Πολλά και διάφορα λέγονται και γράφονται, μετά το φιάσκο της εξαγοράς της Ολυμπιακής Αεροπορίας από την ΑΧΟΝ, την ιδιωτική αεροπορική εταιρία, που διέκοψε πρόσφατα τη λειτουργία της αφήνοντας χρέη αρκετών δισεκατομμυρίων δραχμών και η οποία είχε κριθεί, πριν από λίγους μήνες και παρέμενε, έως προχτές, ο πλέον αξιόπιστος και προτιμητέος αγοραστής του εθνικού μας αερομεταφορέα. Ολα, όμως, αποσκοπούν στην αποφυγή της επανάληψης ενός παρόμοιου φαινομένου. Κανείς δεν ασχολείται, με την ουσία της επιχείρησης ιδιωτικοποίησης ή, αλλιώς, ξεπουλήματος των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας γενικότερα. Κανέναν δεν απασχολούν ερωτήματα, όπως: Πότε μια επιχείρηση μπορεί να είναι ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο, όταν είναι δημόσια ή όταν είναι ιδιωτική και με ποιες προϋποθέσεις; Πού οφείλονται οι ζημιές των δημόσιων επιχειρήσεων - όσων είναι ζημιογόνες; Σ' αυτές καθ' αυτές τις επιχειρήσεις ή στην πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων και των διορισμένων απ' αυτές διοικήσεων;

Στα ερωτήματα αυτά, όμως - όπως και σε μια σειρά παρόμοια - βρίσκεται η ουσία του προβλήματος. Ουσία, που έχει να κάνει, με τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και το αντίστοιχο περιεχόμενο των πολιτικών όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων και όχι, βέβαια, με τη δαιμονοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων.