«Εργα και ημέρες» των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ | 2019 ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

'Σύγχρονη Εποχή' - Απαντα Ι.Β. Στάλιν, 4ος τόμος

'Σύγχρονη Εποχή' - Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ

'Σύγχρονη Εποχή' - 150 Χρόνια από τη γέννηση του Λένιν

2019 ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

«Εργα και ημέρες» των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ

Χιλιάδες ΑμεΑ ζουν με την αγωνία αν θα περισώσουν το πενιχρό επίδομα και τη σύνταξη αναπηρίας από το «σφαγείο» των ΚΕΠΑ, από τα οποία μέσα σε μια πενταετία (2012 - 2017) πέρασαν πάνω από 700.000 άνθρωποι, με εκατοντάδες χιλιάδες απ' αυτούς να μένουν χωρίς αναπηρικό επίδομα και σύνταξη. Ο αριθμός των αναπήρων χρόνο με το χρόνο «λιγοστεύει» μόνο στα χαρτιά, καθώς τα ΚΕΠΑ βγάζουν σωρηδόν αποφάσεις που μειώνουν τα ποσοστά αναπηρίας κάτω του 67% ή αποχαρακτηρίζουν αναπηρίες στερώντας ακόμη κι αυτά τα πενιχρά επιδόματα/συντάξεις. Ετσι, ενώ οι βαριά ανάπηροι στη χώρα μας υπολογίζονται σε 500.000, το 2012 (επί συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) έπαιρναν επίδομα μόλις 210.000, το 2018 (επί ΣΥΡΙΖΑ) πήραν μόνο 154.000. Χιλιάδες άνθρωποι «μεταφέρονται» από την κατηγορία της παραπληγίας (επίδομα 700 ευρώ) στην κατηγορία της βαριάς αναπηρίας (300 ευρώ). Σε παιδιά με βαριά νοητική υστέρηση μειώνεται το ποσοστό αναπηρίας κάτω από το 67%, χαρακτηρίζοντάς τα ήπιας υστέρησης, με αποτέλεσμα να χάνουν επιδόματα, το δικαίωμα έμμεσης ασφάλισης στους γονείς τους, αλλά και το δικαίωμα μεταφοράς της σύνταξης σε αυτά σε περίπτωση θανάτου του γονέα.
Είναι οι ίδιοι που αξιοποίησαν το γνωστό πρόσχημα των συντάξεων - «μαϊμού», για να γενικεύσουν την επίθεση σε βάρος των αναπηρικών συντάξεων: Το ποσοστό των συνταξιούχων αναπηρίας του ΙΚΑ το 2008 ήταν 14% του συνόλου, ενώ το 2018 έπεσε κάτω από το 6%.
Πάνω από το 40% των ελληνικών νοικοκυριών με ΑμεΑ στερείται ακόμη και βασικά υλικά διαβίωσης και κατατάσσεται στη 2η υψηλότερη θέση στην ΕΕ.
Η ανεργία σήμερα στους ικανούς προς εργασία βαριά ανάπηρους ξεπερνά το 95%. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ελαστικοποιήσεις των εργασιακών σχέσεων, η ανταγωνιστικότητα πετούν μαζικά στην ανεργία τα ΑμεΑ και καταργούν τις όποιες περιορισμένες θέσεις εργασίας. Κάνουν λόγο για «μέτρα που να οδηγούν σε αμοιβαία επωφελή κατάσταση για τα ΑμεΑ και τον εργοδότη», εννοώντας τη συναίνεση των πολλών και μακροχρόνια ανέργων στην άγρια εργασιακή τους εκμετάλλευση, προκειμένου να έχουν μια δουλειά. Ακόμη και η «ενθάρρυνση», ούτε καν επιβολή, για την υλοποίηση κάποιων ποσοστών απασχόλησης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (4%) προβλέπει «ευέλικτες» μορφές εργασίας, τη στιγμή μάλιστα που τα ΑμεΑ χρειάζονται σταθερό εργασιακό περιβάλλον και ωράριο.
Μόλις το 0,6% των ατόμων με αναπηρία ηλικίας 15 - 64 ετών συμμετέχει σε κάποια εκπαιδευτική διαδικασία. Στις ίδιες ηλικίες το 39,2% εγκαταλείπει πρόωρα την εκπαίδευση/κατάρτιση, ενώ το ποσοστό ατόμων 15 - 34 ετών που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης και εργασίας ανέρχεται σε 65,3% (Εurostat).
Στα ειδικά σχολεία - όσα λειτουργούν - φοιτούν 10.037 μαθητές, μειωμένοι κατά 50% σε σχέση με πριν από 10 χρόνια, όταν χρήζουν Ειδικής Αγωγής πάνω από 200.000 μαθητές. Από τους 2.000 τυφλούς και 4.000 - 5.000 μερικής όρασης, σε ηλικία μικρότερη των 18 ετών, μόνο 150 παρακολουθούν οποιαδήποτε μορφή εκπαίδευσης. Από τα 30.000 παιδιά με βαρύ αυτισμό, μόνο τα 500 είναι σε κάποιο κέντρο δημόσιο ή ιδιωτικό (440 ευρώ/μήνα αποζημιώνει ο ΕΟΠΥΥ, ενώ το κόστος είναι 1.000 - 1.500 ευρώ/μήνα). Στο χώρο των κωφών, ο μαθητικός πληθυσμός από 550, που ήταν πριν 20 χρόνια, τώρα φτάνει τους 250 σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ ο αριθμός των κωφών που χρήζει εκπαίδευσης ξεπερνά τις 2.000. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με στοιχεία των ιδιοκτητών Κέντρων Ειδικής Αγωγής, πάνω από 40.000 παιδιά παρακολουθούν κάποιο πρόγραμμα ειδικής εκπαίδευσης στα ιδιωτικά κέντρα, με τις οικογένειες να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Στα περισσότερα δημόσια ειδικά σχολεία φοιτούν παιδιά που έχουν διαφορετικής μορφής αναπηρία, στοιβάζονται όλα μαζί χωρίς να γίνεται ουσιαστική εκπαίδευση ή/και θεραπεία όπου απαιτείται, καθώς υπάρχουν έλλειψη μόνιμου προσωπικού (εκπαιδευτικού, επιστημονικού και βοηθητικού), ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και εξειδικευμένων αναλυτικών προγραμμάτων, ανεπαρκείς μεταφορές κ.λπ. Πάνω από το 80% του εκπαιδευτικού προσωπικού είναι αναπληρωτές με σμπαραλιασμένα εργασιακά δικαιώματα. Την ίδια ώρα, για την Ειδική Αγωγή και ιδιαίτερα για κάποιες διαγνωστικές κατηγορίες, όπως ο αυτισμός, η δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης και το σταθερό πρόσωπο αναφοράς θεωρούνται καθοριστικά για την περαιτέρω εξέλιξη του ατόμου. Σε αυτό το έδαφος, καμία εκπαίδευση/θεραπεία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει.
Στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ δεν υπάρχουν καν διερμηνείς της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας, με αποτέλεσμα να είναι προβληματική η παρακολούθηση των μαθημάτων των κωφών φοιτητών και σπουδαστών, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που αναγκάζονται να τα παρατήσουν. Αρκετών οι οικογένειές τους αναγκάζονται να πληρώνουν ιδιωτικά διερμηνείς για τις ανάγκες εκπαίδευσης των παιδιών τους, ενώ θα έπρεπε η εκπαίδευση της Νοηματικής να ενταχθεί στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, να είναι δωρεάν και οι διερμηνείς με την αποφοίτησή τους να στελεχώσουν δημόσιες υπηρεσίες όλων των ειδών, ούτως ώστε να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες των κωφών πολύπλευρα. Η πλειοψηφία των κωφών από 18 χρόνων μέχρι 65 δεν παίρνει επίδομα.
Οι επιπτώσεις για τις οικογένειες είναι σοβαρές, καθώς πέραν του πόνου και του ψυχικού τραυματισμού που βιώνουν για να στηρίξουν έναν άνθρωπο με αναπηρία, έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε φορά μια σειρά από πρακτικά ζητήματα: Θα ανοίξει φέτος το σχολείο και πότε; Θα υπάρχει τρόπος να πάει ο άνθρωπός τους με ασφάλεια εκεί; Σε τι συνθήκες θα εκπαιδεύεται; Ο ίδιος/α θα μπορεί να εργαστεί; Πώς θα λύσει το ζήτημα της εργασίας του για όσο καιρό δεν θα λειτουργεί το σχολείο; Πού θα βρει τα χρήματα που ζητούν συνήθως για τη μεταφορά, για τα τροφεία, για το εκπαιδευτικό υλικό; Για τα φάρμακα, τις διαγνωστικές εξετάσεις και τα άλλα τεχνικά βοηθήματα;
Με όχημα την ψευδεπίγραφη «αποϊδρυματοποίηση των παιδιών και των ατόμων με αναπηρίες», διευρύνονται η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωση των δημόσιων δομών και ιδρυμάτων που απευθύνονται σε ΑμεΑ, δημιουργώντας ασυλικές συνθήκες διαβίωσης. Είναι μία συνειδητή πολιτική, σχεδιασμένη στο πλαίσιο της ΕΕ, που βήμα βήμα προωθούν όλες οι κυβερνήσεις, για απαξίωση των δημόσιων δομών και ιδρυμάτων, ούτως ώστε να εμφανίζεται σαν σωτήριο το μέτρο του κλεισίματος αυτών των ιδρυμάτων (π.χ. Ιδρυμα Χρόνιων Παθήσεων Σκαραμαγκά κ.ά.), «ανοίγοντας» ακόμη μεγαλύτερο χώρο για κερδοφόρα δράση στους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα.
Με εντολές της διοίκησης της ΔΕΗ ΑΕ - παρά τις δημόσιες δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι δεν θα κόβεται το ρεύμα σε ανάπηρους και χρονίως πάσχοντες - στέλνονται από δικηγορικά γραφεία επιστολές σε σπίτια αναπήρων ότι αν δεν ξοφλήσουν το ωφελούμενο ποσό στη ΔΕΗ, θα τους κοπεί το ρεύμα, θα καταγγείλουν τη σύμβαση και θα τη λήξουν μονομερώς παίρνοντας ρολόγια κ.τ.λ.
Από τα 2.000 δημόσια κρεβάτια αποκατάστασης που σύμφωνα με τους ειδικούς (Φυσιατρική Εταιρεία) έχουμε ανάγκη ως χώρα, λειτουργούν μόνο 200 και αυτά όλα στην Αθήνα, με τεράστιες ελλείψεις προσωπικού και υποδομών. Δίνοντας «χώρο» στην ανάπτυξη του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα τα τελευταία 20 χρόνια, όπου ένας ασθενής εξωτερικός (που δεν νοσηλεύεται) πληρώνει από την τσέπη του το ελάχιστο 1.000 ευρώ/μήνα εκτός από την αποζημίωση του ΕΟΠΥΥ και ο νοσηλευόμενος ασθενής από 1.500 ευρώ/μήνα.