Στη μάχη της προετοιμασίας των συλλαλητηρίων για τις 31 Γενάρη που αποφάσισε η Γραμματεία του ΠΑΜΕ, μπαίνουν από χτες οι ταξικές δυνάμεις, οι επιτροπές αγώνα, συνδικάτα και συνδικαλιστές. Καλούν τους εργαζόμενους, με αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις τους, να πάρουν μαζικά μέρος στα συλλαλητήρια, να δώσουν συνέχεια στους αγώνες τους, να οργανώσουν την πάλη τους για τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση, να διεκδικήσουν νέες συλλογικές συμβάσεις εργασίας που να ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες της εργατικής οικογένειας, αλλά και με συνέπεια να σταθούν κόντρα στις προσπάθειες της κυβέρνησης για εμπορευματοποίηση της υγείας.

Για το σκοπό αυτό, ήδη το Συντονιστικό Σωματείων - Συνδικάτων και Συνδικαλιστών Αθήνας καλεί σε σύσκεψη την Τρίτη 15 Γενάρη. Η σύσκεψη γίνεται στις 6 μ.μ. στα γραφεία του Συνδικάτου Οικοδόμων. «Ολα δείχνουν -σημειώνει στην πρόσκλησή του το Συντονιστικό Αθήνας- ότι πολύ σύντομα, η κυβέρνηση θα επαναφέρει τις αποφάσεις της για το γκρέμισμα του δημόσιου και κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να απαιτήσουμε την υπογραφή νέων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Να διεκδικήσουμε αναβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, κόντρα στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση της υγείας.

Στην κρίσιμη αυτή αναμέτρηση -υπογραμμίζει το Συντονιστικό- πρέπει να βρεθούμε προετοιμασμένοι και να ετοιμάζουμε την αντεπίθεση της εργατικής τάξης, απέναντι στη συνολική επίθεση κεφαλαίου - κυβέρνησης και στη γραμμή υποταγής των πλειοψηφιών σε ΕΚΑ - ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ».

Την παραπάνω εκτίμηση του Συντονιστικού έρχεται να επιβεβαιώσει και το κείμενο της εξώδικης πρόσκλησης που έστειλε χτες η ΓΣΕΕ στις εργοδοτικές οργανώσεις με την οποία ζητάει την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ΕΓΣΣΕ του 2002. Το πλαίσιο που θέτει η πλειοψηφία, αναπαράγει και συντηρεί και για το νέο έτος τη δεινή θέση των εργαζομένων. Είναι «κομμένο και ραμμένο» στις ανάγκες της αυξημένης κερδοφορίας των επιχειρήσεων και μίζερα εκλιπαρεί, για κάποιες μικροαυξήσεις στο ύψος του πληθωρισμού και κάποιων απωλειών και όχι στην ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής οικογένειας.

Αιχμάλωτη του «ευρωπαϊκού ονείρου», πλασάρει το νέο παραμύθι περί «αφετηρίας σύγκλισης μισθών και ημερομισθίων με τα αντίστοιχα των χωρών της ΕΕ», ενώ ζητάει να αναγνωριστεί «η συμβολή των εργαζομένων στην επίτευξη του στόχου της εισόδου στην ΟΝΕ». Μιας ΟΝΕ, που είναι το όχημα όλων αυτών των ανατροπών σε βάρος της εργατικής τάξης και της χειροτέρευσης του εισοδήματός της.