Η κατάκτηση αυτή δημιούργησε, κατά μια άποψη, νομικό και συνταγματικό έθιμο. Οι κυβερνήσεις απέφευγαν τη νομική, επίσημη κατοχύρωσή του και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αβεβαιότητα για το πραγματικό νομικό καθεστώς. Γι' αυτό, κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975 η τότε πλειοψηφία απέρριψε την πρόταση του Γ.Α. Μαγκάκη να κατοχυρωθεί συνταγματικά το πανεπιστημιακό άσυλο. Το άσυλο δεν κατοχυρώθηκε ρητά ούτε στις μετέπειτα αναθεωρήσεις του 1986 και 2001.

Αντίθετα, με το ν. 410/1976 προστέθηκε η παρ. 3 στο άρθρο 334 ΠΚ με την οποία ποινικοποιούνταν αγωνιστικές εκδηλώσεις όπως π.χ. οι καταλήψεις των σχολών από τους φοιτητές.

Η σημερινή κυβέρνηση, με το σχέδιο νόμου που συζητείται στη Βουλή δείχνει πως κινείται αποφασιστικά στην κατεύθυνση αυτή και πως επιδιώκει την κατάργηση ουσιαστικά του ασύλου.

Και για να μην απομείνει τίποτε όρθιο από το άσυλο ορίζεται στην παρ. 5 ότι η άρση του ασύλου γίνεται από το πρυτανικό συμβούλιο και μάλιστα με απλή πλειοψηφία των παρόντων.

Αυτό σημαίνει ότι, για παράδειγμα, ο πεζόδρομος που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο κτιριακά συγκροτήματα του Παντείου Πανεπιστημίου δεν καλύπτεται από το άσυλο. Εκεί θα μπορούν να εγκατασταθούν διμοιρίες των ΜΑΤ και να υποβάλλουν σε κάθε είδους «προληπτικούς ελέγχους» φοιτητές και καθηγητές.

Πρόφαση γι' αυτή την αντιδημοκρατική μεθόδευση σε βάρος του πανεπιστημιακού ασύλου είναι οι κατά καιρούς καταστροφές που προκαλούνται από ανεύθυνους ή και κατευθυνόμενους «γνωστούς -άγνωστους». Το φοιτητικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα, όμως, μπορούν να περιφρουρήσουν το πανεπιστημιακό άσυλο και η νομοθεσία παρέχει διεξόδους για περιπτώσεις ακραίων κρίσεων.

Οι κυβερνήσεις, τόσο η σημερινή, όσο και οι προηγούμενες, οικοδομούν με πολύ συστηματικό τρόπο το αντιδημοκρατικό νομοθετικό πλαίσιο και ενισχύουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους με στόχο να εκφοβίζει και να καταστέλλει τους λαϊκούς αγώνες.

Είναι χαρακτηριστικός από την άποψη αυτή ο ευρωτρομονόμος που ενσωματώθηκε στην ελληνική νομοθεσία με το ν. 3251/2004. Πρόσφατα, εξάλλου, υπογράφτηκε η σύμβαση του Prum (Σένγκεν III) η οποία, εκτός των άλλων, προβλέπει στα άρθρα 13 και 14 τη μεταβίβαση από ένα κράτος - μέλος σε άλλο δεδομένων προσωπικού και μη χαρακτήρα «για να προλαμβάνονται (υπογρ. Δ.Κ.) οι ποινικές παραβάσεις και να διατηρείται η δημόσια τάξη και η ασφάλεια κατά τη διάρκεια μεγάλης κλίμακας διαδηλώσεων, με διασυνοριακή διάσταση, κυρίως στον αθλητικό τομέα ή σε σχέση με συγκεντρώσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου,... όταν υπάρχουν καταδίκες ή άλλες πράξεις που δικαιολογούν την υποψία (υπογρ. Δ.Κ.) ότι αυτά τα πρόσωπα πρόκειται να διαπράξουν ποινικές παραβάσεις στα πλαίσια αυτών των γεγονότων ή ότι παρουσιάζουν κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια (υπογρ. Δ.Κ.)». Οι ρυθμίσεις αυτές έρχονται να προστεθούν στο ευρωενωσιακό κατασταλτικό πλέγμα: Σένγκεν Ι και II, Ευρωπόλ, «αντιτρομοκρατικές» συμφωνίες της ΕΕ με τις ΗΠΑ κ.λπ.