Η κυβέρνηση της ΝΔ εμφανίστηκε σαν έτοιμη από καιρό να αξιοποιήσει τις προβοκατόρικες ενέργειες στην ΑΣΟΕΕ, με τον προπηλακισμό του πρύτανη. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις πριν ένα χρόνο, σε παρόμοια γεγονότα πάλι στην ΑΣΟΕΕ, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδης δήλωνε «ούτε ανομία, ούτε αστυνομία στα πανεπιστήμια». Ενώ τώρα η κυβέρνηση ανακοίνωσε ίδρυση αστυνομίας πανεπιστημίων, τοποθέτηση καμερών και κάρτας εισόδου και αυστηροποίηση των ποινών για αδικήματα εντός πανεπιστημιακού χώρου.

Η προετοιμασία της κυβέρνησης να αξιοποιήσει τις προβοκατόρικες αυτές ενέργειες δεν φάνηκε μόνο από την αξιοθαύμαστη ταχύτητα με την οποία εξήγγειλε νέα μέτρα καταστολής για τα ΑΕΙ. Αποτυπώθηκε και στην αντίστοιχη προπαγανδιστική επίθεση που εξαπολύθηκε συντονισμένα από τον φίλα προσκείμενο στην κυβέρνηση αστικό Τύπο, με πάσης φύσεως «αγανακτισμένους» ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, πολιτικούς που αναπαρήγαγαν τα περί «φασισμού χωρίς χρώμα», φτάνοντας μέχρι τις δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Αδ. Γεωργιάδη, που καταλόγιζε ευθύνες στον Μ. Χρυσοχοΐδη για την επίθεση, ότι δήθεν «απέτυχε διότι κι αυτός δρούσε μέχρι στιγμής στην ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».

Μια σύντομη αναδρομή όμως στα μέχρι σήμερα πεπραγμένα τόσο της κυβέρνησης της ΝΔ όσο και των προηγούμενων αποδεικνύουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι τα μέτρα αυτά αποτελούν έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της καταστολής, ότι η σταθερή κλιμάκωσή τους συμβαδίζει και στηρίζει την αντιλαϊκή επίθεση.

Αποτελούν συνέχεια των νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ για τις διαδηλώσεις, του εκτρωματικού συνδικαλιστικού νομοσχεδίου που επιχειρεί να βάλει ταφόπλακα σε εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες, επιβεβαιώνοντας ότι θέλουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα αδύναμο μπροστά στην αντιλαϊκή επίθεση που είναι σε εξέλιξη και θα εκτινάξει τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Αποτελούν επίσης συνέχεια των κατασταλτικών μέτρων όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί ιδιαίτερα εύσημα, αφού, χαρακτηριστικά, εισήγαγε σειρά Οδηγιών της ΕΕ και ψήφισε τους νέους Κώδικες που εκσυγχρόνισαν το νομοθετικό οπλοστάσιο κατά των αγώνων του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αντίστοιχα, άνοιξε το δρόμο στην προσπάθεια να βάλει στο χέρι η αστική τάξη και το κράτος της τα ταξικά συνδικάτα, υψώνοντας για παράδειγμα νέα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία, προσπαθώντας να αποσπάσει τα στοιχεία των μελών τους μέσω και του Μητρώου Πραγματικών Δικαιούχων, κ.ο.κ.

Επιβεβαιώνεται ότι τα σχέδια αυτά της κυβέρνησης είναι κομμάτι της σταθερής επιδίωξης για ένταση της καταστολής και διεύρυνση των μορφών και μέσων της, στα χνάρια και της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, παράλληλα με τις προσπάθειες ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, σε συνθήκες όξυνσης της αντιλαϊκής επίθεσης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι με τα μέτρα για τα ΑΕΙ επιδιώκονται η εξασφάλιση της απρόσκοπτης επιχειρηματικής λειτουργίας των ιδρυμάτων, η αλλαγή του περιεχομένου και της οργάνωσης των φοιτητικών συλλόγων και η μετατροπή τους σε βασικούς θεσμικούς συνομιλητές της κυβέρνησης και επιχειρηματιών, για την προώθηση των κατευθύνσεων της ΕΕ στα πανεπιστήμια.

Στο δρόμο αυτό η κυβέρνηση συναντιέται με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο συμφωνούν στο κύριο, δηλαδή στην αποτελεσματικότερη προσαρμογή των πανεπιστημίων στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, για την οποία το οργανωμένο κίνημα και οι αγώνες του - και σε αυτό το πλαίσιο το πανεπιστημιακό άσυλο - αποτελούν εμπόδιο. Γι' αυτό και η ΝΔ πήρε τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφενός μεν από το 2015, με το πόρισμα της επιτροπής Παρασκευόπουλου, άνοιγε το δρόμο για την περαιτέρω ποινικοποίηση των αγώνων του φοιτητικού κινήματος, αφετέρου δε με την πολιτική του για τα ΑΕΙ και τη διαμόρφωση του Ενιαίου Χάρτη Ανώτατης Εκπαίδευσης ενίσχυσε την κατηγοριοποίηση πτυχίων και αποφοίτων, τη συνολικότερη προσαρμογή των ΑΕΙ στις ανάγκες της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, την επιχειρηματική τους λειτουργία, τον προσανατολισμό της Ερευνας προς όφελος της κερδοφορίας επιχειρηματικών ομίλων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων που αιματοκυλούν λαούς, όπως το ΝΑΤΟ.

Αποκαλύπτεται όμως και πως το γεγονός ότι τα πανεπιστήμια είναι κλειστά εδώ και πάνω από δέκα μήνες δεν οφείλεται στην αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά υπηρετεί την κυβερνητική προσπάθεια να προωθήσει την πολιτική της στην Ανώτατη Εκπαίδευση με ταχύτητα και με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις.

Η εκδήλωση της πανδημίας και οι αναγκαίοι περιορισμοί αξιοποιούνται ως ευνοϊκό έδαφος για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που ψηφίστηκαν εν μέσω καραντίνας θεσμοθέτησαν μια σειρά αυστηρούς περιορισμούς στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση αλλά και ευρύτερα, όπως η αναστολή της απαγόρευσης της πολιτικής επιστράτευσης, που ισοδυναμεί με δυνατότητα απαγόρευσης της απεργίας, ο περιορισμός έως 9 άτομα σε δημόσιες και ιδιωτικές συναθροίσεις. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση μονιμοποιούσε την τηλεργασία και τα ωράρια - λάστιχο, τις απολύσεις, αφήνοντας απροστάτευτους εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους.

Στην ίδια κατεύθυνση είναι και η προώθηση αναβαθμισμένων κατασταλτικών μέτρων στο όνομα της «διαφύλαξης της δημόσιας υγείας», όχι μόνο με την έναρξη της πανδημίας αλλά και στην εξέλιξή της, όπως η εγκατάσταση καμερών μέσα στις σχολικές αίθουσες, μικρότερης και μεγαλύτερης έκτασης τοπικοί περιορισμοί στις μετακινήσεις, ευρείας κλίμακας συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων σε μια ενιαία βάση που θα αξιοποιείται από διάφορους κρατικούς μηχανισμούς, προσπάθεια νομιμοποίησης της εφαρμογής διευρυμένων κατασταλτικών μέτρων «κατά κύματα» από την κυβέρνηση, κ.λπ.

Την ίδια περίοδο, η ΝΔ το μεν καλοκαίρι έκοβε και έραβε τα υγειονομικά πρωτόκολλα στα μέτρα επιχειρηματικών ομίλων, αεροπορικών εταιρειών και μεγάλων ταξιδιωτικών γραφείων, ενώ και τώρα διατηρεί την υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων, ταΐζοντας με «ζεστό» χρήμα την ιδιωτική Υγεία, διατηρεί επίσης την υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, μετατρέποντας τα σε εστίες υπερμετάδοσης, προβλέπει επιδόματα - ψίχουλα για ένα μέρος μόνο των εργαζομένων και αυταπασχολουμένων που πλήττονται, και την ίδια ώρα διοχετεύει πακτωλούς εκατομμυρίων σε τράπεζες και επιχειρηματικούς ομίλους, χωρίς να τους υποχρεώνει σε καμία προστασία των εργαζομένων τους.

Γι' αυτό και αποτελεί πρόκληση η δήλωση του πρωθυπουργού, στην τελευταία σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του Συμβουλίου της Ευρώπης, ότι «στόχος είναι η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης χωρίς υπονόμευση θεμελιωδών ελευθεριών». Αντίστοιχα προκλητικές - και καθόλου τυχαίες - είναι οι δηλώσεις άλλων στελεχών, όπως του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Αδ. Γεωργιάδη, ο οποίος καθιστούσε υπεύθυνη για την πρόσφατη έξαρση των κρουσμάτων τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στις 7 Οκτώβρη στο Εφετείο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, αλλά και η Ερώτηση στη Βουλή του βουλευτή της ΝΔ Κ. Μπογδάνου προς τον Μ. Χρυσοχοΐδη για το τι μέτρα προτίθεται να πάρει προκειμένου να μην πραγματοποιηθεί το αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο στις 17 Νοέμβρη.

Από τις τελευταίες εξελίξεις αναδεικνύονται και οι βαθύτερες στοχεύσεις της αστικής τάξης, του κράτους και των κομμάτων της για την αντιμετώπιση του ριζοσπαστισμού, πρωτίστως της κομμουνιστικής ιδεολογίας και δράσης, που αποτελεί σταθερή επιδίωξη συνολικά της ΕΕ και ήταν βασική πλευρά του τελευταίου κατάπτυστου νόμου ενάντια στις διαδηλώσεις, όπως ανέδειξε ως κύριο ζήτημα μόνο το ΚΚΕ.

Στην κατεύθυνση αυτή αξιοποιούνται διαχρονικά, από όλες τις μέχρι σήμερα αστικές κυβερνήσεις, και οι διάφοροι προβοκατόρικοι παρακρατικοί μηχανισμοί, σε ευθεία συνεννόηση με τους υπόλοιπους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους. Ο βρώμικος ρόλος τους όχι μόνο στην ανοιχτή καταστολή, αλλά και στη συκοφάντηση του ταξικού, οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος, κρύβεται κάτω από το μανδύα του αντισυστημικού, εγκλωβίζοντας και κόσμο χωρίς πολιτική πείρα.

Αλλωστε, με άξονα την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως «εγκληματικής οργάνωσης με το μανδύα κοινοβουλευτικού κόμματος», εξαπολύθηκε μια ομοβροντία άρθρων, παρεμβάσεων, τοποθετήσεων κυβερνητικών στελεχών, δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών που αναπαράγουν την επικίνδυνη θεωρία των «δύο άκρων», όπως «με τη βία, δεξιά και αριστερή, έχουμε ακόμα μέλλον», περί «κόκκινου φασισμού» κ.ο.κ. Αποκορύφωμα αποτελεί η τελευταία δήλωση του πρωθυπουργού, μετά την προβοκατόρικη επίθεση στην ΑΣΟΕΕ, περί «φασισμού που αλλάζει χρώμα». Από κοντά και η πιο ραφιναρισμένη, θεωρητική - μέχρι στιγμής - συζήτηση που είναι σε εξέλιξη, για τη δυνατότητα επιβολής περιορισμών ή και απαγόρευσης στη δράση πολιτικών κομμάτων που δεν υποκλίνονται στη δικτατορία του κεφαλαίου.

Φυσικά, το σερβίρισμα της ανιστόρητης θεωρίας των «δύο άκρων» βρίσκεται στο μενού όλων των αστικών κομμάτων, που πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ, όπου η θεωρία των «δύο άκρων», ως επίσημη πολιτική της, έχει οδηγήσει στην απαγόρευση κομμουνιστικών συμβόλων, κομμάτων και νεολαιών, σε αυστηρότατους περιορισμούς στη συνδικαλιστική και πολιτική δράση στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η «ριζοσπαστικοποίηση» (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Εσθονία, Λιθουανία κ.λπ.).

Αποκαλύπτεται ότι αποτελεί σταθερή επιδίωξη η περαιτέρω θωράκιση του αστικού κράτους σε συνθήκες νέας βαθιάς και συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, απότομης όξυνσης ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, λόγω και της διαφαινόμενης αμφισβήτησης της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, και μικρότερων ή μεγαλύτερων πολεμικών συγκρούσεων. Σε συνθήκες που εντείνεται η αντιλαϊκή επίθεση, προκειμένου να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα και αυτή τη νέα κρίση.

Αποκαλύπτεται επίσης ότι το χρώμα της δικτατορίας του κεφαλαίου είναι μαύρο σε όλες τις μορφές της. Οτι το αστικό κράτος επιδιώκει να διατηρεί το μονοπώλιο στη βία, κάτω από την ομπρέλα του «δημόσιου συμφέροντος», για να μπορεί η αστική τάξη ανενόχλητη να πιέζει το γόνατό της στο λαιμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για να «παίρνει ανάσα» η κερδοφορία της.

Αποκαλύπτεται τέλος ότι η μόνη αποτελεσματική απάντηση στην ένταση της καταστολής, στην αντιλαϊκή επίθεση, είναι ο αγώνας, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, του ταξικού εργατικού κινήματος και των βιοπαλαιστών της πόλης και της υπαίθρου ο οποίος σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο: Την αστική τάξη, το κράτος και τα κόμματά της, την ΕΕ και τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Ο αγώνας που έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που προτάσσει να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο και όχι τα λαϊκά στρώματα. Ο αγώνας θα ρίξει κόκκινο στη νύχτα!