Μόνο ως στοιχεία παρακμής ενός συστήματος μπορεί να δει κανείς τις εικόνες που έρχονται από τις εκλογές στις ΗΠΑ. Στην (μέχρι σήμερα) ηγέτιδα δύναμη του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, στο κράτος που χαρακτηρίζεται η «μητρόπολη του καπιταλισμού», με το πιο «αντιπροσωπευτικό δημοκρατικό πολίτευμα» και το πιο «προοδευτικό αστικό Σύνταγμα», ο λαός βλέπει εκλογικά τμήματα να πολιορκούνται από ενόπλους, «επιστολικές ψήφους» να κυκλοφορούν στα χωράφια και στα αζήτητα, κάλπες να καίγονται στους δρόμους. Πρόκειται για φαινόμενα που αντανακλούν μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της αμερικανικής αστικής τάξης, σε μια περίοδο κλυδωνισμών και αμφισβήτησης της πρωτοκαθεδρίας της, που δεν είναι βέβαια διατεθειμένη να την παραδώσει αμαχητί, αλλά αναζητάει τρόπο να την υπερασπιστεί. Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι μια αστοχία ή μια «δυσλειτουργία» του συστήματος, όπως λένε διάφοροι αναλυτές και στην Ελλάδα, εστιάζοντας στον ιδιόρρυθμο Τραμπ, αλλά μια ακόμα επιβεβαίωση ότι το σύστημα δεν είναι άτρωτο. Οτι οι αγιάτρευτες αντιφάσεις του βγάζουν διαρκώς στην επιφάνεια τα αδιέξοδα και τις αδυναμίες του. Κι αυτό πρέπει να δώσει κουράγιο σε όλους τους λαούς, και στον αμερικανικό. Επιβεβαιώνεται ότι η διέξοδος προς όφελός τους μπορεί να αναζητηθεί μόνο στην ανατροπή του σάπιου συστήματος, κόντρα σε όσους υπερασπίζονται το «τέλος της Ιστορίας» και μηρυκάζουν την «ανωτερότητα» του καπιταλισμού.