ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 10 Ιούνη 2021
Σελ. /28
Η σχεδιασμένη παρέμβαση του συστήματος στις συνειδήσεις των νέων και η ανάγκη για δυνάμωμα των γραμμών της ΚΝΕ

Συμφωνώ με τις θέσεις του Συνεδρίου και θα αναφερθώ στη σχεδιασμένη επιδίωξη του συστήματος να επηρεάζει και να διαμορφώνει τις συνειδήσεις των νέων με σκοπό την καλύτερη εδραίωση του καπιταλισμού. Τα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ χρειάζεται να μελετάμε την παρέμβαση του αντιπάλου και να προβάλλουμε την πρότασή μας, την πραγματική διέξοδο για να πείθουμε καθημερινά όλο και περισσότερους.

Για παράδειγμα, μέσα από το σχολείο οι μαθητές διδάσκονται για την «περίφημη» δημοκρατία και ελευθερία στον καπιταλισμό. Για το σημερινό σύστημα όμως ένας έφηβος είναι «ελεύθερος» και ανεπηρέαστος να επιλέξει αν θα κάνει χρήση ναρκωτικών για να αντέξει την ασφυκτική καθημερινότητα που βιώνει, αλλά όχι για να ασχοληθεί δωρεάν με τις τέχνες ή να σπουδάσει την επιστήμη που τον ενδιαφέρει χωρίς να ζει με το άγχος για το αν θα περάσει στο πανεπιστήμιο ή αν διαθέτει η οικογένειά του χρήματα για φροντιστήρια. Με βάση όσα διδάσκεται κανείς στο σχολείο, η δημοκρατία χαρακτηρίζεται από πολυφωνία. Ετσι, σήμερα ένας μαθητής συχνά αντιμετωπίζει το κάθε αστικό κόμμα σαν κάτι διαφορετικό, ενώ αποκρύπτεται ότι όλα τα αστικά κόμματα ακόμα και με μικρές διαφορές υπερασπίζονται την αστική τάξη, σε αντίθεση με το ΚΚΕ που είναι ο μοναδικός γνήσιος υπερασπιστής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Ταυτόχρονα, η προπαγάνδα για τον σοσιαλισμό δεν αργεί να ξεκινήσει, αφού από τις πρώτες τάξεις του λυκείου μαθαίνουμε για την «κρατική καταπίεση» που δεχόταν ο λαός στα σοσιαλιστικά κράτη. Για παράδειγμα στο μάθημα της Πολιτικής Παιδείας στην Α' Λυκείου αναφέρεται πως ακόμα κι αν ο καπιταλισμός έχει κάποια προβλήματα, δεν υπάρχει κάποια άλλη εναλλακτική, αφού με βάση τα σχολικά βιβλία οι μορφές ολοκληρωτισμού όπως ο σοσιαλισμός στερεί βασικά δικαιώματα όπως την ελευθερία έκφρασης. Συνεπώς, με βάση το βιβλίο ο καπιταλισμός μοιάζει με μονόδρομο. Οταν λοιπόν το σύστημα ανοίγει από την παιδική ηλικία συζήτηση αντικομμουνισμού μέσα στην τάξη και παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως το καλύτερο δυνατό, οι σύντροφοι μαθητές κατάλληλα προετοιμασμένοι από τις συνεδριάσεις των ΟΒ χρειάζεται να ανοίγουν την αντιπαράθεση. Να εξηγούν στους συμμαθητές τους ποια είναι η πραγματική εικόνα του σοσιαλισμού, του εργατικού κράτους. Μάλιστα, χρειάζεται να αναδεικνύουμε και τη δυνατότητα που έχει η αστική τάξη, ως κυρίαρχη στον καπιταλισμό, να καθορίζει το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων με σκοπό να βάζει εμπόδια στους νέους να έρθουν σε επαφή με την ανατρεπτική πρότασή μας.

Η προπαγάνδα του συστήματος στην εκπαίδευση συνεχίζεται και όσον αφορά τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου ιδιαίτερα στις τάξεις του λυκείου σε μαθήματα όπως η Πολιτική Παιδεία και η Εκθεση παρουσιάζεται σαν μια συμμαχία που φτιάχτηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για να ενώσει τα ευρωπαϊκά κράτη και να φέρει ειρήνη και ευημερία. Ετσι, αποκρύπτεται ο ταξικός εκμεταλλευτικός χαρακτήρας της. Επίσης, συχνά ενώ ανοίγει συζήτηση γύρω από τις αρνητικές συνέπειες της πολιτικής της για τους λαούς, δεν εξετάζονται οι αιτίες και ο πραγματικός χαρακτήρας της. Αντίθετα, οι μαθητές καλούνται, ακόμα και σε εκθέσεις με θέμα την ΕΕ, να φανταστούν ποια χαρακτηριστικά θα μπορούσε να έχει η συγκεκριμένη συμμαχία εάν όλοι μαζί συνεργαζόμασταν. Ομως αυτά τα χαρακτηριστικά που θα ήθελε ένας μαθητής να έχει η ΕΕ όπως αδελφότητα, αλληλεγγύη, φιλία και ειρήνη μεταξύ των λαών, δεν έχουν θέση σε μια καπιταλιστική συμμαχία. Οσο για την έννοια της συνεργασίας για το κοινό καλό, δεν νοείται αφού μέσα από τη συγκεκριμένη ένωση οι αστοί της Ευρώπης προσπαθούν να εκμεταλλευτούν όλο και περισσότερο τους λαούς.

Η καταστολή και η ενίσχυσή της το προηγούμενο διάστημα αποτελεί μέσο του συστήματος να σπέρνει τον φόβο. Συγκεκριμένα, επιχειρήματα όπως «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» εξισώνουν την αστυνομική βία απέναντι στο λαό που αγωνίζεται με στημένα περιστατικά από μηχανισμούς του συστήματος όπως ο τραυματισμός του αστυνομικού στη Νέα Σμύρνη. Επιπλέον, χρειάζεται να προσέξουμε και τα αιτήματα που ζητούν παραίτηση ενός πολιτικού προσώπου ως λύση στο πρόβλημα της καταστολής και της παιδείας, γιατί έχουν ως μόνο στόχο να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, ακόμα και το νέο δυναμικό μας. Δεν πρέπει να υποτιμηθεί αυτή η παρέμβαση, γιατί ακόμα και οι σύντροφοι κυρίως μαθητές λόγω της οργής και της αγανάκτησης που αισθάνονται και λόγω του αδύναμου πολιτικού κριτηρίου παρασύρονται από τέτοια συνθήματα και χάνουν το ουσιαστικό περιεχόμενο. Κάθε μέλος της ΚΝΕ χρειάζεται να αντιπαρατίθεται με όλα αυτά και να θέτει τις πραγματικές αιτίες έξαρσης της καταστολής, ως πολύτιμο εργαλείο του βάρβαρου καπιταλισμού.

Πολλοί νέοι βλέποντας αυτές τις εικόνες καταστολής ένιωσαν την ανάγκη να κινητοποιηθούν, άρχισαν να αμφισβητούν το σύστημα. Υπάρχουν παραδείγματα πρωτοετών φοιτητών που στράφηκαν στους φοιτητικούς συλλόγους για πρώτη φορά θέλοντας να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να συμμετέχουν σε συνελεύσεις, ενώ το προηγούμενο διάστημα δεν ένιωθαν τόσο έντονα την ανάγκη για οργάνωση και συντονισμό. Μέσα από την σημερινή κατάσταση πολλοί νέοι για πρώτη φορά κατέβηκαν στον δρόμο, άφησαν πίσω φόβους και αμφιβολίες γιατί δεν άντεχαν να κάτσουν άλλο με σταυρωμένα χέρια. Σε αυτές τις συνθήκες που οι νέοι ανακαλύπτουν τις αντιφάσεις του συστήματος που πλέον σαπίζει, τα μέλη της ΚΝΕ χρειάζεται με επίμονη παρέμβαση και προβολή της σοσιαλιστικής κοινωνίας να προσπαθούμε να δυναμώσουμε τις γραμμές μας. Για αυτό και η στρατολογία νέων μελών είναι η κατάληξη που θέλουμε να έχει κάθε δράση και προσπάθειά μας. Μπροστά και στο Συνέδριό μας πιο αποφασιστικά να προχωρήσουμε σε στρατολογίες και να βγούμε δυνατότεροι την επόμενη μέρα.


Καλλιόπη Παναγιώτου
Τομεακό Γραφείο Δήμου Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ

Για τη δουλειά μας στις νέες γυναίκες

Παίρνοντας στα χέρια του και διαβάζοντας κανείς το πρώτο κείμενο των θέσεων, καταλαβαίνει σίγουρα ένα πράγμα: Οτι το ΚΚΕ την προετοιμασία της επανάστασης δεν την εναποθέτει για κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά κάθε αγώνας που δίνουμε σήμερα είναι επεξεργασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτελεί ακριβώς αυτό τον σκοπό. Το Κόμμα όντως διανύει την πιο ώριμη περίοδό του, και όλοι μας νομίζω νιώθουμε σιγουριά για τις θέσεις μας και τις επεξεργασίες μας που αγκαλιάζουν κάθε κομμάτι της κοινωνικής ζωής. Δεν μπορούμε βέβαια να μένουμε σε αυτή τη σιγουριά κάπως γενικά, γιατί βλέπουμε την κατάσταση ήδη να οξύνεται μέρα με τη μέρα. Η αστική τάξη επιστρατεύει κάθε μέσο για να εμποδίζει τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων του λαού και της νεολαίας και γι' αυτό εμείς θα πρέπει με κάθε δικό μας μέσο να εντείνουμε τη δουλειά μας. Κάθε θέση αποτελεί όπλο μας σε αυτόν τον αγώνα.

Φαίνεται και από τις θέσεις η έγνοια για την πιο εξειδικευμένη δουλειά μας στις γυναίκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Καταρχάς νομίζω ότι μπορούμε να αναφέρουμε ότι και στον χώρο του Πολυτεχνείου τα τελευταία χρόνια υπάρχει άνοδος του ποσοστού των γυναικών σε προπτυχιακό, μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο. Σε ένα βαθμό φαίνεται και από την ένταξη νέων γυναικών στην ΚΝΕ στους χώρους μας. Χρειάζεται να μελετήσουμε, να κατανοήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος το περιεχόμενο των θέσεών μας, για να μπορούμε να τις εκλαϊκεύουμε, να τις ανοίγουμε πλατιά σε έναν κόσμο γιατί πραγματικά είναι ό,τι πιο πρωτοποριακό υπάρχει, μπορεί να εμπνεύσει νέο κόσμο και ειδικά νέες γυναίκες να κάνουν το βήμα να οργανωθούν, να παλέψουν για το Σοσιαλισμό, την κοινωνία που όντως, όσο βαθαίνουν και οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, φαινόμενα ανισοτιμίας θα εξαλείφονται.

Λόγω και της αντεπανάστασης που έχει κυριαρχήσει, η εργατική τάξη έχει χάσει αρκετές κατακτήσεις, έχει μεγαλώσει ο συμβιβασμός και η μοιρολατρία, με αποτέλεσμα πολλές φορές ούτε εμείς οι ίδιοι να μην μπορούμε να φανταστούμε τι είναι πραγματικά σύγχρονο στον 21ο αιώνα, στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Σήμερα πολλές γυναίκες μηχανικοί θα κληθούν να δουλέψουν π.χ. με μπλοκάκι. Τι γίνεται όταν αυτή η γυναίκα θα θέλει να κάνει οικογένεια; Πόσα εμπόδια θα μπουν; Και άρα πόσο δύσκολο είναι τελικά να κινητοποιηθεί; Σήμερα δεν μπορεί να περιορίζονται οι ανάγκες μας γύρω από το να βρούμε μία δουλειά, αλλά με τι όρους; Είναι σύγχρονο και ταυτόχρονα αναγκαίο να μπαίνουν στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων των σωματείων και των φοιτητικών συλλόγων τα απαραίτητα μέτρα υγείας και ασφάλειας με έμφαση στις ιδιαίτερες βιολογικές ανάγκες της γυναίκας, λόγω του ρόλου της στην αναπαραγωγική διαδικασία, σε κάθε ηλικιακή περίοδο της ζωής. Π.χ. ακόμα και ένας φοιτητικός σύλλογος χρειάζεται σήμερα να διεκδικεί την κάλυψη όλων των απαραίτητων γυναικολογικών εξετάσεων από το αντίστοιχο πανεπιστημιακό τμήμα και όχι η νέα φοιτήτρια να εξαναγκάζεται να τις χρυσοπληρώνει στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά και ακόμα περισσότερα δεν μπορούν να φαντάζουν μαξιμαλιστικά αιτήματα σήμερα που η τεχνολογία κάνει άλματα. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι πριν από μισό αιώνα στην Ανατολική Γερμανία τα πανεπιστήμια διέθεταν μέχρι και παιδικό σταθμό, γιατί το να κάνει μια κοπέλα οικογένεια δεν ήταν αντιπαραθετικό με τις σπουδές της, σήμερα λοιπόν τι είναι τελικά ρεαλιστικό;

Προσπαθούν να ντύσουν με τον μανδύα του προοδευτισμού μια σειρά από μέτρα που παίρνουν σήμερα και που τελικό στόχο έχουν την ένταση της εκμετάλλευσης. Για παράδειγμα, με πρόσχημα την ισότητα των δύο φύλων, επικαλούνται την κατάργηση των διαφοροποιημένων ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών. Αλλο «προοδευτικό» μέτρο για τις εργαζόμενες μητέρες αποτελεί η διαμόρφωση χώρου μητρικού θηλασμού στους χώρους δουλειάς, έτσι ώστε να μην χάνεται ούτε λεπτό εκμετάλλευσής της. Τέτοια μέτρα δεν μπορούν να ξεγελάνε, να πείθουν νέες γυναίκες ότι αποτελούν κατάκτηση. Χρειάζεται να αναλογιζόμαστε κάτω από ποια σκοπιά παίρνονται, τι έρχονται να εξυπηρετήσουν. Τελικά ποιο είναι το καθήκον μιας νέας γυναίκας απέναντι σε όλη αυτή τη βαρβαρότητα που έρχεται αντιμέτωπη με κάθε της «επιλογή», για ποια κοινωνία πρέπει να παλέψει έτσι ώστε να μιλάμε για πραγματική ελευθερία.

Γενικότερα το ζήτημα της γυναικείας ανισοτιμίας δεν είναι απλά ζήτημα που αφορά τις γυναίκες. Σχετικά με αυτό, η ίδια η αστική τάξη επενδύει αρκετά γύρω από τη διαστρέβλωση των αιτιών που προκαλούν αυτή την ανισοτιμία, άρα και τον τρόπο και των μέσων που οι νέες γυναίκες μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Είναι γενικότερη επιδίωξη να μην αντιλαμβανόμαστε ως αιτία τις υλικές σχέσεις των ανθρώπων, που στην τελική αντανάκλαση αυτών είναι οι ιδέες που επικαλούνται σαν αιτία για τη γυναικεία ανισοτιμία. Αρα πιστεύω ότι τελικά η βαθύτερη γνώση και αφομοίωση της κομμουνιστικής αντίληψης γύρω από το γυναικείο ζήτημα χρειάζεται να εκφραστεί σε πιο εξειδικευμένη δουλειά. Θα αποτελέσει όρο που μπορεί να μας βγάλει μπροστά στην κινητοποίηση όλο και περισσότερων γυναικών, στη συμμετοχή τους στην προετοιμασία της επανάστασης όπου είναι και απαραίτητη.


Ελπίδα Σαρρή
ΚΟΒ Πολυτεχνείου ΑΠΘ του ΚΚΕ

Εμπνεόμαστε από τους μεγάλους σκοπούς του αγώνα μας

Βασικός στόχος των Θέσεων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο είναι να γίνεται ακόμα πιο διακριτός στις πλατιές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας, ως του φορέα νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους τον 21ο αιώνα. Το παραπάνω απαιτεί ολόπλευρο ιδεολογικό - πολιτικό - οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος και της Νεολαίας του, ως κόμματος της επαναστατικής ανατροπής. Αυτό το ατσάλωμα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να φέρουμε σε πέρας τα σύνθετα καθήκοντα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της πάλης κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της οικοδόμησης της Κοινωνικής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση με στόχο την εργατική εξουσία.

Στην κατεύθυνση αυτή απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο υψηλός βαθμός συσπείρωσης των δυνάμεών μας, φίλων και οπαδών. Να επιδιώξουμε να συσπειρωθούν δυνάμεις και να δημιουργηθούν συνθήκες ανόδου των αγώνων στους κλάδους, έχοντας συνείδηση των δυσκολιών, του αρνητικού συσχετισμού και των πρόσθετων εμποδίων που θα θελήσουν να βάλουν κυβέρνηση και συνδικαλιστικές ηγεσίες. Οι γραμμές μας και ο περίγυρός μας θα πρέπει να θωρακίζονται με τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που απορρέει από τους σκοπούς του αγώνα μας, από τη δύναμη που δίνει η πολιτική μας, από τη σιγουριά που δίνει η πίστη ότι ο καπιταλισμός δεν είναι αιώνιος και παντοδύναμος. Το ζητούμενο σήμερα είναι μέσα από κάθε βήμα αγώνα να συνειδητοποιείται η ανάγκη της απαλλαγής της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Εδώ βρίσκονται η ουσία και ο πυρήνας της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης.

Στον κλάδο των εκπαιδευτικών, έναν χρόνο τώρα με την πανδημία και το άνοιγμα και το κλείσιμο των σχολείων βγήκαμε μπροστά, βάλαμε πλαίσιο και αιτήματα πάλης που πατούν στις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, στις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών της. Ημασταν αυτοί που κόντρα σε όλους, κυβέρνηση και οπορτουνιστές, υλοποιήσαμε το αίτημα «στήριξη των παιδιών με όλα τα μέσα». Σταθήκαμε κυριολεκτικά δίπλα στα παιδιά μας με όλους τους τρόπους. Αναδείξαμε το γεγονός ότι το σύστημα χτυπά τα μορφωτικά τους δικαιώματα. Δάσκαλοι κομμουνιστές πηγαίναμε από τα σπίτια των παιδιών μας, κυρίως μεταναστών, για να δούμε τι κάνουν και να τους δώσουμε τα μαθήματά τους. Σταθήκαμε αλληλέγγυα δίπλα στις οικογένειές τους, μαζέψαμε στοιχεία σχετικά με το πόσα δεν έχουν καμία πρόσβαση στο διαδίκτυο, πόσων οι γονείς έχουν απολυθεί. Αυτό δεν το κρατήσαμε για εσωτερική κατανάλωση, το ανοίξαμε στους συλλόγους διδασκόντων, κερδίσαμε αρκετό κόσμο με τη γραμμή μας, ανοίξαμε την αντιπαράθεση με τον οπορτουνισμό, που κυριαρχεί στα σωματεία μας, με δική μας πρωτοβουλία, χωρίς να περιμένουμε να μας κοντράρουν πρώτα εκείνοι.

Αναδείξαμε δηλαδή πως η στάση του οπορτουνισμού, που καλούσε τους δασκάλους να μην κάνουν τίποτα, να μη στέλνουν ούτε τα μαθήματα στα παιδιά και έπειτα έβαζε ως επίκεντρο της συζήτησης το μέσο τηλεκπαίδευσης που θα χρησιμοποιηθεί, είναι στην ουσία αποπροσανατολιστική και βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης, αφού συνειδητά την απαλλάσσει από την υποχρέωσή της να παρέχει όλα τα απαραίτητα μέσα σε όλα τα παιδιά, προκειμένου να μπορούν ισότιμα να συμμετέχουν σε αυτήν τη διαδικασία. Κατεβάσαμε με δική μας πρωτοβουλία τα ζητήματα στη βάση, στους συλλόγους διδασκόντων, δεν περιμέναμε να αποφασιστεί πότε θα γίνει η συνέλευση του σωματείου. Αναγνωρίσαμε πολλά θετικά αντανακλαστικά κυρίως στο κομμάτι των νέων εργαζομένων, χωρίς όμως να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι τη στήριξη που προσέφεραν στα παιδιά την έβλεπαν κυρίως ως φιλανθρωπικό έργο και όχι ως αλληλεγγύη. Ξεχωρίσαμε κόσμο που βάλαμε στα ψηφοδέλτια και τον εντάξαμε στη δουλειά με τον «Ριζοσπάστη». Τώρα είμαστε σε φάση που επεξεργαζόμαστε την επόμενη μέρα της πανδημίας και τα αιτήματα που θα βάλουμε προς διεκδίκηση στον κλάδο, αφού οι επιπτώσεις της πανδημίας στα παιδιά είναι πολλές, τόσο στο ψυχικό κομμάτι - ήδη έρευνες έχουν δείξει πως εμφανίζονται αυξημένα ποσοστά μετατραυματικού στρες - όσο και στο μορφωτικό κομμάτι, κυρίως στην αφομοίωση όλων όσα διδάχθηκαν μέσω τηλεκπαίδευσης.

Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι με οργανωμένο σχέδιο, που πατά στις ανάγκες, μπορούμε να προχωρήσουμε στον επηρεασμό και στη συσπείρωση νέων δυνάμεων, και από αυτές στο ξεδιάλεγμα του πιο πρωτοπόρου τμήματός τους. Αυτό είναι δουλειά που απαιτεί χρόνο, καθώς θα έχει και πισωγυρίσματα και πάνω απ' όλα απαιτεί αυτοτελή κομματική παρέμβαση, δουλειά με τον «Ριζοσπάστη», αποκάλυψη των αδιεξόδων του συστήματος και του τέλματος που εμφανίζει από μόνη της μόνο η οικονομική πάλη. Συζήτηση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, τον σοσιαλισμό.

Πολλές φορές οι κομμουνιστές στον χώρο της Εκπαίδευσης, λιγότερο βέβαια τα τελευταία χρόνια, χανόμαστε στην ιεράρχηση. Δηλαδή μπορεί να λέμε πως μπροστά μας έχουμε αρχαιρεσίες, που αυτές είναι πολλές, και να αφήνουμε πίσω τη δουλειά με τους μαθητές μας. Ο χώρος της Εκπαίδευσης ιεραρχείται από το Κόμμα. Είναι χώρος όπου συγκεντρώνονται και διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά της εργατικής τάξης, έτσι ώστε να γίνουν η νέα βάρδιά της. Εχουμε ευθύνη ως κομμουνιστές να πέσουμε από πάνω και να παρέμβουμε σε όλα τα επίπεδα. Να έχουμε στο νου μας το εξής: Μόνο αν διδάξουμε τον τρόπο που λειτουργεί αυτός ο κόσμος, τότε θα μπορέσουν και να τον αλλάξουν. Εχουμε κάνει αρκετά βήματα στην παρέμβασή μας στο μάθημα, σε γιορτές, θεματικές εβδομάδες σε Δευτεροβάθμια κυρίως.

Στην Πρωτοβάθμια, αυτή η παρέμβαση περιορίζεται κυρίως στις γιορτές. Υπάρχει υποτίμηση και από εμάς τους ίδιους σχετικά με την παρέμβαση στο Δημοτικό, στη λογική ότι τα παιδιά είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν. Ναι, τα παιδιά είναι μικρά, όμως είναι πλήρως ενημερωμένα για τα πάντα. Για παράδειγμα, ρωτούν γιατί γίνονται πόλεμοι, ή κάτι πιο πρόσφατο, «οι αστυνομικοί χτυπούν;». Ανάλογα λοιπόν με την ηλικία του κάθε παιδιού χρειάζεται και η αντίστοιχη παρέμβαση. Οπως παρέμβαση χρειάζεται από τους δασκάλους κατά τη διδασκαλία των σχολικών βιβλίων.

Για παράδειγμα, στην Ιστορία της ΣΤ', παρόλο που υπάρχει κεφάλαιο για την Εθνική Αντίσταση, δηλαδή τη σύγχρονη Ιστορία μας, ωστόσο αυτό είναι στο τέλος και προαιρετικό. Δηλαδή δεν διδάσκεται. Ενα άλλο παράδειγμα είναι από το βιβλίο της Γεωγραφίας, όπου κυριολεκτικά εξυμνείται σε ένα μάθημα η ΕΕ. Ακόμη είμαστε πίσω στη μελέτη των βιβλίων συνολικά, και πολύ περισσότερο του Δημοτικού, παρόλο που οι περισσότερες δυνάμεις μας συγκεντρώνονται στην Πρωτοβάθμια. Να μπει ως στόχος το επόμενο διάστημα να δημιουργηθούν ομάδες μελέτης κυρίως των κλαδικών Οργανώσεων, σε συνεργασία με την ΚΝΕ.


Θεώνη Δρόσου
Μέλος της Τομεακής Επιτροπής Αρκαδίας του ΚΚΕ

Να μετρήσουμε βήματα στην καθοδηγητική μας δουλειά

Η ΚΕ σημειώνει πως το Κόμμα μας έχει καταφέρει να εξασφαλίσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά σε περίοδο δυσμενών συνθηκών. Παράλληλα, όμως, δεν κλείνει τα μάτια σε αδυναμίες που εξακολουθούν να υπάρχουν και το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και εμείς.

Είναι φανερό πως στις εδαφικές Οργανώσεις το πεδίο παρέμβασης είναι αρκετά διευρυμένο και πολυσύνθετο. Αυτό δεν μπορεί να αποτελεί βραχνά για τη δουλειά μας, αλλά πεδίο σκέψης, προβληματισμού για το πώς σε κάθε γειτονιά, σχολείο, χώρο δουλειάς περισσότεροι θα είναι αυτοί για τους οποίους η πρόταση του Κόμματος θα κατανοείται σαν η μόνη διέξοδος της βάρβαρης καθημερινότητας και θα εμπνέει περισσότερους να γίνουν και αυτοί μέλη της Οργάνωσής μας.

Σημαντικό είναι το πώς φροντίζουμε για την καθοδήγηση όλων μας των μελών, για να μπορέσουν και αυτοί με τη σειρά τους να καθοδηγήσουν τον περίγυρό τους. Η πανδημία δημιούργησε εμπόδια στη σταθερή λειτουργία κάποιων οργάνων. Μια λύση ήταν να σταθεροποιηθούν και οι συνεργασίες μεταξύ των συνεδριάσεων. Γίνεται όμως πάντα έτσι; Εξασφαλίζεται σε κάθε στιγμή και για κάθε τι πως όλα τα μέλη μας είναι κουβεντιασμένα, θέτουν τους προβληματισμούς τους; Μπαίνει αυτό που λέμε οργανωμένο σχέδιο με βάση τη στρατηγική που να πατάει στο αντικειμενικό έδαφος; Γιατί αν το να βρούμε τα μέλη μας το δούμε σαν αγγαρεία, σαν κάτι που πρέπει να γίνει γενικά και αόριστα, τότε στην πίεση της καθημερινότητας θα καταλήγουμε να λύνουμε πράγματα στο τηλέφωνο με κάποιους, ενώ άλλοι θα μένουν έξω από τον σχεδιασμό στον φόβο μην «τους πιέσουμε». `Η από την άλλη, θεωρώντας πράγματα δεδομένα, επειδή κάποιοι σύντροφοι φαίνονται «μάχιμοι» άρα «τα ξέρουν», μπορεί άθελά μας να δώσουμε στους συντρόφους μας να καταλάβουν πως η οργανωμένη ζωή είναι μια σειρά καθηκόντων, παραβλέποντας το για ποιον λόγο κάνουμε αυτά που κάνουμε. Αν δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που προβληματίζει τα μέλη μας, τι τους δυσκολεύει, δεν θα είναι εύκολο να μετρήσουμε βήμα και στο τι συζητάμε και στα όργανά μας και με τον περίγυρό μας. Ο «αποκλεισμός» συντρόφων μας μας φέρνει σε «αποκλεισμό» από ανθρώπους που συναναστρέφονται. Ομως, η ουσιαστική επαφή με όλους τους συντρόφους μας είναι ζήτημα για να μπορούμε να μιλάμε για παρέμβαση του Κόμματος σε όλες τις συνθήκες. Γιατί η καθοδηγητική σχέση ενισχύει το δέσιμο με την Οργάνωση, την εμπιστοσύνη, στηρίζει τη συλλογικότητα των αποφάσεων και δράσεων. Η φράση που κλίνουμε σε όλες τις πτώσεις «σχέδιο ανά σύντροφο», λαμβάνοντας υπόψιν επίπεδο συνείδησης, κοινωνική πείρα, θα βοηθήσει στο ότι μπορούμε να λύνουμε μάχιμα τα τρέχοντα και στη συζήτηση στα όργανα να μην χάνεται η ουσία, να μην αντικειμενικοποιούνται υποκειμενικές δυσκολίες.

Υστερα, εμφανίζεται και το τι ερχόμαστε να συζητήσουμε στα Οργανα. Κάτι που χρειάζεται συνεχώς να επιμένουμε είναι η μεταφορά και η εκτίμηση θετικής και αρνητικής πείρας. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί τα μέτωπα είναι πολλά και διαφορετικά και επηρεάζεται και από το κριτήριο του κάθε συντρόφου που συμμετέχει ξεχωριστά. Κάποιες φορές πάνω στο άγχος να τα πούμε όλα, να μην μείνει τίποτα απέξω, χάνεται η ουσία μέσα σε λεπτομέρειες που είναι χρήσιμες, αλλά όχι οι βασικές στην εξαγωγή συμπερασμάτων. Ακόμα όμως και έτσι, βασικό είναι όχι απλά να εντοπίζουμε τα θετικά και τα αρνητικά, αλλά παράλληλα εκεί που δεν πάμε καλά να μπορούμε να προτείνουμε και μία λύση, μια πρωτοβουλία που θα δοκιμάσουμε να διορθώσει αυτό που βρίσκουμε σαν αδυναμία.

Τι χρειάζεται λοιπόν; Υπάρχει ένα σύνθημα που παίρνει πολλές διαστάσεις και συνοψίζει ακόμα πιο πολλά: Αγώνας, γνώση, τόλμη και αντοχή. Δηλαδή, συνεχής κίνηση και δράση μέσα στον κόσμο που θα ανοίγει τον ορίζοντά μας πάνω σε αυτά που προβληματίζουν. Η ίδια η πείρα μας λέει πως κάθε δυσκολία αντιμετωπίζεται στη φωτιά της μάχης και όχι με το να κλεινόμαστε μπροστά σε δυσκολίες αναλογιζόμενοι «Τι θα γινόταν αν».

Επίσης, αναγκαία είναι η γνώση και καλή μελέτη της Πρότασής μας. Από την μία για να έχουμε πάντα ξεκάθαρο ποιος είναι ο άξονας της παρέμβασής μας, σε ποιες συνθήκες πατάει, άρα τι έχουμε να εκτιμήσουμε πάνω σε αυτό. Από την άλλη, η πείρα δείχνει πως το Κόμμα μας είναι αυτό που ήδη έχει θέσει από πριν τα φύτρα του προβληματισμού της νεολαίας και φάνηκε και στις μαζικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος. Και αυτό χρειάζεται να μας δημιουργεί την υπεροχή εφόσον γνωρίζουμε τις θέσεις μας και τις διαδίδουμε παντού.

Αντίστοιχα και η τόλμη. Αρχικά από τον κάθε σύντροφο. Τόλμη να πει την σκέψη του χωρίς δισταγμό, να πάρει μια πρωτοβουλία στον χώρο που παρεμβαίνει βλέποντας μια κατάσταση που σηκώνει αντίδραση, να κάνει και προσωπική εκτίμηση της δουλειάς μέσα στο όργανό του.

Τέλος αντοχή, γιατί όλη η παραπάνω διαδικασία δεν είναι απλή. Αλλωστε, οι ίδιοι είμαστε αυτοί που ζούμε τις πρωτόγνωρες και δύσκολες συνθήκες και ο εχθρός είναι μεγάλος, αλλά όχι ανίκητος. Χρειάζεται λοιπόν η αντοχή για να θέτουμε τους στόχους που θα ανταποκρίνονται στις δυνατότητες και στην ανάγκη της κάθε Οργάνωσης και για να μπορούμε να μην λυγίζουμε στα προβλήματα της δικής μας καθημερινότητας και του προσωπικού αγώνα που δίνουμε.

Η καθοδήγηση των Οργάνων της ΚΝΕ από το Κόμμα είναι αναγκαία για την διαπαιδαγώγηση των μελών μας. Η ενίσχυση της καθοδήγησης του Κόμματος στη νεολαία θα παίξει ρόλο, πέρα από τα παραπάνω, σε έναν από τους βασικούς στόχους κάθε μέλους της ΚΝΕ, να γίνει μέλος του Κόμματος, κατανοώντας το να είσαι μέλος σε μια Οργάνωση με τέτοια χαρακτηριστικά δεν είναι ασχολία, αλλά στάση ζωής. Ας σκεφτούμε: Πόσο δυσκολία συναντάμε, ειδικά σε μικρές ηλικίες, στη «διαμόρφωση ταξικού κριτηρίου»; Αρα και πώς έχουμε αντανακλαστικά απέναντι σε κάθε τι που προκύπτει, πώς θα το χειριστούμε. Θα είναι το πόσα μέλη έχουμε; Οι διαθέσεις του κόσμου; Αν εξετάζαμε μόνο αυτά δεν θα μιλάγαμε για κινητοποιήσεις στην πανδημία που έγιναν φάρος ελπίδας. Αυτά είναι όμως καμιά φορά που βρίσκουμε μπροστά μας όταν σχεδιάζουμε ένα μακρόπνοο και αισιόδοξο σχέδιο. Συνεπώς είναι μείζον ζήτημα η στήριξη του Κόμματος στα όργανα της ΚΝΕ για να διαπαιδαγωγούνται περισσότεροι νέοι στην αξία του αγώνα, να χτίζουν αντανακλαστικά απέναντι σε απρόβλεπτες εξελίξεις, για να συνεχίσουν την ίδια την ύπαρξη και ιστορία του Κόμματός μας.


Δέσποινα Κούτα
Μέλος του Τομεακού Γραφείου Νοτίων Συνοικιών Αττικής της ΚΝΕ

Κάποιες σκέψεις με αφορμή το 1ο κείμενο των Θέσεων

Το γεγονός ότι στο επίκεντρο του 21ου Συνεδρίου βρίσκεται η ισχυροποίηση του Κόμματος αποτελεί ένδειξη της ωριμότητας που έχουμε κατακτήσει σε συλλογικό επίπεδο, ωριμότητα που αντανακλάται και ταυτόχρονα προκύπτει από τις πλούσιες επεξεργασίες μας, πάνω απ' όλα από το Πρόγραμμά μας, αλλά και από την ίδια την ικανότητα να μπορούμε σήμερα να εντοπίζουμε εκείνες τις υποκειμενικές αδυναμίες που υπονομεύουν δυνατότητές μας. Υπό αυτό το πρίσμα θεωρώ ότι η προσωπική ευθύνη ενός μέλους του ΚΚΕ σήμερα είναι ακόμα μεγαλύτερη, καθώς το Κόμμα μας ενώ διαθέτει πλέον ένα τεράστιο οπλοστάσιο, αυτό πολλές φορές και σε μεγάλο βαθμό μένει αναξιοποίητο.

Νομίζω ακόμη ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ πριν, δεν μπορούμε να εφησυχάζουμε με την εργατική ένταξη ή καταγωγή των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ, καθώς οι ίδιοι οι αντικειμενικοί όροι ζωής της εργατικής τάξης, αλλά και η επεξεργασμένη προπαγάνδα της αστικής τάξης έχουν συμβάλει στην απώλεια ή εξασθένιση ορισμένων χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της εργατικής τάξης που την καθιστούν την πρωτοπόρα στην κοινωνία. Φυσικά το βασικό στοιχείο που καθορίζει και τον ιστορικό της ρόλο, ο ρόλος της στην παραγωγή παραμένει και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.

Η απόσπαση, για παράδειγμα, από τον χώρο δουλειάς και κατ' επέκταση από τους συναδέλφους που συνεπάγεται η επικράτηση της τηλεργασίας σε όλο και περισσότερους κλάδους, οι μορφές απασχόλησης που ντύνουν την υπαλληλική σχέση με τη σύμβαση έργου (μπλοκάκι), η μεγάλη ενδοκλαδική ή διακλαδική κινητικότητα των νέων εργαζομένων, αλλά και η εποχικότητα που χαρακτηρίζει μια σειρά κλάδων που απασχολούν μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού δεν ευνοούν την ανάπτυξη στοιχείων όπως η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η εμπιστοσύνη στον συνάδελφο, ενώ στην περίπτωση της τηλεργασίας και του μισθωτού «αυτοαπασχολούμενου» μεγαλώνει συχνά ακόμη περισσότερο η απόσταση μεταξύ του παραγωγού και του προϊόντος που αυτός παράγει.

Σε ιδεολογικό επίπεδο, ο υπερθεματισμός της ατομικότητας, το ξεχώρισμα του ατομικού δικαιώματος από το κοινωνικό, στοιχεία που βρίσκονται στην προμετωπίδα της αστικής προπαγάνδας επηρεάζουν σήμερα με πολύ πιο άμεσο τρόπο τη συνείδηση της εργατικής τάξης. Δεν είναι μόνο οι παραπάνω αλλαγές στον τρόπο πώλησης της εργατικής δύναμης που μπορεί να συμβάλλουν στην ενίσχυση τέτοιας αντίληψης, αλλά και η σχεδιασμένη προσπάθεια της αστικής τάξης να ανάγει την υποκειμενική αντίληψη όχι μόνο σε κριτή αλλά πλέον και διαμορφωτή του αληθινού, προσπάθεια που συντελείται από τα ΜΜΕ μέχρι και από καταξιωμένους επιστήμονες. Η επίδραση αυτών των ιδεολογημάτων φτάνει πέρα από τα εμπόδια που αναπόφευκτα γεννάει στο επίπεδο του κινήματος και της συλλογικής διεκδίκησης. Αφορά πρώτα απ' όλα την άρνηση ύπαρξης αντικειμενικής πραγματικότητας, την αναζήτηση της διεξόδου σε νοητές κατασκευές. Δυσκολεύει, τέλος, την αποδοχή της κριτικής, την προθυμία υποβολής σε αυτοκριτική, συνδέεται άμεσα με την αστική ευγένεια που απαγορεύει τη διασάλευση της προσωπικής σφαίρας του ατόμου.

Οσον αφορά τις γυναίκες εργάτριες επιδρούν επιπλέον των παραπάνω και αντιλήψεις που εξαρτούν την πραγμάτωση από την ανταπόκριση στον ρόλο της μητέρας, την επαγγελματική καταξίωση ή και στα δύο ταυτόχρονα. Η πρώτη επιταγή ήταν βέβαια το ίδιο και περισσότερο ισχυρή από τα γεννοφάσκια των εκμεταλλευτικών κοινωνιών, η δεύτερη όμως ενισχύεται σταθερά τα τελευταία χρόνια ιδωμένη μάλιστα σαν τρόπος εξασφάλισης της ισοτιμίας με τον άντρα στο πλαίσιο αυτής της κοινωνίας, στοχεύοντας όμως στην πραγματικότητα στην απόσπαση περισσότερης υπεραξίας με τη διεύρυνση των παραγωγών. Φυσικά και αν ακόμη τα «κριτήρια επιτυχίας» πληρωθούν στο πλαίσιο αυτής της κοινωνίας, αυτό θα γίνει εις βάρος του χρόνου που θα μπορούσε να αφιερώσει η γυναίκα εργαζόμενη στον εαυτό της, στην ανάπτυξη της δικής της προσωπικότητας, θα συνοδεύεται πάντα από σωματική και ψυχική εξάντληση. Οι γυναίκες εργαζόμενες βρίσκονται, τέλος, στο επίκεντρο της προσπάθειας που συντελείται για να γίνεται αποδεκτή η εμπορευματοποίηση όλων των αναγκών, ακόμα και του ίδιου του ανθρώπινου σώματος.

Φυσικά τα καταναλωτικά πρότυπα, οι αξίες που διαμορφώνει ο αστικός πολιτισμός, επηρεάζουν συνολικά την εργατική τάξη. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργατών, ακόμη και το κουτσομπολιό ευνοούνται κατά βάση από το ξεχώρισμα είτε το τοπικό είτε το νοητό του ατόμου από τους άλλους συμμέτοχους στην κοινωνική παραγωγή, νομιμοποιούνται όμως και από τα τηλεοπτικά προγράμματα, από μουσικές και κινηματογραφικές δημιουργίες με τρόπο άμεσο.

Στα παραπάνω θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλοι παράγοντες που δυσκολεύουν τους εργάτες να αναπτύξουν συνείδηση του εαυτού τους ως τάξη ή συμβάλλουν στην ολοένα και μεγαλύτερη επίδραση των αστικών ιδανικών σε αυτούς. Το γεγονός αυτό επιτάσσει σήμερα ουσιαστική συνειδητοποίηση από τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ του ιστορικού μας ρόλου, αφομοίωση από το σύνολο του δυναμικού μας του Προγράμματος και των επεξεργασιών του Κόμματος. Πολύ πιο μαχητικά και με νέες μορφές οφείλουμε να διεξάγουμε την ιδεολογικοπολιτική μας παρέμβαση, χωρίς εκπτώσεις στα όπλα που διαθέτουμε, γιατί εκπτώσεις δεν κάνει ούτε ο αντίπαλος.

Αλλωστε, τόσο η μάταιη προσπάθεια αντιστάθμισης της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους των καπιταλιστών από την ολοένα αυξανόμενη εντατικοποίηση της εργασίας με τους παραπάνω τρόπους, όσο και η επένδυση εκατομμυρίων ευρώ στην όξυνση της ιδεολογικής επίθεσης των αστών, επιστρατεύοντας ακόμα και σκοταδιστικές θεωρίες, ένα πράγμα σηματοδοτούν: Το σύστημα αυτό δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει, είναι πιο ώριμο από ποτέ το καθήκον της ανατροπής του.


Αργύρης Μπαλέρμπας
Μέλος του Τομεακού Γραφείου Βόρειων Συνοικιών Αττικής της ΚΝΕ

Πάμε καλά σύντροφοι; Καλά πάμε. Μπορούμε καλύτερα; Και βέβαια μπορούμε!

Συμφωνώ με τις Θέσεις. Μερικές ακόμα σκέψεις για το δεύτερο κείμενο.

Στη θέση 2 γίνεται αναφορά στη θλιβερή κατάσταση των δημόσιων συστημάτων Υγείας. Αυτή η ολόσωστη διαπίστωση βρίσκει σήμερα εφαρμογή σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Η σημειούμενη στη θέση διαπίστωση ότι η αστική πολιτική μάταια προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στη λήψη υγειονομικών μέτρων και στην ανάκαμψη της (καπιταλιστικής) οικονομίας πρέπει να αποτελέσει για το Κόμμα βασικό στόχο ενημέρωσης του λαού και ισχυρό προπαγανδιστικό αντικείμενο. Η εξαιρετική τοποθέτηση του καθηγητή Παθολογίας στο ΕΚΠΑ Παναγιώτη Βλαχογιαννόπουλου στην εκδήλωση του Κόμματος για την Υγεία, «είναι πολύ άσχημο, ένα τόσο σημαντικό επίτευγμα της σύγχρονης επιστήμης, όπως είναι τα εμβόλια (...) αντί να παρέχεται μαζικά και με ασφάλεια σε όλους τους ανθρώπους, να αποτελεί αντικείμενο κερδοσκοπίας και εμπορικών ανταγωνισμών», πρέπει να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος της προώθησης της αντίληψής μας για τη δημόσια Υγεία στα λαϊκά στρώματα. ΤΩΡΑ είναι η ώρα, σύντροφοι, να βγούμε επιθετικά προς τα έξω και να δώσουμε στον λαό μας να κατανοήσει ότι το σύστημα που ζει είναι απάνθρωπο και δεν έχει τίποτα να κερδίσει από αυτό. Μάλιστα, θα έλεγα ότι με την ίδια επιθετικότητα θα πρέπει να βάλουμε το ζήτημα και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, ώστε να παρθούν κι εκεί οι ανάλογες πολιτικές αποφάσεις.

Στη θέση 7 γίνεται αναφορά για την πρόταση για «Πράσινο New Deal». Και στο κείμενο επισημαίνεται ότι «...διασφαλίζεται η μεγάλη κρατική παρέμβαση, αφενός τη διαμόρφωση κινήτρων με τη χρηματοδότηση νέων επενδύσεων στους τομείς της Ενέργειας, των Μεταφορών και των συγκοινωνιών, της μεταποίησης και του αγροτικού τομέα...».

Ενας ιδιαίτερος τομέας, όπου παίζονται παιχνίδια σκληρού και ανελέητου ανταγωνισμού και παιχνίδια μεγάλης κερδοφορίας, είναι ο τομέας της ναυτιλίας και ιδιαίτερα της ποντοπόρου. Για να καταδείξουμε μέρος αυτών των παιχνιδιών, θα αναφερθούμε σε πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας (IMO), που λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και φυσικά εκφράζει τα συμφέροντα του διεθνούς εφοπλισμού, στον οποίο οι Ελληνες εφοπλιστές διατηρούν την πρώτη θέση παγκόσμια, και μάλιστα με τάσεις περαιτέρω ισχυροποίησης. Πρόσφατα ο IMO υλοποιεί παλιότερη απόφασή του (2016), σύμφωνα με την οποία «από 1 Ιανουαρίου του 2020 (Κανονισμός ΙΜΟ 2020) τα πλοία θα πρέπει να χρησιμοποιούν καύσιμο πετρελαίου με περιεκτικότητα σε θείο έως 0,50 % m/m από τα σημερινά επίπεδα του 3,50% m/m, στις περιοχές εκτός ελέγχου εκπομπών (ECA-SOx)».

Οι ναυτιλιακές εταιρείες θα πρέπει να συμμορφωθούν με τον νέο Κανονισμό και να προβούν σε αλλαγές, έχοντας τις κάτωθι επιλογές:

Χρήση καυσίμου με περιεκτικότητα σε θείο μικρότερη ή ίση του 0,50% m/m.

Χρήση Marine Gas Oil, καυσίμου από αποστάγματα αργού πετρελαίου με χαμηλή περιεκτικότητα σε θείο.

Τοποθέτηση Scrubber στα πλοία, δηλαδή εγκατάσταση συστήματος καθαρισμού καυσαερίου.

Χρήση εναλλακτικών καυσίμων όπως υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) ή μεθανόλης.

Σε πρώτη ανάγνωση, η χρήση νέων καυσίμων προς εναρμόνιση με τον Κανονισμό θα επιφέρει αύξηση του λειτουργικού κόστους, όμως δεν σηματοδοτεί απαραίτητα απαίτηση δέσμευσης νέων κεφαλαίων υπό μορφή επένδυσης. Ετσι την «διαβάζουν» οι εφοπλιστές, βέβαια. Επίσης η εναλλακτική λύση με εγκατάσταση και χρήση Scrubber θα επιβαρύνει το πλοίο με ένα κόστος από 2 έως 5 εκατομμύρια δολάρια, ανάλογα με το είδος και το μέγεθος του πλοίου.

Εδώ έχει αρχίσει ένας, κρυφός και φανερός, πόλεμος χαρακωμάτων, τόσο ανάμεσα στους εφοπλιστές, για το ποιος θα εναρμονιστεί γρηγορότερα στον νέο κανονισμό, ώστε να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά των ναύλων, αλλά και ανάμεσα στους εφοπλιστές και στους πετρελαϊκούς κολοσσούς, που ευελπιστούν σε νέα κερδοφορία με τη δημιουργία και διανομή των νέων καυσίμων σε τεράστιες ποσότητες, αφού ένα σύγχρονο πλοίο απαιτεί τεράστιες καταναλώσεις για να ταξιδεύει. Φυσικά, στο παιχνίδι μπαίνουν και τα συμφέροντα των μεγιστάνων που διαχειρίζονται τα μεγάλα εμπορικά λιμάνια της Γης, καθώς και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, που βλέπουν σε αυτήν τη διαχείριση νέους δρόμους κερδοφορίας των επιχειρήσεων που εδρεύουν στην επικράτειά τους. Ακόμα και οι μεγάλοι νηογνώμονες (Lloyd's, American Bureau, Det Norske Veritas, Bureau Veritas, κ.λπ.). Και όλοι μαζί επικαλούνται την προστασία του περιβάλλοντος!! Ποιοι; Αυτοί που το καταστρέφουν ασύστολα κάθε ώρα και στιγμή.

Περισσότερες πληροφορίες μπορούν να αντληθούν από επιλεγμένες πηγές στο διαδίκτυο. Μια απ' όλες, στα Ελληνικά: https://www.rsm.global/greece/news/imo-2020-i-prasini-proklisi-sti-naytilia.

Και ακόμα μια: https://www.e-vima.gr/vima-koinonia/katharoteros-aeras-2020-theio/

Στη θέση 36 γίνεται αναφορά στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και στις δυνάμεις που αυτό διατηρεί σε συνδικάτα, Τοπική Διοίκηση, επιμελητήρια κ.λπ. Είναι γνωστό ότι από τον καιρό που ο Ανδρέας Παπανδρέου έθεσε ως στόχο την άλωση του κρατικού μηχανισμού από τους ανθρώπους του, έθεσε παράλληλα και ως στόχο την άλωση του συνδικαλιστικού κινήματος (και ευρύτερα του υπόλοιπου μαζικού). Και τον πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Γιατί, όπως έγραψε και ο αείμνηστος Χρ. Θεοχαράτος στον Β' Τόμο του έργου του «Χ. Φλωράκης και Λαϊκό Κίνημα», «Ο ιδρυτής και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπήρξε ανέκαθεν θαυμαστής και λάτρης των μηχανισμών. Οι μηχανισμοί τον γοήτευαν. Τον σαγήνευαν...». Και παρακάτω: «Με ανάλογους μηχανισμούς και "κολλητούς" άλωσε και χειραγώγησε επί χρόνια και χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα, ...αγκίστρωσε και συγκράτησε ...εκατοντάδες χιλιάδες εκλογείς, ...διάβρωσε σε σημαντικό βαθμό τις δυνάμεις καταστολής, ...κατέστησε το πιστωτικό σύστημα παραδουλεύτρα του κόμματος, ...δημιούργησε "αγχιστείες" και "κουμπαριές" με τα "παραδοσιακά τζάκια". Και όταν οι "κολλητοί" ...έγιναν κράτος εν κράτει, ήρθε σαν αναπόφευκτη συνέπεια η διαπλοκή. Δηλαδή το πάντρεμα της πολιτικής με την οικονομική εξουσία».

Φυσικά για το Κόμμα αυτή η τόσο γλαφυρά περιγραφόμενη κατάσταση δεν ήταν ή δεν είναι κάτι καινούργιο. Γνωρίζουμε ότι η πολιτική εξουσία είναι «η έκφραση της οικονομικής εξουσίας στο θεσμικό πολιτικό επίπεδο», με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αλλοτε παίρνει ανοιχτή και ξεδιάντροπη μορφή και άλλοτε συγκαλυμμένη. Στην περίπτωση των τότε κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ήταν ξεδιάντροπη. Σε κάθε περίπτωση όμως η πάλη που διεξάγεται στους κόλπους του εργατικού κινήματος με μπροστάρη το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα γύρω του και με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή, είναι σημάδι ελπίδας. Οτι δεν μπορεί αυτή η κατάσταση να κρατήσει επ' άπειρον. Μένει στο Κόμμα μας να επεξεργαστεί ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και να το φέρει σε πέρας. Αλλά γι' αυτό το ζήτημα θα τοποθετηθώ αργότερα, για το 3ο κείμενο των Θέσεων.


Παναγιώτης Μελάς
Συνταξιούχος ναυτεργάτης

Για τους δήθεν ανεξάρτητους

Στο κείμενο παραθέτω γεγονότα από τον χώρο των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, που τα γνωρίζω και μπορώ να τα εισφέρω στο διάλογο, ενδεικτικά σχετικά με το γενικότερο θέμα της αποπολιτικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Προωθείται διεθνώς, σε πάρα πολλές εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής και σκέψης, όπως στο συνδικαλιστικό κίνημα, η απαίτηση οι άνθρωποι να σκέφτονται και να δρουν χωρίς να επηρεάζονται από την πολιτική. Πρόκειται για την ιδεολογία αυτών που δεν τους συμφέρει να αλλάξει τίποτα, της κυρίαρχης εκμεταλλευτικής τάξης. Ομως οι εξελίξεις με αφορμή τον κορονοϊό ανέδειξαν πολύ εμφατικά το πόσο μας επηρεάζει το συλλογικό, τα προβλήματα, οι συνθήκες ζωής και η υγεία των άλλων, άρα και η πολιτική.

Στην Ενωση Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας Ελλάδας, τον Δεκέμβρη του 2019 έγιναν αρχαιρεσίες για το ΔΣ. Το σωματείο παρουσιάζει ενδιαφέρον από τη σκοπιά ενός επαναστατικού κόμματος, αφού σε αυτό συμμετέχουν εργαζόμενοι σε έναν σημαντικό τομέα του κράτους και της οικονομίας, τον έλεγχο του εναέριου χώρου. Στις εκλογές της ΕΕΕΚΕ του 2019 η παράταξη που πρόσκειται στο ΠΑΜΕ, η Ενωτική Συνδικαλιστική Κίνηση (ΕΣΚ), κατάφερε για πρώτη φορά να εκπροσωπηθεί στο ΔΣ του σωματείου, ως η μόνη δύναμη που αντιστεκόμαστε στην πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου, που εκφράζεται με την ιδιωτικοποίηση (https://www.youtube.com/watch?v=FI_kBlFL0lQ)

Η ΕΣΚ επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις του διαστήματος που ακολούθησε, όταν η κυβέρνηση ψήφισε νόμο που προωθεί την ιδιωτικοποίηση, και όταν παρά τις υποσχέσεις για μπόνους που θεσπίστηκαν για να εξασφαλιστεί η συναίνεση των εργαζομένων, όχι μόνο μπόνους δεν καταβλήθηκαν, αλλά οι αποδοχές τελικά μειώθηκαν. Αν και η ΕΣΚ πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις, που υπονομεύτηκαν από τις άλλες δυνάμεις, αν και ήμασταν οι μόνοι που αναδείξαμε τα ζητήματα της ΥΠΑ στην κοινωνία, χάσαμε την έδρα στο ΔΣ στις πρόσφατες αρχαιρεσίες του Απρίλη του 2021, όταν οι άλλες δυνάμεις συγκρότησαν ενιαίο κυβερνητικό ψηφοδέλτιο, όπου μαζεύτηκαν όλοι: «Αριστεροί», «δεξιοί», «αναρχικοί», «ακομμάτιστοι», «παλιοί», «νέοι», με βασικό επιχείρημά τους «την ενότητα του κλάδου», που το πρόβαλαν σε αντιδιαστολή με την ΕΣΚ, που «πάνω από τον κλάδο βάζει το ΚΚΕ» (το μόνο κόμμα δηλαδή που ενδιαφέρθηκε και κατέθεσε Ερώτηση στη Βουλή για τα δεδουλευμένα των υπαλλήλων της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας). Οι άλλες δυνάμεις, που φυσικά και με κόμματα σχετίζονται και την κυβερνητική πολιτική προωθούν, παρουσιάζονται ως μεσάζοντες με τον εκάστοτε υπουργό, και θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να αρκούνται στο να ψηφίζουν στις ηλεκτρονικές συνελεύσεις και στα like στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Πέρσι το καλοκαίρι πανηγύριζαν για τις αφίξεις των αεροπλάνων, που έφταναν γεμάτα και χωρίς τεστ για κορονοϊό στους επιβάτες (https://www.instagram.com/p/CCGrIGXBl3Q/?igshid=oce4lqgicsb8).

Ποια είναι όμως τα υποτιθέμενα συμφέροντα του κλάδου, και ποια του ΚΚΕ, και πώς έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους; Αυτό που εννοούν είναι ότι το σωματείο δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ. Πρώτα από όλα, με ποια λογική εμπιστεύεται κάποιος να τον εκπροσωπήσουν άνθρωποι που δηλώνουν ότι αδιαφορούν για τα γενικότερα ζητήματα στην κοινωνία, για τα βάσανα και τις αγωνίες των εργαζομένων; Συνδικαλιστής που δηλώνει ότι θα υπηρετήσει το συντεχνιακό συμφέρον κόντρα στο συλλογικό, όταν του δοθεί η ευκαιρία, θα προτάξει το συντεχνιακό ή το προσωπικό του συμφέρον; Θα κοιτάξει τους συναδέλφους του ή τον εαυτό του;

Επίσης, η λογική αυτή νομοτελειακά οδηγεί στην αδράνεια και για τα συντεχνιακά ή επιμέρους ζητήματα, αφού απομονώνει το σωματείο από δυνητικούς του συμμάχους, τους άλλους εργαζόμενους, την ίδια ώρα που ο ταξικός αντίπαλος, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, είναι οργανωμένοι και δρουν βάσει σχεδίου.

Οι κεφαλαιοκράτες, που στο κάτω κάτω οι επιχειρήσεις τους βρίσκονται σε μεταξύ τους ανταγωνισμό, γιατί συμμετέχουν σε ενώσεις; Γιατί υποστηρίζουν κόμματα, ινστιτούτα και οργανισμούς; Γιατί μαζί με τα αντεργατικά μέτρα, την κατάργηση του 8ωρου, φέρνουν και την περιστολή του απεργιακού δικαιώματος, γιατί ενισχύουν το κατασταλτικό πλαίσιο; Δεν έχουν σχέση με κόμματα που φέρνουν και ψηφίζουν τα νομοσχέδια στη Βουλή; Η «Fraport», που συμμετέχει στον ΣΕΤΕ, διοικείται από άσχετους; Καλύτερα η «Aegean» το συμφέρον της, που επίσης συμμετέχει στις διάφορες ενώσεις, και που ενισχύθηκε από το κράτος με 120 εκατομμύρια, ή οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές το καλό μας, που είναι ως εργαζόμενοι να μην ερχόμαστε σε επαφή μεταξύ μας, γιατί έχουμε πολλά να χωρίσουμε και μεγάλα μυστικά να κρύψουμε, όπως τα μπόνους που δεν πήραμε;

Προβλέπω ότι με την τακτική που ακολουθούν, μέχρι να δημοσιευτεί αυτό το κείμενο, θα έχει πέσει ξανά τσεκούρι στις αποδοχές των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας.

Με τα παραπάνω δεν εννοώ ότι το σωματείο ταυτίζεται με το Κόμμα. Ομως υπεράνω της ταξικής πάλης δεν μπορούμε να είμαστε, ούτε να το παίζουμε «ανεξάρτητοι», αφού είμαστε «εξαρτημένοι» από το μισθό μας, όπως είπε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ενώ αντίθετα οι κεφαλαιοκράτες είναι «εξαρτημένοι» από την κερδοφορία τους, δηλαδή από τη μείωση του δικού μας μισθού. Η κάθε πλευρά έχει το κόμμα ή τα κόμματά της, που εκφράζουν το αντίστοιχο ταξικό συμφέρον.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι εργοδοτικοί δεν πιάνονται πουθενά. Ο,τι και να λέμε θα το βαφτίζουν γραμμή του Περισσού, λες και πρόκειται για πράγματα που δεν αφορούν τους εργαζόμενους. Την αντίσταση στη διάλυση και ιδιωτικοποίηση της ΥΠΑ, το αίτημα για σταθερό εισόδημα, την προάσπιση της ασφάλειας των πτήσεων, τον αγώνα για μέτρα κατά της πανδημίας, για επίταξη του ιδιωτικού τομέα της Υγείας, για δωρεάν τεστ, για καταδίκη της καταστολής. Ομως με αυτά καταφέραμε όχι μόνο να πείσουμε συναδέλφους υπό αντίξοες συνθήκες, όταν οι άλλες δυνάμεις μπήκαν σε κοινό ψηφοδέλτιο, αλλά να προβληματίσουμε και όσους δεν μας στήριξαν. Ετσι εμπλουτίστηκε η πείρα των εργαζομένων, μεταξύ αυτών και η δική μας. Αυτά για την ΥΠΑ.

Για να μην γράψω ξεχωριστό κείμενο, προσθέτω ότι πρέπει το κίνημα, στο βαθμό που επηρεάζεται από τους κομμουνιστές, να ασχοληθεί με το ζήτημα των τιμών των ενοικίων. Επίσης, με τις εξελίξεις στην Κίνα και στο ΚΚ Κίνας, για πολλούς λόγους, που πολλοί αναδεικνύονται και στις Θέσεις, όπως ο ανταγωνισμός με την ΕΕ και τις ΗΠΑ.


Φοίβος Καπερώνης

Τα δικαιώματα των γερόντων και το συνταξιουχικό κίνημα

Οι συνταξιούχοι αποτελούν κάπου το 1/4 του πληθυσμού και σε μια δίκαιη κοινωνία θα έπρεπε να αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό τους, αφού διαρκώς αυξάνονται το προσδόκιμο ζωής, η παραγωγικότητα και η παραγωγή, σαν αποτέλεσμα της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου. Αλλωστε και στην ιστορικά στρεβλωμένη πλέον καπιταλιστική κοινωνία το ποσοστό των συνταξιούχων αυξάνεται, παρά τις διαρκείς προσπάθειες των μονοπωλίων να το περιορίσουν αυξάνοντας τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Πρέπει να συντρίψουμε στη συνείδηση του κόσμου τη στρεβλωμένη προπαγάνδα της καπιταλιστικής κοινωνίας που λέει πως οι εργαζόμενοι τρέφουν τους συνταξιούχους και ότι αυξάνονται οι συνταξιούχοι γιατί μεγάλωσε το προσδόκιμο ζωής και πρέπει να ανεβάσουμε τα όρια συνταξιοδότησης, και υπολογίζει την αναλογία συνταξιούχων ανά εργαζόμενους. Οι συνταξιούχοι έχουν πληρώσει πολύ περισσότερα στη διάρκεια του ενεργού τους βίου (που συνέβαλε στην ανάπτυξη της παραγωγικής και επιστημονικοτεχνικής προόδου) από αυτά που θα καταναλώσουν στον συντάξιμο βίο τους. Αυτό αποδεικνύεται από τα τεράστια αποθεματικά που είχαν τα ταμεία τους και τα απομυζούσαν οι τράπεζες και οι μεγαλοκαρχαρίες. Τα ελλείμματα του ΙΚΑ οφείλονταν αποκλειστικά στην εισφοροδιαφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων. Εξάλλου, το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται τουλάχιστον 10 φορές λιγότερο από την αύξηση του εθνικού προϊόντος.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στο θέμα των συντάξεων και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (Θέση 11) επιταχύνουν την ανατροπή των κοινωνικών κατακτήσεων που γίνεται τις τελευταίες δεκαετίες. Από την εγγυημένη από το κράτος διατήρηση, κατά τη σύνταξη, του επιπέδου ζωής και περίθαλψης που είχες όταν εργαζόσουν, με την υποχρέωση να καταβάλλονται επαρκείς εισφορές από εσένα και από τον εργοδότη, περνάμε στην απαλλαγή των εργοδοτών να προσφέρουν γι' αυτό και στην προσωπική σου επιλογή τι ύψος εισφορών θα καταβάλεις για ανάλογο ύψος σύνταξης. Το κράτος θα σου εξασφαλίζει ένα επίδομα φτωχοκομείου και μια περίθαλψη ράντζου, και τις όποιες εισφορές δίνεις θα τις βάζουν οι καπιτα-ληστές στον τζόγο του χρηματιστηρίου. Με δεδομένη την οικονομική πίεση που δέχεσαι όταν εργάζεσαι, θα βάζεις όσο γίνεται λιγότερα για την ασφάλισή σου κι ο εργοδότης, που ουσιαστικά κατέθετε ένα μέρος του μισθού σου τάχα σαν συνεισφορά για την ασφάλισή σου, τώρα θα απαλλαγεί από αυτό το έξοδο, ανεβάζοντας κατακόρυφα την κλοπή της υπεραξίας. Και ο εργαζόμενος θα παίρνει τελικά μόνο το επίδομα φτωχοκομείου, αφού τα επαγγελματικά ταμεία θα παίζουν στον τζόγο τις εισφορές σου, θα τις παίρνουν τα ιδιωτικά τσακάλια και θα χρεοκοπούν επίτηδες. Σ' αυτό το τοπίο μιας κοινωνίας χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση, τα ιδιωτικά τσακάλια θα έρχονται με την πραμάτεια τους, «κοινωνικής ασφάλισης», θα σε αφαιμάζουν και θα στα τρώνε.

Αυτά γίνονται σήμερα, είναι μπροστά στα μάτια μας. Η επίθεση στα δικαιώματα των ηλικιωμένων είναι διαρκής. Οι συντάξεις τους τα τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί κάπου στο μισό. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χειροτερεύει, μάλλον με γεωμετρική πρόοδο, στο περιβάλλον των καταιγιστικών επιστημονικοτεχνικών ανακαλύψεων. Η επίθεση στους γέρους εκφράστηκε με αποτρόπαιο τρόπο κατά την πανδημία, στο σύνολο των προοδευμένων οικονομικά κρατών του δυτικού κόσμου. Στις εξάρσεις της πανδημίας έκαναν επιλογή και τους άφηναν έξω από τις μονάδες εντατικής θεραπείας. Κάτι άλλωστε που ήταν συνήθεια για πολλά χρόνια πριν από την πανδημία. Οι σκόπιμες ελλείψεις στα συστήματα Υγείας θα μπορούσαν να αναπληρωθούν με την επίταξη των ιδιωτικών μονάδων εντατικής θεραπείας και αυτό δεν έγινε.

Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές, βάζοντας πλάτη στην πολιτική που περιγράψαμε, προωθούν την ιδιωτική ασφάλιση και γίνονται ντίλερ ασφαλιστικών εταιρειών, πλασάροντας πακέτα για την περίθαλψη.

Εμείς πρέπει να ανεβάσουμε την ιδεολογική μας αντιπαράθεση για το θέμα αυτό. Οι γέροι έχουν δικαιώματα και η κοινωνία τούς τα οφείλει. Γιατί αυτοί έχτισαν το όποιο επίπεδο ζωής έχουμε σήμερα. Γιατί αυτοί πλήρωσαν στο ακέραιο για αυτά τους τα δικαιώματα. Είναι οι πρώτοι που έχουν δικαίωμα στις πιο σύγχρονες τεχνολογικές ανακαλύψεις για αντιμετώπιση της αρρώστιας. Είναι απαράδεκτο και αποτρόπαιο η κοινωνία να φτάνει σε σημείο να διαλέξει αν στο κρεβάτι της μονάδας εντατικής θεραπείας θα μπει ο νέος ή ο ηλικιωμένος. Η κοινωνία οφείλει στους ηλικιωμένους και στους νέους εξίσου την περίθαλψή τους.

Και όσο θα υπάρχει αυτό το σαπισμένο καπιταλιστικό σύστημα, η οργάνωση και το συνδικαλιστικό κίνημα όλου του λαού, αλλά και ιδιαίτερα των ηλικιωμένων, έχει τον πρώτιστο λόγο να αντισταθεί και να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες που ντροπιάζουν τον πολιτισμό μας, την αναλγησία των μεγαλοκαρχαριών και την αδιαφορία - υποταγή της μεγάλης μάζας του λαού σήμερα. Και αυτό γίνεται παρά τις αντιξοότητες. Το συνδικαλιστικό κίνημα των συνταξιούχων κατέχει σημαντική θέση στο γενικό λαϊκό κίνημα, ενάντια στις πολιτικές των μονοπωλίων. Οι συνταξιούχοι έχουν το πλεονέκτημα να επηρεάζονται πολύ λιγότερο από τους ταξικούς εκβιασμούς για τη δουλειά. Δεν φοβούνται την απόλυση, δεν έχουν ανάγκη να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις για να προσληφθούν, να πάρουν ένα έργο ή μελέτη από το Δημόσιο.

Και ας δούμε μια ακόμα σημαντική πτυχή του θέματός μας. Οι συνταξιούχοι έχουν πολύτιμο μυαλό, σμιλεμένο σε δεκαετίες δουλειάς, δημιουργίας και αντιμετώπισης εμποδίων. Μυαλό που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν όσο θέλουν, χωρίς αμοιβή, που θα καταργούσε την κοινωνική έννοια του συνταξιούχου. Μυαλό που η κοινωνία μπορεί να αξιοποιήσει. παίρνοντας τα θετικά στοιχεία της παλιάς δημογεροντίας. Οι νέες τεχνολογίες σήμερα εξουδετερώνουν τον αποκλεισμό τους για λόγους υγείας από τις κοινωνικές υποθέσεις. Μπορούν, έως την τελευταία στιγμή που δουλεύει το μυαλό, να είναι σε επαφή με τον κόσμο, με τους φίλους, συγγενείς, συνεργάτες και συναγωνιστές στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τους συντρόφους. Γι' αυτό πρέπει από σήμερα να βάλουμε στόχους για τους συναγωνιστές μας να εξοικειωθούν με τα στοιχειώδη βήματα της νέας τεχνολογίας, τη χρήση του email και της τηλεδιάσκεψης, το ψάξιμο στο διαδίκτυο. Πρέπει να τους αναθέσουμε καθήκοντα. Και ένα από τα πολλά είναι το να παλεύουν με όλους τους συναδέλφους τους για την κοινωνική αντιμετώπιση των γηρατειών σε όλες τις πλευρές της, ακόμα και τις χειρότερες. Ναι, οι συνταξιούχοι έχουν δικαίωμα να τους πάνε στο αναπηρικό καροτσάκι, ή και στο κρεβάτι ακόμα, στη συναυλία του Μεγάρου Μουσικής, σε διακοπές στα ξενοδοχεία, σε επισκέψεις στα μουσεία, στις συγκεντρώσεις και πορείες μας. Εχουν δικαίωμα στο dum spiro spero που ανακαλύφθηκε πριν δύο χιλιετίες. Εχουν δικαίωμα στον αξιοπρεπή θάνατο στην ώρα του, αυτή που καθορίζει η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος, αυτή που απολαμβάνουν σήμερα τα μέλη των πάμπλουτων οικογενειών, που κατά κανόνα ήταν κηφήνες μια ζωή.


Κώστας Τζατζάνης
ΚΟΒ Νέας Σμύρνης Αττικής του ΚΚΕ

Ορισμένες σκέψεις για τα καθήκοντα των Ελλήνων κομμουνιστών στο εξωτερικό

Συμφωνώ με τις Θέσεις για το 21ο Συνέδριο και θα ήθελα να σταθώ στη σημασία και τον χαρακτήρα της ιδεολογικής δουλειάς για τους Ελληνες κομμουνιστές στο εξωτερικό.

Το ιδιαίτερο στοιχείο της δράσης στο εξωτερικό είναι ότι αυτό που ονομάζουμε «χώρο δράσης» είναι μια ολόκληρη χώρα με τα οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά χαρακτηριστικά της. Με ένα Εργατικό Δίκαιο, ένα σύστημα Παιδείας, Υγείας κ.λπ. που οι κομμουνιστές καλούνται να καταλάβουν και να επεξεργαστούν υπό το πρίσμα των αναγκών των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Επομένως η καλή γνώση του χώρου δράσης, η κατανόηση των εξελίξεων γίνεται εξαιρετικά σύνθετο ζήτημα, πόσο μάλλον όταν η πρόσβασή μας σε διαφορετικούς χώρους είναι περιορισμένη.

Εξίσου σύνθετα γίνονται και άλλα ζητήματα που μπαίνουν από τις Θέσεις ως καθήκοντα για το Κόμμα. Πρέπει να προβληματίσει, για παράδειγμα, τις δυνάμεις του Κόμματος στο εξωτερικό το πώς μεταφράζεται για τους Ελληνες κομμουνιστές που ζουν εκτός Ελλάδας το κεντρικό ζήτημα επεξεργασίας του 21ου Συνεδρίου όπως τίθεται στο πρώτο κείμενο των Θέσεων: «Να γίνεται ακόμα πιο διακριτός στις πλατιές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας, ως ο φορέας νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους τον 21ο αιώνα». Η απάντηση σίγουρα δεν είναι εύκολη και πιθανότατα να πρέπει να είναι διαφορετική σε κάθε χώρα, ανάλογα με τον βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης, το επίπεδο συνείδησης τόσο των μεταναστών όσο και των ντόπιων εργαζομένων, αλλά και άλλους παράγοντες, που μόνο με συλλογική επεξεργασία και γενίκευση πείρας μπορούμε να αναδείξουμε.

Η Ελβετία είναι μια χώρα, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων μεταναστών είναι υψηλά ειδικευμένοι επιστήμονες. Οι ερευνητές σε κλάδους όπως η φαρμακοβιομηχανία, οι τηλεπικοινωνίες, η πληροφορική, έχουν ένα βιοτικό επίπεδο σημαντικά υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, πράγμα που έχει άμεση επίδραση στη συνείδηση και δημιουργεί εύκολα μια εξιδανικευμένη εικόνα σε ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων μεταναστών. Φτάνοντας ένας Ελληνας εργαζόμενος σε μια ξένη χώρα, είναι πολύ λογικό να μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε έναν μικρόκοσμο του χώρου εργασίας του, του κλάδου του το πολύ πολύ, ειδικά όταν δεν έχει οικογένεια, που θα τον έφερνε πιο γρήγορα αντιμέτωπο με δυσκολίες που οφείλονται σε πλευρές της λειτουργίας του συστήματος (ζητήματα λαϊκής στέγης, παιδικοί σταθμοί, Εκπαίδευση, Υγεία). Το γεγονός αυτό ανεβάζει τις απαιτήσεις για την παρέμβαση των κομμουνιστών. Γίνεται πιο σύνθετη η διαδικασία της κατανόησης των μηχανισμών εκμετάλλευσης και ενσωμάτωσης, των ίδιων των αδιεξόδων του καπιταλισμού σε συνθήκες όπου ο τελευταίος πλασάρεται σε ένα ωραίο περιτύλιγμα. Απαιτεί από τους κομμουνιστές συστηματική μελέτη με σχεδιασμό, παρακολούθηση της επικαιρότητας και του δημόσιου λόγου των ντόπιων πολιτικών δυνάμεων, συζήτηση με τους ανθρώπους που γνωρίζουμε σε διαφορετικούς χώρους και οξυμένα αντανακλαστικά ώστε να είμαστε σε θέση να αξιοποιούμε και το παραμικρό στοιχείο για να μπαίνουμε στη συνέχεια στη διαδικασία να το ερμηνεύουμε. Η ερμηνεία όμως αυτή προϋποθέτει επίσης καλή γνώση των επεξεργασιών του Κόμματος, μαρξιστική μόρφωση και επαφή με τον κομματικό Τύπο. Η αντικειμενική δυσκολία στην επαφή με τα Οργανα του Κόμματος και την καθοδήγηση καθιστά τα παραπάνω ακόμα πιο αναγκαία.

Η εμπειρία δείχνει πως όταν συνδυάζονται τα παραπάνω αποκτάμε περισσότερα εφόδια. Για παράδειγμα, η απεργία των γυναικών στην Ελβετία το 2019 απασχόλησε τον κόσμο σε όλους τους χώρους και η συζήτηση για το γυναικείο ζήτημα απλώθηκε σε χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, με ιδιαίτερη προβολή αντιλήψεων που αθωώνουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Μελετώντας τη μαρξιστική αντίληψη για το γυναικείο ζήτημα και τις σχετικές επεξεργασίες του Κόμματος, αναδείξαμε, όπου μπορούσαμε να φτάσουμε, την ταξική φύση της γυναικείας ανισοτιμίας αλλά και καταλάβαμε καλύτερα εμείς οι ίδιοι τη σύνδεσή της με προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στην Ελβετία (ανυπαρξία Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, κατώτατου μισθού, δημόσιων κοινωνικών δομών). Το ίδιο ισχύει και για τη βαθύτερη μελέτη του συστήματος Υγείας που ξεκίνησε με αφορμή το ξέσπασμα της πανδημίας, η οποία ανέδειξε τα όρια ενός συστήματος ολοκληρωτικά ιδιωτικοποιημένου και την ανωτερότητα του κεντρικού σχεδιασμού, ως της μόνης σχέσης παραγωγής που μπορεί να εξασφαλίσει την υγεία του λαού, μακριά από λογικές μείωσης του κόστους.

Κάθε τέτοια προσπάθεια που γίνεται σε χώρες με ιδιαίτερα ανεπτυγμένο καπιταλισμό, δεν είναι σημαντική μόνο για τους Ελληνες κομμουνιστές που ζουν εκτός Ελλάδας και για τους ανθρώπους που πολύμορφα στηρίζουν το Κόμμα στο εξωτερικό. Είναι χρήσιμη και στην Ελλάδα γιατί αποκαλύπτει την απάτη του δήθεν «καλού καπιταλισμού» που διαβρώνει αντιλήψεις που ρίχνουν την ευθύνη στην κακή διαχείριση ή στην ανοργανωσιά του κράτους, αθωώνοντας τον χαρακτήρα του καπιταλισμού. Ωστόσο πρέπει γενικά με αφορμή το 21ο Συνέδριο να μας απασχολήσει κατά πόσο αυτή η πείρα γενικεύεται και κατακτιέται ενιαία και όπου αυτό δεν γίνεται θα πρέπει να εκτιμηθούν οι αντικειμενικές και υποκειμενικές αδυναμίες ώστε να ανταποκριθούμε στο καθήκον της ιδεολογικής, πολιτικής, μορφωτικής αναβάθμισης της δουλειάς του Κόμματος.


Ειρήνη Μανωλάκη
Κομματική Οργάνωση Εξωτερικού του ΚΚΕ

Με όπλο τις θέσεις του Κόμματος να αναδείξουμε την πρότασή μας σε πολύ περισσότερο κόσμο

Η στάση του Κόμματός μας όλα τα προηγούμενα χρόνια και ειδικά την περίοδο της πανδημίας, που είχε σταθερό προσανατολισμό στα συμφέροντα και τα δικαιώματα του λαού, που πρωτοστάτησε ώστε να μην περάσει η λογική του «μένουμε σπίτι» και «θα λογαριαστούμε μετά» (με χαρακτηριστικές τις εκδηλώσεις - κινητοποιήσεις την Πρωτομαγιά και την επέτειο της 17ης Νοέμβρη), συνέβαλε ώστε να ανέβει το κύρος του ΚΚΕ, να διευρυνθούν οι δυνάμεις που μας αναγνωρίζουν και συσπειρώνονται δίπλα μας. Ολα αυτά, βέβαια, την ώρα που συνεχίζει να υπάρχει μεγάλη μερίδα ανθρώπων που θεωρεί ουτοπική και μη ρεαλιστική την πρόταση του Κόμματος, ιδιαίτερα μετά τη σπίλωση του ονόματος της αριστεράς από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, την ώρα που αυξάνεται η δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με περισσότερο κόσμο, αυξάνεται και η ανάγκη ακόμα καλύτερα να εξηγήσουμε ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι όχι μόνο αυτή που δίνει απάντηση στα οξυμένα προβλήματα της καθημερινότητας του λαού, αλλά μπορεί και να πραγματοποιηθεί.

Αυτή η προσπάθειά μας, εκτός από εκδηλώσεις, συσκέψεις, την προσωπική επαφή με εργαζόμενους, άλλες δράσεις, περνάει και μέσα από τη διακίνηση και διάδοση του «Ριζοσπάστη». Στη σημερινή εποχή του διαδικτύου, της γρήγορης και αποσπασματικής πληροφόρησης, των σύντομων κειμένων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, της απομάκρυνσης πολλών νέων ανθρώπων από το διάβασμα, που συχνά θεωρούν «παλιομοδίτικο» το διάβασμα της εφημερίδας, μπαίνουν επιπρόσθετα εμπόδια στην επαφή ενός κόσμου με τη βαθύτερη μελέτη των επεξεργασιών και των θέσεών μας. Ωστόσο, έχει φανεί ότι με σχέδιο, με καλή δουλειά και υπομονή, μέσα στην ίδια την ΚΟΒ μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα, να φέρουμε σε επαφή περισσότερο κόσμο με την εφημερίδα μας.

Οι ευθύνες, όμως, ενός εκπαιδευτικού είναι μεγαλύτερες. Ζήτημα που χρειάζεται να δώσουμε βαρύτητα είναι αυτό του περιεχομένου της εκπαίδευσης, σε όλες τις βαθμίδες της. Ακριβώς επειδή η ιδεολογική παρέμβαση στη νεολαία και στις μικρότερες ηλικίες είναι στοιχείο της στρατηγικής της αστικής τάξης, απαιτείται κι εμείς να δώσουμε τη δική μας απάντηση. Θεωρώ πως πρέπει να αξιοποιήσουμε το ρόλο μας σαν εκπαιδευτικοί και να αναδείξουμε θέματα όπως τη διαστρέβλωση της Iστορίας, τη στοχευμένη από το κράτος ανάδειξη και τον εξωραϊσμό του ρόλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης που επιδιώκεται μέσα από τα σχολικά βιβλία, την εξειδίκευση της εκπαίδευσης, την καλλιέργεια του ανταγωνισμού και κυρίως την προσπάθεια εξίσωσης του φασισμού με τον σοσιαλισμό που προσπαθούν να περάσουν κ.ά. Πρέπει να ανέβει ποιοτικά η καθοδήγηση και ο εξοπλισμός των μελών του Κόμματος, για να δώσουμε εύστοχα την αντιπαράθεση ως προς αυτόν το στόχο.

Το «κόκκινο Aερόστατο» είναι ένα πολύ καλό βοηθητικό εργαλείο όχι μόνο για μαθητές αλλά και για εκπαιδευτικούς. Οπως και οι παρουσιάσεις και τα υλικά της Πανελλαδικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για κάποια θέματα (π.χ. για την Εργατική Πρωτομαγιά). Αλλά μπορούμε να αξιοποιήσουμε ακόμα περισσότερες ευκαιρίες για να μιλήσουμε στους μαθητές μας, όπως για παράδειγμα την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, που ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να αναδείξουμε πού οδηγεί ο καπιταλισμός και ο φασισμός. Γι' αυτό και χρειάζεται να επιμείνουμε ακόμα περισσότερο σ' αυτή την κατεύθυνση. Εχουμε τη δυνατότητα από τις μικρές αυτές ηλικίες να καλλιεργήσουμε τη διαλεκτική - υλιστική αντίληψη και την κριτική σκέψη στα παιδιά, να τους δείξουμε το δρόμο της επιστήμης και της αλήθειας.

Επιπλέον, πρέπει να δοθεί έμφαση στην επαφή περισσότερων γυναικών με το Κόμμα, ακριβώς γιατί ο κλάδος των εκπαιδευτικών στην πλειοψηφία του έχει γυναίκες που βιώνουν πολύμορφα την καταπίεση (ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανασφάλεια, ελλείψεις αναγκαίων δομών Πρόνοιας, ανατροφή παιδιών αλλά και φροντίδα ηλικιωμένων γονιών κ.ά.). Είναι κρίσιμο να γίνονται σταθερά συζητήσεις ή βιβλιοπαρουσιάσεις για το ρόλο και τη θέση της γυναίκας σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, σε αντιπαραβολή με τη θέση της γυναίκας στο σήμερα, όπου καλείται να είναι ένα «πολυεργαλείο» το οποίο καλείται να ισορροπεί συνεχώς ανάμεσα σε δουλειά - οικογένεια - κοινωνικές υποχρεώσεις, ιδιαιτέρως αυτόν τον καιρό με την εκτίναξη της ανεργίας και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Να γίνουν οι θέσεις του Κόμματος γνώστες ευρύτερα, ακόμη και σε γυναίκες που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους, να ενημερωθούν για τα πλεονεκτήματα και τα δικαιώματα που είχαν οι γυναίκες στο σοσιαλισμό και να αντιληφθούν πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Τελευταίο και πιο σημαντικό σημείο των Θέσεων του Συνεδρίου μας είναι η σημασία που δίνεται στον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό και θωράκιση που απαιτείται να γίνεται, η προσπάθεια να κατακτούν όλα τα μέλη μαρξιστική εκπαίδευση, η αυτομόρφωση καθενός μας ξεχωριστά. Θα πρέπει να γίνονται περισσότερα ιδεολογικά μαθήματα - σεμινάρια, ειδικά στα νέα μέλη του Κόμματος, ώστε να λύνονται απορίες, να αφομοιώνονται στο σύνολό τους οι Θέσεις του Κόμματος, να μην υπάρχουν «συγχύσεις» σε σχέση με θέσεις οπορτουνιστικών κομμάτων και παρατάξεων.

Χρειάζεται, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, να είμαστε μονίμως ενημερωμένοι για τις εξελίξεις, σε επαγρύπνηση, έτοιμοι ώστε να μπορούμε με κάθε αφορμή, καθημερινά, να κάνουμε γνωστές τις θέσεις μας στο ευρύ κοινό, να αποκρούουμε τις επιθέσεις του ταξικού εχθρού και ταυτοχρόνως να δείχνουμε στο λαό πως υπάρχει και η άλλη λύση, όπου ο κόσμος μας θα μπορούσε να είναι ένας καλύτερος, πιο δίκαιος κόσμος σοσιαλιστικός, που ο λαός θα είναι ο νοικοκύρης στον τόπο του και έτσι θα μπορεί να ικανοποιεί τις σημερινές του κοινωνικές ανάγκες με βάση τις δυνατότητες που μας δίνει η εποχή.


Μεταξένια Λιβακά
Εκπαιδευτικός, ΚΟΒ Εκπαιδευτικών Δυτικής Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ

Πολιτικό εργαλείο της μάχης που δίνει το Κόμμα σήμερα

Το 2ο κείμενο των Θέσεων καταπιάνεται με σωρεία ζητημάτων για τη διεθνή πραγματικότητα, δομημένο χοντρικά στους εξής (τέσσερις) άξονες:

(κεφ. 1ο & 2ο)

Πολιτικο-στρατιωτικό πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου, με τους σφοδρούς ανταγωνισμούς, επικεντρώνοντας στη μάχη ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στην ΕΕ - εδώ και ο ρόλος του «φτωχού συγγενούς» Ελλάδας, ελληνοτουρκικές σχέσεις, «συνεκμετάλλευση» κ.λπ.

(κεφ. 3ο)

Η κατάσταση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ) και η δράση του ΚΚΕ (ιδεολογικά - πολιτικά ζητήματα, πρωτοβουλίες και δράσεις, Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία).

Η διαδικασία της επαναστατικής ανασυγκρότησης - που παραμένει ως ζητούμενο λόγω της αντεπαναστατικής επικράτησης και της μεγάλης μακροχρόνιας ενσωμάτωσης ΚΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα.

(κεφ. 4ο & 5ο)

Εξελίξεις στην εγχώρια οικονομία και στο αστικό πολιτικό σύστημα μετά την τυπική λήξη των μνημονίων + ψηφιακός μετασχηματισμός, και τέλος

(κεφ. 6ο)

Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα.

-- Το πρώτο που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι πως αποτελεί ένα ακόμη πολιτικό εργαλείο της μάχης που δίνει το Κόμμα σήμερα, που πρέπει να γίνει στον μέγιστο βαθμό κτήμα του κάθε μέλους και στελέχους, σε συνδυασμό με τα όσα μπαίνουν στον δημοσιευμένο προσυνεδριακό διάλογο, ειδικά στο κομμάτι «ερώτηση - απάντηση», αλλά και των εξειδικευμένων θεμάτων που μπαίνουν στον «Ριζοσπάστη» και στα υπόλοιπα ΜΜΕ του ΚΚΕ.

Η μελέτη του (τους) σε βάθος θα μας γλιτώσει από ατραπούς και ετεροβαρείς εκτιμήσεις.

-- Το δεύτερο: Υπάρχουν σημαντικές πλευρές που έχουν να κάνουν με τα «ψιλά γράμματα», π.χ. EDF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας), EDIDP (Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Βιομηχανικής Ανάπτυξης στον τομέα της Αμυνας), CARD (συγκρότηση μηχανισμού ετήσιας Συντονισμένης Αξιολόγησης Αμυνας - για τον έλεγχο υλοποίησης των ευρωενωσιακών στόχων σε εξοπλισμούς), στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των πλέον «πρόθυμων» κρατών - μελών της ΕΕ, που θέλουν με ζήλο να συμμετάσχουν στην Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (PESCO), συγκρότηση ταμείου του «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού για την Ειρήνη» (ΕΜΕ), ενίσχυση του «Neighbourhood, Development & International Cooperation» (Μηχανισμού Γειτονίας, Ανάπτυξης και Διεθνούς Συνεργασίας), ισχυρού εργαλείου για την παρέμβαση της ΕΕ σε τρίτες χώρες, κ.ά. που πρέπει να γνωρίσουμε και να κάνουμε κτήμα μας.

-- Και πολλά ακόμη, όρεξη να υπάρχει...

Κάποιες παρατηρήσεις

-- Στη Θ. 14 σημειώνεται: «Στις στρατιωτικές δαπάνες προηγούνται οι ΗΠΑ (732 δισ. δολάρια) και ακολουθούν Κίνα, Ινδία, Ρωσία» κ.λπ. (η Ελλάδα δεν αναφέρεται).

Μερικές φορές τα απόλυτα νούμερα δεν δίνουν τη σωστή εικόνα, έτσι αν πάμε στις κατά κεφαλή, ανάλογα με τον πληθυσμό δηλαδή, το μεν σκήπτρο των Αμερικανών δεν αμφισβητείται (3.660 δολάρια), αλλά η Κίνα δαπανά μόλις το 4% (145 δολ.), η Ινδία 51 δολ. κ.λπ., πολύ λιγότερα από τη χώρα μας, που βρίσκεται πάνω από τη μέση, με τα όχι ευκαταφρόνητα 440 δολ.

-- Θ. 26, σχετικά με το δημόσιο χρέος: «(...) από 180,9% του ΑΕΠ το 2019 μπορεί να εκτιναχθεί στο 208% το 2020 και να διατηρηθεί πάνω από το 200% την επόμενη 4ετία (...)».

Τα τελευταία στοιχεία μιλάνε για «την τρίτη μεγαλύτερη αύξηση διεθνώς στο συνολικό χρέος|ΑΕΠ» και πιο αναλυτικά, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του IIF (Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο), ενώ «η αύξηση του χρέους των νοικοκυριών ήταν μέτρια και κινήθηκε γύρω στο 2%», το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του συνολικού χρέους / ΑΕΠ, που άγγιξε το 50%, οφείλεται στο Δημόσιο, με τον δείκτη της γενικής κυβέρνησης το 2020 να διαμορφώνεται στο 248,53% ~250%.

-- Οι αναφορές στο ΔΚΚ περιορίζονται στη «γειτονιά» μας, Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία κ.λπ.

-- Ομως υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος (μεταξύ αυτών Ασία + πρώην ΕΣΣΔ και Λατινική Αμερική), όπου καμία αναφορά δεν γίνεται.

-- Να πω ενημερωτικά πως σε λίγες μέρες (16 - 19 Απρίλη) ξεκινάει το 8ο Συνέδριο του ΚΚ Κούβας, με πλούσιο διάλογο που μπορεί να βρει κανείς στην «Granma» (http://www.granma.cu/octavo-congreso-pcc).

-- Επίσης υπάρχει μια παγκόσμια, πρωτίστως πολιτική καμπάνια, για την απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης 2021 στην Κουβανική Ιατρική Ταξιαρχία «Henry Reeve», ένα ακόμη εργαλείο προλεταριακού διεθνισμού του Νησιού της Επανάστασης, αίτημα που ξεκίνησε από την Ελλάδα (έχουν συγκεντρωθεί εκατομμύρια υπογραφές, από αυτές 231.000 στη χώρα μας).

-- Στη Θ. 34 (κεφ. 6ο, οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα) το στίγμα δίνεται από την κεφαλίδα:

«Η ΝΔ πατάει πάνω στο αντεργατικό - αντιλαϊκό οικοδόμημα της τετραετούς διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (2015 - 2019) και το επεκτείνει παραπέρα. Ταυτόχρονα, αξιοποιεί τη συντηρητική αναδίπλωση που τροφοδότησε η διάψευση προσδοκιών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε πλατιά τμήματα του λαού, με κύρια χαρακτηριστικά τις μειωμένες απαιτήσεις, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, τον "μονόδρομο" του κεφαλαίου (...) κ.λπ.».

-- Σήμερα οι διεργασίες αναδιαμόρφωσης του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην Ελλάδα βρίσκονται στο ζενίθ, τόσο αναφορικά με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ (που παραμένει σαν οντότητα - βλ. και τελευταία δημοσκόπηση prorata, πρόθεση ψήφου στο 6%).

Παρεμπιπτόντως, φαίνεται ένα 55% αποδοκιμασία του δόγματος Μητσοτάκη - ΝΔ περί ατομικής ευθύνης και της πολιτικής που ακολουθεί σχετικά με το ΕΣΥ, απογοήτευση και θυμός το κυρίαρχο συναίσθημα της κοινωνίας, αποτυχημένο το λοκντάουν.

-- Ξαναγυρνώντας στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις κορόνες του είδους... «ανησυχώ βαθύτατα», «αυτό είναι πόλεμος... αυτό είναι ότι έβγαλαν τα τεθωρακισμένα απέναντι στην εργατική τάξη» και άλλα ωραία (!) του Τσίπρα, που ακούστηκαν στη συνέντευξή του («Kontra Channel»)...

-- Η φαινομενική πορεία αποσύνθεσης (οργανωτική και όχι μόνο) του οπορτουνιστικού χώρου δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει στην υποτίμησή του ως αστικής εφεδρείας.

-- Πρέπει έντεχνα να αποκαλύπτουμε την προσπάθεια οικειοποίησης των όποιων αγωνιστικών και ριζοσπαστικών διαθέσεων - αξιοποιώντας την κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας στις πλατιές μάζες.

-- Παρά τα δημοσκοπικά (αρνητικά αξιολογούν τον ΣΥΡΙΖΑ για τη στάση του απέναντι στην πανδημία και γενικότερα σε ποσοστό 78%), εμείς πρέπει να παίρνουμε υπόψη πως ο οπορτουνισμός έχει κοινωνική βάση, που σε συγκεκριμένες στιγμές διογκώνεται - εκλογικά και σαν σκαλοπάτι «για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα».

-- Για τον ακροδεξιό - εθνικιστικό - φασιστικό χώρο, σωστή η Θέση (38) για εμφάνιση μιας πιο μετριοπαθούς Χρυσής Αυγής, αλλά να έχουμε στο βάθος του μυαλού μας πως όλα αυτά τα μορφώματα έχουν κοινωνικό έρεισμα (βλ. ακροδεξιό «Vox», Ισπανία - 15%, στη Θουριγγία η ακροδεξιά AfD - «Εναλλακτική για τη Γερμανία» υπερδιπλασίασε την εκλογική της δύναμη και με σχεδόν 24% βρέθηκε στη δεύτερη θέση, σε ιστορικά προπύργια της αριστεράς στην Ιταλία η ακροδεξιά «Λέγκα» σάρωσε), ενώ τα «δημοκρατικά» συστημικά κόμματα υιοθετούν ατζέντες της ακροδεξιάς (βλ. Γαλλία - Μακρόν, που μπαίνει στην προεκλογική του 2022 «κλέβοντας» ρατσιστικές θέσεις για το Μεταναστευτικό χειρότερες και από της ακροδεξιάς).

-- Τέλος, αναφορικά με τη Θ. 40 (ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού) να θυμίσουμε δίκην επικαιροποίησης τα σχετικά πρόσφατα γεγονότα της Νέας Σμύρνης και την άνωθεν «Λευκή Βίβλο» (έχει γράψει αρκετά ο «Ριζοσπάστης», https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11163802 και https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11170749) του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Χρυσοχοΐδη.


Γιάννης Παπαγιάννης
ΚΟΒ Κάτω Καισαριανής του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ