«Να έρθουν οι επιχειρήσεις πιο κοντά στην κοινωνία», «μεταρρυθμίσεις», «σύνδεση της Εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας», «εξωστρέφεια», «πράσινη ανάπτυξη» και «καινοτομία»: Αυτά είναι μερικά από όσα «έδειξε» ο νέος πρόεδρος του ΣΕΒ ως απαραίτητα στοιχεία για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, στους «άξονες» που παρουσίασε ενώπιον του Κυρ. Μητσοτάκη και του Αλ. Τσίπρα προχτές.

Κάθε άξονας και μια «βεντάλια» απαιτήσεων που απευθύνουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι στο πολιτικό τους προσωπικό, για αποφασιστικότερη προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Στο στόχαστρο δεν μπαίνει μόνο το μεροκάματο, αλλά συνολικά η ζωή του λαού, κάτω από τον τίτλο «απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων της οικονομίας».

Εδώ εντάσσονται, για παράδειγμα, το πρόσφατο νομοσχέδιο για την Παιδεία, ή οι «πολυσυζητημένες μεταρρυθμίσεις στην αδειοδότηση, τη χωροταξία, την ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης, τη μείωση της γραφειοκρατίας, τη φορολογική νομοθεσία». Δηλαδή, η εφαρμογή όλων των διευκολύνσεων προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, σαν αυτές που πρόσφατα ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ με τον περιβαλλοντοκτόνο νόμο, που θα φέρει περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο πρόεδρος του ΣΕΒ εξέφρασε την απογοήτευσή του, επειδή «η κοινωνία συχνά δεν αγκαλιάζει, δεν εμπιστεύεται την επιχειρηματικότητα, τη βάζει απέναντί της». Γι' αυτό ιεραρχεί «το χτίσιμο μιας νέας σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα στις επιχειρήσεις και την κοινωνία». Τους ανησυχεί ότι το παραμύθι για τα «κοινά συμφέροντα» εργοδοτών και εργαζομένων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, έχει «δράκο» για το λαό. Τους ζορίζει που ο μύθος της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», που θα αναβαθμίσει τάχα τις υπηρεσίες στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, ξεφτίζει στα μάτια ολοένα και περισσότερων, όπως έγινε και στη διάρκεια της πρόσφατης πανδημίας.

Τους ενοχλεί ότι παρά τα εκατομμύρια που ξοδεύουν από τα κέρδη τους, κλεμμένος ιδρώτας των εργαζομένων, για να χρηματοδοτήσουν την περιβόητη «εταιρική κοινωνική ευθύνη», τα ψέματά τους αναδίνουν την ίδια βρώμα με τα ΕΛΠΕ στη Δυτική Θεσσαλονίκη, με τον ΧΥΤΑ στη Δυτική Αττική, με τα καζάνια στο Πέραμα και τη Δραπετσώνα. Εχουν την ίδια αποκρουστική εικόνα με τα κατεστραμμένα δάση, όπου φυτρώνουν ανεμογεννήτριες, προκαλούν την ίδια αγανάκτηση με το άκουσμα των δεκάδων νεκρών και σακατεμένων στα εργατικά «ατυχήματα».

Ο ΣΕΒ, ωστόσο, επιμένει στην ανάδειξη της «συμβολής των επιχειρήσεων στο κοινό καλό» και βάζει στόχο μέσω της «καινοτομίας» να γίνει «μόδα η επιχειρηματικότητα στη νεολαία, να μπει στα σχολεία, να παντρευτεί με το εκπαιδευτικό μας σύστημα». Να μαθαίνει δηλαδή η νεολαία από τα γεννοφάσκια της την αξία των «θυσιών» για να πάνε καλά οι μπίζνες της εργοδοσίας, την υποταγή στο κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Αλλος «άξονας» που ιεραρχεί ο ΣΕΒ είναι η «στροφή στη μεταποίηση» που θα δημιουργήσει «550.000 νέες, καλά αμειβόμενες και σταθερές θέσεις εργασίας», προφανώς σαν αυτές που «απολαμβάνουν» οι χιλιάδες εργολαβικοί και συμβασιούχοι σε κλάδους όπως η Ενέργεια, οι Μεταφορές, ή οι απολυμένοι σε μεγάλα εργοστάσια, όπως στη «ΣΝΑΪΝΤΕΡ», στην «ΤΕΡΝΑ» κ.α.

Ιεραρχούν μάλιστα και συγκεκριμένους κλάδους που θα κατευθύνουν τις επενδύσεις το επόμενο διάστημα, ζητώντας ακόμα μεγαλύτερη στήριξη από το κράτος, για να έχουν πιο κερδοφόρες αποδόσεις τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους: «Πράσινη ανάπτυξη», «κυκλική οικονομία» και «ενεργειακός μετασχηματισμός».

Εκεί όμως που αποκαλύπτονται πλήρως ο κυνισμός και η υποκρισία των μεγαλοεπιχειρηματιών, είναι στην αναφορά του προέδρου του ΣΕΒ στη διαχείριση της πανδημίας. «Εξακολουθούμε να τηρούμε μέτρα για την προστασία της υγείας των εργαζομένων», ανέφερε ανάμεσα σε άλλα, προκαλώντας τους εργαζόμενους που μέσα στην έξαρση της πανδημίας δούλευαν ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας.

Μπαίνοντας τέλος στο «ψητό», ο ΣΕΒ συστήνει στην κυβέρνηση να συνεχίσει στη «σωστή κατεύθυνση» και, κυρίως, «η κρίση να μη μας αποπροσανατολίσει από τους στρατηγικούς στόχους ούτε να αποτελέσει άλλοθι για την αποφυγή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων», να αξιοποιηθούν οι «ευκαιρίες» από τους «επερχόμενους ευρωπαϊκούς πόρους» για «ενίσχυση των επενδύσεων».

Χτυπάει βέβαια ανοιχτές πόρτες, μιας και στην ίδια συνέλευση, Μητσοτάκης και Τσίπρας διαγκωνίστηκαν για το ποιος είναι ικανότερος να διαχειριστεί τις υποθέσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων σε συνθήκες κρίσης, ποιος θα απορροφήσει καλύτερα για τα δικά τους συμφέροντα τα ευρωπαϊκά κονδύλια, που θα πληρώσει μέχρι τελευταίας δεκάρας ο λαός.

Την ...ομοψυχία αυτή διέγνωσε με ικανοποίηση ο πρόεδρος του ΣΕΒ, σημειώνοντας ως «ιδιαίτερα θετικό» το γεγονός πως «παρά τις όποιες διαφωνίες, υπάρχει ευρεία συναίνεση στο ότι απαιτούνται επενδύσεις με ρίσκο για να πάει μπροστά ο τόπος (...) Η αντιπολίτευση στάθηκε επάξια στο ύψος των περιστάσεων (στην υγειονομική κρίση). Φαίνεται να αναδεικνύεται ένα πιο ελπιδοφόρο μοντέλο αντιπαράθεσης και διαλόγου...».

Η «νέα εποχή», για την οποία κάνουν λόγο βιομήχανοι, κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα, ο «μετασχηματισμός» προς την «εξωστρέφεια», η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας μπροστά στη νέα οικονομική κρίση, δεν είναι στόχοι προς κατάκτηση από την εργατική τάξη και το λαό. Είναι μέσα για την ένταση της εκμετάλλευσης από τους μεγιστάνες του πλούτου, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να απαλλάξουν το σάπιο σύστημά τους από τις αντιθέσεις, τους ανταγωνισμούς, τις κρίσεις του.

Γι' αυτό, όσο το κεφάλαιο και τα επιτελεία του αγωνιούν για την ανάκαμψη των κερδών τους, το εργατικό κίνημα και οι φορείς του πρέπει να οργανώνονται για την ορμητική ανάπτυξη των αγώνων, για την ανασύνταξη και την αντεπίθεση, για την ικανοποίηση των αναγκών τους.