Την ίδια στρατηγική υπηρέτησε άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν νομοθετούσε ως κυβέρνηση την περιστολή του απεργιακού δικαιώματος, όταν ενεργοποιούσε τον νόμο Βρούτση για τον κατώτατο μισθό, όταν ψήφιζε τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας στους γιατρούς κ.ο.κ. Αλλά και τώρα, αυτό που προβάλλει ως «ατού» στον ανταγωνισμό του με τη ΝΔ, είναι ότι μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τους - από χέρι αντιλαϊκούς - αναπτυξιακούς στόχους του κεφαλαίου, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνική συναίνεση και συνοχή. Σε κάθε περίπτωση, η «κριτική» του στο κυβερνητικό νομοσχέδιο καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ έναν βολικό αντίπαλο για τη ΝΔ. Συμβάλλει ταυτόχρονα στο να συντηρούνται οι μεταξύ τους κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και να εγκλωβίζεται ο λαός στο ψευτοδίλημμα της μιας ή της άλλης εκδοχής της αστικής διαχείρισης. Αυτόν τον σκόπελο πρέπει να προσπεράσει, οργανώνοντας και δυναμώνοντας την πάλη του για σύγχρονους μισθούς και δικαιώματα.