Το αποτέλεσμα των διπλών εκλογών του 2012 δεν είναι προϊόν της δύσκολης συγκυρίας και κάποιων επιμέρους αδυναμιών και λαθών του ΚΚΕ, αλλά αποτύπωση της ίδιας της δυναμικής του, συμπύκνωση όλων των δυσκολιών που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει στην επικοινωνία του με τον εργαζόμενο λαό. Αποτυπώνει τη δυσαρέσκεια στην επιρροή και στις γραμμές του.

Η υποβάθμιση της σημασίας του εκλογικού αποτελέσματος του ΚΚΕ στις Θέσεις της ΚΕ, αντί για την πλατιά ανάδειξη των αιτίων και των παραγόντων που το διαμόρφωσαν, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική. Αντίθετα, οδηγεί στο κλείσιμο αυτής της συζήτησης άρον άρον, τη στιγμή που έπρεπε να είναι ιδιαίτερα αναβαθμισμένη. Αλλά και η συγκεκριμένη αναφορά που γίνεται οδηγεί αφενός μεν στον υπερτονισμό των αντικειμενικών δυσκολιών σε βαθμό άσχετο με την πραγματικότητα και αφετέρου στην ανάδειξη επιμέρους αδυναμιών ή χρόνιων καθυστερήσεων μόνο. Ο στόχος είναι σαφής. Να μην μπει στη συζήτηση και να μην αμφισβητηθεί η γραμμή με την οποία το Κόμμα πορεύεται τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο στην προεκλογική περίοδο, αλλά να χρεωθούν όλα σε αδυναμίες και ολιγωρίες της προεκλογικής περιόδου.

Είναι αλήθεια ότι οι συνθήκες της αναμέτρησης του Ιούνη ήταν ιδιαίτερα δύσκολες για το ΚΚΕ, αλλά και αυτή τη δυσκολία και συνολικά το αποτέλεσμα το καθόρισαν τα αποτελέσματα των εκλογών του Μάη. Εκεί κρίθηκαν όλα. Στις εκλογές αυτές σε συνθήκες πολύ καλές, όταν ο δικομματισμός κατέρρευσε σε πρωτοφανή επίπεδα και εκατομμύρια ψήφοι διασκορπίστηκαν σε όλους τους πολιτικούς χώρους, το ΚΚΕ σημείωσε ελάχιστη αύξηση. Το αποτέλεσμα αυτό έδειχνε ότι οι εργαζόμενοι τιμωρούσαν τα κόμματα εξουσίας, αλλά και δεν προσέβλεπαν στο ΚΚΕ, δεν τους συγκινούσε και δεν ενέπνεε. Από τη στιγμή που το Κόμμα έφερε το Μάη τέτοιο αποτέλεσμα ήταν φυσιολογικό να συρρικνωθεί στις επόμενες εκλογές, μόνο που η συρρίκνωση έφτασε στην εκλογική συντριβή.

Τα αρνητικά συμπτώματα και οι δυσκολίες του Κόμματος φαίνονταν πολλά χρόνια πριν, στην πορεία διογκώθηκαν και στις διλημματικές συνθήκες των εκλογών του Ιούνη οδήγησαν στις πολύ μεγάλες απώλειες. Ανησυχητικά στοιχεία για την επιρροή και την απήχηση του Κόμματος φάνηκαν από πολύ νωρίς. Χρόνο με το χρόνο δυνάμωναν. Επρεπε να χτυπήσει καμπανάκι, αλλά κάθε φορά γινόταν προσπάθεια να συγκαλυφθούν και να δικαιολογηθούν.

Ενδεικτικά σημειώνουμε:

Από το τέλος της δεκαετίας του 1990 η εκλογική επιρροή του ΚΚΕ εμφάνιζε μεγάλη αστάθεια. Ενας στους τρεις ψηφοφόρους του σε μια αναμέτρηση, στην επόμενη ψήφιζε άλλο κόμμα, πράγμα πρωτόγνωρο και πολύ αρνητικό για το ΚΚΕ. Είναι φανερό ότι οι ψήφοι αυτές ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας, τις οποίες το Κόμμα αδυνατούσε να πείσει πιο ουσιαστικά, ιδεολογικά και πολιτικά, να τις ενσωματώσει στην επιρροή του.

Στις ευρωεκλογές του 2009 το Κόμμα απώλεσε 150.000 ψήφους, το τιμώρησαν δηλαδή οι ψηφοφόροι κατ' ανάλογο τρόπο με τα κόμματα του δικομματισμού. Και αυτό πέρασε στα ψιλά.

Στις δημοτικές εκλογές του 2010 οι επιδόσεις του Κόμματος ήταν χαμηλές, ενώ θα έπρεπε να εκφράσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τη δυσαρέσκεια από την κρίση που ανέβαινε και συνέθλιβε το λαό.

Σταδιακά και με αφορμή διάφορα γεγονότα διαμορφωνόταν ένα αυθόρμητο κίνημα χωρίς βαθύτερη πολιτικοποίηση, πώς να υπήρχε αυτή άλλωστε χωρίς το ΚΚΕ, σαφές δείγμα ότι το Κόμμα αδυνατούσε να εκφράσει τη δυσαρέσκεια που σταδιακά κορυφωνόταν και φυσικά δεν έκανε καμιά προσπάθεια να συνδεθεί με το κίνημα αυτό ή με τμήματά του και να επιδράσει πάνω τους ουσιαστικότερα.

Ολοι οι δείκτες που αποτυπώνουν τη ζωτικότητα και την ουσιαστική επιρροή του στις εργαζόμενες μάζες δεν κινούνταν θετικά - ανοδικά ή κινούνταν αρνητικά. Συνδικαλιστική επιρροή - κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη» και των εντύπων μας, στρατολογία στο Κόμμα, ενώ η ΚΝΕ από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 έκανε σταδιακά μια μεγάλη βουτιά χάνοντας τις μισές δυνάμεις της.

Ολα αυτά υπογραμμίζουν την απώλεια της αίγλης του Κόμματος στο λαό, τη διάρρηξη των δεσμών του με την εργατική τάξη, τη μείωση της απήχησής του, τα αδιέξοδα στα οποία σταδιακά έμπαινε. Οσο οι συνθήκες στη χώρα εξελίσσονταν αργά, χωρίς πολύ μεγάλες αλλαγές, αυτά δεν φαίνονταν, όταν όμως η κρίση επιτάχυνε τις εξελίξεις και κορύφωνε τη δυσαρέσκεια οδηγηθήκαμε στα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, τα οποία ούτε παροδικά είναι ούτε επιμέρους, αλλά σχετίζονται με τον πυρήνα της γραμμής που το Κόμμα μας έχει χαράξει.

Η διόγκωση των προβλημάτων εξελίσσεται παράλληλα με την αλλαγή γραμμής του Κόμματος, την εγκατάλειψη της οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, την ανατροπή του χαρακτήρα του, την αλλαγή της γραμμής δράσης του Κόμματος στο εργατικό κίνημα και γενικότερα στις μάζες, την πρόταξη παντού και πάντα σε κάθε περίπτωση της λαϊκής εξουσίας ξεκομμένης από τις τρέχουσες εξελίξεις.

Αν το Κόμμα επέμενε στην πάλη για την οικοδόμηση του μετώπου σταθερά και με συνέπεια θα είχε διαμορφώσει αποτελέσματα σημαντικά στην εργατική τάξη και το λαό. Η κρίση θα το έβρισκε επικεφαλής λαϊκής συμμαχίας και θα αγωνιζόταν για την ανατροπή της πολιτικής της αστικής τάξης με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις. Αυτό θα το καταξίωνε σε ευρύτερα λαϊκά τμήματα, ο αγώνας αυτός θα έδινε νέα ισχυρή ώθηση στην οικοδόμηση του μετώπου.

Στις εκλογές του Ιούνη το ΚΚΕ, αξιοποιώντας το πρόγραμμά του και προβάλλοντας το αίτημα για αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κυβέρνηση, όπως το πρόγραμμά μας την αντιλαμβάνεται, ως κυβέρνηση σύγκρουσης με το μονοπωλιακό κεφάλαιο και την εξουσία του και δυνατότητα ωρίμανσης των προϋποθέσεων, ώστε να τεθεί το ζήτημα της εξουσίας στην πορεία, όχι μόνο θα απέκρουε το παραπλανητικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ για αριστερή κυβέρνηση και φιλολαϊκές εξελίξεις, ως και σοσιαλισμό στα πλαίσια της ΕΕ, αλλά θα έβγαινε ενισχυμένο ουσιαστικά, αν όχι ρυθμιστής των εξελίξεων.

Στο δίλημμα κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ ή αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μόνο η πρόταση για αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κυβέρνηση μπορούσε να αντιπαρατεθεί με επιτυχία. Η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του προγράμματός μας οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ στο 27% και το ΚΚΕ στη μεγάλη εκλογική ήττα.

Η ήττα αυτή μπορούσε να έχει και κάτι θετικό, να αποδειχθεί πιθανόν ευκαιρία για το Κόμμα αν η ΚΕ αποφάσιζε να ανοίξει τη συζήτηση για τις αιτίες, να συνειδητοποιηθούν αυτές ευρύτερα και να προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις. Αντί γι' αυτό μετά από ορισμένες ταλαντεύσεις προτίμησε τη φυγή προς τα μπρος, προς το κενό, τροποποιώντας ριζικά το πρόγραμμα και το καταστατικό και θεσμοθετώντας στα προσυνεδριακά κείμενα όλα εκείνα τα στοιχεία που μας έφεραν ως εδώ.

Από αυτή την εξέλιξη μόνο επιδείνωση της πορείας του Κόμματός μας πρέπει να περιμένουμε.

Συμφωνώ με τα τρία κείμενα των θέσεων της ΚΕ μπροστά στο 19ο Συνέδριο.

Είναι καρπός ωρίμανσης του Κόμματος, μετά από μια πορεία χρόνων. Χρόνια που το Κόμμα όχι μόνο άντεξε στη θύελλα της αντεπανάστασης βγαίνοντας όρθιο, αλλά έχει κάνει βήματα στις επεξεργασίες του που το σηκώνουν ένα μπόι ψηλότερα.

Η ΚΕ στέκεται αυτοκριτικά σε μια σειρά από ζητήματα, εντοπίζει αδυναμίες του Κόμματος, αδυναμίες που στη δουλειά της ΚΝΕ είναι μεγαλύτερες. Σίγουρα υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να βελτιώσουμε, νέα καθήκοντα στα οποία πρέπει να ανταποκριθούμε. Ομως ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μου το γεγονός ότι το ΚΚΕ, παρά τις πιέσεις και τις επιθέσεις ανταποκρίθηκε στο κύριο, που ήταν η σθεναρή αντίσταση στην πίεση να ενδώσει το Κόμμα και να κάνει το θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας (Θέση 53).

Αυτή η επιλογή ανήκει στις κορυφαίες στιγμές του Κόμματος. Σε περίπτωση που το Κόμμα ενέδιδε η ζημιά θα ήταν ανυπολόγιστη, ενδεχόμενα να χρειαζόντουσαν χρόνια για να αποκατασταθεί.

Η δουλειά όλου του προηγούμενου διαστήματος, η Απόφαση για το σοσιαλισμό, το Δοκίμιο της Ιστορίας αποδείχτηκαν γερά όπλα που σήμερα μας κρατούν. Είχαν θετικό αντίκτυπο στην ωρίμανση του Κόμματος, στη διαπαιδαγώγηση της ΚΝΕ. Για τα μέλη της ΚΝΕ, που πρώτη φορά δρουν σε τέτοιες σύνθετες συνθήκες, η στάση αυτή του Κόμματος είναι στοιχείο ισχυροποίησης, του τι πάει να πει να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα.

Σε κάθε περίπτωση η επιδίωξη της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού για συντριπτικό χτύπημα στο Κόμμα δεν πέρασε.

Αυτή μας η θέση είναι καρφί στο μάτι του αντιπάλου. Ξέρουν καλά ότι η ταξική πάλη θα οξυνθεί και θέλουν όσο γίνεται να ξεμπερδέψουν με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το ΚΚ, έτσι ώστε στις θύελλες που θα έρθουν ο υποκειμενικός παράγοντας να είναι ανέτοιμος, να διατηρηθεί η εξουσία τους.

Ο δρόμος που χαράζουμε είναι αντικειμενικά ο μόνος δρόμος που μπορεί να απαντήσει στα σύγχρονα προβλήματα. Είναι δρόμος δύσκολος. Μακάρι να υπήρχε πιο εύκολος δρόμος. Σε κανέναν δεν αρέσει το ενδεχόμενο του πολέμου, η σκληρή ταξική πάλη και πριν και μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ομως δεν μπορούμε να αποσπώμαστε από την πραγματικότητα. Αλλος ρεαλιστικός δρόμος για το λαό δεν υπάρχει.

Το κεφάλαιο κυνηγά το μέγιστο κέρδος, μπροστά σε αυτό δεν υπάρχει έγκλημα που να μην το τολμά. Πάντα θα κοιτά να εκμεταλλεύεται ολοένα και περισσότερο την εργατική τάξη. Δεν έχει άλλη επιλογή.

Επομένως η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια αστική κυβέρνηση δε θα ήταν τίποτα άλλο παρά παράδοση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, συμβιβασμός με τους εκμεταλλευτές, παραίτηση από το ότι μπορούμε και αξίζει να ζούμε καλύτερα, γιατί η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο. Τέτοια προδοσία το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει, μπορούν κάλλιστα να κάνουν οι οπορτουνιστές που ήδη έχουν προδώσει και έχουν αποστατήσει από το κομμουνιστικό κίνημα.

Το επόμενο διάστημα η πίεση για συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση θα μεγαλώσει. Εδώ θα μετρήσει η ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση του Κόμματος και της ΚΝΕ, αλλά και η αξιοποίηση της πείρας του κομμουνιστικού κινήματος. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που μέσα από συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις να μπόρεσε η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία, να καταργήσει την εκμετάλλευση, να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Αντίθετα υπάρχουν δυστυχώς πολλά παραδείγματα που αυτή η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, η ενίσχυση τέτοιου είδους αυταπατών κάτω από το βάρος της πίεσης για άμεσες λύσεις έχει οδηγήσει στην ενσωμάτωση και στη διάλυση πολλών κομμάτων. Οι συνέπειες στο κομμουνιστικό κίνημα είναι έντονες σήμερα. Ακόμα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι μπολσεβίκοι δεν μπήκαν σε αστική κυβέρνηση που προέκυψε, όχι μετά από εκλογές, αλλά από επανάσταση.

Η θέση για καμιά συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης υπηρετεί τη στρατηγική του Κόμματος.

Σήμερα με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης επιβεβαιώνεται πιο έντονα ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Σε αυτή την υπόθεση αφιερώνουμε τις δυνάμεις μας, στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα, στο να υπάρχει ετοιμότητα στην επαναστατική κατάσταση.

Σε αυτές τις συνθήκες το Κόμμα μας έχει μια πλατιά πρόταση συμμαχίας, βάζει το θέμα της ενότητας της εργατικής τάξης και της συμμαχίας με τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοπασχολούμενους, στρώματα που είναι πολυάριθμα. Απευθύνεται στις κοινωνικές δυνάμεις που αντικειμενικά, πέρα από το τι ψηφίζουν σήμερα, πέρα από το πόσο εγκλωβισμένες είναι από την αστική ιδεολογία, έχουν συμφέρον ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτή τη συμμαχία κάνει προσπάθειες να σφυρηλατήσει δρώντας καθημερινά, για κάθε ζήτημα, μέσα στους τόπους δουλειάς, τις λαϊκές γειτονιές κλπ. Η συμμετοχή χιλιάδων εργατών, λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας θα πλαταίνει τη συμμαχία και όχι η αναζήτηση διάφορων συμμάχων σε διάφορα ναυάγια της ταξικής πάλης, που έχουν αποδείξει σε πολλές περιπτώσεις ότι τρέφουν μίσος για το ΚΚΕ.

Σ' αυτήν την προσπάθεια θα δίνει και η ΚΝΕ όλες τις δυνάμεις της. Για να πάρει θέση η νεολαία από τα εργατικά λαϊκά στρώματα τη θέση της στη Λαϊκή Συμμαχία. Οι αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου και το Πρόγραμμα που θα καταλήξει θα είναι όπλο για τους νέους κομμουνιστές. Για να ανεβαίνει η ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση στη νεολαία, που είναι όρος για την ανασύνταξη του κινήματος στη νεολαία, για τη συμμετοχή της νεολαίας στην πάλη.

Βήματα από το 18ο Συνέδριο έγιναν, αλλά δε μας ικανοποιούν. Αλλωστε κριτήριο δεν μπορεί να είναι το πόσο βελτιώθηκε μια κατάσταση μόνο, αλλά και το πόσο αντιστοιχίζεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Χρειάζεται να επιμείνουμε για να συμμετέχουν οι νέοι εργάτες στα σωματεία, να συσπειρώνονται γύρω από τις ταξικές δυνάμεις, να κάνουμε βήματα στην οργάνωση των νέων που είναι στη μαθητεία, στην οργάνωση των ανέργων. Να κάνουμε βήματα στην οργάνωση του μαθητικού κινήματος. Να συμβάλλουμε στην ισχυροποίηση κι άλλο του ΜΑΣ, που συγκροτήθηκε μετά το 18ο συνέδριο, να συμβάλουμε στο να μπει τέρμα στη διάλυση και τον εκφυλισμό του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος.

Ταυτόχρονα να επιμείνουμε και να συνεχίσουμε να ανταποκρινόμαστε στο βασικό μας καθήκον που είναι η αιμοδοσία του Κόμματος με μέλη και στελέχη, καθήκον στο οποίο ανταποκριθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό περνά μέσα από την αφομοίωση της στρατηγικής του Κόμματος, της βελτίωσης της παρέμβασής μας, της ιδεολογικής δουλειάς στις γραμμές μας, από την οικοδόμηση γερού δικτύου ΟΒ σε σχολεία, σε λαϊκές γειτονιές, μαθητεία, ΤΕΙ, ΑΕΙ, χώρους δουλειάς.

Οι προϋποθέσεις για να γίνουν βήματα υπάρχουν, η βοήθεια από το Κόμμα είναι δεδομένη, γι' αυτό και μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι και η νέα γενιά των κομμουνιστών θα σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων των καιρών.

Σωστό σύντροφοι, η μειοψηφία πρέπει να συμφωνεί με την πλειοψηφία. Σωστό αν η μειοψηφία έχει οπορτουνιστικές τάσεις και εχθρικές προς το Κόμμα.

Αλλά τι γίνεται όταν υπάρχουν μειοψηφίες με κομμουνιστικό χαρακτήρα, όπως είχαμε και στο παρελθόν - 20ό Συνέδριο Σοβιετικής Ενωσης 1956, 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ 1956.

Μειοψηφία, που δεν συμφώνησε με την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ στη Βάρκιζα, 12 Φλεβάρη 1945.

Θυμάμαι το 1958 όταν πάρθηκε απόφαση από το ΚΚΕ να απαγορευτούν και καταργήθηκαν οι Κομματικές Οργανώσεις στην Ελλάδα, που ήταν όχι λάθος, αλλά έγκλημα. Θυμάμαι στην ΚΟΒ - στην πόλη Τσεχοσλοβακία «Οστράβα», ήρθε σ. μέλος της ΚΕ, μας έκανε την ανάλυση, αντέδρασα μαζί με άλλους συντρόφους. Με σταμάτησε το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και μου λέει: Νεαρέ πολύ βιάζεσαι, του απάντησα: σ. η ΕΔΑ δεν έχει βάσεις Μαρξιστικές - Λενινιστικές και σε μια κρίσιμη στιγμή δεν θα μπορέσει, να παίξει το ρόλο που θα παίξει το ΚΚΕ. Και δε θέλω να αναφερθώ στο 20ό οπορτουνιστικό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης, διότι η αντίδραση σήκωσε κεφάλι, το αποτέλεσμα ήταν η μειοψηφία, που είπαμε την αλήθεια, να διαγραφούμε από την πλειοψηφία, αλλά δεν γλιστρήσαμε, μείναμε πιστοί στα ιδανικά του Κόμματος και συνεχίζουμε.

Αλλά σύντροφοι αν τότε εισακούστηκαν οι λεγόμενες μειοψηφίες στο 20ό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης 1956, στην 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ 1956, δεν θα βρισκόμασταν εδώ που είμαστε σήμερα. Εννοώ γενικά στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα. Γι΄αυτό σύντροφοι για να μην υπάρχουν μειοψηφίες ή πλειοψηφίες, πρέπει να κρατά σταθερή θέση, πίστη στο Μαρξισμό - Λενινισμό!

Εύχομαι στο 19ο Συνέδριο, με όλη την καρδιά μου, καλές επιτυχίες, χαιρετισμούς σε όλους τους αντιπροσώπους Ελληνες και το ίδιο στις ξένες αντιπροσωπείες και ιδιαίτερα χαιρετώ την αντιπροσωπεία της Τσεχίας, το Κόμμα Βοημίας - Μοραβίας διότι είναι και δεύτερη πατρίδα μου.

Στέλνω και συντροφικούς χαιρετισμούς στις πρώην Σοσιαλιστικές χώρες, σε όλους τους πρώην πολιτικούς πρόσφυγες και ιδιαιτέρως στη σημερινή «Τσεχία», διότι είναι η δεύτερη πατρίδα μου.

Από το 18ο Συνέδριο που ήταν η αρχή της κρίσης έωςτο 19ο που η κρίση είναι σε εξέλιξη ουσιαστικά μιλάμε για μια νέα εποχή λόγω των επιπτώσεων που υπάρχουν στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Αλλαξαν δεδομένα χρειάζεται να αλλάξουν και οι ρυθμοί. Ολα τα ιστορικά διλήμματα ξαναμπαίνουν έντονα. Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα, Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση. Συμπυκνωμένα σε ένα σύνθημα θα μπορούσε να πει κάποιος «ήρθε η ώρα των κομμουνιστών». Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα κάνει εδώ και χρόνια μια σοβαρή ιδεολογική δουλειά για το ζήτημα του Σοσιαλισμού. Και αυτό φαίνεται και στις θέσεις του για το 19ο Συνέδριο. Δεν αποφασίζει με τη συγκυρία δεν επηρεάζεται από το πρόσκαιρο. Το βασικό ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει ακόμα πιο βασανιστικά το Συνέδριο του Κομμουνιστικού Kόμματος είναι η οργάνωση της πάλης για τις ιδέες του σοσιαλισμού. Σήμερα μέσα στην κρίση τόσο το αστικό όσο και το οπορτουνιστικό στρατόπεδο επιχειρούν να δημιουργήσουν νέες αυταπάτες είτε επιβίωσης είτε καλύτερης διαχείρισης μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Είτε με το μανδύα της εθνικής ενότητας είτε με το πρόσχημα της λαϊκής ενότητας οικοδομούν την ιδεολογική τους παρέμβαση. Χρειάζεται από την άλλη πλευρά λοιπόν μια ξεκάθαρη πολιτική και τακτική.

Οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου καθορίζουν απόλυτα καθαρά το στόχο δηλαδή την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Φορέας αυτής της ανατροπής δεν μπορεί να είναι άλλος από την εργατική τάξη της χώρας μαζί με σύμμαχα στρώματα που πλήττονται από την κρίση. Σωστά.

Ομως αυτή η συμμαχία κατά τη γνώμη μου θα χρειαστεί μια πορεία για να δομηθεί. Μια πορεία που κύριο χαρακτηριστικό θα έχει ότι η οργανωμένη εργατική τάξη πείθει τους συμμάχους της για την ικανότητά της να οδηγήσει τις ανατροπές με οργανωμένο σχέδιο και προοπτική. Κανένας από τους συμμάχους δεν μπορεί μόνος του να λύσει τα προβλήματά του. Μόνο μια ανεξάρτητη και τολμηρή πολιτική του προλεταριάτου μπορεί να σύρει τις μη προλεταριακές μάζες.

Δυστυχώς σήμερα η εικόνα της εργατικής τάξης με τους συσχετισμούς στα όργανά της, με την αναποτελεσματικότητα των αγώνων της, με την έλλειψη γραμμής ρήξης και ανατροπής δεν πείθει τους «ασταθείς» συμμάχους. Ο θυμός, η αγανάκτηση, η ριζοσπαστικοποίηση υπάρχουν θολά σε όλη την κοινωνία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τόσο κομμάτια της τάξης όσο και των εν δυνάμει συμμάχων να επηρεάζονται από τις αστικές και τις διαχειριστικές αντιλήψεις.

Σε αυτήν τη ζωντανή διαδικασία συγκρότησης της συμμαχίας έχει αξία, όχι σχηματική, να τοποθετηθεί σε πρώτο χρόνο το άλογο μπροστά στο κάρο και όχι δίπλα του. Η υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος πρέπει να ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ στρατηγικά της λαϊκής συμμαχίας και η τοποθέτηση αυτή να μεταφραστεί σε συγκεκριμένα καθήκοντα και στόχους για το Κομμουνιστικό Κόμμα και την παρέμβαση των δυνάμεών του.

Εξάλλου το ΠΑΜΕ δε βρίσκεται στη νηπιακή κατάσταση από άποψη οργάνωσης και παρέμβασης που βρίσκονται οι άλλες κοινωνικές συσπειρώσεις ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ, ΠΑΣΕΒΕ.

Με βάση τον παραπάνω προβληματισμό, 4 βασικούς στόχους θα πρέπει να βάλει το 19ο Συνέδριο.

Πρώτος στόχος θα πρέπει να είναι η εκλαΐκευση της πρότασης σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση και η διοργάνωση μιας πλατιάς κοινωνικής προσπάθειας συζήτησης πάνω σε αυτή. Μέσα στα συνδικάτα, στις γειτονιές, στα καφενεία, στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους.

Αφετηρία της συζήτησης μπορούν να αποτελούν τα κύρια προβλήματα που έχουν μπει στην καθημερινότητα, όπως χρέος, κρίση, ανεργία, μισθοί, παιδεία, υγεία και να υπάρξει μια εξειδίκευση της σοσιαλιστικής πρότασης κατά κλάδο (π.χ. ενέργεια, οικοδομή - έργα, μεταφορές κλπ) μαζί με τα συνδικάτα.

Δεύτερος στόχος θα πρέπει να είναι η οργάνωση των εργατικών αγώνων. Αυτό που βγαίνει σαν συμπέρασμα και από το τελευταίο 3χρονο κινητοποιήσεων είναι ότι οι σημερινές συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες δεν μπορούν ούτε αμυντικούς οικονομικούς αγώνες να οργανώσουν, το αντίθετο μάλιστα εκφυλίζουν και έννοιες όπως απεργία και αγώνας. Παραμένουν στις καρέκλες τους (πολλές φορές μέσα και από νοθείες) επειδή η μεγάλη μάζα είναι ασυνδικάλιστη και μένει ασυνδικάλιστη γιατί βλέπει αυτούς στις ηγετικές καρέκλες.

Αυτή η αντίφαση χρειάζεται ρήξη. Κάθετη ρήξη με αυτές τις δυνάμεις, νέα οργάνωση της εργατικής τάξης με σωματεία ταξικά με γραμμή ρήξης και ανατροπής με μπροστάρηδες ανιδιοτελείς αγωνιστές όπως είναι οι κομμουνιστές. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να εμπνεύσει και εργάτες και συμμάχους. Η εμπειρία δείχνει πως όπου συνδικάτα έχουν ταξική κατεύθυνση, και η συμμετοχή είναι μεγαλύτερη αλλά και τα ανοίγματα που κάνουν στην κοινωνία βρίσκουν ανταπόκριση. Και πρέπει επίσης να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι η αναποτελεσματικότητα των αγώνων τροφοδοτεί τις διαχειριστικές λογικές ακόμα και σε πρωτοπόρα κομμάτια που δίνουν μάχες αλλά απογοητεύονται από τη συνολική κατάσταση.

Τρίτος στόχος είναι οι Λαϊκές Επιτροπές σε κάθε γειτονιά. Οι Λαϊκές Επιτροπές μπορούν να αποτελούν τα τοπικά κοινωνικά στηρίγματα των εργατικών αγώνων και ταυτόχρονα να δομούν αυτό το πλατύ συμμαχικό μέτωπο. Οι Λαϊκές Επιτροπές μπορούν να αποτελέσουν τη βάση αγώνα της Λαϊκής Συμμαχίας με άξονα την αντίσταση τόσο στη γενικότερη πολιτική όσο και στις τοπικές επιπτώσεις της όπως τις ιδιωτικοποιήσεις στους ΟΤΑ, το κλείσιμο νοσοκομείων, τη συγχώνευση σχολείων κλπ. Οπως επίσης στα θέματα αλληλεγγύης (άνεργοι, χαράτσια, φόροι) αλλά και της συλλογικής αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής δράσης. Οι Λαϊκές Επιτροπές μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση των ανέργων.

Τόσο στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος όσο και στη συγκρότηση των λαϊκών επιτροπών χωράνε όλες οι δυνάμεις που βρίσκονται σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και αναγνωρίζουν τον αντικειμενικά πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών.

Τέταρτος στόχος θα πρέπει να είναι η συνολική αντισυστημική εικόνα που το Κόμμα θα πρέπει να έχει προς τα έξω. Να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής που διογκώνεται και θα διογκώνεται. Να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση της φασιστικής και ρατσιστικής δράσης που διογκώνεται και θα διογκώνεται. Να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην «αποκαθήλωση» του αστικού κοινοβουλίου με τη στάση του εκεί μέσα. Να μην υπάρχει σταθερή κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά να θητεύουν στα έδρανα διαδοχικά όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές του Κόμματος.

Στις συνθήκες της καπιταλιστικής παρακμής, λόγω της κρίσης, οι αστοί αλλάζουν ταχέως την «αξία χρήσης» μηχανισμών χειραγώγησης (κοινοβούλιο, κόμματα, συνδικάτα, κοινωνικοί εταίροι κλπ), αλλά και κοινωνικών συμμαχιών (με δημοσιοϋπαλληλία, μικροαστικά στρώματα) που είχαν χτίσει την προηγούμενη περίοδο της ανάκαμψης. Ενισχύουν τους μηχανισμούς της εκτελεστικής εξουσίας.

Οι διαχειριστές κάθε είδους από την άλλη φιλοδοξούν να νεκραναστήσουν τη λειτουργία αυτών των μηχανισμών και συμμαχιών υποσχόμενοι επιστροφή στο χτες.

Οι όποιες «ρωγμές» στο αστικό στρατόπεδο που έχουν να κάνουν κυρίως με το νόμισμα πρέπει να αξιοποιηθούν μόνο στην κατεύθυνση της απαξίωσης και της ανάδειξης της αδυναμίας του συστήματος και σαφώς όχι στην παγίδευση της αξιοποίησής τους, όπως έχουν πέσει ακόμα και κάποιοι «αριστεροί». Σε τίποτα από αυτά δεν έχουν θέση οι κομμουνιστές.

Το καθήκον του ΚΚ στη συγκυρία είναι η ανεξάρτητη επαναστατική πολιτική με το δικό του πρόγραμμα.

Οι εξελίξεις στο χώρο του εμπορίου επιβεβαιώνουν απόλυτα τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το Συνέδριο, τόσο για το χαρακτήρα της κοινωνικής συμμαχίας, όσο και για τη δυνατότητα οικοδόμησης των σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων και στο συγκεκριμένο κλάδο.

Η μονοπώληση του κλάδου του εμπορίου τόσο σε χονδρεμπόριο όσο και στο λιανικό δεν έχει ανακοπεί, αντίθετα παίρνει μεγαλύτερη δυναμική την τριετία της καπιταλιστικής κρίσης. Χαρακτηριστικά της η εξόντωση όχι μόνο μικρών και αυτοαπασχολούμενων, αλλά μεσαίων, ακόμη και ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων του κλάδου (υπαγωγή στο άρθρο 99 της επιχείρησης ΦΩΚΑΣ, κατάρρευση της επιχείρησης ΦΕΝΑ, αποχώρηση ΑΛΝΤΙ, κλείσιμο ΑΤΛΑΝΤΙΚ κ.ά.) Η τάση αυτή συνοδεύεται με την αύξηση της κερδοφορίας μέσα στο 2011 μονοπωλιακών ομίλων του κλάδου κατά 2,5%, επέκταση της δραστηριότητας μεγαλύτερων μονοπωλιακών ομίλων όπως η ΑΤΤΙΚΑ (στην οποία μπαίνουν με επενδύσεις πρώην ανταγωνιστές), η αλυσίδα Σ/Μ Μασούτης στη Βόρεια Ελλάδα, η ΑΒ Βασιλόπουλος.

Μάλιστα, οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι κατάφεραν σε ένα βαθμό να προσαρμοστούν επιχειρησιακά πριν την κρίση. Στοιχεία αυτής της προσαρμογής ήταν: Οι απολύσεις, η γενίκευση της μερικής απασχόλησης, η ένταση της εργασίας από τη μια όσον αφορά το εργατικό κόστος. Και από την άλλη, η προσπάθεια να αυξήσουν τα λεγόμενα σημεία πώλησης (μάρκετ στη γειτονιά), εκτιμώντας πως η κρίση θα αλλάξει τη «συμπεριφορά των καταναλωτών» και πως το μεγαλύτερο κομμάτι θα στραφεί στις στοχευμένες αγορές στη γειτονιά. Ετσι προσανατόλισαν μεγαλύτερο κομμάτι των επενδύσεών τους να ενισχύσει το δίκτυό τους σε μικρά καταστήματα ανά περιοχή, εκτοπίζοντας ακόμη περισσότερο τους μικρομεσαίους και τους αυτοαπασχολούμενους.

Η μονοπώληση όμως δεν έμεινε μόνο στον τομέα του λιανεμπορίου. Ολο και περισσότερο οι μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου προσανατολίστηκαν και προσανατολίζονται στην ενίσχυση της θέσης τους και στο χονδρεμπόριο. Η αλυσίδα «Μασούτης», στη Θεσσαλονίκη, έχει αναπτύξει τομέα αποθήκης - Λοτζίστικ που δεν το διαχειρίζεται απόλυτα σαν αποθηκευτικό χώρο εμπορευμάτων για τα δικά της μαγαζιά. Κλείνει συμφωνίες με επιχειρήσεις και αναλαμβάνει τη διανομή τους στη Βόρεια Ελλάδα. Παράλληλα, προχωράει στην αύξηση της παρουσίας στις πωλήσεις χονδρεμπορίου. Αντίστοιχα προχωρούν και άλλοι επιχειρηματικοί όμιλοι στον κλάδο.

Επίσης, ενισχύεται τελευταία μια νέα τάση μονοπώλησης - συνεργασίας μεταξύ βιομηχανικών και εμπορικών μονοπωλίων, παρ' όλους τους τσακωμούς για τα μερίδια κέρδους. Τα λεγόμενα προϊόντα ετικέτας, δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό. Μια βιομηχανία διαθέτει τμήμα της παραγωγής απ' ευθείας σε Σ/Μ έχοντας διασφαλισμένο ένα τμήμα της παραγωγής της και παράλληλα έτσι διαθέτει ένα μεγαλύτερο μέρος από την υπεραξία στο εμπορικό μονοπώλιο το οποίο ανταγωνίζεται με τη δική του ετικέτα σε «χαμηλότερες τιμές» τα άλλα εμπορεύματα στην αγορά.

Ετσι, με λίγα λόγια, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης όχι μόνο δεν αδυνατίζει η θέση γενικά των μονοπωλίων, αντίθετα επιταχύνονται οι διεργασίες για τη συγκέντρωση, αλλά και συγκεντροποίηση, διαμορφώνονται νέες συμμαχίες μεταξύ ομοειδών ή διαφορετικών μονοπωλίων.

Γίνεται πιο καθαρό από τα παραπάνω, πως η πείρα της εργατικής τάξης πρέπει να μπολιαστεί με τις εκτιμήσεις του Κόμματος πιο ουσιαστικά για την προοπτική που μπορεί να έχει η εργατική τάξη, ποια είναι η διέξοδος γι' αυτήν από την κόλαση που ζει. Η ενίσχυση των μονοπωλίων όπου εργάζεται σήμερα ένας εργαζόμενος επιτάχυνε τα αντεργατικά μέτρα. Αύξησε την εντατικοποίηση στην εργασία, μειώνει τις θέσεις εργασίας. Οι χιλιάδες απολύσεις και οι αλλαγές των εργασιακών σχέσεων ακόμη και σε επιχειρήσεις με αύξηση κερδών δείχνουν ξεκάθαρα από ποιο δρόμο περνάει η γιγάντωση των μονοπωλίων. Οι αντεργατικοί νόμοι, η στάση της κραγμένης ηγεσίας της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών υπαλλήλων που από τα πρώτα βιολιά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκαθαρίζει, ποιοι είναι οι σύμμαχοι του κεφαλαίου, ποιοι τσακίζουν τους μισθούς.

Η εφαρμογή του ωραρίου, η μονοπώληση στο εμπόριο διαμορφώνουν ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα, σήμερα να στερεώνεται η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους του κλάδου.

Ο παρασιτικός ρόλος του κεφαλαίου γίνεται πιο φανερός από το ανελέητο κυνήγι του κέρδους σε όλους τους εργαζόμενους, από το γεγονός ότι γίνεται πεντακάθαρο πως σε κανένα σημείο της αποθήκευσης, διανομής, πώλησης δεν υπάρχει ο ρόλος του καπιταλιστή.

Η ανάγκη για κοινωνική συμμαχία, σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή, ξεπροβάλλει από την ίδια την οργάνωση και κυριαρχία των μονοπωλίων. Γίνεται πιο φανερό και για τους αυτοαπασχολούμενους πως δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής σε έναν καπιταλισμό χωρίς μονοπώλια, αφού το δίκτυο διανομής που ίδιοι διαπλέκονται, οι ίδιοι οι προμηθευτές τους και όχι μόνο οι άμεσοι ανταγωνιστές τους είναι μονοπώλια.

Πώς μπορεί κάποιος σήμερα να αντιπαλέψει τους μεγαλοκαπιταλιστές, αφήνοντας στο απυρόβλητο το κράτος τους, τα κόμματα και τις ηγεσίες τους στο συνδικαλιστικό κίνημα εργαζομένων και εμπόρων, τις διακρατικές οργανώσεις που ανοιχτά τους στηρίζουν;

Από τις ίδιες τις εξελίξεις στον κλάδο του εμπορίου αναδεικνύονται τα εξής κατά τη γνώμη μου:

Η μονοπώληση τόσο στο λιανεμπόριο, όσο και στο χονδρεμπόριο, καθιστά απόλυτα δυνατή την οργάνωσή τους στη βάση της κοινωνικής - κρατικής ιδιοκτησίας στο σοσιαλισμό. Πέρα από το δίκτυο πώλησης που μονοπωλείται πλέον και στις γειτονιές, μονοπωλείται το δίκτυο μεταφοράς και διανομής.

Σήμερα με τις σύγχρονες μεθόδους διανομής, καταγραφής εμπορευμάτων, τη διακλάδωση των μονοπωλίων, είναι πολύ πιο εύκολη η καταγραφή, η οργάνωση σε κοινωνικοποιημένη βάση όλου του κλάδου. Είναι πολύ πιο εύκολος ο υπολογισμός των αναγκών σε βιομηχανικά προϊόντα κατά αξία χρήσης.

Μέσα στην ανάπτυξη των μονοπωλίων ωρίμασε η κοινωνικοποίηση των σχέσεων στο εμπόριο. Από αυτή τη σκοπιά, πολύ σωστά δεν μπαίνουν μεταβατικές μορφές οργάνωσης της παραγωγής.

Αυτό που ο καπιταλισμός έλυσε, έστω και βίαια, δεν μπορεί να το επαναφέρουμε σε συνθήκες εργατικής λαϊκής εξουσίας, θα είναι υποχώρηση.

Οι αυτοαπασχολούμενοι του κλάδου ζουν τις συντριπτικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, έχουν άμεσες δεσμεύσεις από το μονοπώλια. Θα έχουν πολύ καλύτερη θέση σαν εργαζόμενοι στην εργατική λαϊκή εξουσία.

Χωρίς καθυστέρηση όλες μας οι δυνάμεις πρέπει να αναδείξουν την ανάγκη της κοινωνικής συμμαχίας, την ανάγκη της πάλης για την εργατική λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Οι εργαζόμενοι στο χώρο του εμπορίου πρέπει να πειστούν ότι μπορούν χωρίς καπιταλιστές, να ξεκαθαρίσουμε την ομίχλη των αυταπατών, των συγχύσεων, του φόβου, που γεννούν αστοί και οπορτουνιστές, μόνο τότε αυτό που είναι πεντακάθαρο μπροστά τους θα καθοδηγήσει την πάλη τους. Κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, των σχέσεων που τους κρατούν χειροπόδαρα δεμένους στη βαρβαρότητα.

Αγαπητοί σύντροφοι, διάβασα τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο και συμφωνώ. Με τις αναλύσεις που πέρασαν από το 18ο Συνέδριο, αλλά και τις καινούριες Θέσεις για το 19ο που θα γίνει. Αλλά έχω ορισμένες απόψεις: Το Κόμμα μας πέρασε μεγάλες δυσκολίες και κρίσεις, από την ίδρυσή του το 1918 μέχρι τις μέρες μας. Η πιο νικηφόρα περίοδος ήταν η αθάνατη Εθνική Αντίσταση και ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ - Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας - 1946-1949. Εγώ είμαι παιδί της Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου. Εναν πόλεμο που μας τον προκάλεσαν οι ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις, αλλά και οι ξένες, αμερικάνικες και κυρίως οι εγγλέζικες. Σε αυτόν τον ηρωικό αγώνα, πάλεψαν και θυσιάστηκαν χιλιάδες αγωνιστές.

Εδώ η εισήγηση έπρεπε να αναφερθεί μετά τον ελιγμό του ΔΣΕ - στα τέλη Αυγούστου 1949. Αλλά και στη διάρκεια του εμφυλίου, χιλιάδες γυναικόπαιδα και κυρίως χιλιάδες μικρά παιδιά βρήκαν καταφύγιο στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες. Αργότερα και οι αντάρτες και αντάρτισσες του ηρωικού ΔΣΕ - πρόκειται για τους πρώην Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες που σήκωναν το περισσότερο βάρος κι εδώ - σαν ανυπολόγιστες θυσίες στο δίκαιο και ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ. Εκατοντάδες αφήσανε την τελευταία τους πνοή στην προσφυγιά, πιστοί στον αγώνα και στα ιδανικά της πατρίδας. Μετά την πτώση της χούντας και αναγνώριση του ΚΚΕ το 1974, γυρίσανε με ψηλά το κεφάλι στην Ελλάδα και συμβάλανε στον αγώνα με όλες τους τις δυνάμεις, μέσα από τους συλλόγους, σε όλη τη χώρα, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες μείνανε και ζούνε αρκετοί πολιτικοί πρόσφυγες της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Αλλά οι πιο πολλοί είναι απόγονοι, που παρά τις αλλαγές που γίνανε στο πολιτικό σύστημα, που επικρατεί καπιταλισμός, κρατάνε καλή στάση. Το μεγαλύτερο κομμάτι των προσφύγων βρίσκεται στην πρώην σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, σημερινή Τσεχία, που έχουν και ελληνική κοινότητα, με έδρα την πρωτεύουσα, Πράγα. Βγάζουν και το ελληνικό περιοδικό με ονομασία «Καλημέρα» και αγκαλιάζει τους πρώην πολιτικούς πρόσφυγες που είναι ο πυρήνας και όγκος αλλά τώρα τελευταία πηγαίνουν πολλοί μετανάστες Ελληνες για δουλειά και όπως παρακολουθώ στο περιοδικό, οργανώνονται στην κοινότητα.

Η νέα ΚΕ πρέπει να το υπολογίσει αυτό. Το ΚΚΕ δεν πρέπει να τους ξεχάσει.

Την πρώην σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία την αγαπάω ιδιαίτερα, διότι είναι η δεύτερή μου πατρίδα, εκεί μεγάλωσα και μορφώθηκα με χιλιάδες παιδιά προσφυγόπουλα. Δουλέψαμε μαζί με τους Τσεχοσλοβάκους εργαζόμενους και συμβάλαμε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ένα σύστημα δίκαιο για τον εργάτη και σήμερα οι εργαζόμενοι το νοσταλγούν. Εγώ που έζησα 35 χρόνια στο σοσιαλισμό και κάνω σύγκριση με τον καπιταλισμό, δηλώνω τα πρωτεία που έχει ο σοσιαλισμός. Το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός.

Ο κομμουνισμός θα έρθει, θα το επιβάλουν οι εργαζόμενοι, οι νέες γενιές όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Σύντροφοι, και μια που αναφέρομαι στους πρώην πολιτικούς πρόσφυγες και το ΔΣΕ, εκκρεμεί ένα σοβαρό ζωτικό πρόβλημα. Πρόκειται για την ανέγερση του μνημείου της Φλώρινας, που σε αυτήν την ηρωική μάχη στις 12 Φεβρουαρίου 1949 θυσιάστηκαν εκατοντάδες μαχητές. Το Κόμμα μας έκανε μεγάλες ενέργειες. Αγοράστηκε το μέρος που είναι σκοτωμένοι ήρωες, αντάρτες και αντάρτισσες. Μένει να στηθεί το μνημείο. Το ζητάνε επίμονα οι επιζώντες αντάρτες και χιλιάδες κόσμος, που η ηλικία τους και προχωρημένη είναι και η τελευταία τους επιθυμία από το Κόμμα είναι, πριν πεθάνουν, να δουν όρθιο το μνημείο! Γι' αυτό, σύντροφοι, η καινούρια ΚΕ του ΚΚΕ να εκπληρώσει την επιθυμία των αγωνιστών και των απογόνων και μην αφήσουμε τους αντιπάλους και τους οπορτουνιστές να εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Και να διαδίδουν την προπαγάνδα τους, πως το Κόμμα μας δεν πρόκειται να το κάνει το μνημείο, τα χρήματα τα καταχράστηκαν.

Σχετικά με την πτώση των εκλογών που είχαμε στο Κόμμα μας, επιτρέψτε μου να πω και τη δική μου γνώμη: Πιο πολύ στενοχωρηθήκανε και το εκμεταλλευτήκανε οι οπορτουνιστές και χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα τους δόθηκε η ευκαιρία να επιτεθούν στην ΚΕ του ΚΚΕ.

Το Κόμμα μας δεν γλίστρησε στον ευρωκομμουνισμό. Ξεπέρασε την κρίση (1989 -1991) και στέκεται γερά στα θεμέλια του μαρξισμού - λενινισμού. Βλέποντας η αστική τάξη στη χώρα μας το ΚΚΕ να κρατά γερά την τρίτη θέση στη Βουλή και το εργατικό κίνημα να αγκαλιάζει το ΠΑΜΕ τους ανησύχησε και δημιουργήσανε καινούρια κόμματα, καινούρια αναχώματα, προβάλλοντας στην τηλεόραση την προπαγάνδα τους. Διαμορφώνοντας τις συνειδήσεις στους ψηφοφόρους κάτω από απειλές και φοβέρες σχετικά με το ευρώ και τη δραχμή.

Διαβάζοντας τις Θέσεις, σωστά αναφέρονται στις κρίσεις 1989 - 1991 και κυρίως στις σοσιαλιστικές χώρες και στα υπόλοιπα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, αλλά η εισήγηση δεν πάει στην πηγή του πράγματος, δεν πήγε στο γνωστό 20ό Συνέδριο της τότε Σοβιετικής Ενωσης, το Φεβρουάριο 1956 στη Μόσχα. Εκεί χτίστηκαν τα θεμέλια του οπορτουνισμού με ταλαντεύσεις, ξεγελώντας τις μάζες, κυρίως στη Σοβιετική Ενωση.

Τα λάθη τα κάνανε οι ίδιοι, σκόπιμα, καμουφλαρισμένοι οπορτουνιστές και προδότες, κάνοντας βέβαια τον υπερ-κομμουνιστή. Ολοκληρώνοντας το έδαφος βγήκαν στην επιφάνεια, χτυπώντας και βομβαρδίζοντας και το Κοινοβούλιο στη Μόσχα! Μετά το 20ό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης, έγινε η γνωστή 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956 στη Ρουμανία (Βουκουρέστι) και εφάρμοσαν τον οπορτουνισμό στο Κόμμα μας. Διώχτηκαν εκατοντάδες στελέχη και άλλα μέλη του Κόμματος, ανάμεσα και ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης (!), που στο γνωστό 20ό Συνέδριο της τότε Σοβιετικής Ενωσης του 1956 σήκωσε το ανάστημά του και ξεσκέπασε τα σχέδια των οπορτουνιστών, που αργότερα φανήκανε στο φως, την καταστροφή που κάνανε τόσο στην πατρίδα τους όσο και σε όλη την οικουμένη. Ενάντια στο 20ό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης πάλεψαν πολλοί σύντροφοι!

Οπως ο σ. Χόνεκερ - Λαϊκή Γερμανία, Ενβέρ Χότζα - της Λαϊκής Δημοκρατίας Αλβανίας.

Θυμάμαι, το φθινόπωρο 1957, πήγε στην Αλβανία προσωπικά ο Νικήτα Χρουστσόφ και τον απείλησε να αλλάξει πολιτική. Η απάντηση του Ενβέρ Χότζα ήταν αρνητική, δεν θα προδώσω το λαό και το Κόμμα μου, έμεινε πιστός στο μαρξισμό - λενινισμό - σταλινισμό. Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό, τον απομόνωσαν, οικονομικά και παρά την απομόνωση, κράτησε ως το θάνατό του σταθερή θέση.

Σύντροφοι, στον ένδοξο πατριωτικό πόλεμο ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός δεν άφησε ούτε ένα αεροπλάνο γερμανικό να μπει στη Μόσχα. Τους κράτησαν σε απόσταση 25 χιλιόμετρα από τη Μόσχα και διώξανε τους χιτλερικούς, όχι μόνο από την πατρίδα τους, αλλά απελευθέρωσαν και μια σειρά κράτη στην Ευρώπη από το γερμανικό ζυγό. Και ήταν τυχαίο, σύντροφοι, που το 1987 πέρασε τα σύνορα το γερμανικό αεροπλάνο και προσγειώθηκε στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας!

Μόνον τυχαίο δεν ήταν. Οι ιμπεριαλιστές παλιότερα δοκίμασαν τις δυνάμεις στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, απέτυχαν τα πραξικοπήματα διότι υπήρχαν υγιείς δυνάμεις, σταθερές. Μετά το πετύχανε μέσα στην καρδιά της Σοβιετικής Ενωσης. Το έδαφος το βρήκανε ώριμο αφού διώχτηκαν οι υγιείς δυνάμεις με τελευταίο τον σ. Αντρόποφ.

Μελετώντας τις Θέσεις της ΚΕ αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι αποτυπώνουν πολύ εύστοχα τις εξελίξεις, όλα τα ζητήματα που αφορούν την πορεία του Κόμματος, τις αδυναμίες και προβλήματα, που έχουμε χρέος να αντιμετωπίσουμε, τα κύρια ζητήματα στην ιδεολογική διαπάλη. Το κυριότερο είναι το Κόμμα να κάνει ένα βήμα μπροστά με το σχέδιο Προγράμματος. Βαθαίνει με ουσιαστικό τρόπο στα ζητήματα στρατηγικής και τακτικής που πρέπει να έχει ένα ΚΚ.

Τα κριτήρια με τα οποία πρέπει πραγματικά να εξετάσουμε την πορεία του Κόμματος αναφέρονται ξεκάθαρα και επικεντρώνουν ουσιαστικά στις αιτίες. Επί της ουσίας έχουν να κάνουν με όλα εκείνα τα ζητήματα ή δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η αυτοκριτική εξέταση της πορείας του Κόμματος σαφώς δεν μπορεί να αφορά μόνο την ΚΕ. Αφορά όλα τα όργανα του κόμματος σε όλα τα επίπεδα των Κομματικών Οργανώσεων.

Ορισμένες πλευρές που δείχνουν την ισχυροποίηση του Κόμματος -που φανερώνουν και το πού υστερούμε- έχουν να κάνουν με τις επεξεργασίες του Κόμματος για το σοσιαλισμό και το Δοκίμιο Ιστορίας του, γενικότερα τα ζητήματα στρατηγικής. Και πραγματικά αυτή η θεωρητική και πολιτική ωρίμανση του Κόμματος έχει μπολιάσει τις νέες γενιές κομμουνιστών, αλλά και ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού σε ένα βαθμό.

Η στρατηγική και η δράση του Κόμματος έχουν δυσκολέψει αρκετές φορές τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης στη χώρα μας. Η στρατηγική μας ενοχλεί τα αστικά επιτελεία.

Το σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ επικεντρώνει στο κύριο: στη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Σωστά προετοιμάζει και προσανατολίζει τη δουλειά του Κόμματος μπροστά στο ενδεχόμενο επαναστατικής κατάστασης και το ενδεχόμενο πολέμου. Και αυτό είναι σημαντική συμβολή του Κόμματός μας στην αντεπίθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Εύστοχα αξιοποιούνται τα συμπεράσματα του 18ου Συνεδρίου για την σοσιαλιστική οικοδόμηση και του Β΄ Τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ. Επιπλέον, οι προσαρμογές στο Πρόγραμμα ήταν αναγκαίες λόγω των αλλαγών που προήλθαν από την καπιταλιστική ανάπτυξη και την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, γενικότερα από τις εξελίξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα σε διεθνές επίπεδο.

Στις Θέσεις αναδεικνύονται συγκεκριμένα για το πού χωλαίνουμε ή υστερούμε στην καθημερινή δουλειά με τα ζητήματα της στρατηγικής μας. Πραγματικά είναι ζήτημα το πώς δουλεύουμε για να γίνουν κτήμα των φίλων και οπαδών, ευρύτερα εργαζομένων, οι επεξεργασίες του Κόμματος. Να ένα θέμα που φανερώνει πως πρέπει να ανεβάσουμε την απαιτητικότητα στη δράση μας.

Η εξελισσόμενη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος και ο τρόπος που γίνεται, η διγλωσσία και οι μεταλλάξεις του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας που εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν την επίδραση του ΚΚΕ στις πολιτικές εξελίξεις και την ανάγκη της αστικής τάξης να χρησιμοποιεί νέα όπλα αντιμετώπισης της ανόδου της ταξικής πάλης. Ολη αυτή η παραφιλολογία περί σοσιαλισμού από διάφορες δυνάμεις και η παράλληλη ένταση του αντικομμουνισμού από το αστικό κράτος, είναι ενδείξεις της επίδρασης του κόμματος στο λαό. Αντιμετωπίσαμε επανειλημμένα σχεδιασμούς χτυπήματος του κόμματος με στόχο τη στρατηγική του, που κορυφώθηκαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ολα αυτά είναι επαλήθευση της στρατηγικής μας. Ολα αυτά επαναφέρουν στο προσκήνιο, εκείνα τα ζητήματα της διαπάλης με τον οπορτουνισμό που αντιμετώπισε ο Λένιν πριν και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Αξίζει να παρατηρηθεί πιο προσεχτικά το πώς παρέμβαιναν τα αστικά επιτελεία από το 2010. Ιδιαίτερα το πώς αξιοποίησαν το οπορτουνιστικό ρεύμα, δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να αναχαιτίσουν την τάση ριζοσπαστικοποίησης και την όξυνση της ταξικής πάλης.

Αξίζει μια αναφορά σε άρθρο σημαντικού στελέχους της ΝΔ στην Αχαΐα τον Δεκέμβρη του 2010 σε τοπική εφημερίδα της Πάτρας: «...Ακόμα λένε μερικοί αυτή η υποτιθέμενη πραγματική ώρα του ΚΚΕ δεν είναι για να βελτιώσει ή να συντηρήσει το αποτυχημένο σύστημα, ούτε όμως για να το ανατρέψει - αφού και το ίδιο γνωρίζει πολύ καλά το ανέφικτο...Το ΚΚΕ καθηλωμένο στο δογματισμό, κλεισμένο σε έναν ιδιότυπο κοινωνικό σεχταρισμό και καρφωμένο στη λογική όλα ή τίποτα - μέχρι φυσικά να εξαθλιωθούν και να ξεσηκωθούν οι μάζες -...από το καλά τα λέει το ΚΚΕ μέχρι το τι θα βάλει στη θέση αυτή της καπιταλιστικής παρακμής...υπάρχει σίγουρα μεγάλη απόσταση. Και επειδή το γνωρίζει καλύτερα από όλους το ΚΚΕ για αυτό αρκείται στο ρόλο μιας επαναστατικής συνιστώσας του συστήματος...το οποίο...δεν ενοχλείται και δεν κινδυνεύει από την δράση του...ούτε το βαθύ σύστημα, ούτε η κυβέρνηση φοβούνται το ΚΚΕ. Τον ανώνυμο όχλο φοβούνται, που, χωρίς ελπίδα, χωρίς ηγεσία και χωρίς προορισμό, μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά και στον τόπο και στον εαυτό τους».

Οι απόψεις αυτές δεν διαφέρουν σε τίποτα από την επιχειρηματολογία του οπορτουνισμού ενάντια στο ΚΚΕ και τις θέσεις της ΚΕ. Το είδαμε στην πράξη να εξελίσσεται με το λεγόμενο «κίνημα των πλατειών». Συμπληρώνονται από την αποθέωση του «αυθόρμητου», τη «θεωρία των άκρων» και την επιδίωξη της «κοινωνικής συνοχής».

Η ουσία της επίθεσης στο Κόμμα, με αφορμή το σχέδιο Προγράμματος, έχει στόχο το ίδιο το κόμμα ως κομμουνιστικό. Αντανακλά την οπορτουνιστική πίεση να υποταχθεί στη στρατηγική του κεφαλαίου. Πώς αλλιώς μπορεί να κατανοηθεί η λύσσα με την οποία αντιμετωπίζουν εχθροί και «φίλοι» την ξεκάθαρη θέση του Κόμματος για τη μη συμμετοχή σε «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης; Τι άλλο μπορούν να είναι οι θέσεις περί μεταβατικών σταδίων και αιτημάτων με ανάλογες συμμαχίες; Δηλαδή, να γίνουμε ουρά τμημάτων της αστικής τάξης και να παραιτηθούμε από την πάλη για το σοσιαλισμό.

Τόσο στο σχέδιο προγράμματος, όσο και στις Θέσεις της ΚΕ συνολικά γίνεται ολοκληρωμένη εφαρμογή της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας, ειδικά για την εποχή του ιμπεριαλισμού - ιστορική εποχή σαπίσματος του καπιταλισμού και περάσματος στο σοσιαλισμό. Και αυτή ακριβώς είναι η δύναμη που δημιουργεί τις προϋποθέσεις πολιτικής ανωτερότητας του ΚΚΕ απέναντι στις άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Κλείνοντας, σημειώνω ένα ενδεικτικό για τις εξελίξεις απόσπασμα άρθρου - αφιερώματος στον Κ. Μαρξ σε τοπική εφημερίδα της Πάτρας, για να κατανοηθεί καλύτερα τι απασχολεί την αστική τάξη στη χώρα μας: «...Εντάξει, μπορεί να μην τρέμουν οι άρχουσες τάξεις. Αλλά όταν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται πως δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, τότε τα ρίγη δεν είναι μακριά...». Και αυτά δεν τα έγραψε ο αρθρογράφος από την σκοπιά υπεράσπισης του μαρξισμού. Το αντίθετο...

Επομένως, στη ρότα που έχουμε χαράξει να εντείνουμε όλες μας τις προσπάθειες . Και αυτό απαιτεί κόμμα «παντός καιρού», με σιδερένια πειθαρχία, αντοχή και επαναστατική θέληση. Κόμμα με ισχυρούς δεσμούς και επιρροή μέσα στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αντιμετωπιστεί κάθε καθυστέρηση, παράλειψη ή λαθεμένη αντίληψη. Ιδιαίτερα πρέπει να αντιμετωπιστούν αντιλήψεις που εκφράζουν «κοινοβουλευτισμό» ανεξάρτητα από προθέσεις.

Το 19ο Συνέδριο θα επεξεργαστεί νέο πρόγραμμα, υπολογίζοντας τις εξελίξεις που έχουν συντελεστεί από το 15ο, τις σημερινές απαιτήσεις και την ωρίμανση του κόμματος, τη μελέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της ιστορίας του ΚΚΕ. Θα βάλει καθήκοντα που είναι δεμένα με το πρόγραμμα.

Το πρόγραμμα είναι η συμπυκνωμένη στρατηγική, το πώς το ΚΚΕ δρα, προετοιμάζει τις κομματικές δυνάμεις, την εργατική τάξη, τη συμμαχία για επαναστατικές συνθήκες, για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Για να πραγματοποιήσει τα καθήκοντά του. Συσπείρωση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης, τράβηγμα μαζί του της λαϊκής συμμαχίας και του στρατού ή τμήμα τους.

Δεν αλλάζουν στο πρόγραμμα: Ο χαρακτήρας της εποχής. Η στρατηγική του ΚΚ δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δυνάμεων. Η επανάσταση σε μια χώρα, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης και της εθνο-κρατικής οργάνωσης.

Αναδεικνύουμε ότι οι υλικές προϋποθέσεις έχουν ωριμάσει περισσότερο στη χώρα. Η Ελλάδα είναι χώρα καπιταλιστική, στο τελευταίο στάδιο, άρα η επικείμενη επανάσταση είναι σοσιαλιστική χωρίς να μεσολαβεί τίποτα άλλο ανάμεσα.

Το καθήκον που προβάλλει μπροστά μας για την αλλαγή των εργατικών διαθέσεων δεν είναι καθόλου εύκολο. Βεβαίως, οι εργάτες βλέπουν το σοσιαλισμό σαν τη «δευτέρα παρουσία». Επικρατεί η ουτοπία μιας δήθεν εναλλακτικής φιλολαϊκής πολιτικής, άμεσα, χωρίς σύγκρουση και ρήξη με το κεφάλαιο, με αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης, από νεοφιλελεύθερο σε νεοκεϋνσιανό.

Χρειάζεται να βρισκόμαστε μέσα στις εργατικές μάζες. Να γνωρίζουμε τους δισταγμούς, τις φοβίες των εργατών. Ομως χρειάζεται να κατανοούμε και τους αντικειμενικούς παράγοντες διαμόρφωσης της εργατικής συνείδησης, να γνωρίζουμε τα όρια και τις δυνατότητες σε κάθε φάση της ταξικής πάλης. Ετσι δε θα παραιτούμαστε από το στρατηγικό μας στόχο εξαιτίας του αρνητικού συσχετισμού.

Το αστικό σύστημα έχει εφεδρικά εναλλακτικά σενάρια. Εμείς πρέπει να τα ματαιώσουμε, όχι να πάρουμε μέρος στη διαχείριση, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Να έχουμε καθαρό ότι ριζική αλλαγή των εργατικών διαθέσεων μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε συνθήκες επαναστατικές. Η ιστορική πείρα του 20ού αιώνα απέδειξε ότι τέτοιες συνθήκες συνδυάζονται συνήθως με την οικονομική και πολιτική κατάσταση που συνοδεύει την εξέλιξη ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Με την προϋπόθεση η πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής κατοχής ή κατά της συμμετοχής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο να συνδυαστεί με την πάλη για τη εξουσία. Σωστά ξεκαθαρίζουμε ότι δε θα συμμαχήσουμε με την αστική τάξη σε εθνικό μέτωπο. Εχουμε μαζί μας την ιστορική πείρα και δεν πρόκειται να μας πατήσουν οι σειρήνες «το ΚΚΕ αποκηρύσσει το Ζαχαριάδη»...

Το ρεύμα αυτό της υποταγής στις λαϊκές μάζες μπορεί να μη γίνεται να το ανατρέψουμε, μπορούμε όμως έχοντας κάνει βήματα στην κομματική οικοδόμηση να δώσουμε τη μάχη από καλύτερες θέσεις, με τις δυνάμεις μας πιο θωρακισμένες, έμπειρες, διαπαιδαγωγημένες, να ξέρουν καλά τις αιτίες των απωλειών, να μην πιάνει έτσι η σύγχυση που σπέρνει ο αντίπαλος και ο οπορτουνισμός.

Ξέρουμε τώρα καλά πού πονάει το κόμμα. Συγκέντρωση της προσοχής μας στην εργατική τάξη, στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο. Εκεί που κρίνεται η πρόοδος της ταξικής πάλης, η ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης, η μαχητικότητα, η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, η προσφορά και η αυτοθυσία. Εχουμε την πείρα των αντιμνημονιακών και αντιμερκελικών μετώπων. Τη δυσκολία να δράσουμε μέσα στις ανώριμες λαϊκές μάζες χωρίς να συρόμαστε πίσω τους.

Θα δώσουμε τη μάχη για να τεθούν οι ταξικές δυνάμεις επικεφαλής, αυτές που θα επηρεάζουν την κίνηση των μαζών. Να ξεσκεπάσουμε τις οπορτουνιστικές δυνάμεις όπως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί δουλεύουν με τακτική υπονόμευσης του ρόλου του ΚΚΕ καλώντας συγχρόνως να γίνει «ευέλικτο», δήθεν στη γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων, στηρίζοντας τη θέση για μια αριστερή κυβέρνηση μεταβατική για να πάμε στο σοσιαλισμό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχει μεταβατική άλλη περίοδος από αυτή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Θα δώσουμε τη μάχη για να αποκτήσουμε την ικανότητα να εξειδικεύουμε και να γενικεύουμε σωστά, ιδιαίτερα στα όργανα, για να μην κυριαρχεί η μηχανιστική μεταφορά της γενικής πολιτικής θέσης ή η απόσπαση και η διάχυση των καθηκόντων.

Να κατορθώσουμε να δράσουμε και στη λαϊκή συμμαχία με βάση τον τόπο δουλειάς και τον κλάδο, να κατανοηθεί ο ρόλος των λαϊκών επιτροπών για να εξελιχθεί η νεά αυτή μορφή οργάνωσης.

Σωστά ξεκαθαρίζουμε ότι μιλάμε για λαϊκή συμμαχία δηλ. συμμαχία τάξεων. Η εργατική τάξη συμμαχεί με τα φτωχά μεσαία στρώματα, εκ φύσεως ταλαντευόμενα (και τώρα και στην επανάσταση) που στρέφονται κατά των μονοπωλίων αλλά δεν συμφωνούν με την κατάργηση της μικρής ατομικής ιδιοκτησίας. Αρα μιλάμε για συμμαχία αντικαπιταλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Μπορεί στην πορεία της πάλης να υπάρχει διαπάλη και σύγκρουση με τα ρεφορμιστικά και ταλαντευόμενα στρώματα.

Σωστά ξεκαθαρίζουμε ότι δεν υπάρχουν αυτοτελείς δημοκρατικές κοινωνικές δυνάμεις και δεν επιδιώκουμε συμμαχία με κάποιο τμήμα της αντιδραστικής αστικής τάξης.

Σωστά επίσης ξεκαθαρίζουμε ότι δε νοείται να ξεχωρίζουμε καπιταλισμό και μονοπώλια από τον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα όταν δίνουν και παίρνουν οι θεωρίες περί «κατοχής» που ανοίγουν παράθυρο συνεργασίας με τμήματα της αστικής τάξης.

Η συμμαχία έχει γραμμή πλεύσης που τη δίνουν οι κομμουνιστές που δρουν πρωτοπόρα μέσα και τραβούν τη συμμαχία στη λαϊκή εξουσία. Εχει θέσεις (αποδέσμευση, κοινωνικοποίηση, ο λαός στην εξουσία) που τη διαχωρίζουν και την κάνουν αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή. Στρέφεται κατά της υποταγής, του συμβιβασμού, του οπορτουνισμού, σήμερα. Εμείς από τώρα δουλεύουμε για να εξελιχθεί αύριο σε εργατικό επαναστατικό μέτωπο σε όργανα εξουσίας, σε όργανα που θα καταλάβουν εργοστάσια κλπ.

Δουλεύουμε υποτάσσοντας τη δράση στη στρατηγική. Δεν καταργούμε το πρόγραμμα, εν ονόματι της σημερινής πάλης.

Το ΚΚΕ έχει σωστή στρατηγική που επιβεβαιώνεται.

Η συνειδητοποίηση των αδυναμιών μας και τα αντίστοιχα μέτρα θα οδηγήσουν ώστε η σωστή στρατηγική να γίνει δράση των μελών και των οπαδών του κόμματος, του ευρύτερου περίγυρου, έτσι ώστε να συμβάλλει αποφασιστικά στην προετοιμασία του κόμματος, της εργατικής τάξης και της συμμαχίας για την πραγματοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων του ΚΚΕ για τη σοσιαλιστική επανάσταση.