Στην ομιλία του ο Λ. Νικολάου - Αλαβάνος μεταξύ άλλων σημείωσε για το θέμα της εκδήλωσης ότι είναι καθοριστικής σημασίας για τη ζωή και την ασφάλεια του λαού και πολύ επίκαιρο μετά τους σεισμούς στην Τουρκία.

Οπως είπε, οι φυσικές καταστροφές δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρούνται το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός φυσικού κινδύνου, αλλά προκύπτουν εκεί όπου τέτοιου είδους φυσικά φαινόμενα, μεγαλύτερης ή μικρότερης έντασης, συναντιούνται με τμήματα του πληθυσμού, τα οποία όμως έχουν αφεθεί εκτεθειμένα, ανοχύρωτα, χωρίς τα αναγκαία έργα, χωρίς στελεχωμένες και εξοπλισμένες υπηρεσίες πολιτικής προστασίας, χωρίς κρατικό σχέδιο αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων και καταστροφών.

Πρόσθεσε ότι κατά κύριο λόγο απ' αυτές πλήττονται τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, που ζουν με τεράστιες ελλείψεις, σε παλιά σπίτια, σε περιοχές όπου βασικές υποδομές είναι απαρχαιωμένες.

«Από κάθε πλευρά του προβλήματος, παρουσιάζεται ο ίδιος ένοχος: Το αστικό κράτος και όσοι το διαχειρίζονται. Ενα κράτος ταξικό, εχθρικό προς τα λαϊκά συμφέροντα και τις λαϊκές ανάγκες, τις οποίες θεωρεί κόστος», επισήμανε, και πρόσθεσε: «Οι προτεραιότητες ΕΕ - κυβερνήσεων κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση, καθορίζονται από την κερδοφορία του κεφαλαίου, καταπατούν τις λαϊκές ανάγκες, βασικούς όρους προστασίας της ανθρώπινης ζωής (...) Εισάγεται σε όλες τις κατευθύνσεις το κριτήριο του "κόστους - οφέλους" για την εξεύρεση των "βιώσιμων" λύσεων, γενικότερα η οικονομική αποδοτικότητα, δηλαδή η κερδοφορία. Σε αυτήν τη βάση θα καθορίζονται και οι επιλογές για την αντισεισμική θωράκιση και αντιπυρική ασφάλεια, επομένως θα υπονομεύονται εξαρχής (...) Αντί για υποδομές πρόληψης, πλήρους αντισεισμικής θωράκισης, ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις προτιμούν να δίνουν κατόπιν καταστροφής πενιχρές και ολοένα και μειούμενες αποζημιώσεις».

Καταλήγοντας υπογράμμισε την ανάγκη ο ελληνικός λαός και η νεολαία να βγάλουν συμπεράσματα από τη στρατηγική ταύτιση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ σε όλα τα κομβικά, στρατηγικής σημασίας ζητήματα - και σε ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική προστασία. Να κλιμακώσουν την πάλη τους και να συναντηθούν με το ΚΚΕ που παλεύει ακούραστα για έργα πολιτικής προστασίας, προστασίας της ζωής, της υγείας και της περιουσίας του λαού με ευθύνη του κράτους.

Στην εισήγησή της η Αφροδίτη Αυγερινού αναφέρθηκε στις μεγάλες ελλείψεις στον τομέα της αντισεισμικής προστασίας, που δεν δικαιολογούνται από το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνικής. Οπως τόνισε, η πλειοψηφία των κτιρίων της χώρας έχει χτιστεί είτε χωρίς αντισεισμικό κανονισμό (δηλαδή πριν το 1959) είτε με ανεπαρκή αντισεισμικό κανονισμό (1960 - 1985). Είναι χαρακτηριστικό ότι το 50% των σχολικών κτιρίων της Ελλάδας έχουν χτιστεί πριν το 1985.

Αλλά και για όσα ανεγείρονται σήμερα, τόνισε πως «με τον νέο τρόπο έκδοσης οικοδομικών αδειών που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το 2017 (Ν.4495) ουσιαστικά, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της πολυνομίας και της απλοποίησης και επιτάχυνσης των διαδικασιών έκδοσης μιας οικοδομικής άδειας, οι στατικές μελέτες για τα νεόδμητα κτίρια δεν ελέγχονται από τους υπαλλήλους των υπηρεσιών δόμησης.

Ο έλεγχος που διενεργείται, στη φάση της κατασκευής, από ιδιώτες ελεγκτές δόμησης, στην ουσία δεν διασφαλίζει τίποτα, καθώς γίνεται στη φάση της θεμελίωσης και αφού ολοκληρωθεί και κλείσει το κέλυφος. Στην πράξη όλη την ευθύνη την έχει ο ιδιώτης μελετητής και ο ιδιώτης επιβλέπων μηχανικός, αφού όλα κρίνονται στην εμπειρία και στην ευσυνειδησία τους, αν δηλαδή έγινε σωστή μελέτη και αν εφαρμόστηκε».

Με τον ίδιο νόμο - πρόσθεσε - απαλλάσσονται από την απαίτηση εκπόνησης μελέτης στατικής επάρκειας όλα τα κτίρια που ανεγέρθηκαν πριν το 1983, δηλαδή χωρίς αντισεισμικό ή με παλιούς αντισεισμικούς κανονισμούς!

«Στην πράξη, η ασκούμενη πολιτική επιχειρεί από τη μια να κρύψει ότι η εμπορευματοποίηση της γης και των κατασκευών αποτελεί εμπόδιο στην ολοκληρωμένη πρόληψη και προστασία από σεισμούς, πλημμύρες, πυρκαγιές κ.λπ., και από την άλλη να στηρίξει στο όνομα της λεγόμενης "κλιματικής αλλαγής" το "Πράσινο New Deal" που προωθούν ΗΠΑ και ΕΕ προς όφελος του κεφαλαίου», υπογράμμισε.

Για την προστασία εργαζομένων και πληθυσμού από ατυχήματα και τεχνολογικές καταστροφές σε περίπτωση σεισμού, θα πρέπει - σημείωσε - να τηρούνται αυστηρές διαδικασίες λειτουργίας, συντήρησης και ασφάλειας του συνόλου των εγκαταστάσεων, ενώ ο κίνδυνος θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τον χωροταξικό σχεδιασμό, όσον αφορά στις αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ βιομηχανίας - κατοικίας κ.ά.

Επίσης, πρέπει να λαμβάνονται μέτρα για την προετοιμασία αντιμετώπισης ατυχημάτων και φυσικών καταστροφών, όπως οι σεισμοί, καθώς και μέτρα άμεσης και πλήρους αποκατάστασης των πληγέντων.

Καταλήγοντας σημείωσε: «Η έλλειψη, σήμερα, ενός ολοκληρωμένου πλαισίου προστασίας αναδεικνύει τον πολιτικό χαρακτήρα του προβλήματος. Δεν είναι τεχνοκρατικό πρόβλημα, δεν οφείλεται σε κακοδιαχείριση. Οφείλεται στην άναρχη, ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη με γνώμονα το ποσοστό κέρδους. Στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης έργα αναγκαία για τον λαό δεν επιλέγονται ως προτεραιότητες (...) Οι προτεραιότητες των έργων που κατασκευάζονται καθορίζονται από τον σχεδιασμό της άρχουσας τάξης (...)

Απέναντι στα ψευτοδιλήμματα, ποια ανάγκη μας θα θυσιάσουμε ή ποιος είναι ο ικανότερος διαπραγματευτής των όρων σφαγής μας, πρέπει να αντιτάξουμε και να απαντήσουμε και σ' αυτό το ζήτημα στο πραγματικό πολιτικό δίλημμα: "Παραγωγή έργων και χωροταξικός σχεδιασμός για τις λαϊκές ανάγκες ή για την ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων"; (...) Υπάρχει διέξοδος απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Ενας ριζικά διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης, ο σοσιαλισμός, με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, όπου σκοπός της παραγωγής θα είναι η κάλυψη του συνόλου των κοινωνικών αναγκών».

Ο Δρ Παναγιώτης Κλουκίνας τόνισε ότι δεν υπάρχουν «φυσικές καταστροφές», μόνο «φυσικά φαινόμενα», και ότι η καταστροφή προκύπτει γιατί δεν είμαστε επαρκώς προστατευμένοι και προετοιμασμένοι να τα αντιμετωπίσουμε.

Αναφορικά με τους καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία επεσήμανε ότι ούτε η ισχύς τους ούτε η ανεπάρκεια των κανονισμών αρκούν για να εξηγήσουν τον μεγάλο αριθμό των ξαφνικών καταρρεύσεων, προσθέτοντας πως όλες οι τεχνικές αναφορές με παρατηρήσεις από το πεδίο υποδεικνύουν τον λανθασμένο σχεδιασμό και τις παραλείψεις βασικών κατασκευαστικών κανόνων ως τη βασική αιτία.

Απαντώντας στο ερώτημα γιατί δεν ακολουθήθηκαν οι κανονισμοί και οι στοιχειώδεις κανόνες, ανέφερε ότι «μια προφανής απάντηση είναι το κόστος, καθώς η πιστή εφαρμογή των κανονισμών κοστίζει παραπάνω, σε υλικά και μεροκάματα», ενώ σχετικά με το ποιος και γιατί θα επέλεγε μια τέτοια μείωση του κόστους σε βάρος της ασφάλειας, τόνισε: «Αυτό πρέπει να συνδεθεί με τις αποκαλύψεις για την κυβερνητική απόφαση να "τακτοποιούνται" με ένα απλό πρόστιμο οι παραβιάσεις των κατασκευαστών, για να μην παρεμποδιστεί το οικονομικό "θαύμα" της Τουρκίας, ως αναδυόμενης παγκόσμιας δύναμης, και η κάλυψη των πιεστικών στεγαστικών αναγκών του πληθυσμού της».

Στο πλαίσιο των κοινωνικών αντιθέσεων, συνέχισε, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας καλείται να ακολουθήσει την κοινωνικά οργανωμένη ζωή λύνοντας και το πρόβλημα της κατοικίας του όπως δύναται, αξιοποιώντας τα όποια διαθέσιμα χρηματοπιστωτικά μέσα (π.χ. στεγαστικά δάνεια), αν μπορεί να έχει πρόσβαση, ή την ιδιωτική πρωτοβουλία και αγορά, όπου συναντιούνται οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες των νοικοκυριών με την ανάγκη των εργολάβων και κατασκευαστών για κέρδος, το οποίο πολλές φορές επιτυγχάνεται σε βάρος της ασφάλειας.

Στο πλαίσιο αυτό, χαρακτήρισε ελιτίστικη την προσέγγιση ότι φταίει η «έλλειψη παιδείας» για την αγνόηση του κινδύνου, αφού αυτή «παραβλέπει τους πραγματικούς κοινωνικούς και οικονομικούς όρους κάτω από τους οποίους λειτουργεί η ιδιωτική αγορά της κατοικίας. Οπως επίσης είναι παραπλανητικός ο διαχωρισμός της "ανήθικης αισχροκέρδειας" των κατασκευαστών από τη νόμιμη κερδοφορία της οικοδομικής βιομηχανίας και του χρηματιστηρίου των ακινήτων. Οι ίδιοι ακριβώς μηχανισμοί, μείωσης κόστους και παραγωγής κέρδους, που βρίσκονται πίσω από τις εγκληματικές παραλείψεις στην αγορά της Τουρκίας, καθιστούν την κατοικία ένα πανάκριβο έως απλησίαστο αγαθό για την πλειοψηφία των εργαζομένων στις ανεπτυγμένες χώρες».

Στο ερώτημα αν είναι δυνατό και να έχουμε φτηνή και ασφαλή κατοικία - κατασκευή και να είναι ο σχεδιασμός και η ασφάλεια του δομημένου περιβάλλοντος ιδιωτική υπόθεση, τόνισε ότι «ο ιδιωτικός δικαιωματισμός και η ατομική ευθύνη διαπνέουν ολόκληρο το πνεύμα της σύγχρονης αστικής πολιτικής (...) Η "βιώσιμη ανάπτυξη" και οι στρατηγικές μείωσης του ρίσκου έναντι φυσικών καταστροφών, που είναι ευθυγραμμισμένες με αυτή, δεν θέτουν ως στόχο την ισορροπημένη, γενικευμένη ευημερία για τον λαό, αλλά έχουν την αφετηρία τους στη συντήρηση μιας κατάστασης ελάχιστων συνθηκών επιβίωσης και αναδιανομής της φτώχειας, σε συνθήκες περιορισμένων διαθέσιμων πόρων».

Καταλήγοντας, υπογράμμισε: «Και στο ζήτημα της σύγχρονης, ασφαλούς κατοικίας εμφανίζεται κραυγαλέα η γνωστή αντίφαση της ανάπτυξης της επιστήμης και των τεχνικών μέσων, από τη μια, και των εμποδίων που θέτει η καπιταλιστική ιδιοκτησία και αγορά από την άλλη (...) Οσο η κοινωνική παραγωγή λειτουργεί με σκοπό το κέρδος, η κατοικία θα παραμένει ένα πανάκριβο εμπόρευμα, ενώ η ζωή και η ασφάλεια των εργαζομένων και του λαού θα μπαίνουν στο ζύγι του κόστους - οφέλους, των επενδυτικών προτεραιοτήτων του κεφαλαίου και του αστικού κράτους που το υπηρετεί.

Η εγγενής αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, που εκφράζεται και στην οικιστική ανάπτυξη, δεν μπορεί να διασφαλίσει την εξάλειψη των αντιθέσεων και τη γενικευμένη ευημερία του λαού σε πόλεις σύγχρονες, ασφαλείς και ανθρώπινες, όπου οι συνθήκες εργασίας και κοινωνικής ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της θα βρίσκονται σε αρμονία με το δομημένο και το φυσικό περιβάλλον. Εχουμε όλους τους πόρους και τα μέσα για να τα πραγματοποιήσουμε όλα αυτά σήμερα, γιατί η εργασία μας τα παρέχει σε πλεόνασμα! Χρειάζεται όμως να πάρουμε και την ιδιοκτησία τους».

Η Ασημίνα Γιαννιού τόνισε πως η τραγική για τον λαό διαχείριση των υποδομών και των φυσικών καταστροφών δεν αποτελεί μονόδρομο, καθώς σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες για κάλυψη των σύγχρονων αναγκών. Στηλίτευσε τα περί ατομικής ευθύνης, λαθών και κακιάς ώρας, που προτάσσονται για να δικαιολογήσουν την έλλειψη των αναγκαίων μέσων και έργων προστασίας της ζωής του λαού.

Αναφέρθηκε στην επίδραση που έχει η κατεύθυνση της οικονομίας και της παραγωγής στο περιεχόμενο των σπουδών τους, έτσι που ενώ διδάσκονται να σχεδιάζουν υποδομές και πόλεις, τα πάντα διέπονται από τη λογική κόστους - οφέλους, από τις ανάγκες των επενδυτών για τη διασφάλιση του μέγιστου κέρδους.

«Την ίδια αυτή λογική τη βρίσκουμε τόσο στα αντισεισμικά έργα, στα αντιπλημμυρικά έργα, όσο και συνολικά στα μέτρα ασφαλείας πίσω από τους όρους των "απαραίτητων ρίσκων", των "κοινωνικοοικονομικών" δεικτών κ.ά.», πρόσθεσε φέρνοντας ως παράδειγμα τη Σχολή των Πολιτικών Μηχανικών με το Εργαστήριο Αντισεισμικής Τεχνολογίας, που είναι εξοπλισμένο με σεισμικό προσομοιωτήρα.

Οπως είπε: «Θα περίμενε κάποιος πως στο κορυφαίο τεχνολογικό ίδρυμα της χώρας, σε μια από τις πιο σεισμογενείς χώρες του πλανήτη, το εργαστήριο θα ήταν επαρκώς στελεχωμένο με την άμεση επαφή των φοιτητών μέσω θεωρίας και πειραμάτων και την εξέλιξη της έρευνας για τις ανάγκες της κοινωνίας. Ομως μιλάμε για ένα "κλειστό" εργαστήριο για τους φοιτητές με μόλις 2 μέλη ΔΕΠ, που αξιοποιείται κυρίως από εγχώριες και ξένες επιχειρήσεις για δοκιμές και έρευνα (...) Ταυτόχρονα σε πολλές σχολές έχει ανοίξει η συζήτηση γύρω από τις πράσινες και ψηφιακές πόλεις και κτίρια, τα κριτήρια σχεδιασμού ανθεκτικών, μη τρωτών πόλεων ή υποδομών. Μας μαθαίνουν δηλαδή να σχεδιάζουμε και να σκεφτόμαστε με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου, την πράσινη μετάβαση, την ανάπλαση περιοχών οικονομικού ενδιαφέροντος και όχι με βάση την εξασφάλιση ποιοτικής και ασφαλής στέγης, εξασφάλιση υποδομών και ελεύθερων χώρων που θα έχει επίκεντρο τις ανάγκες των πολλών.

Ολα τα παραπάνω παραδείγματα από τις σχολές μας, αλλά και πολλά άλλα αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες και προτεραιότητες της αστικής τάξης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πριν λίγο καιρό το ΕΜΠ υπέγραψε με την ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ το δικό της μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Η εν λόγω επένδυση του μονοπωλιακού ομίλου έρχεται για να εκπαιδεύσει τους μηχανικούς που έχει ανάγκη, οι οποίοι θα μελετούν και θα διαχειρίζονται έργα με γνώμονα το κέρδος και την "αυστηρά ορθολογική λήψη αποφάσεων" (...) Η χρόνια υποχρηματοδότηση για τις ανάγκες των φοιτητών και εργαζομένων έχει κάνει την κατάσταση σε υποδομές και εργαστήρια τραγική και αποτελεί μοχλό της περαιτέρω ανάπτυξης επιχειρηματικής δραστηριότητας».

Και καταλήγοντας σημείωσε: «Υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης ολοκληρωμένου αντισεισμικού σχεδιασμού, με απευθείας ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών και εργαλείων. Με εργαζόμενους μηχανικούς και ερευνητές που θα δουλεύουν με όλα τα δικαιώματα σε αντίθεση με αυτό που βιώνει η νεολαία σήμερα. Φαίνεται και γνωρίζουμε ότι η εργατική τάξη και η νεολαία σήμερα θα μπορούσε να ζει αλλιώς, αν κίνητρο δεν ήταν το κέρδος, αν τα μέσα παραγωγής αποτελούσαν κοινωνική ιδιοκτησία. Διαβεβαιώνουμε στους υποστηρικτές αυτής της πολιτικής που προσπαθούν να κρύψουν και να προφυλάξουν τον ένοχο από τη λαϊκή οργή ότι δεν θα τους περάσει!».

Ο Δημήτρης Λιοντόγλου αναφέρθηκε αναλυτικά στα προβλήματα που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι του δήμου Μινώα Πεδιάδας, που υπέστη ανεπανόρθωτες ζημιές!

Σημείωσε ότι ενάμιση χρόνο μετά η κατάσταση παραμένει ζοφερή, αφού και οι ελάχιστες υποδομές που υπήρχαν έχουν καταστραφεί, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των σπιτιών του Γαλατά. Από τα 130 σπίτια τα 120 είναι ακατάλληλα («κόκκινα» και «κίτρινα»), ενώ οι οικίσκοι που τοποθετήθηκαν καλύπτουν με δυσκολία το 20% των αναγκών, με αποτέλεσμα πολλοί κάτοικοι να μένουν ακόμα σε ακατάλληλα σπίτια ή να αποφασίζουν να επιστρέψουν στα ακατάλληλα σπίτια τους, αφού 18 μήνες μετά δεν έχει γίνει τίποτα.

Η γραφειοκρατία και η κυβερνητική ολιγωρία συνεχίζονται, οι κατεδαφίσεις των ετοιμόρροπων καθυστερούν, οι εργασίες αποκατάστασης δεν ξεκινούν, μέρα με τη μέρα οι ζημιές στα κτίρια μεγαλώνουν, αρκετά «πράσινα» (κατοικήσιμα) κτίσματα είναι πλέον προβληματικά, δεν έχουν ληφθεί μέτρα πρόληψης, δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση και καμία ουσιαστική εξέλιξη για την αποκατάσταση των συνεπειών που έχουν προκληθεί.

Μέχρι σήμερα έχουν κατατεθεί 1.200 φάκελοι για αποζημίωση, όμως έχουν εγκριθεί μόνο 8. Η ΤΑΕΦΚ παραμένει υποστελεχωμένη με ελάχιστους συμβασιούχους μηχανικούς. Η Πολεοδομία της περιοχής έχει έναν μόνο μηχανικό. Ενώ η διαδικασία παραμένει περίπλοκη ακόμα και για τα «κίτρινα» σπίτια. Η πλειοψηφία των κατοίκων, μετά τη μεγάλη γραφειοκρατική διαδικασία στην οποία υποβλήθηκαν για τη συγκρότηση των φακέλων τους και τα μεγάλα έξοδα που επωμίστηκαν αυτά τα δύο χρόνια για την πληρωμή μηχανικών και παραβόλων, βρίσκονται ακόμα αντιμέτωποι με το τέρας της γραφειοκρατίας και της ατομικής ευθύνης, στην ουσία στο σημείο μηδέν. Η επιστροφή στα σπίτια τους όλο και απομακρύνεται.

Παραπέρα - σημείωσε - δεν έχει παρθεί ούτε ένα μέτρο αντισεισμικής θωράκισης στην περιοχή, π.χ. δεν έχει πραγματοποιηθεί ουσιαστικός έλεγχος σε κανένα από τα δημόσια κτίρια, συμπεριλαμβανομένων και των σχολείων.

«Καταλαβαίνουμε πως η λειτουργία της οικονομίας με γνώμονα το κέρδος και η χάραξη της κρατικής πολιτικής σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες ενίσχυσης της κερδοφορίας αφήνουν τις ζωές μας απροστάτευτες, γιατί για εκείνους η προστασία της ανθρώπινης ζωής κοστίζει», υπογράμμισε, προσθέτοντας ότι το κυβερνητικό σχέδιο «ανοικοδόμησης του Αρκαλοχωρίου» αποτυπώνεται στις κατευθύνσεις του Ειδικού Πολεοδομικού Σχεδίου Δήμου Μινώα Πεδιάδας, που θα καθορίσει τις χρήσεις γης, τις επιχειρηματικές ζώνες, τους όρους δόμησης, τα σχέδια πόλεων - οικισμών, όλα υποταγμένα στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων στην περιοχή, όπως είναι η κατασκευή του αεροδρομίου Καστελλίου, επενδύσεις ΑΠΕ και οδικοί άξονες που θα υπηρετούν τους μεγαλοξενοδόχους, σχέδιο που προβλέπει ακόμα και μετεγκατάσταση χωριών, με πρόφαση τις επιπτώσεις του σεισμού.

«Στην παρούσα κατάσταση η μόνη ελπίδα φωτός για τους κατοίκους της περιοχής είναι να οργανωθούν και να παλέψουν για τον τόπο τους, τα σπίτια τους, τα χωριά τους. Γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Δεν περιμένουμε κανέναν σωτήρα για τον τόπο, και να μην πιστεύουμε στα παχιά λόγια που τώρα και προεκλογικά θα ακουστούν (...) Ολοι μαζί, αλλά και ο καθένας όπου φτάνει, έχουμε ευθύνη να γίνει κάτι επιτέλους, δεν χωράει αναβολή, δεν χωράει συμβιβασμός», κατέληξε.

Η Φωτεινή Κουτράκη αναφέρθηκε στον δήμο Μινώα - Πεδιάδας και στον καταστροφικό σεισμό του 2021 σε σχέση με την κατασκευή του νέου αεροδρομίου. Κατήγγειλε πως το αεροδρόμιο κατασκευάζεται με μελέτη στην οποία δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη σεισμού στην ξηρά, ενώ σύμφωνα με τους καθόλα αρμοδίους οι αντισεισμικοί συντελεστές του αεροδρομίου (όπως αναφέρονται και στην αιτιολογική έκθεση για το έργο) καθορίστηκαν με πρόβλεψη μόνο για σεισμό από τη θάλασσα.

«Αν τελικά δεν αλλάξει τίποτα και συνεχιστεί απρόσκοπτα η υλοποίηση του έργου, σημαίνει ότι οι εμπνευστές του αεροδρομίου και όσοι συνεχίζουν να συμβάλουν στην κατασκευή του, είναι αδίστακτοι υποκριτές, που βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω απ' όλα, ακόμα και από τις ανθρώπινες ζωές», σημείωσε, αφού πρόκειται για ένα έργο που στην ολοκλήρωσή του προβλέπεται να φιλοξενεί σε περιόδους αιχμής χιλιάδες ανθρώπους, επιβάτες, εργαζόμενους κ.λπ.

Μάλιστα σχολίασε σκωπτικά πως «ένας από τους βασικούς λόγους που οι υποχθόνιοι άρχοντες του τόπου αποφάσισαν να μην προχωρήσουν με την κατασκευή του λοξού διαδρόμου στο Ηράκλειο ήταν η ύπαρξη ενεργού ρήγματος κάτω από τον προς τη θάλασσα προτεινόμενο λοξό διάδρομο! Το άκρον άωτον της υποκρισίας.

Για να υποβιβάσουν δε την ύπαρξη του ρήγματος του Καστελλίου, προφανώς υποχρέωσαν την εταιρεία που εκπόνησε την ΜΠΕ να αναφερθεί σε αυτό με πολύ λάιτ τρόπο... Απόσπασμα από τη ΜΠΕ, σελίδα 62: "Το σημαντικότερο ρήγμα στην περιοχή είναι αυτό του Καστελλίου που ουσιαστικά οριοθετεί τον ορεινό όγκο της Δίκτης με την περιοχή του Καστελλίου - Αρκαλοχωρίου. Το ρήγμα αυτό πιστεύεται ότι είναι ενεργό, χωρίς όμως έντονη σεισμική δραστηριότητα, καθώς οι σεισμοί που καταγράφονται από αυτό είναι κάτω των 3R, δηλαδή η ενέργεια του ρήγματος εκτονώνεται με πολλούς μικροσεισμούς, και κατά συνέπεια δεν θεωρείται επικίνδυνο».

«Ολα αυτά τα έχουμε επισημάνει στους αρμόδιους υπουργούς και στον ίδιο τον πρωθυπουργό, έχοντας φτάσει ακόμα και στο Συμβούλιο της Επικρατείας αλλά δυστυχώς δεν ακουγόμαστε από κανέναν. Πολύ φοβόμαστε ότι και στην περίπτωσή μας αντί να προλάβουμε και να αποφύγουμε μια τραγωδία αντίστοιχη θα τρέχουμε κατόπιν εορτής μάταια να ζητάμε να αποδοθούν ευθύνες. Αλλά το κακό θα έχει γίνει» κατέληξε.