Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του Κόμματος.

Δεν είναι λίγα τα στελέχη που διαβάζοντας το πρώτο κείμενο είδαν τον εαυτό τους σε αυτό, αδυναμίες που αντιμετωπίζουν και βήματα που εντοπίζουν στην καθοδηγητική τους προσπάθεια, στην παρέμβαση της οργάνωσης με διάφορες αφορμές. Αφορούν τη συγκρότηση των ΟΒ και των οργάνων, την αφομοίωση των μελών της ΚΝΕ, την ποιότητα της καθοδηγητικής μας βοήθειας, την ικανότητα της Οργάνωσης να συσπειρώνει περισσότερους για την επαναστατική αλλαγή, να κινητοποιεί περισσότερους, σπάζοντας τον συμβιβασμό. Πρόκειται για σκέψεις που απορρέουν από τη δράση και λειτουργία της Οργάνωσης, από τις δυσκολίες και τις δυνατότητες που εντοπίζει κατά την παρέμβασή της.

Αυτό ανεβάζει τον πήχη για τα Οργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ, ώστε να αποκρυσταλλωθούν σε οργανωμένα βήματα στο πώς καθοδηγούμε και οργανώνουμε την παρέμβαση, στο πώς βγάζουμε συμπεράσματα από την πείρα που υπάρχει σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Αφορούν το πώς διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις ώστε το μέλος της ΚΝΕ, δηλαδή ο νέος κομμουνιστής επαναστάτης, να ατσαλώνεται, να θωρακίζεται και να μπορεί να κερδίζει περισσότερους για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, σε όλες τις συνθήκες όπου δρα.

Ειδικά σε περιόδους «ήρεμες», που φαινομενικά δεν κουνιέται φύλλο, η απόφαση ενός νέου να ενταχθεί στην ΚΝΕ, ακόμα και ενός μέλους της να παλέψει για την επαναστατική αλλαγή, μοιάζει αντιφατική ή και εξωπραγματική. Ελοχεύει λοιπόν ο κίνδυνος να μένουμε στο «κάτι να κάνουμε», να βρούμε μια αιχμή «κάπως να κινητοποιήσουμε» χωρίς να προσπαθούμε να γενικεύσουμε, να βγουν συνολικότερα συμπεράσματα για την κοινωνία όπου ζούμε, για το αν υπάρχει εναλλακτική προοπτική. Ακόμα κι όταν σε αυτές τις «ήρεμες» περιόδους προσωρινά ανεβαίνουν οι αγωνιστικές διαθέσεις τμήματος της νεολαίας, υπάρχει ο κίνδυνος να μεταθέτουμε για μετά αυτήν τη συζήτηση, προκειμένου «να μη μας ξεφύγουν οι εξελίξεις», «να μη μείνουμε πίσω από αυτές».

Καθοδηγητικά λοιπόν πρέπει να μπαίνει διαρκώς στο επίκεντρο πώς το μέλος της ΚΝΕ αποκτά την ικανότητα, ξεκινώντας από ένα γεγονός, μια εξέλιξη, ένα πρόβλημα στον χώρο του, να μην αρκείται σε μια περιγραφή, αλλά να φωτίζει ποιες είναι οι αιτίες τους, ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, προβάλλοντας το πραγματικά νέο και προοδευτικό στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες, την πάλη για το σοσιαλισμό. Πρόκειται για ζητήματα που έχουμε ανοίξει και έχουν συζητηθεί μπροστά στο 12ο Συνέδριο της Οργάνωσης, χρειάζεται να αποτελούν διαρκώς το βασικό θέμα συζήτησης στα Οργανα, ξεκινώντας από τα ΓΠ μέχρι και τις ΟΒ.

Προϋποθέτει το μέλος της ΚΝΕ να κατανοεί τις συνθήκες όπου δρα, τον χαρακτήρα των εκάστοτε εξελίξεων. Να μπορεί να αποδομεί την αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, να προβάλλει τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, να αναδεικνύει με αποδεικτικό τρόπο τους «δύο κόσμους που βρίσκονται σε σύγκρουση» και όχι να περιμένει τι και πώς θα προκύψει από την τρέχουσα επικαιρότητα για να συζητήσει.

Προϋποθέτει την ικανότητα η οργάνωση να μιλάει για τον σοσιαλισμό γειωμένα και εξειδικευμένα με βάση τις εξελίξεις σε κάθε χώρο (όπως η εισαγωγή νέας τεχνολογίας, η ανάπτυξη της έρευνας και της επιστήμης), την πεποίθηση ότι υπάρχουν οι δυνατότητες για να πραγματοποιηθεί.

Η αξιοποίηση της ΚΟΜΕΠ, του πολιτικού βιβλίου, η υλοποίηση των μαθημάτων δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά αναγκαίο εξοπλισμό και απαραίτητη υποδομή για τη σκέψη και δράση των στελεχών, για να ανταποκριθούν στα παραπάνω. Είναι ενδεικτικό ότι από το καλοκαίρι και μετά επανέρχονται διαρκώς οι ίδιες ερωτήσεις για την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, τη διαχείρισή της, εντοπίζουμε αδυναμία να ξεφύγουμε από μια συζήτηση περιγραφής των μέτρων, ή κριτικής απέναντι σε αυτά με βάση το τι δεν λύνουν. Εν μέρει είναι λογικό, διότι πρόκειται για δύσκολο θέμα, αλλά αυτό δεν συνδυάζεται με τα αντίστοιχα μέτρα για να ανέβει η ικανότητα της Οργάνωσης: Υπάρχουν τεράστια περιθώρια ακόμα στη διακίνηση των αντίστοιχων εκδόσεων ακόμα και στο στελεχικό δυναμικό, παρατηρείται καθυστέρηση στην υλοποίηση των μαθημάτων στις ΟΒ.

Η καθυστέρηση που πολλές φορές εντοπίζουμε στην προσπάθεια ιδεολογικής και πολιτικής θωράκισης και εξοπλισμού των δυνάμεών μας αφορά καταρχήν τον καθοδηγητικό προσανατολισμό. Για παράδειγμα, σε περιόδους κινητοποιήσεων στους χώρους Εκπαίδευσης, καθοδηγητικά στο ερώτημα «τι προτείνετε» επιμένουμε να αναλύουμε κάποιες διεκδικήσεις ή αιτήματα, παρά να εξηγούμε την πρότασή μας για το σχολείο και το πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων, σε ποια κοινωνία θα υλοποιηθούν αυτά, σε συνδυασμό με την ικανοποίηση όλων των άλλων αναγκών (βεβαίως μαζί με τις απαραίτητες διεκδικήσεις σήμερα). Πόσο μάλλον αυτό να αποτελεί τον βασικό πυρήνα της συζήτησης της συνεδρίασης της ΟΒ σταθερά.

Στην ουσία δεν κατανοείται ολοκληρωμένα ότι η δουλειά με βάση τον στρατηγικό μας στόχο θα κάνει πιο διεισδυτική και αποτελεσματική την παρέμβασή μας. Γνώση των σύγχρονων δυνατοτήτων, κατανόηση του ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, σημαίνει κατανόηση του ποιες είναι οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και επομένως τη δυνατότητα αυτές να τις διεκδικήσω, ο αγώνας μου να έχει διάρκεια, να διαμορφώνω κάθε φορά τα κατάλληλα πλαίσια πάλης, να μπορώ να λαμβάνω υπόψη τις διαθέσεις, χωρίς να υποτάσσομαι σε αυτές. Δεν είναι αυτονόητο... Εχουμε καθοδηγητικά στο μυαλό μας ότι τα αντανακλαστικά των συντρόφων απέναντι σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και αδικίας θα αναπτύσσονται στο βαθμό που βαθαίνει το ταξικό τους κριτήριο; 'Η ποια είναι τα κριτήρια βάσει των οποίων θα επιλέξουμε την αιχμή, τη βάση στην οποία θα επιδιώξουμε την πλατιά συσπείρωση, κρατώντας όμως ως κόρη οφθαλμού το «πού το πάμε»;

Για παράδειγμα, στις φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι σωστό ότι επιλέξαμε ένα σύνθημα που συνδυάζει μέτωπα πάλης, αποκαλύπτει το χαρακτήρα των πολιτικών και κυβερνητικών επιλογών (λεφτά όχι για αστυνομικούς, αλλά για ανοιχτές σχολές), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αρκεί για να έχει ο αγώνας διάρκεια, να αποκτήσει αντοχή απέναντι στις πιέσεις - που δεν είναι μόνο οι «φανερές», όπως η ένταση της καταστολής, αλλά και οι «αθέατες», με πρωταγωνιστές οπορτουνιστικές ομάδες και τη σοσιαλδημοκρατία, που στοχεύουν στην ενίσχυση της ενσωμάτωσης παρουσιάζοντας την κυβέρνηση ως τον μοναδικό αντίπαλο, προωθούν τη διαμόρφωση ενός αντικυβερνητικού μετώπου. Αρα, λοιπόν, έχει σημασία διαρκώς το πού θέτουμε τη διαχωριστική γραμμή (στην προκειμένη, τι μόρφωση, τι επαγγελματική ειδίκευση, τι επαγγελματική προοπτική έχουμε ανάγκη και υπάρχουν οι δυνατότητες να έχουμε), τι ερωτήματα θέτουμε προς προβληματισμό και αυτά σταδιακά, μέσα από τη διαπάλη, την κινηματική δραστηριότητα, να γίνονται κτήμα όλο και περισσότερων νέων.