Από το Φλεβάρη του 2019 εφαρμόζεται ο νέος Ενιαίος Κανονισμός Παροχής Υπηρεσιών του ΕΟΠΥΥ και η αλλαγή του τρόπου συνταγογράφησης των ειδικών θεραπειών.

Η κυβέρνηση κόβει θεραπείες Ειδικής Αγωγής (Ε.Α.), εξαφανίζει ολόκληρες διαγνωστικές κατηγορίες, καθιερώνει τον «κλειστό» προϋπολογισμό για θεραπείες Ε.Α. του ΕΟΠΥΥ, δηλαδή βάζει όριο, αδιαφορώντας για το ότι αυτό αντιστοιχεί σε ένα μικρό μέρος των αναγκών.

Ετσι, περικόπτει κατά σχεδόν 50% τον προϋπολογισμό για την Ε.Α. (από 106 εκατ. ευρώ που διατέθηκαν το 2015, στα 65 εκατ. ευρώ για το 2019).

Οι γονείς έχουν δύο «επιλογές»: Είτε να πληρώσουν ποσά που μπορεί να κυμαίνονται από 100 έως 500 ευρώ το μήνα, είτε - όσοι αδυνατούν να πληρώσουν - να σταματήσουν τις θεραπείες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κατάσταση των παιδιών.

Παραπέρα, η κυβέρνηση αναθέτει σε εκπαιδευτικούς της Γενικής Εκπαίδευσης, χωρίς να έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις, να διαμορφώσουν και να εφαρμόσουν Εξατομικευμένα Προγράμματα Εκπαίδευσης (Ε.Π.Ε.) σε μαθητές που χρήζουν ειδικής εκπαιδευτικής υποστήριξης. Αναθέτει την ευθύνη για τη λειτουργία «τμημάτων ένταξης» των σχολείων στους δήμους, χωρίς βέβαια το ανάλογο κονδύλι, τη στιγμή που οι δήμοι αδυνατούν, λόγω της κρατικής υποχρηματοδότησης, να καλύψουν πάγιες λειτουργικές ανάγκες των σχολείων.

Ολα αυτά όταν ήδη - με όχημα την περίφημη παράλληλη στήριξη - έχουν απαξιώσει και λειτουργούν υποτυπωδώς τα ελάχιστα δημόσια ειδικά σχολεία. Οταν οι δομές πρώιμης διάγνωσης και παρέμβασης είναι ελάχιστες. Οταν συνολικά δημόσιες και ιδιωτικές δομές δεν επαρκούν για να καλύψουν τις υπάρχουσες ανάγκες σε Ε.Α. Οταν χρηματοδοτούν τα ΝΠΙΔ Ε.Α. για όλη τη λειτουργία τους με κάποια ψίχουλα από το πρόγραμμα ΕΣΠΑ, με ημερομηνία λήξης. Κι αυτό ίσα ίσα για να μην κλείσουν τα κέντρα και για να δίνουν κάποια ψίχουλα αντί για μισθούς στους εργαζόμενους μετά από πολύμηνη απληρωσιά.

Κι όλα αυτά διανθισμένα με όμορφα λόγια περί «αποστιγματισμού» και «ενσωμάτωσης», όταν η ανάγκη του παιδιού γίνεται βορά στο επιχειρηματικό κέρδος.

Επίσης, στους εργαζόμενους στα ιδιωτικά κέντρα έχουν κόψει μισθούς, Δώρα, επιδόματα, υπερωρίες, το ίδιο και στη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων με μπλοκάκι, που δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα σε άδειες, επιδόματα, προστασία της μητρότητας. Παράλληλα, η δουλειά έχει έντονα εντατικοποιηθεί με εξαντλητικά ωράρια.

Το ζήτημα είναι ότι ούτε και με το παλιότερο καθεστώς καλύπτονταν οι ανάγκες για Ειδική Αγωγή των παιδιών. Προηγουμένως οι γονείς, μετά από μεγάλη αναμονή, έπαιρναν από τους δημόσιους φορείς διαγνώσεις και παραπεμπτικά για τις θεραπείες των παιδιών τους, πλήρωναν το ιδιωτικό κέντρο και κατέθεταν τα παραστατικά για να πληρωθούν από τον ΕΟΠΥΥ μετά από πολλούς μήνες μόνο για το 75% περίπου των χρημάτων που είχαν δώσει. Οι δημόσιες δομές Ειδικής Αγωγής είχαν απαξιωθεί αλλά και δεν κάλυπταν όλες τις απαραίτητες θεραπείες. Οι πιο φτωχές, λαϊκές οικογένειες, που πήγαιναν στο ιδιωτικό κέντρο, πολλές φορές για να πάρουν πίσω από τον ΕΟΠΥΥ όσα χρήματα περίπου είχαν πληρώσει στο κέντρο αναγκάζονταν να μην κάνουν όλες τις απαραίτητες θεραπείες στο παιδί τους.

Στις αρχές του 2017 για πρώτη φορά ζητήθηκε από τους εργοδότες - ιδιοκτήτες των κέντρων να υπογράψουν σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ και να πληρώνονται απ' αυτόν με voucher (δηλαδή με κουπόνι που αντιστοιχεί σ' ένα χρηματικό ποσόν).

Αυτό βέβαια έφερε θύελλα αντιδράσεων από τους ιδιοκτήτες των κέντρων, που δεν ήθελαν τους όρους της σύμβασης και να υποστούν τις συνέπειες του voucher, δηλαδή να σταματήσει να εισρέει άμεσα ρευστό στα ταμεία τους από τους γονείς και ενδεχομένως να αναγκαστούν να επιστρέψουν μέρος των χρημάτων (clawbak) στον ΕΟΠΥΥ εάν η δαπάνη υπερβεί τον «κλειστό» προϋπολογισμό. Αρχικά προσπάθησαν να εμφανιστούν ως σύμμαχοι με τους θεραπευτές στα κέντρα τους και τους γονείς, καλώντας τους σε κοινή δράση, μη αποδεχόμενοι την υπογραφή σύμβασης με τον ΕΟΠΥΥ. Την ίδια στιγμή αξιοποίησαν το πρόβλημα της έλλειψης ρευστότητας που θα αντιμετώπιζαν το πρώτο διάστημα εφαρμογής της σύμβασης για να μειώσουν τους μισθούς και να εκβιάσουν τους γονείς να πληρώσουν περισσότερα από την τσέπη τους. Τελικά οι ιδιοκτήτες, βάζοντας μπροστά τους επιστημονικούς συλλόγους διαφόρων ειδικοτήτων των εργαζομένων, υιοθέτησαν ως δήθεν μέτρο πίεσης προς την κυβέρνηση τη μη υπογραφή σύμβασης. Ομως, η «πίεση» ασκήθηκε προς τους γονείς, που αναγκάστηκαν να πληρώνουν τα κέντρα χωρίς να αποζημιώνονται ούτε στο ελάχιστο από τον ΕΟΠΥΥ, μιας και δεν υπήρχε σύμβαση.

Από τότε, όπως είναι φυσικό, συνεχίζουν να αναδεικνύουν τα ζητήματα που αφορούν τα κέρδη των επιχειρήσεών τους, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα τους γονείς, οι οποίοι αναγκάζονται να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη μιας και δεν υπάρχουν κρατικές δομές Ειδικής Αγωγής.

Το κύριο που επιδιώκει η κυβέρνηση και στο οποίο συμφωνούν όλα τα αστικά κόμματα αφού είναι στρατηγική της ΕΕ, είναι να μειώσει τις κρατικές δαπάνες. Επιδιώκουν όσες δομές Ε.Α. λειτουργούν, σκόρπιες και ελάχιστες και όχι σε ολοκληρωμένο δημόσιο σύστημα, να λειτουργούν με στοιχειώδη χρηματοδότηση από το ασφαλιστικό ταμείο όπως ο ΕΟΠΥΥ (δηλαδή με λεφτά των εργαζομένων), από ευρωενωσιακά προγράμματα και από τους γονείς. Και όλα αυτά ως «μαξιλάρι» για τους πιο εξαθλιωμένους, ενώ διευρύνει το χώρο για να επεκτείνουν τη δράση τους τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ετσι στηρίζουν την επιχειρηματικότητα και την ανταποδοτικότητα και στην Ε.Α.

Ακόμα και μέσα στην κρίση οι επιχειρήσεις του κλάδου αυξήθηκαν. Σε κάθε γειτονιά ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια κέντρα Ε.Α. που προσφέρουν εξειδικευμένες θεραπείες. Τώρα οι επιχειρήσεις του κλάδου συγκεντρώνονται σε λίγα χέρια, με εφαλτήριο αυτές τις αλλαγές. Οι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες και οι μικροί ιδιοκτήτες δεν αντέχουν και κλείνουν. Ετσι, οι ιδιοκτήτες μεγάλων κέντρων επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους και αυξάνουν «το στόλο» των εργαζομένων τους.

Η κυβέρνηση, με το νέο σύστημα συνταγογράφησης, ισχυρίζεται ότι ευνοεί τους γονείς, επειδή δήθεν δεν θα προπληρώνουν με ρευστό χρήμα τις θεραπείες στο ιδιωτικό κέντρο αλλά θα τις εισπράττει αυτό κατευθείαν μέσω των vouchers. Ακόμα όμως και αυτό όχι μόνο δεν έχει εφαρμοστεί, αλλά με πρόσφατη κυβερνητική τροπολογία παρατείνεται η εφαρμογή του. Η κυβέρνηση δεν λέει ότι ταυτόχρονα μειώνει περισσότερο τις ήδη απαράδεκτα χαμηλές δαπάνες του ΕΟΠΥΥ για την Ε.Α. που εδραιώθηκαν το 2017. Δεν λέει ότι έτσι κόβει ουσιαστικά έστω και αυτήν την πενιχρή κρατική χρηματοδότηση. Δεν λέει τι θα απογίνουν τα παιδιά, οι γονείς και οι εργαζόμενοι όταν λήξουν τα προγράμματα για την Ε.Α.

Επίσης υποστηρίζει ότι έτσι χτυπάει την υπερσυνταγογράφηση και τη διαφθορά. Ομως, δεν το αποδεικνύει με επιστημονικά δεδομένα, αλλά χρησιμοποιεί μόνο ορισμένα λειψά και αμφιλεγόμενα οικονομικά στοιχεία.

Η ανάγκη για ειδική αντιμετώπιση προφανώς και υπάρχει, αλλιώς τα παιδιά που έχουν ανάγκη Ε.Α. καταδικάζονται στην ανισοτιμία και την περιθωριοποίηση, μιας και η κατάστασή τους επιδεινώνεται. Στην περίπτωση αυτή η ειδική μεταχείριση, δηλαδή τα ιδιαίτερα μέτρα και η πολιτική που χρειάζεται, είναι προϋπόθεση για την κατάκτηση της ισοτιμίας και της ένταξης όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και στην παραγωγή και στην κοινωνία.

Κριτήριο λοιπόν για γονείς και εργαζόμενους πρέπει να είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας.

Υπάρχει η επιστημονική γνώση και η δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα δημόσιο και δωρεάν σύστημα Ε.Α. με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης και χρηματοδότηση αποκλειστικά από το κράτος, στο ύψος των αναγκών, με απορρόφηση όλων των εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων σε μόνιμες, σταθερές θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς και κατοχυρωμένα τα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό το σύστημα θα ξεκινά με την πρώιμη διάγνωση και παρέμβαση και θα διαπερνά κάθε τομέα υποστήριξης του ανθρώπου με αναπηρία/ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και κάθε ηλικία. Με πραγματική ένταξη των ανθρώπων με αναπηρία στην παραγωγή και σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Με δωρεάν παροχή όλων των απαραίτητων βοηθημάτων και φαρμάκων.

Για να υλοποιηθούν αυτά, προϋποθέτουν κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, των υπηρεσιών κοινωνικής πολιτικής.

Σήμερα οι εργοδότες επιχειρηματίες συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο, των δήθεν κοινών συμφερόντων τους με τους γονείς, αξιοποιώντας το θετικό μήνυμα του συνθήματος «Καμιά περικοπή στην Ε.Α - Κανένα παιδί χωρίς θεραπείες» και καλούν σε τοπικές συσκέψεις.

Σε αντιδιαστολή με αυτές τις προσπάθειες είναι η πάλη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων στην Ε.Α. και του μαχητικού αναπηρικού και γονεϊκού κινήματος για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και όχι των επιχειρηματιών.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα άμεσα διεκδικεί:

• Ο ΕΟΠΥΥ να χρηματοδοτείται πλήρως από τον κρατικό προϋπολογισμό και για την Ε.Α. Να καταργηθούν οι εισφορές μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων στον κλάδο Υγείας. Να μην υπάρχουν «πλαφόν» και περικοπές.
• Να εφαρμοστεί η ΣΣΕ που έχει προτείνει το κλαδικό σωματείο στην ιδιωτική ΕΑ (Σωματείο Εργαζομένων σε Μονάδες - Ιδρύματα - Σχολεία Ειδικής Αγωγής, ΣΕΜΙΣΕΑ).
• Να καταργηθεί ο νόμος 4547 που καταργεί τα ΚΕΔΔΥ που τουλάχιστον προέβλεπαν τη διεπιστημονική διάγνωση.
• Να σταματήσουν τα σφαγεία των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) και του Οργανισμού Προνοιακών Επιδομάτων και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΟΠΕΚΑ) και οι περικοπές σε επιδόματα και ποσοστά αναπηρίας.
• Να αξιοποιηθούν οι υποτυπώδεις δημόσιες δομές Ε.Α. (σχολεία Ειδικής Αγωγής).
• Να χρηματοδοτηθούν πλήρως από τον κρατικό προϋπολογισμό τα Κέντρα Ειδικής Αγωγής που ανήκουν σε φιλανθρωπικά σωματεία και συλλόγους γονέων ΑμεΑ (ΝΠΙΔ) μέχρι να γίνουν δημόσια.

Τα προηγούμενα χρόνια, μαζί με το υπόλοιπο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, βάλαμε εμπόδια και καθυστερήσαμε, όσο μπορούσαμε, τα βάρβαρα μέτρα τους, αναγκάζοντάς τους και σε κάποιες επιμέρους παραχωρήσεις.

Συνεχίζουμε λοιπόν στον ίδιο δρόμο. Χτίζουμε πιο γερή συμμαχία με τους γονείς, τους ανθρώπους με αναπηρία και τους αυτοαπασχολούμενους.

Δυναμώνουμε τον ΣΕΜΙΣΕΑ, τον Ενιαίο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ Αττικής και Νήσων, τη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ), τις ταξικές δυνάμεις. Ενημερώνουμε, συζητάμε, οργανώνουμε τον αγώνα μας μέσα από συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, συσκέψεις.

Στα μέτρα της κυβέρνησης και στις ορέξεις των εργοδοτών απαντάμε με μαζική συμμετοχή στην απεργία στις 11 Απρίλη και στη διαδήλωση στο Σύνταγμα στις 6.30 μ.μ.