Με την έναρξη του προγράμματος «Συν-Εργασία», η κυβέρνηση δίνει στην εργοδοσία ένα ακόμα όπλο για το μαζικό τσάκισμα των μισθών και το παραπέρα χτύπημα της πλήρους απασχόλησης. Εργαζόμενοι σε μια σειρά από κλάδους βλέπουν τις συμβάσεις τους να μετατρέπονται σε μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας, με τους μισθούς τους να πετσοκόβονται ανάλογα.

Δίπλα στις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις του προηγούμενου διαστήματος, στην ανεργία εκατοντάδων χιλιάδων εποχικών εργαζομένων που δεν επαναπροσλαμβάνονται, στις μειώσεις μισθών και τις άλλες δυσμενείς μεταβολές συμβάσεων, δίπλα στους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους «σε αναστολή», που υποχρεώθηκαν να τα βγάλουν πέρα με 530 ευρώ το μήνα, δίπλα στο παραπέρα ξεχείλωμα του ωραρίου, στη γενίκευση της τηλεργασίας και τη συνδυασμένη χρήση όλων των αντεργατικών μέτρων που προωθήθηκαν από την αρχή της πανδημίας, το πρόγραμμα «Συν-Εργασία» έρχεται να «κουμπώσει» στο αντεργατικό οπλοστάσιο που διασφάλισαν στο κεφάλαιο όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.

Οι προβλέψεις του νέου μηχανισμού είναι χαρακτηριστικές:

• Η εργοδοσία μπορεί να μετατρέπει μονομερώς τις συμβάσεις πλήρους απασχόλησης σε μερική και εκ περιτροπής εργασία, με μείωση του ωραρίου και του μισθού που καταβάλλει μέχρι και κατά 50%.
• Οι μισθοί μειώνονται έως και 20%, αφού η προσωρινή κρατική κάλυψη θα αφορά μόνο το 60% των απωλειών των εργαζομένων, ενώ η σχετική επιβάρυνση θα γυρνά και πάλι στην πλάτη τους μέσω της αντιλαϊκής φοροληστείας και νέων περικοπών.
• Ενώ η κυβέρνηση αναμασά τα περί «διατήρησης των θέσεων εργασίας», το νέο πρόγραμμα διασφαλίζει ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν με τη λήξη του να απολύουν ελεύθερα τους εργαζόμενους που ενέταξαν σε αυτό, ενώ και κατά τη διάρκεια εφαρμογής του η εργοδοσία μπορεί ελεύθερα να απολύει άλλους εργαζόμενους της επιχείρησης.
• Γίνεται λόγος για «κρατική εγγύηση του κατώτατου μισθού» στο πλαίσιο του προγράμματος, ωστόσο στην πραγματικότητα ο νέος μηχανισμός, μαζί με όλες τις προηγούμενες ανατροπές, είναι ένα ακόμα εργαλείο για να συμπιεστεί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στις αμοιβές - ψίχουλα του κατώτατου μισθού (550 ευρώ καθαρά).

Μάλιστα, η εφαρμογή του «Συν-Εργασία» θα γίνεται συνδυασμένα με όλα τα υπόλοιπα αντεργατικά μέτρα. Ηδη οι καταγγελίες από χώρους δουλειάς είναι αποκαλυπτικές: Σε συνέχεια του συνδυασμού των «αναστολών» συμβάσεων σε ένα τμήμα των εργαζομένων και της απογείωσης της εντατικοποίησης σε άλλους της ίδιας επιχείρησης, εργαζόμενοι που εντάσσονται στο νέο πρόγραμμα με πετσόκομμα ωραρίων και μισθών, ενημερώνονται από την εργοδοσία ότι... με τις μειωμένες βάρδιες «δεν βγαίνει» να πάρουν την καλοκαιρινή τους άδεια!

Ο νέος αντεργατικός μηχανισμός και όλα τα υπόλοιπα τάχα «προσωρινά» μέτρα ήρθαν για να μείνουν, ακριβώς γιατί ικανοποιούν πάγιες απαιτήσεις του κεφαλαίου που αξιώνει σήμερα, στις συνθήκες της νέας οικονομικής κρίσης, να προωθηθούν πιο επιθετικά όσα δεν πρόλαβαν να περάσουν οι κυβερνήσεις του κατά τη διάρκεια της προηγούμενης.

Για να θωρακίσουν το κεφάλαιο απέναντι στην όποια χασούρα, αφού πρώτα «έσκασε» στα κέρδη, προσφέρουν στη μεγαλοεργοδοσία μια τεράστια βεντάλια αντεργατικών μέτρων «ευελιξίας» και «μείωσης του κόστους», ενώ ταυτόχρονα καλούν τους εργαζόμενους να προσαρμόσουν τη ζωή και τις απαιτήσεις τους στα ψίχουλα και τα τσακισμένα δικαιώματα. Κυβέρνηση και εργοδοσία διαμορφώνουν αυτήν την περίοδο ένα τετελεσμένο που θα βρουν οι εργαζόμενοι μπροστά τους.

Μέσα σε όλα τα παραπάνω, είναι προκλητική η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ξαναμοστράρει «φιλεργατικό» προσωπείο, όταν ως κυβέρνηση «απογείωσε» το σχετικό οπλοστάσιο του κεφαλαίου με όλα τα αντεργατικά μέτρα του 3ου μνημονίου, ενώ σήμερα ως αντιπολίτευση προσπαθεί να πείσει ότι υπάρχει... «καλή ευελιξία» που θα ωφελεί ταυτόχρονα τη μεγαλοεργοδοσία και τους εργαζόμενους, διαφημίζοντας μάλιστα ότι με τις δικές του προτάσεις «ο εργοδότης ελαφρύνεται πολύ περισσότερο»!

Η «επόμενη μέρα» της ολομέτωπης επίθεσης στους εργαζόμενους είναι ήδη εδώ και δεν χωρά καμιά επανάπαυση. Απέναντι στην αντεργατική επίθεση που προχωρά ενιαία, είτε με περιοριστικά είτε με επεκτατικά μέτρα διαχείρισης της κρίσης, υπάρχει συσσωρευμένη πείρα, υπάρχει αποκούμπι, το ταξικό εργατικό κίνημα και οι αγώνες που αναπτύσσει σε όλη τη χώρα, σε κλάδους και χώρους δουλειάς, η οργάνωση και η παραπέρα ενίσχυση των οποίων πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, για να μην πληρώσουν ξανά την κρίση!