Θυμάστε την κάλπικη λίρα, η οποία περνάει από χέρι σε χέρι, δίνοντας την ευκαιρία στο φακό να καταγράψει μερικές πολύ ανθρώπινες ιστορίες και μερικούς πολύ ανθρώπινους χαρακτήρες; Το ίδιο συμβαίνει και στη «Babel»! Μόνο που εδώ αντί για λίρα έχουμε μια καραμπίνα ή καλύτερα μια σφαίρα καραμπίνας! (Αλλες οι εποχές, άλλα τα μεγέθη, άλλα τα δεδομένα)!

Την καραμπίνα κρατάνε στα χέρια τους δυο νεαρά αγόρια, δυο παιδιά, δυο μικρά αδέρφια, κάπου σε μια έρημο του Μαρόκου. Σκοπός της καραμπίνας είναι να διώχνει ή ακόμα και να σκοτώνει τα τσακάλια που απειλούν το κοπάδι τους. Τα δυο μικρά παιδιά, δέκα και οκτώ χρόνων, θέλοντας να δοκιμάσουν τις «δυνατότητες» της καραμπίνας, ενεργώντας αλληγορικά ίσως, βάζουν στο σημάδι ένα λεωφορείο. Η «τυχαία» σφαίρα που βγαίνει από το όπλο βρίσκει, και τραυματίζει, μια Αμερικανίδα τουρίστρια! Ο τυχαίος (;) τραυματισμός κινητοποιεί την Αστυνομία! Οι Αμερικάνοι επιτιθέμενοι, μιλάνε για τρομοκράτες οι Μαροκινοί, αμυνόμενοι, για τυχαίο γεγονός!

Οι έρευνες που ακολουθούν στέκονται αφορμή να μπλεχτούν τέσσερις - φαινομενικά - διαφορετικές ιστορίες. Αυτή των παιδιών, της οικογενείας τους, του χωριού τους, της Αστυνομίας, του ανύπαρκτου συστήματος Υγείας, της υποταγής της μαροκινής κυβέρνησης στην Αμερική, του τριτοκοσμικού Μαρόκου εν κατακλείδι. Με την ιστορία ενός ζευγαριού από την Αμερική, που βρίσκεται στο Μαρόκο προσπαθώντας να επανασυνδεθεί. Και στη συνέχεια με αυτή της Μεξικάνας λαθρομετανάστριας που ζει στην Καλιφόρνια και η οποία «προσέχει» τα παιδιά της Αμερικάνας που τραυματίστηκε στο Μαρόκο και του άντρα της που, πια, κάνει ό,τι μπορεί για να τη σώσει από το θάνατο. Και τέλος, με την ιστορία ενός Ιάπωνα επιχειρηματία, ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο, τελειώνοντας ένα κυνηγητικό του ταξίδι στο Μαρόκο, είχε δωρίσει την καραμπίνα του στον Μαροκινό οδηγό του, ο οποίος στη συνέχεια την πούλησε στον πατέρα των παιδιών, που πυροβόλησαν και έβαλαν μπροστά την ιστορία! Και ο οποίος Ιάπωνας βρίσκεται υπό παρακολούθηση, καθώς η γυναίκα του έχει πεθάνει κάτω από «μυστηριώδεις» συνθήκες, οι οποίες έχουν πληγώσει σχεδόν ανεπανόρθωτα την ανήλικη κωφάλαλη κόρη της οικογένειας, η οποία πάλι, όμοια βόμβα που ετοιμάζεται να εκραγεί, ζει με τον πατέρα της.

Αγκάθα Κρίστι, θα πείτε! Οχι! Εδώ δεν ενδιαφέρει η πλοκή, παρότι είναι άψογη κινηματογραφικά. Παρότι δε μένει τίποτα μετέωρο και αναπάντητο στην ταινία. Παρότι το σενάριο αποτελεί πρότυπο σεναρίου για ταινία αγωνίας. Εδώ η πλοκή στέκεται η αφορμή μόνον για κοινωνικά και πολιτικά σχόλια. Τίποτα αστυνομικό και φθηνό! Οι σκηνές στο Μαρόκο και στο Μεξικό περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο τον τρίτο κόσμο. Χωρίς φανφάρες και κραυγές δείχνουν ανάγλυφα τις άθλιες συνθήκες ζωής και την απελπισία! Και οι σκηνές της Αμερικής και της Ιαπωνίας, επίσης με τον καλύτερο τρόπο, δείχνουν το ίδιο ανάγλυφα την τρέλα - και τη μοναξιά - των ανεπτυγμένων χωρών!

Η ταινία του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου δίνει την ευκαιρία στο θεατή, ενώ «διασκεδάζει» και μάλιστα με αρκετό σασπένς, παράλληλα, και ανάλογα με τις ικανότητές του και τις γνώσεις του, να διαβάζει - ανάμεσα στις γραμμές - πολύ σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα. Ο κόσμος μας τελικά, σύμφωνα με την ταινία, και την πραγματικότητα θα έλεγα, ζει στα πρόθυρα της παράκρουσης! Φτάνει να ανάψει «τυχαία» ένα φιτίλι στο Μαρόκο ή στη Γαλλία για να πάρει φωτιά ολόκληρος ο πλανήτης μας! Τα πράγματα, τα πρόσωπα, η ιστορία είναι τόσο αλληλοσυνδεδεμένα και τόσο αλληλοεξαρτώμενα που δεν επιτρέπουν σε κανέναν, πια, να λέει: «αυτό εμένα δε με αφορά, δε με ενδιαφέρει»!

Ομως, πέρα από το περιεχόμενο, εντύπωση κάνει η ταινία και για τη φόρμα της. Με τη βοήθεια της πολύ καλής μουσικής του Γκουστάβο Σανταολάγια, ιδιαίτερα με τα κομμάτια της ηλεκτρικής κιθάρας, με το διακριτικό αλλά γρήγορο και αποτελεσματικό μοντάζ των Ντάγκλας Κράις και Στίβεν Μιριόνε, την πολύ καλή φωτογραφία του Ροντρίγκο Πριέτο, ο δημιουργός της ταινίας μας μεταφέρει από χώρα σε χώρα, από ήπειρο σε ήπειρο, όχι μόνον «εξωτερικά» αλλά και «εσωτερικά». Με τα χρώματα και τις σωστά επιλεγμένες θέσεις της μηχανής, με το φως και τις σκιές, με την κίνηση ή την ακινησία της μηχανής, με τη σωστή χρήση των φακών, οι δημιουργοί της ταινίας μας βοηθάνε να κατανοήσουμε βαθύτερα τα ιδιαίτερα συναισθήματα και τις ιδιαιτερότητες των ηρώων.

Η «Babel» είναι πολύ καλός κινηματογράφος. Ο οποίος διαθέτει πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Αν βοηθήσει και ο θεατής, εντείνοντας την προσοχή του, τότε στην οθόνη θα ξεδιπλωθεί ένα πράγματι εξαιρετικό καλλιτεχνικό έργο. Ενα καλλιτεχνικό έργο που βάζει ζητήματα για συζήτηση...

Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Κέιτ Μπλάνσετ, Κότζι Γιακούσο, Τζέιμι Μακμπράιντ.

Ενας τριαντάχρονος άντρας, ξαφνικά και αναίτια, χωρίς αυτό το «ξαφνικά και αναίτια» να έχει ιδιαίτερη σημασία, παθαίνει αμνησία. Δεν ξέρει από πού έρχεται και πού πηγαίνει! Χωρίς «ταυτότητα», χωρίς παρελθόν, χωρίς συναισθήματα, χωρίς μνήμες, χωρίς επαφή με το παρελθόν, το οποίο η ταραγμένη συνείδησή του δεν μπορεί να ενεργοποιήσει, ο νεαρός αυτός άντρας είναι σαν να γεννήθηκε μόλις τώρα!

Το πρωί της 2ης Ιούλη του 2002 ο Νταγκ Μπρους (θύμα ληστείας ή άλλης βίαιης αιτίας) βρέθηκε, χωρίς να θυμάται ποιος είναι, σε ένα βαγόνι του μετρό της Νέας Υόρκης. Ο ίδιος, όπως επίσης και κανένας άλλος εκεί γύρω του, δε γνώριζε την ταυτότητά του! Ενα μικρό σημείωμα που βρέθηκε πάνω του, με ένα τηλέφωνο κάποιας κυρίας, στάθηκε η αφορμή να ξεκινήσει τη νέα ζωή του. Στη συνέχεια όλοι οι άλλοι θα ξέρουν ποιος είναι! Αυτός, όμως, δε θυμάται τίποτα και κανέναν! Ούτε ανθρώπους, ούτε χώρους, ούτε πράγματα. Η οικογένειά του, οι φίλοι του, το σπίτι του, τα ρούχα του, όλα τού είναι ξένα. Καταλαβαίνει ότι τον αγαπούν, αλλά αυτός δε νιώθει τίποτα για εκείνους, αφού δεν τους γνωρίζει!

Η ταινία, πρόκειται για ντοκιμαντέρ, που γύρισε ο φίλος τού Νταγκ Μπρους, Ρούπερτ Μάρεϊ, όπου με αφορμή τη συγκεκριμένη αληθινή ιστορία, βάζει ένα φιλοσοφικό και επιστημονικό ερώτημα. Τι θα ήταν, τελικά, ο καθένας μας αν του αφαιρούνταν το πλαίσιο, που τον περιβάλλει; Τι είμαστε, τελικά; Είμαστε αυτό που γράφει η ταυτότητά μας, ο κύριος ή κυρία Τάδε, ή οι αναμνήσεις μας, οι εμπειρίες μας, τα συναισθήματά μας;

Το «Αντρας αγνώστων στοιχείων» είναι ένα πολύ ανθρώπινο επιστημονικό και, γιατί όχι, και φιλοσοφικό ντοκιμαντέρ. Καθόλου βαρετό, αφού παρότι μιλάμε για αληθινές στιγμές, για αληθινές κινηματογραφικές λήψεις, έχεις την αίσθηση πως βλέπεις, παρακολουθείς, μια «φιξιόν» ταινία. Μια ταινία με μια επινοημένη ιστορία. Η οποία έχει αρχή, μέση, τέλος.

Η ταινία δίνει αφορμή για πολλές φιλοσοφικές ερωτήσεις - ανησυχίες! Μπορείς, για παράδειγμα, να αγαπήσεις έναν άνθρωπο, που δεν είναι, πια, αυτός που αγάπησες; Μπορεί να είναι ο άνθρωπος που αγάπησες αυτός που έχεις τώρα μπροστά σου, ο οποίος όμως δεν έχει καμία «μνήμη», καμία «γνώση» από το παρελθόν, από όλα αυτά που τον έκαναν επιθυμητό και εκλεκτό σε εσένα;

Στην ταινία παίζει ο ίδιος ο ήρωας, η οικογένειά του, οι φίλοι του.

Ο θεατής, και ο πιο ανεκτικός και καλοπροαίρετος, έχει κουραστεί με όλα αυτά τα κινέζικα μαλλιοτραβήγματα! Βαρέθηκε τις κραυγές, τις μπουνιές και τις κλοτσιές και δεν τον αφορά καθόλου η ψευτοφιλοσοφική δικαιολογία, που τάχα προβάλλουν, για να δικαιολογήσουν την καθαρά εμπορική ύπαρξή τους.

Η κινηματογραφική βιομηχανία του Χονγκ - Κονγκ τελικά έγινε, όπως ήταν η τσινετσιτά στα τελευταία της. Τότε που έβγαζε τα καουμπόικα - σπαγγέτι, όπως τα χασάπικα βγάζουν τον κιμά.

Παίζουν: Τζετ Λι, Σίντο Νακαμούρα, Σαν Λι, Κόλι Τσου.