Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, και σ' αυτή την προεκλογική περίοδο επιβεβαιώθηκε κάτι που είδαμε και τα προηγούμενα χρόνια. Οτι ενας κόσμος, ιδιαίτερα νεότερος ηλικιακά, οδηγείται στο να επιλέξει ανάμεσα στα αστικά κόμματα με βαριά καρδιά, χωρίς μαχητική υποστήριξη, χωρίς να εμπνέεται από την πολιτική τους και τις θέσεις τους. Είναι κι αυτό μία ακόμα εκδήλωση της λογικής του «μικρότερου κακού». Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από τη μικρή συμμετοχή κόσμου στις συγκεντρώσεις τους. Οσο κι αν κοκορομαχούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για το ποιος είχε την πιο καλά ή πιο κακά στημένη συγκέντρωση, όσο κι αν θυμήθηκαν τη «μάχη των συγκεντρώσεων» (!), δεν μπορούν να κρύψουν ότι και οι δύο δεν εμπνέουν, δεν μαχητικοποιούν, δεν κινητοποιούν... Κάτι που βεβαίως είναι λογικό, αφού η πολιτική τους δεν δίνει ελπίδα και όραμα στο λαό, γιατί του λέει ότι πρέπει να μάθει να ζει με ψίχουλα, με χαμηλές απαιτήσεις, να παραιτηθεί από τις ανάγκες του. Το αντίθετο είδαμε στις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ. Η μαζική συμμετοχή και η μαχητικότητα ήταν αυτά που τις χαρακτήρισαν, ακριβώς γιατί το ΚΚΕ δίνει όραμα, προοπτική για το λαό και τη νεολαία με την ανατρεπτική πολιτική του, έχει αποφασιστική συμβολή στους λαϊκούς αγώνες, λέει ότι όχι, δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με το σήμερα... Ας κάνουν διαγωνισμό Οσκαρ ανάμεσα στους «σκηνοθέτες» τους! Αφού αποδείχθηκαν μάστορες να «γεμίζουν» άδειους δρόμους και πλατείες. Το ζήτημα βέβαια είναι ο λαός, οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα οι νέοι, με αισιοδοξία, μαχητικότητα και αποφασιστικότητα, να κάνουν το βήμα, να στηρίξουν το ΚΚΕ παντού, σε όλες τις κάλπες, να αλαφρύνουν την καρδιά και τη συνείδησή τους και να έχουν και τα δύο τους χέρια... την επόμενη μέρα...