Επιχειρώντας να εξωραΐσει την πολιτική της δημοσιονομικής χαλάρωσης και της πιο εκτεταμένης κρατικής παρέμβασης, που στόχο έχει τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας φορτώνοντας και τη νέα κρίση στους λαούς, αλλά και κρύβοντας ότι η πολιτική αυτή υλοποιείται ενιαία από σοσιαλδημοκρατικές και «νεοφιλελεύθερες» κυβερνήσεις, ο Αλ. Τσίπρας έκανε λόγο για «επίθεση από συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις σε πολιτικές αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους, το ρόλο της ΕΚΤ και του δικαιώματος να εκδίδει ευρωομόλογα, την παροχή στήριξης από την ΕΕ προς κράτη - μέλη μέσω επιδοτήσεων και όχι δανείων».

Παράλληλα, ζητώντας ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα στην υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου και του νέου «πράσινου deal» που έχει στόχο να βρουν κερδοφόρα διέξοδο συσσωρευμένα κεφάλαια, ο Αλ. Τσίπρας υποστήριξε ότι τα μέτρα που έχει αποφασίσει η ΕΕ, «η δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης, η αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας, το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ και η προώθηση της Πράσινης Συμφωνίας, με ένα ταμείο δίκαιης μετάβασης, είναι σημαντικά βήματα μεν, αλλά πολύ μικρότερα σε σχέση με τα τολμηρά βήματα που πραγματοποιούν οι ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα».

Ενώ επιχειρώντας να παρουσιάσει ότι η στρατηγική αυτή του κεφαλαίου, την οποία μπορεί κανείς να βρει αυτούσια και στα κυβερνητικά σχέδια, είναι δυνατόν τάχα να συνδυαστεί και με τις ανάγκες του λαού, δεν παρέλειψε και τα καλέσματα «οι προοδευτικές δυνάμεις να ενωθούν γύρω από ένα νέο συμβόλαιο για μια πιο κοινωνική, βιώσιμη και δημοκρατική Ευρώπη», με τις γνωστές χρεοκοπημένες προτάσεις, όπως π.χ. για την υλοποίηση του «ευρωπαϊκού πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων, προκειμένου να καταπολεμήσουμε τις ανισότητες και να προστατεύσουμε τους εργαζόμενους σε μια νέα - πιο ψηφιακή - αγορά εργασίας», την υλοποίηση δηλαδή της στρατηγικής της ΕΕ για τη «διαχείριση» - ενσωμάτωση της ακραίας φτώχειας και τη «θεσμοθέτηση» των αντεργατικών ανατροπών στο όνομα της «προστασίας» των εργαζομένων.