξεργαστούμε πλαίσια δράσης που θα υπηρετούν τη στρατηγική και τις προϋποθέσεις της ανασύνταξης.

Πιο συγκεκριμένα, έχουμε επεξεργαστεί πλαίσιο πάλης στον κλάδο των κατασκευών την περίοδο της κρίσης και της ανεργίας που προετοιμάστηκε με όλες τις δυνάμεις που εμπλέκονται στον κλάδο. Ποια είναι η βάση του πλαισίου; Αναδεικνύει από τη μια τις λαϊκές ανάγκες για κατοικία, έργα υποδομής που να ανακουφίζουν τα λαϊκά στρώματα, από την άλλη ανεργία, ανέχεια, εξαθλίωση και το κατασκευαστικό κεφάλαιο να επενδύει εκεί που θα έχει περισσότερη κερδοφορία. Αυτήν την αντίφαση ποιος θα τη λύσει και πού μπορεί να λυθεί; Στον καπιταλισμό όχι. Να γιατί επιβάλλεται να δουλεύουμε με επεξεργασμένη και πολιτικοποιημένη γραμμή. Μόνο έτσι μπορούμε να βάλουμε στο κέντρο της προσοχής των εργαζομένων τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, όπου η τεχνική και η επιστήμη θα είναι προς όφελος του λαού και όχι των μονοπωλίων.

Κατά συνέπεια, σύντροφοι, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα γενικότερα προβλήματα ζωής και δουλειάς της ε.τ. είναι βάση αγώνων και συσπείρωσης και θα πρέπει να διεξαγάγουμε αυτόν τον αγώνα στους κλάδους, στις επιχειρήσεις κ.λπ., όσο όμως κι αν οξυνθεί αυτή η πάλη, ακόμα κι αν πάρει τις πιο ανεβασμένες μορφές, δεν οδηγεί αυτόματα σε ταξική συνείδηση. Ταξική συνείδηση δημιουργεί ο αγώνας που προσανατολίζεται ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του και αναδεικνύει την ανάγκη της εργατικής εξουσίας.

Το Κόμμα μας με το Πρόγραμμά του έχει ξεκαθαρίσει το ζήτημα της εξουσίας. «Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, κομμουνισμό».

Με την έννοια αυτή, η παρέμβασή μας πρέπει να αποδομεί «τη λογική των σταδίων», της «καλύτερης αστικής διαχείρισης», που είναι ισχυρή μέσα στο εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα και αποτελεί εμπόδιο στους στόχους που έχουμε.

Το Κόμμα μας έχει ωριμότητα, έχουμε όπλο το Πρόγραμμά μας, οι εξελίξεις μάς επιβεβαιώνουν και μπορούμε να δουλέψουμε με τέτοιον τρόπο που να υλοποιήσουμε τα καθήκοντα που απορρέουν από τη στρατηγική μας.