Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να επιδείξουν οι περίπου 545.000 νέοι ψηφοφόροι, ώστε να μάθουν πού ψηφίζουν. Επίσης, οι ετεροδημότες που έκαναν χρήση της δυνατότητας να ψηφίσουν στον τόπο κατοικίας τους, καθώς υπάρχουν 7.427 που θα πρέπει τελικά να μεταβούν στο δήμο όπου είναι εγγεγραμμένοι για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, επειδή δε συμπληρώνεται ο αριθμός των 40 ψηφοφόρων από μια ευρύτερη εκλογική περιφέρεια, ώστε να συσταθεί ειδικό εκλογικό τμήμα ετεροδημοτών. Οι δε παραλειφθέντες από τους εκλογικούς καταλόγους - τους οποίους το υπουργείο Εσωτερικών εκτιμά σε περίπου 3.000 - μπορούν και σήμερα να προσέλθουν στον οικείο δήμο, από τον οποίο θα εφοδιαστούν με μια υπεύθυνη δήλωση ότι είναι γραμμένοι στα δημοτολόγιά του και με αυτήν θα ψηφίσουν. Οι περίπου 48.000 διπλοεγγεγραμμένοι ψηφίζουν σε ένα δήμο, μόνο με υπεύθυνη δήλωση που υπογράφουν στο εκλογικό τμήμα. Οσοι διπλοψηφίσουν αντιμετωπίζουν κυρώσεις μέχρι και πέντε χρόνια φυλάκιση.

Ψηφίζουμε σήμερα 7 Μάρτη, από τις 7 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Η ψηφοφορία μπορεί να παραταθεί για δύο ώρες το αργότερο και μόνο εφόσον υπάρχουν ψηφοφόροι έξω από το εκλογικό τμήμα. Θυμίζουμε ότι το εκλογικό βιβλιάριο έχει καταργηθεί. Ψηφίζουμε μόνο με αστυνομική ταυτότητα ή διαβατήριο.

Οι ετεροδημότες ψηφίζουν στον τόπο κατοικίας τους, τους υποψήφιους της εκλογικής περιφέρειας, στους εκλογικούς καταλόγους της οποίας είναι εγγεγραμμένοι. Δηλαδή ένας εκλογέας, ο οποίος είναι εγγεγραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους του Δήμου Λάρισας, αλλά κατοικεί στην Αθήνα, θα ψηφίσει στην Αθήνα, αλλά τους υποψήφιους των κομμάτων του Νομού Λάρισας.

Θα ψηφίσουν σε ειδικά εκλογικά τμήματα ετεροδημοτών, που συστήνονται μόνο στις πρωτεύουσες των νομών, με βάση ειδικούς εκλογικούς καταλόγους στους οποίους τα ονόματά τους φέρουν την ένδειξη «Ε».

Ο ετεροδημότης που έχει υποβάλει δήλωση, ψηφίζει μόνο στον τόπο διαμονής του και όχι δυνητικά και στον τόπο της βασικής του εγγραφής. Επίσης, ψηφίζουν υποχρεωτικά οι ετεροδημότες που διαμένουν σε απόσταση μεγαλύτερη από 200 χιλιόμετρα από τον τόπο, όπου υποχρεούνται να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Συνεπώς από αυτές τις εκλογές, δε χορηγείται από τις αστυνομικές αρχές βεβαίωση χιλιομετρικής απόστασης.

Μπορούμε να εκφράσουμε την προτίμησή μας σε υποψήφιους βουλευτές, σημειώνοντας στο ψηφοδέλτιο, δίπλα στο όνομά τους, από έναν έως πέντε σταυρούς, ανάλογα με την εκλογική περιφέρεια στην οποία ψηφίζουμε. Οσοι έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί σε κυβέρνηση που έτυχε ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής και έχουν εκλεγεί βουλευτές, καθώς και ο αρχηγός κόμματος ή συνασπισμού κομμάτων, δε σταυροδοτούνται. Θεωρούνται ως σταυροί υπέρ τους το σύνολο των εγκύρων ψηφοδελτίων του κόμματος, στο ψηφοδέλτιο του οποίου περιλαμβάνονται.

Ψηφοδέλτιο με περισσότερους σταυρούς προτίμησης από όσους επιτρέπεται θεωρείται έγκυρο, χωρίς ωστόσο να λαμβάνεται υπόψη κανένας σταυρός προτίμησης. Αν, όμως, υπάρξει ψηφοδέλτιο στο οποίο σημειώνονται δύο (για παράδειγμα) σταυροί και όχι ένας, όπως θα έπρεπε με βάση μια συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια, και ο ένας σταυρός έχει τεθεί δίπλα στο όνομα πρώην πρωθυπουργού ή αρχηγού κόμματος, τότε ο σταυρός λαμβάνεται υπόψη.

Οσοι ψηφίζουν την εκλογική περιφέρεια της Β΄ Αθηνών, βάζουν μέχρι 5 σταυρούς προτίμησης. Μέχρι και 4 στην Α΄ Αθηνών. Μέχρι και 3 στην Α΄ Θεσσαλονίκης. Μέχρι και 2 σταυρούς βάζουμε στις εκλογικές περιφέρειες που εκλέγονται από 6 μέχρι και 12 βουλευτές. Ενα σταυρό βάζουμε στις εκλογικές περιφέρειες που εκλέγονται από ένας μέχρι και 5 βουλευτές.

Συγκεκριμένα, στη Β΄ Αθηνών εκλέγονται 42 βουλευτές. Στην Α΄ Αθηνών, 17. Στην Α΄ Θεσσαλονίκης 16. Στο υπόλοιπο Αττικής, 12. Στην Αχαΐα, 9. Από 8 βουλευτές εκλέγουν οι εξής περιφέρειες: Λάρισας, Αιτωλοακαρνανίας, Β΄ Πειραιώς, Ηρακλείου. Από 7 βουλευτές εκλέγουν οι εξής Περιφέρειες: Β΄ Θεσσαλονίκης, Σερρών. Από 6 οι περιφέρειες Ηλείας, Εύβοιας, Α΄ Πειραιά. Από 5 βουλευτές εκλέγουν οι περιφέρειες Κοζάνης, Ιωαννίνων, Μαγνησίας, Τρικάλων, Καρδίτσας, Φθιώτιδας, Μεσσηνίας, Δωδεκανήσου. Στις περιφέρειες Εβρου, Καβάλας, Πέλλας, Ημαθίας, Πιερίας, Βοιωτίας, Κορινθίας, Χανίων εκλέγονται από 4 βουλευτές. Από 3 βουλευτές εκλέγουν οι περιφέρειες Ροδόπης, Ξάνθης, Δράμας, Χαλκιδικής, Κιλκίς, Αρτας, Κέρκυρας, Αργολίδας, Αρκαδίας, Λακωνίας, Λέσβου, Κυκλάδων. Στις περιφέρειες Φλώρινας, Καστοριάς, Πρέβεζας, Χίου, Ρεθύμνου, Λασηθίου εκλέγονται από 2 βουλευτές. Τέλος, μονοεδρικές, εκλέγουν δηλαδή από ένα βουλευτή, είναι οι περιφέρειες Γρεβενών, Θεσπρωτίας, Λευκάδας, Κεφαλονιάς, Ζακύνθου, Ευρυτανίας, Φωκίδας, Σάμου.

Οι στρατιωτικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες και λιμενικοί ψηφίζουν με υπηρεσιακή ταυτότητα είτε στο δήμο στους εκλογικούς καταλόγους του οποίου είναι εγγεγραμμένοι είτε στο δήμο όπου υπηρετούν, με βάση ειδικούς εκλογικούς καταλόγους. Κατά τον ίδιο τρόπο ψηφίζουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι δικαστικοί, με την αστυνομική τους όμως ταυτότητα.

Τα μέλη των εφορευτικών επιτροπών ψηφίζουν στο εκλογικό τμήμα όπου ασκούν τα καθήκοντά τους.

Οι δικαστικοί αντιπρόσωποι ψηφίζουν στο εκλογικό τμήμα όπου έχουν διοριστεί τους υποψήφιους της εκλογικής περιφέρειας στην οποία υπάγεται το εν λόγω εκλογικό τμήμα.

Οι έφοροι δικαστικών αντιπροσώπων και αναπληρωτές δικαστικοί αντιπρόσωποι, που δεν άσκησαν τα καθήκοντά τους, ψηφίζουν σε εκλογικό τμήμα της έδρας του εφόρου τους υποψήφιους της εκλογικής περιφέρειας στην οποία υπάγεται το συγκεκριμένο εκλογικό τμήμα.

Οι κληρικοί ψηφίζουν στον τόπο όπου βρίσκονται σήμερα και ασκούν τα ιερατικά τους καθήκοντα.

Οι Ελληνες ναυτικοί, που υπηρετούν σε πλοίο με ελληνική σημαία, ψηφίζουν σε δήμο ή κοινότητα του λιμανιού όπου βρίσκεται το πλοίο, με βάση ονομαστικές καταστάσεις που συντάσσονται από τον πλοίαρχο και θεωρούνται από τον προϊστάμενο της Λιμενικής ή Αστυνομικής ή Τελωνειακής Αρχής του οικείου δήμου. Οι ναυτικοί ψηφίζουν με το ναυτικό τους φυλλάδιο ή την αστυνομική τους ταυτότητα.

Οι κρατούμενοι θα ψηφίσουν μέσα στις φυλακές. Εχουν συσταθεί 27 εκλογικά τμήματα.

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες εξυπηρετούνται με απόλυτη προτεραιότητα.

(Διαβάστε πού ψηφίζουν οι ετεροδημότες σε Αθήνα - Πειραιά, στη σελίδα 18).

Η ψήφος είναι υπεύθυνη πολιτική πράξη και ο λαός μπορεί και πρέπει να ασκήσει αυτό του το δικαίωμα, με την ευθύνη που αντιμετωπίζει το δικό του μέλλον. Μπορεί και πρέπει να στείλει ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, που δε θα χωρά παρερμηνείες και καπηλείες από τα κόμματα που μιλούν στο όνομα του λαού και δρουν ενάντιά του.

Η πλουτοκρατία προσδοκά να ισχυροποιηθεί ο δικομματισμός, γιατί έτσι ισχυροποιούνται η πολιτική της, τα συμφέροντά της, η εκμεταλλευτική της δράση. Για τους ανθρώπους του μόχθου όμως, οι προσδοκίες είναι εντελώς αντίθετες. Θέλουν να ισχυροποιήσουν τη δική τους θέση, τη δική τους προοπτική, τον αγώνα τους για καλύτερες μέρες, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και τη διεκδίκηση των συμφερόντων τους. Ναι, προσδοκούν να ενισχύσουν τη δική τους πολιτική. Αυτές οι προσδοκίες εξαρτώνται και από τη σημερινή τους ψήφο. Η ψήφος έχει δύναμη, δύναμη πολιτική, που μπορεί να συμβάλει στην ευόδωση των προσδοκιών τους. Αυτό, που κατευθύνει τη σημερινή τους ψήφο, είναι το «τι κρίνεται για τους ίδιους». Την επόμενη μέρα, που ξημερώνει με τα ίδια προβλήματα, με την ίδια αν όχι χειρότερη πραγματικότητα, μπορεί το εκλογικό αποτέλεσμα να την κάνει διαφορετική, από τη σκοπιά της ενίσχυσης και της προοπτικής της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής πάλης. Από τη σκοπιά της δημιουργίας των προϋποθέσεων για τη συγκρότηση της μεγάλης λαϊκής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία.

Μπροστά στην κάλπη λοιπόν, την ώρα της ψήφου, μπορούν οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι μικροί επαγγελματοβιοτέχνες, η νεολαία που οραματίζεται και προσδοκά τη ζωή δημιουργικά, χωρίς κοινωνικές ανισότητες, οι γυναίκες των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, που τις φορτώνει η κοινωνία με τα βάσανα της φροντίδας για τη ζωή των σύγχρονων «δούλων» της, να σκέφτονται την επόμενη μέρα. Τη ζωή τους την επόμενη μέρα.

Το KKE καλεί τον ελληνικό λαό να αξιοποιήσει την πείρα του, να καταδικάσει με την ψήφο του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και να ενισχύσει αποφασιστικά τα ενωτικά ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, για να πιάσει τόπο η ψήφος.

Το ΚΚΕ απέδειξε ότι είναι κόμμα, που αντέχει, ξέρει να μάχεται, προσπαθεί για την ενότητα και τη συσπείρωση, σέβεται τις συνεργασίες.

Η πολιτική του ΚΚΕ απαντά στο σήμερα και στο αύριο των λαϊκών συμφερόντων με συνέπεια και σταθερότητα. Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μόνη που δίνει κέρδος.

Για το λαό δεν υπάρχει άλλη επιλογή, από την ενίσχυση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ, από τον απεγκλωβισμό και από τα δύο αυτά κόμματα. Για να ανοίξει στις 8 του Μάρτη ένα παράθυρο αισιόδοξης προοπτικής. Να φυσήξει αναγεννητικός αέρας λαϊκής δυναμικής.

Το ΚΚΕ δεν έλειψε από κανέναν αγώνα για δουλιά, Παιδεία και Υγεία, για καλύτερο εισόδημα, για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Για τον πολιτισμό και το περιβάλλον, για την ισοτιμία των δυο φύλων και τα προβλήματα της νεολαίας. Ηταν μπροστά στον αγώνα κατά των ιδιωτικοποιήσεων, κατά της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, των αντιλαϊκών αποφάσεων της ΕΕ, κατά του πολέμου και του ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ είπε την αλήθεια για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, για το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ευρώ, για το Σύμφωνο Σταθερότητας, όταν τα άλλα κόμματα την έκρυβαν.

Δεν παραδόθηκε στις σειρήνες του δήθεν εκσυγχρονισμού και της δήθεν ανανέωσης, στο όργιο της συκοφάντησης και του μηδενισμού των κατακτήσεων του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.

Στάθηκε όρθιο, για να μείνει όρθια και η ελπίδα, για να φουντώσει και πάλι η φλόγα της αγωνιστικής ανάτασης του λαού, για να αναπτυχθεί η λαϊκή πρωτοβουλία και χειραφέτηση.

Η ανεργία, η φτώχεια και η λιτότητα, σε μια αιτία οφείλονται: Στο ότι τα μέσα παραγωγής του πλούτου τα κατέχουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου. Αυτές οι δυνάμεις, μέσω των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, νέμονται όλους τους καρπούς. Με τη συμμετοχή στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η κατάσταση επιδεινώθηκε.

Οσο η πολιτική και οικονομική εξουσία βρίσκεται στα χέρια αυτών των δυνάμεων, όσο το λαϊκό κίνημα δεν αλλάζει το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, τόσο τα προβλήματα θα διογκώνονται, θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο.

Ο πλούτος, που με τα χέρια και το πνεύμα τους παράγουν οι εργαζόμενοι, είναι αρκετός για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας, για σταθερή εργασία και αξιοπρεπή διαβίωση, καθαρό περιβάλλον, δημόσια δωρεάν Παιδεία και Υγεία, πολιτιστική αναγέννηση και λαϊκό αθλητισμό.

Το ΚΚΕ συνδυάζει την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων με τον αγώνα, που θα οδηγήσει στο πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του λαού, στη λαϊκή εξουσία που θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία. Δουλεύει σταθερά για την οικοδόμηση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τη μικρομεσαία αγροτιά, τους ΕΒΕ, τη νεολαία και τις γυναίκες.

Το ΚΚΕ νοιάζεται για την κοινωνική και πολιτική ενότητα που έχει ανάγκη ο τόπος, για το χτίσιμο του λαϊκού μετώπου, που θα αναδειχτεί στο μεγάλο αντίβαρο.

Αυτή η συμμαχία θα εμπνεύσει μεγάλους αγώνες, θα καλλιεργήσει το έδαφος της λαϊκής αυτενέργειας και πρωτοβουλίας. Θα αποτρέπει τα χειρότερα, θα αποσπά κατακτήσεις, ενώ θα βάζει πλώρη για το βασικό σκοπό, που είναι η κατάκτηση της εξουσίας.

Οι σημερινές εκλογές μπορούν να συμβάλουν να γίνει ένα βήμα μπροστά.

Με ισχυρό ΚΚΕ, που παλεύει μαζί με άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις:

• Δίνεται σταθερή, αταλάντευτη απάντηση στο δικομματισμό, που θέλει το λαό μοιρολάτρη, χωρίς αυτοπεποίθηση.
• Γίνεται ένα βήμα μπροστά, για να ανυψωθεί η λαϊκή πάλη σε επίπεδο δυναμικής μαζικής αντεπίθεσης.
• Μεγαλώνει η αποτελεσματικότητα του λαϊκού κινήματος.
• Επιταχύνονται οι διεργασίες για αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή λαϊκή συμμαχία, το λαϊκό αντίβαρο.
• Ενισχύεται η πάλη, για να αποτραπούν η αφαίρεση δημοκρατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, ο εντεινόμενος αυταρχισμός και η καταστολή.
• Αποκτά νέα δυναμική ο αγώνας για την υπεράσπιση του πολιτισμού, των μεγάλων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας. Για την πατριωτική, διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών, κατά του ρατσισμού, του εθνικισμού, του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου.
• Δυναμώνει ο αγώνας κατά του πολέμου και της συμμετοχής της Ελλάδας στα τρομοκρατικά και στρατιωτικά σχέδια των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.
• Δίνεται μήνυμα ελπίδας και προοπτικής πέρα και από τα σύνορα της χώρας. Μεγαλώνει η συμβολή του ελληνικού λαού στο διεθνή συντονισμό, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, κατά των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού, κατά του πολέμου.

Μια επιλογή υπάρχει στην πραγματικότητα: Με το λαό. ΟΧΙ με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Ρεαλισμός δεν είναι να σκύβουμε το κεφάλι, να περιμένουμε ευαισθησία από τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, να χάνει διαρκώς η πλειοψηφία του λαού και να κερδίζουν οι λίγοι διαρκώς περισσότερα.

Ρεαλισμός δεν είναι να δηλώνουμε αδύναμοι απέναντι στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Να δεχόμαστε τον Ευρωστρατό και τους «τρομονόμους», τις θεωρίες περί μαλακών και σκληρών ναρκωτικών. Να ζούμε ηλεκτρονικά φακελωμένοι.

Ρεαλισμός είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Είναι πρόταση, που εκφράζει ευρύτερα λαϊκά συμφέροντα, σέβεται τις διαφορές και μπορεί να στηριχτεί από όλους εκείνους, που θέλουν συνεπή αντίσταση, που θέλουν αλλαγή πολιτικής και εξουσίας και όχι αλλαγή φρουράς.

Μπορούμε σίγουρα. Το δείχνει η ιστορική πείρα. Δίχως τους μεγάλους ταξικούς αγώνες, τις κοινωνικές και πολιτικές αναμετρήσεις των προηγούμενων γενεών, η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη. Η ιστορική πείρα αποδείχνει ότι οι λαοί απέσπασαν κατακτήσεις, όταν το κίνημα ήταν ισχυρό και συνεπές και το Κομμουνιστικό Κόμμα ενισχυμένο.

Για το λαό δεν είναι ώρα επιλογής κυβέρνησης, από τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Είναι ώρα να γίνει η πολιτική του δύναμη, δυναμική του λαϊκού Μετώπου, ισχυροί ταξικοί αγώνες, για να ανοίξει ο δρόμος της οριστικής πολιτικής ήττας της ολιγαρχίας. Η σημερινή ψήφος θα συμβάλει αποφασιστικά.

Αντε και να 'ναι καλό το βόλι!

που κομματιάζει το παιδί σ' όμοια πουλιά,

και το πουλί, ύστερα, σε μικρούτσικα αυγά^.

η οργή του φτωχού

έχει ένα λάδι ενάντια σε δυο ξίδια.

Η οργή που κομματιάζει το δέντρο σε φύλλα,

το φύλλο σ' ανόμοια κουμπιά

και το κουμπί σε τηλεσκοπικές ραβδώσεις^.

η οργή του φτωχού

έχει δυο ποτάμια ενάντια σε πολλές θάλασσες.

Η οργή που κομματιάζει το καλό σε αμφιβολίες,

την αμφιβολία σε τρία πανόμοια τόξα

και το τόξο, σε απρόβλεπτα μνήματα^.

η οργή του φτωχού

έχει ένα ατσάλι ενάντια σε δυο στιλέτα.

Η οργή που κομματιάζει την ψυχή σε σώματα,

το σώμα σ' ανόμοια όργανα

και τ' όργανο σε όγδοες σκέψεις^.

η οργή του φτωχού

έχει μια εστιακή φωτιά ενάντια σε δύο κρατήρες.

Καίσαρ Βαλιέχο - 27 Οκτώβρη 1937

(μετάφραση Ρήγας Καππάτος,

έκδοση οδεβ 1979)

Στις μάχες, αυτό που αγαπώ περισσότερο στους κομμουνιστές είναι η συλλογική ανάγκη για ποίηση και τραγούδι, το υψωμένο κεφάλι με το φωτισμένο κούτελο, το βάδισμα στον πραγματικό πολιτισμό της μάχης. Γιατί χωρίς πολιτισμό, χωρίς δίκιο κι ο πόλεμος άχρηστος είναι.

Ο σημερινός κομμουνιστής κι οι φυσικοί του σύμμαχοι, με την ύπαρξη και το δυνάμωμα του ΚΚΕ δικαιώνουν τον Αριστοτέλη. Ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικόν. Επομένως έλλογο. Δεν είναι πολιτικό κτήνος, όπως τον θέλει η «νέα τάξη πραγμάτων».

...«λάδι ενάντια σε δυο ξίδια»

του δικομματισμού.

Ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης θα ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα στις 11 το πρωί στο εκλογικό τμήμα 2460 στο 5ο Λύκειο Χαλανδρίου (Αριστοφάνους και Σαλαμίνος).

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα θα ασκήσει το εκλογικό της δικαίωμα στις 12 το μεσημέρι στη Νίκαια, στο σχολικό συγκρότημα που βρίσκεται στην οδό Πέτρου Ράλλη 184 (12ο, 17ο, 28ο Δημοτικά Σχολεία Νίκαιας).

Ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΚΚΕ Κώστας Καζάκος θα ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα στις 10 το πρωί στο 240ό εκλογικό τμήμα στην Κυψέλη (26^ο, 110^ο και 131^ο Δημοτικά Σχολεία Αθηνών - Φωκίωνος Νέγρη 63).

Οι εξαγγελίες και οι προεκλογικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πρέπει να αφήσουν παγερά αδιάφορες τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου. Αυτές τις γυναίκες που βιώνουν καθημερινά την όξυνση των προβλημάτων τους, που βλέπουν την εργατική τους δύναμη να γίνεται όλο και πιο φθηνή ή να μένει αζήτητη. Αυτές που ταπεινώνονται συμβιβασμένες και εγκλωβισμένες σε υποσχέσεις και σε δήθεν ρεαλιστικές λύσεις. Αυτές που ζουν με το φόβο της φτώχειας, της αμάθειας, των ναρκωτικών και του αποπροσανατολισμού.

Ολες αυτές που δεν έχουν πια δικαιώματα, αλλά ευκαιρίες που δεν έχουν κατακτήσεις, αλλά ξεροκόμματα και ελεημοσύνες, που δεν αναπληρώνουν στο ελάχιστο τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Μάρτης 2004

Η ΚΕ του ΚΚΕ

ΣΤΗΝ κάλπη σήμερα με το κόκκινο ψηφοδέλτιο ζωής και χρέους. Τούτες τις μέρες ο νους σε φέρνει πίσω, όταν 61 χρόνια από σήμερα (5 Μάρτη 1943) ζούσαμε τη συγκλονιστική εκείνη διαδήλωση, που με δεκάδες νεκρούς στην καρδιά της Αθήνας ματαίωσε τελικά την πολιτική επιστράτευση. Μεγάλες ώρες και μεγάλες μνήμες. Μοναδικές στη σκλαβωμένη Ευρώπη.

ΘΥΜΗΣΗ ακριβή εκείνη η μέρα. Με τα μάτια πάνω στο ιστορικό κείμενο, στο οποίο έβαλαν την υπογραφή τους τα πιο μεγάλα ονόματα της ελληνικής διανόησης. Διαμαρτυρία για το λουτρό αίματος που έζησε τότε η πρωτεύουσα, για τα παλικάρια, τα νέα παιδιά, που έπεσαν εκείνο το πρωί στην καρδιά της Αθήνας.

ΚΕΙΜΕΝΟ αρετής, τόλμης, κρυστάλλινο, που θαρρετά κατάγγελνε ανοιχτά, δημόσια την άγρια σφαγή των διαδηλωτών από τα χιτλερικά κτήνη. Χωρίς περιστροφές και μισόλογα αποκάλυπτε πως σ' εκείνη τη διαδήλωση είχαν βρει το θάνατο περισσότεροι από όσοι είχαν σκοτωθεί και τραυματιστεί στη σκληρότερη μάχη του Αλβανικού Μετώπου. «... Μάχην εάν συνήπτε ο ελληνικός λαός προς εχθρόν του δε θα αριθμούσε τόσα θύματα...».

ΣΤΟ ΧΡΕΟΣ που έχουν οι διανοούμενοι συγγραφείς και γενικά οι καλλιτέχνες κάνει επίσης αναφορά εκείνη την περίοδο (1943) ο Νίκος Καρβούνης σ' ένα πρωτοσέλιδο ανυπόγραφο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στο μηνιάτικο αντιστασιακό περιοδικό «Πρωτοπόροι». Ο ποιητής του παιάνα της Εθνικής Αντίστασης «Βροντάει ο Ολυμπος» έγραφε ανάμεσα στ' άλλα: «...Ο αληθινός καλλιτέχνης είναι ευαίσθητος δέκτης του δυνατού παλμού της ζωής σε κάθε εκδήλωσή της. Κι όσο πιο βαθιά αντιλαλήσει μέσα του ο παλμός αυτός, τόσο η τέχνη του ψηλότερη και τόσο πληρέστερη η καλλιτεχνική του έκφραση...».

«...ΜΑΣ ΕΛΑΧΕ, πρόσθετε ο Ν. Καρβούνης, να ζούμε σε μιαν από τις πιο κρίσιμες εποχές του ιστορικού ξετυλίγματος της ανθρωπότητας. Του παγκόσμιου πολέμου ο τιτανικός συγκλονισμός σωριάζει συντρίμμια έναν κόσμο παραγερασμένο. Από τις φλόγες και τα χαλάσματα ένας καινούριος κόσμος ξεπετιέται...».

ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ μας, στις πολιτείες μας λαϊκοί αγωνιστές μάχονται ηρωικά, προσφέρουν κάθε μέρα με μεγαλόκαρδη απλότητα το τίμημα της εθνικής και της λαϊκής λευτεριάς. Στον ακριβό της θυσίας βωμό. Αυτός ο λαός, που ζωντανεύει ένα μεγάλο έπος στην ιστορία του, έσπασε πια μέσα του κάθε λογής δεσμά. Τολμηρός, θεληματικός, αλύγιστος, με καθάριο σαν διαμάντι το νου, με ηφαιστειακή εκρηκτικότητα στην ψυχή, χτυπά το βάρβαρο κατακτητή. Θεμελιώνει τις ελευθερίες του. Ανοίγει ακαταμάχητος το δρόμο της λευτεριάς, της προόδου, της ευτυχίας. Και είναι ο αγώνας αυτός ένα μεγάλο «έργον πίστεως» γιατί πιστεύει στον εαυτό του. Στην αναγκαιότητα του αγώνα του. Στην αλάθευτη καρποφορία του...

ΣΕ ΠΑΡΟΜΟΙΑ «Εργα πίστεως» στο φλογερό του κάλεσμα ο Ν. Καρβούνης καλούσε τους αληθινούς λογοτέχνες κι όλους τους πνευματικούς ανθρώπους. Πίστης στο λαό μας, πίστης στην ανθρωπότητα, που σφαδάζει μέσα στις οδύνες που προμηνάνε τη γέννηση του νέου κόσμου, νέου πανανθρώπινου πολιτισμού.

ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ και τούτη την ώρα το μαχητικό εκείνο κάλεσμα, ύστερα από 61 χρόνια, καθώς είμαστε μπροστά στην κάλπη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Το κόκκινο ψηφοδέλτιο του αγώνα. Και της ελπίδας για το χρέος που πέφτει πάνω μας.

Χίλιοι λόγοι και άλλοι τόσοι υπάρχουν για να μαυρίσει σήμερα ο λαός τη ΝΔ. Υπάρχει, όμως, ένας ακόμα. Η επιμελημένη προσπάθεια μασκαρέματος ως κόμμα «των μη προνομιούχων», το πλασάρισμά της ως ένα «καλό» ΠΑΣΟΚ.

Ο Κ. Καραμανλής αποδείχτηκε καλός μαθητής των μεθόδων ΠΑΣΟΚ, όπως η δημαγωγία και η παραπλάνηση, τις οποίες χρησιμοποίησε συστηματικά, ως δοκιμασμένη στρατηγική για την εκπόρθηση της εξουσίας.

Χωρίς να παρεκκλίνει ούτε ένα χιλιοστό από τη νεοφιλελεύθερη γραμμή πλεύσης, ο πρόεδρος της ΝΔ καλλιέργησε συστηματικά την εικόνα του υπερασπιστή των κατατρεγμένων του συστήματος ΠΑΣΟΚ και του εκφραστή των συμφερόντων των οικονομικών ασθενέστερων. Πάνω σε αυτά τα θεμέλια έκτισε την προεκλογική, και όχι μόνο, τακτική του, με εξόφθαλμο στόχο τον προσεταιρισμό και εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας και την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου.

Ο Κ. Καραμανλής έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής του κόμματός του - ταυτόσημης με αυτήν που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ - και να πείσει ότι δεν υστερεί σε «κοινωνική ευαισθησία»: Από τις περιοδείες σε λαϊκές γειτονιές και ακριτικές περιοχές και συζητήσεις με κοινωνικούς φορείς για να «ακούσει» και να «μάθει» τα προβλήματα, μέχρι (τηλεοπτικές) επισκέψεις σε νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες κ.ο.κ. για να καταγγείλει την, πράγματι, άθλια κατάσταση που υπάρχει, φροντίζοντας όμως να αφήνει στο απυρόβλητο τα αίτια που τα γεννούν και παραπέμποντας τη λύση τους στη «νέα διακυβέρνηση» γενικά...

Ούτε στιγμή δε σταμάτησε να καπηλεύεται τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα (ακρίβεια, ανεργία, Παιδεία, Υγεία, κ.ο.κ.). Διαπίστωνε την ύπαρξή τους, τα περιέγραφε με μελανά χρώματα, τα απέδιδε στην ανικανότητα του ΠΑΣΟΚ, αλλά η λύση που επαγγελλόταν δεν ήταν παρά η πολιτική που ήδη εφαρμοζόταν. Εμφανιζόταν, για παράδειγμα, να κρατάει «το κλειδί» για την ανακούφιση από την ανεργία και την ακρίβεια, την ίδια στιγμή που είχε την ίδια ακριβώς λύση με αυτήν που υλοποιούσε η κυβέρνηση Σημίτη: Την εν λευκώ ανάθεσή τους, δηλαδή, στην ελεύθερη αγορά και το κεφάλαιο. «Κύριος στόχος της πολιτικής μας είναι η ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας», είναι το δόγμα για τη «νέα οικονομική πολιτική» και συνάμα το σύνθημα για τη νέα αντιλαϊκή επέλαση.

Ο Κ. Καραμανλής, όμως, έριξε το βάρος του να μακιγιάρει τη βαρβαρότητα της πολιτική του και να την ντύσει με ουμανιστικό μανδύα, διαβεβαιώνοντας κατά κόρον ότι «υπέρτατος στόχος της πολιτικής του είναι η προστασία των πλέον αδύναμων».

Ταυτόχρονα, με την αποκήρυξη των «άκρων» και της προσήλωσης στο «μεσαίο χώρο», προσπάθησε να διασκεδάσει τις ανησυχίες των λαϊκών μαζών για «νεοφιλελεύθερες εξαλλοσύνες», τασσόμενος υπέρ μιας ήπιας διαχείρισης της κυρίαρχης πολιτικής.

Το δυστύχημα για τον Κ. Καραμανλή είναι ότι οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες, καθ' όλη της διάρκεια της επταετούς θητείας του, ποτέ δεν τον θυμούνται να καταγγέλλει τη λιτότητα στους μισθούς και τις συντάξεις και να στηρίζει τους αγώνες τους. Αντίθετα, πλειοδότησε στην ανάγκη «δημοσιονομικής σταθερότητας», βάζοντας πλάτες στο ΠΑΣΟΚ, ενώ το κυβερνητικό της πρόγραμμα προδικάζει την εφαρμογή νέας λιτότητας.

Οι εργαζόμενοι θυμούνται πολύ καλά ότι στήριξε την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, υπεραμύνθηκε των νόμων Σιούφα, σιγόνταρε τον Κ. Σημίτη να προχωρήσει το νόμο Γιαννίτση, ενώ πρόσφατα ο Κ. Καραμανλής χαιρέτισε τις αποφάσεις της Λισαβόνας και του Διευθυντηρίου, που προωθούν την παράταση του εργάσιμου βίου και παραδίδουν την Κοινωνική Ασφάλιση στους ιδιώτες.

Μέσα από την πείρα τους, τα λαϊκά στρώματα κατάλαβαν ότι η ΝΔ ήταν ο καλύτερος σύμμαχος της κυβέρνησης και στις ιδιωτικοποιήσεις και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Οι όποιες αντιδράσεις της Ρηγίλλης συνήθως εξέφραζαν τους «ριγμένους» στη μοιρασιά της πίτας. Εξάλλου, το πρόγραμμά της επαγγέλλεται ιδιωτικοποιήσεις γρήγορα και παντού. Η ΝΔ πλειοδότησε στην εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, είτε με τα ιδιωτικά ΑΕΙ είτε με τις νέες ιδέες της για νοσοκομεία - επιχειρήσεις.

Μπροστά στην κάλπη δεν ξεχνιούνται δύο ακόμα πράγματα: Πρώτον, η στάση της στους πολέμους κατά του Ιράκ και του Αφγανιστάν, όταν πήγε κόντρα στο περήφανο φρόνημα του ελληνικού λαού και «φύλαγε σκοπιά» στην αμερικανική πρεσβεία, κάνοντας επίδειξη αμερικανο-δουλείας και υποτέλειας. Δεύτερον ότι ποτέ δεν κατήγγειλε τον ξυλοδαρμό απεργών και διαδηλωτών από τα ΜΑΤ. Πάνω απ' όλα η «τήρηση της τάξης».

Τα ψίχουλα του ΕΚΑΣ και των αγροτικών συντάξεων, η αναγνώριση ως πολύτεκνης της οικογένειας με τρίτο παιδί, οι προσωπικές δεσμεύσεις για σκληρές προσωπικές(!) μάχες στις Βρυξέλλες για τα αγροτικά προϊόντα, τα λόγια παρηγοριάς και συμπάθειας προς τους «αδύναμους», δεν αρκούν για να «εξαγοράσουν» τη συναίνεση και την εμπιστοσύνη του λαού, όπως επιζητά.

Οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές μάζες γενικότερα, δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις. Καμία «αλλαγή πολιτικής» δεν πρόκειται να υπάρξει με μια κυβέρνηση ΝΔ. Οι όρκοι πίστης περί «ενότητας όλων των Ελλήνων» είναι κενό γράμμα, από τη στιγμή που η πολιτική της διχάζει, πολώνει ταξικά, ορθώνει αξεπέραστες «διαχωριστικές γραμμές» μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Οι υποσχέσεις του προέδρου της περί «ανάπτυξης για όλους» είναι σκέτη απάτη.

Δεν είναι το ΠΑΣΟΚ που κούρασε, είναι η πολιτική του που εξάντλησε τις αντοχές των λαϊκών μαζών, χειροτερεύοντας τη θέση τους. Η ηγεσία ΝΔ που πιστεύει στους ίδιους θεούς, δεν μπορεί να αξιώνει την ψήφο των εργαζομένων, για να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Δώσαμε, δώσαμε. Αυτό που της αξίζει είναι το μαύρο.

Γρηγοριάδης Κώστας

Βεβαίως, δεν έλειψε από την προεκλογική πορεία και η ανέξοδη παροχολογία, τα ψέματα παρηγοριάς, όπως τα χαρακτήρισε ο Αλέκος Παπαδόπουλος, επικεφαλής της ομάδας σύνταξης του προγράμματος του κυβερνώντος κόμματος.

Οι μάσκες έπεσαν πολλές φορές, εξίσου πολλές φορές ξαναχρησιμοποιήθηκαν για να εξαπατήσουν τον κόσμο και να καλύψουν τις ανάγκες λειτουργίας του δικομματικού πολιτικού συστήματος.

Ο Γ. Παπανδρέου ξεκίνησε την προεκλογική του καμπάνια βάζοντας πρόσκαιρα στο ράφι ακόμα και το όνομα «ΠΑΣΟΚ», που το αντικατέστησε με τον όρο «Δημοκρατική παράταξη», αλλά και τον όρο «Δεξιά». Στην πορεία όμως τα πράγματα άλλαξαν, ο νέος «πολιτικός πολιτισμός» που ευαγγελιζόταν ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έδωσε τη θέση του σε παλιές δοκιμασμένες τακτικές, του μπαμπούλα της Δεξιάς, μέχρι τη δικομματική μπόχα από το στήσιμο διαφόρων μορφών προβοκάτσιας μεταξύ τους τις τελευταίες μέρες.

Σταθμό στην προεκλογική καμπάνια του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε το έκτακτο συνέδριο και οι διαδικασίες της προαποφασισμένης «εκλογής» του Γ. Παπανδρέου στη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αποτέλεσε μια πρώτη αφορμή για να ξεδιπλωθεί η όλη διαδικασία μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ σε «Δημοκρατική παράταξη» και επιβεβαίωσης της ταυτότητάς του ως κόμματος της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας. Πρόκειται για μια διαδικασία που θα περάσει στην επόμενη φάση της μετά τις εκλογές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, καθώς η μετεξέλιξη αυτή του ΠΑΣΟΚ αξιοποιήθηκε μεν για λόγους προεκλογικούς αλλά στόχο έχει κυρίως τη διαμόρφωση του μετεκλογικού αστικού πολιτικού σκηνικού.

Σε πρώτη φάση, στα πλαίσια της προεκλογικής τακτικής, επιδιώχτηκε η αποστασιοποίηση από τα πράγματα, δίνοντας την εντύπωση ότι το «νέο ΠΑΣΟΚ» αποτελεί έναν πολιτικό σχηματισμό που τώρα πρωτοεμφανίζεται στην ελληνική κοινωνία και τοποθετείται απέναντι στα προβλήματα σαν παρατηρητής. Εγινε φανερό από τη δήθεν πορεία προς το λαό του νέου αρχηγού, για να μάθει δήθεν από κοντά τα προβλήματα, λες και δεν ήταν υπουργός της κυβέρνησης αλλά προήλθε από παρθενογένεση.

Το δήθεν νέο ιδεολογικό πλαίσιο καταγράφεται στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ που μοιράστηκε στο συνέδριο, το οποίο σηματοδοτεί την ίδια αλλά σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση πορεία του. Το διαπερνά η «άλλη» αντίληψη για το κράτος, που δεν είναι, βέβαια, άλλη παρά η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για δήθεν λιγότερο κράτος (λιγότερο ή και καθόλου στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και πολύ, ολόκληρο, στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου), με πρόσχημα και άλλοθι τη δήθεν λαϊκή «συμμετοχή», με περισσότερες δήθεν «ανεξάρτητες αρχές» και περισσότερη «αποκέντρωση» και, πάνω απ' όλα, περισσότερη «ελεύθερη» αγορά και εμπορευματοποίηση των πάντων. Ολα αυτά είναι η «συμμετοχική διακυβέρνηση» και η «συμμετοχική δημοκρατία». Το αντιδραστικό όραμα που θέλει το λαό συμμέτοχο και συνένοχο στην εφαρμογή πολιτικής σε βάρος του, που θέλει το τσάκισμα και την απεμπόληση των αγωνιστικών αντιιμπεριαλιστικών παραδόσεων του λαού για να γονατίσει το διεκδικητικό κίνημα, την κοινωνικοπολιτική πάλη για φιλολαϊκή διέξοδο. Επιστέγασμα της πορείας αυτής είναι η συστράτευση με το ΠΑΣΟΚ των Α. Ανδριανόπουλου και Στ. Μάνου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η διαδικασία νέου «εκσυγχρονισμού», που κίνησε για το ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου, εντάσσεται, χωρίς καμία αμφιβολία, στις γενικότερες αλλαγές που έχουν δρομολογηθεί στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, στην κατεύθυνση που υπαγορεύει ο νέος ρόλος τους ως κομμάτων της «νέας τάξης», δηλαδή κομμάτων που υπηρετούν την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της διαδικασίας είναι η απαγκίστρωση ακόμα και από τις πλέον αθώες «σοσιαλιστικές» αναφορές του παρελθόντος και η προσαρμογή στις σημερινές απαιτήσεις του καπιταλισμού. Στα πλαίσια αυτά η έννοια και το περιεχόμενο της λέξης «δικαιώματα» αντικαθίστανται από τις «ευκαιρίες».

Ο Γ. Παπανδρέου έδειξε συνεπής στην εφαρμογή αυτής της νέας γραμμής. Με κάθε ευκαιρία μιλούσε για «ευκαιρίες» στην εργασία, στην Παιδεία, στην Υγεία κλπ. Δηλαδή, τα δικαιώματα των εργαζομένων «ελαστικοποιούνται» και γίνονται «δυνατότητες». Είναι οι ίδιες «δυνατότητες» ή οι «ίσες ευκαιρίες» που έχουν στον καπιταλισμό όλοι οι άνθρωποι να ...γίνουν πλούσιοι, με τη γνωστή κατάληξη να μεγαλώνει ο πλούτος των λίγων και η φτώχεια των πολλών.

Ενα άλλο στοιχείο της προεκλογικής τακτικής του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό της κάλπικης αυτοκριτικής, ένα παραπλανητικό τέχνασμα, που εντάχθηκε στη μεγάλη επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού, με στόχο την υφαρπαγή της ψήφου. Παραδέχτηκε ότι μπορεί να «πικράναμε το λαό» ή να «φερθήκαμε αλαζονικά», αλλά αυτό έγινε λόγω της ενασχόλησής μας με τα ...προβλήματά του. Ωστόσο, πουθενά δεν υπήρξε ούτε ίχνος διαφοροποίησης στην ουσία της πολιτικής, που ασκήθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Προφανής στόχος ο εξαγνισμός της πολιτικής αυτής.

Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε λάθη, αλλά με συνέπεια εφάρμοσε μια συγκεκριμένη πολιτική, μια ταξική πολιτική υπέρ της οικονομικής ολιγαρχίας, την πολιτική που υπαγορεύει το μεγάλο, ντόπιο και πολυεθνικό, κεφάλαιο. Την ίδια πολιτική πρεσβεύει και η ΝΔ. Η μόνη διαφορά τους είναι για το ποιος θα την εφαρμόσει. Αυτό δεν αφορά το λαό, ο οποίος πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του και να δώσει απάντηση. Η ψήφος στο ΚΚΕ σήμερα είναι πλέον επιτακτική ανάγκη.

Ανενόχλητοι οι ιδιοκτήτες, οι οποίοι, ως γνωστό, έχουν συναλλαγές με την κυβέρνηση, ενώ πολλοί είναι και εργολάβοι και προμηθευτές του Δημοσίου «πριμοδότησαν» το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, εξαφανίζοντας προκλητικά τα υπόλοιπα κόμματα. Ο προεκλογικός πυρετός ανέβηκε μόνο για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ενώ οι υπεύθυνοι των τηλεοπτικών σταθμών έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την ισότιμη μεταχείριση των κομμάτων, βγάζοντας «εκτός οθόνης» τα υπόλοιπα κόμματα.

Η καταιγίδα, που δεν ήταν «επικοινωνιακή» αλλά πολιτική, έφθασε στο αποκορύφωμά της στις αρχές Γενάρη, όταν εμφανίστηκε ο ...μεσσίας του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου, που έγινε ο νέος «τιμονιέρης» της κυβερνητικής παράταξης. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί μετέδωσαν δεκάδες έκτακτα δελτία ειδήσεων ακόμη και για τις καμπάνες που χτυπούσαν χαρμόσυνα στο Καλέντζι με την άφιξη του Γιώργου Παπανδρέου.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι ιδιοκτήτες, διεκδικώντας τη διαιώνιση της αυθαιρεσίας και της ασυδοσίας τους, με τη συνδρομή και της κυβέρνησης, παραμέρισαν τους ανταγωνισμούς. Ενωμένοι διοργάνωσαν διακαναλική εκπομπή που μεταδόθηκε από τα πέντε μεγάλα κανάλια για να δείξουν την πυγμή και την εξουσία τους. Εβαλαν κατά του ΕΣΡ για τα πρόστιμα που τους επιβλήθηκαν. Οι τηλεοπτικοί αστέρες και διευθυντές ειδήσεων «δίκασαν» το ΕΣΡ ερήμην του.

Για πολλοστή φορά, και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, οι διαπλεκόμενοι μεγαλοκαναλάρχες, οι οποίοι χρησιμοποιούν το δημόσιο αγαθό των συχνοτήτων, διέγραψαν νόμους και Σύνταγμα προκειμένου να συνεχίσουν να προβάλλουν τα δύο μεγάλα κόμματα και βάζοντας στη γωνία το τρίτο κόμμα της Βουλής το ΚΚΕ, αλλά και τ' άλλα κόμματα.

Οσο για την ΕΡΤ, μέσα κυρίως από τα δελτία ειδήσεων έπαιξε το δικό της μονοκομματικό κυρίως παιχνίδι, υπερπροβάλλοντας το κυβερνητικό έργο. Ενδεικτικό είναι ότι η ΝΕΤ και η ΕΤ-1 το μήνα Δεκέμβρη του 2003, σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της ΕΡΤ, διέθεσαν μέσα από τα δελτία ειδήσεων το 70% του τηλεοπτικού τους χρόνου στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ και μόλις το 2,07% στο ΚΚΕ.

Για τη νίκη του δικομματισμού «αγωνίζονταν» όλο αυτό το διάστημα και ιδιοκτήτες και υπεύθυνοι των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΣΡ για την περίοδο από 7 Γενάρη μέχρι 10 Φλεβάρη, ο συνολικός χρόνος που διέθεσαν η ΕΡΤ και τα ιδιωτικά κανάλια MEGA, ANTENNA, ALPHA, STAR, EXTRA, ALTER και «Μακεδονία» στις παρουσιάσεις εκπροσώπων των κομμάτων το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ «έλαβαν» τη μερίδα του λέοντος, δηλαδή 80% του χρόνου. Στους εκπροσώπους, συγκεκριμένα, των δύο μεγάλων κομμάτων «χαρίστηκαν» 676 ώρες ενώ στο ΚΚΕ, στο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ συνολικά 110 ώρες. Να σημειωθεί, σημαντικός χρόνος δίνεται και στους προσκεκλημένους δημοσιογράφους των εκπομπών, με 39 συνολικά ώρες. Να φέρουμε, επίσης, και συγκεκριμένα παραδείγματα ορισμένων τηλεοπτικών σταθμών. Στο MEGA, την περίοδο αυτή, εμφανίστηκαν 237 εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, 188 της ΝΔ και 27 του ΚΚΕ. Στον ΑΝΤΕΝΝΑ 194 εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, 158 της ΝΔ και 24 του ΚΚΕ. Στη ΝΕΤ 274 εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, 195 της ΝΔ και 48 του ΚΚΕ.

Οι δικομματικές «ποδηλασίες» συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια της επίσημης προεκλογικής περιόδου. Ουσιαστικά δεν έγινε κανένας διάλογος πάνω στα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων. Οι συζητήσεις, προκειμένου οι τηλεθεατές ν' αποπροσανατολιστούν από τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αναλώθηκαν, μέχρι την ημέρα της απαγόρευσης των δημοσκοπήσεων, στις «ψαλίδες» των μονομάχων του δικομματισμού. Μετά τις δημοσκοπήσεις, οι «εφευρέτες» του αποπροσανατολισμού, ανακάλυψαν τα φυλλάδια της «προβοκάτσιας», με τα οποία και έκλεισε η αυλαία της επίσημης προεκλογικής περιόδου.

Τα επιτελεία, όμως, των τηλεοπτικών σταθμών ανακάλυψαν και άλλο «κόλπο» για να βάλουν στο περιθώριο τα λεγόμενα μικρά κόμματα. Οι εκπρόσωποί τους ήταν προσκεκλημένοι σε πρωινές ή μεταμεσονύχτιες εκπομπές. Το όργιο του δικομματισμού υπήρχε κυρίως στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, αφού μεταδίδονται σε ζώνη prime time. Τα παράθυρα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων μέχρι και την τελευταία στιγμή, ένα 24ωρο πριν ανοίξουν οι κάλπες, ήταν διάπλατα ανοιχτά μόνο στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Οι δραστηριότητες των πολιτικών αρχηγών των υπόλοιπων κομμάτων διαρκούσαν μόλις ...ένα λεπτό!

Η μόνη ισότιμη μεταχείριση των πολιτικών αρχηγών στην ιστορία της τηλεόρασης ήταν το ντιμπέιτ των πέντε αρχηγών. Δύο ώρες πολιτικής πολυφωνίας, μέσα στον κυκεώνα των χιλιάδων ωρών του δικομματισμού.

Οι αποκλεισμοί συνεχίστηκαν και την τελευταία βδομάδα των εκλογών. Τα παράθυρα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων ήταν αφιερωμένα στα πρωτοκλασάτα κυρίως στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων, που πηγαινοέρχονταν από παράθυρο σε παράθυρο για τους επικοινωνιακούς τους «διαξιφισμούς». Την περασμένη Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη, οι τηλεοπτικοί σταθμοί MEGA, ANTENNA, STAR, ALPHA, ALTER «άνοιξαν» συνολικά 74 παράθυρα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ.

Για τους αποκλεισμούς των εκπροσώπων των μικρών κομμάτων, είχε «φροντίσει» η κυβέρνηση να προστατεύσει τους μεγαλοκαναλάρχες σε περίπτωση που το ΕΣΡ, θα ήθελε να παρέμβει για ενδεχόμενες παραβιάσεις, κατά τη διάρκεια της τυπικής προεκλογικής περιόδου. Με πρόκληση, παραβιάζοντας ουσιαστικά το Σύνταγμα, ο πρώην υπουργός Τύπου Χρήστος Πρωτόπαππας και ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Ιωάννης Λασκαρίδης, με διάταξη της Υπουργικής Απόφασης για τις εκλογές, απαγορεύουν στο ΕΣΡ να παρέμβει κατά τη διάρκεια της τυπικής προεκλογικής περιόδου, καταργώντας ουσιαστικά την αρμοδιότητα που έχει από το Σύνταγμα το ΕΣΡ. Ανεξέλεγκτοι ήταν οι τηλεοπτικοί σταθμοί για έναν περίπου μήνα, όσο διαρκούσε η επίσημη προεκλογική περίοδος. Είναι χαρακτηριστικό πως ο πρόεδρος του ΕΣΡ Ιωάννης Λασκαρίδης είπε ότι «η Υπουργική Απόφαση μας έδεσε τα χέρια». Αφησε, μάλιστα, αιχμές κατά της κυβέρνησης, λέγοντας πως με αυτή τη «λογική θα μπορούσαν να ελεγχθούν τα ΜΜΕ από το ΕΣΡ, μετά από έξι μήνες ή ένα χρόνο».

Η κυβέρνηση, όμως, λίγα 24ωρα πριν από τη διάλυση της Βουλής, έκανε και ένα μεγάλο «δώρο» στους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών. Μείωσε από 2% σε 1% το τέλος χρήσης των συχνοτήτων που χρησιμοποιούν για να εκπέμπουν οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Ηδη, είχε «φροντίσει» να μειώσει και τον ειδικό φόρο για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις από 30% σε 20%.

Τούτη τη μέρα λοιπόν μπορούν να τη θεωρούν ξεχωριστή για τους ίδιους και μπορεί να γίνει γιορτή, αν αξιοποιήσουν σωστά το όπλο της ψήφου, όπλο στα δικά τους χέρια, για να ρίξουν το πιο καυτό βόλι στους κυρίαρχους. Το ξέρουν πως δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς το κόκκινο κατακόκκινο λαϊκό βόλι, αυτό που δε θα κάνει μόνο τη σημερινή μέρα ξεχωριστή, μα και το αύριο. Και η ελπίδα για το λαό δεν πεθαίνει ποτέ και ας λένε ότι πεθαίνει τελευταία. Γιατί το δίκιο είναι με το μέρος του. Αυτό το δίκιο κρίνεται και στην κάλπη, μα πρέπει με το αποτέλεσμα να το κάνει δικό του. Να ενισχύσει τη δύναμη των αγώνων του, να την κάνει πιο ικανή να ανοίγει δρόμους για μια καλύτερη ζωή, για τη δικιά τους ζωή, να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία, το αντίπαλο στους εκμεταλλευτές δέος.

Καθένας, αφού ψηφίσει υπεύθυνα, για τον ίδιο και για όλους τους ανθρώπους σαν τον ίδιο, θέλει να ξέρει. Τι θα γίνει με το αποτέλεσμα; Με τι μπορεί να συγκρίνει;

Ετσι, λοιπόν, ο «Ριζοσπάστης» δίνει σήμερα στους αναγνώστες του, στους λαϊκούς ανθρώπους, τα αποτελέσματα των εκλογών για το Κοινοβούλιο, του 2000 για να ξαναθυμηθούμε πώς διαμορφώθηκε τότε ο εκλογικός συσχετισμός των κομμάτων και να παρακολουθήσουμε τα αποτελέσματα των σημερινών εκλογών. Τα αποτελέσματα δίνονται σε πίνακες ανά εκλογική περιφέρεια για τα μεγάλα αστικά κέντρα και ανά νομό. Δίνονται επίσης σε συνοπτικό πίνακα, αλλά και σε διαγράμματα τα αποτελέσματα ολόκληρης της επικράτειας. Ετσι υπάρχει η δυνατότητα σύγκρισης όλων των στοιχείων που είναι απαραίτητα και πρέπει να είναι γνωστά, για να μπορεί καθένας να παρακολουθήσει καλύτερα τη διαδικασία προβολής του αποτελέσματος των εκλογών σήμερα, αλλά και μετά την ολοκλήρωσή της.

Εμείς δε μιλάμε με αμφίσημα λόγια. Δεν κατασκευάζουμε πλαστές εικόνες, δεν υποκύπτουμε.

Οι δυο εκφραστές του κεφαλαίου και των συμφερόντων, ένα μήνα τώρα καταφεύγουν σε πρωτοφανείς μεθοδεύσεις, οβιδιακές μεταμορφώσεις, ύποπτες συναλλαγές και «προβοκάτσιες» και μαφιόζικες πρακτικές.

Εμείς ενώνουμε τις δυνάμεις της λαϊκής αγωνιστικής αντίστασης απέναντι σ' αυτήν τη δικομματική πολιτική του ζόφου, της παρακμής και της υποταγής.

Οι παλιοί μας αγώνες διασταυρώνονται με τους σημερινούς και τους αυριανούς. Αυτοί, όπως οι ολοσέλιδες κομματικές διαφημίσεις τους ομολογούν: «ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΝΤΟΛΗ - Αλλάζουμε εποχή». Εύστοχα η Αλέκα Παπαρήγα παρατηρεί: «Η μία δεξιά, στις εκλογές αυτές, θα διαδεχτεί την άλλη... κοιμούνται ήσυχα, γνωρίζοντας ότι δεν κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους από το πράσινο και το γαλάζιο πρόγραμμα. Μπορούμε όμως να τους χαλάσουμε τον ύπνο...».

«Εδώ σιμά, πιο σιμά, στην καρδιά μας είναι η Καισαριανή κ' η Κοκκινιά, είναι το Δίστομο και τα Καλάβρυτα... Χιλιάδες χέρια χτίζουν το παρόν, χιλιάδες μάτια βλέπουν το μέλλον...».

Τα προγράμματα των δύο κομμάτων, οι προεκλογικές τους καμπάνιες, οι προτεραιότητες που θέτουν, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία. Από αύριο, Δευτέρα, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα εντείνουν την επίθεσή τους στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, με μεγαλύτερη σκληρότητα και στοχοπροσήλωση, θα παλέψουν για τα κέρδη και τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων.

Στην Κοινωνική Ασφάλιση, όπως περίτρανα δηλώνουν και οι δύο, στόχο έχουν να αυξήσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να επεκτείνουν τον εργάσιμο βίο. Να βάλουν όλα τα αποθεματικά στον τζόγο, να ιδιωτικοποιήσουν στο έπακρο τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση. Οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες και οι συνταξιούχοι, θα βρεθούν μπροστά σε μια νέα αντιασφαλιστική επίθεση, που θα αφαιρεί ό,τι έχει απομείνει από τις πενιχρές συντάξεις, τη δημόσια Υγεία και την Πρόνοια.

Η εκπαίδευση θα παραδοθεί στους μεγαλοεπιχειρηματίες, που θα μοιράζουν τα δήθεν πτυχία της πιστοποίησης σπουδών μαζί και τις θέσεις μερικής απασχόλησης με μεροκάματα πείνας και θανάτου. Τα σχολειά θα διαφοροποιηθούν, ο ενιαίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης θα καταργηθεί και οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση θα ενταθούν, ενώ το σχολείο συνδέεται με επιχειρηματικές δραστηριότητες προκειμένου να υπάρχουν πόροι για τη λειτουργία του. Αυτή την εκπαίδευση οραματίζονται ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Αλλά οι εργαζόμενοι δε θα 'χουν απέναντί τους μόνο τις θυγατρικές της δεξιάς πολιτικής, θα έχουν και τον ΣΕΒ, τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Μέσα στα εργοστάσια οι εργάτες θα αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία, τις απολύσεις, τις διώξεις του συνδικαλισμού, την πίεση και την εκμετάλλευση. Από αύριο, εργάτες και αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες και μικρομεσαίοι έμποροι, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ. Θα πληρώσουν πικρά τον «ανταγωνισμό», την «ελευθερία» της αγοράς, τη γιγάντωση των μονοπωλιακών ομίλων, την οποία και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ προβάλλουν, προπαγανδίζουν και υπόσχονται να προωθήσουν με πιο γρήγορους ρυθμούς.

Και η ζωή τους αύριο θα είναι πιο γκρίζα, αν σήμερα οι θυγατρικές της Δεξιάς δε δούνε τις μετοχές τους να πέφτουν. Τότε οι εργαζόμενοι θα δούνε χειρότερες μέρες. Χειρότερες μέρες, για το μεροκάματο, την απασχόληση, τη σύνταξη, την Υγεία, την Παιδεία.

Η Κομισιόν αγωνιώντας για το πώς θα αυξήσει την παραγωγικότητα στην ΕΕ, προκειμένου να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ - Κίνα - Ινδία (αυτούς κατονομάζει), ανησυχεί και για τον «όγκο των επενδύσεων στη γνώση». Κατ' αρχάς, σύμφωνα με τα στοιχεία της Κομισιόν:

-- Η αναλογία των ενηλίκων ηλικίας 25 - 64 ετών που έχουν ολοκληρώσει την ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αυξήθηκε από 55,4% το 1995 σε 64,6% το 2002. Για την κατηγορία των ατόμων ηλικίας 20-24 ετών, ο μέσος όρος των νέων κρατών - μελών είναι σαφώς ανώτερος από εκείνον της σημερινής Ενωσης (86% έναντι 73%). Προφανώς, κατάλοιπο του «ξορκιστέου» σοσιαλιστικού παρελθόντος.

-- Ο αριθμός των νέων που εγκαταλείπουν το σχολικό σύστημα χωρίς προσόντα (όπως τα προσδιορίζει η Κομισιόν) ανέρχεται σε 18,1% το 2003. Το ποσοστό της Πορτογαλίας ανήλθε στο 41,1%!

-- Η συμμετοχή των ενηλίκων στη «διά βίου εκπαίδευση και κατάρτιση» αυξήθηκε τα τελευταία έτη και έφτασε το 8,5% το 2002. «Ωστόσο, ο στόχος αύξησης του ποσοστού αυτού σε 12,5% έως το 2010 θα απαιτήσει πιο σημαντικές προσπάθειες, ιδίως μέσω κατάλληλων εθνικών στρατηγικών».

-- Το 17,2% των νεαρών Ευρωπαίων ηλικίας 15 ετών δεν κατέχουν τα ελάχιστα απαιτούμενα προσόντα (ανάγνωση, γραφή και αριθμητική).

Αναδεικνύεται, λοιπόν, ξεκάθαρη η ανάγκη για αναπροσανατολισμό των κοινοτικών συστημάτων εκπαίδευσης και για στήριξή τους με κονδύλια. Ομως η Κομισιόν προκρίνει επενδύσεις στην εκπαίδευση, μόνο στους τομείς που συμφέρουν το μεγάλο κεφάλαιο:

«Αν οι σημερινές τάσεις διατηρηθούν, η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει μεγάλες ελλείψεις ερευνητικού προσωπικού υψηλής ειδίκευσης. Αν και ο αριθμός των ερευνητών στην Ενωση αυξήθηκε ελαφρά από 5,4 ανά 1.000 εργαζομένους το 1999 σε 5,7 το 2001, το επίπεδο αυτό είναι πολύ χαμηλότερο από το επίπεδο των χωρών που βρίσκονται κοντά ή και πάνω από τον κοινοτικό στόχο για επενδύσεις ύψους 3% στην Ερευνα και Ανάπτυξη (ΗΠΑ 8,1/1.000, Ιαπωνία 9,1/1.000)».

Και σαφέστερα παρακάτω: «Η απλή άνοδος του συνολικού επιπέδου των επενδύσεων στο ανθρώπινο κεφάλαιο δεν είναι αρκετή: Είναι σαφής η ανάγκη για αποτελεσματικότερες επενδύσεις, δηλαδή για πραγματοποίηση των επενδύσεων σε εκείνους τους τομείς της εκπαίδευσης και της κατάρτισης οι οποίοι θα αποφέρουν τα σημαντικότερα οφέλη. Σχετικά με το θέμα αυτό, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενέκρινε το Μάιο του 2003 επίπεδα αναφοράς για να διευκολύνει τη συγκροτημένη μεταρρύθμιση των συστημάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης».

Eurokinissi

Αξονας εφαρμογής των προαναφερόμενων αποτελεί η λεγόμενη στρατηγική της Λισαβόνας. Καθορίστηκε ομόφωνα το 2000 από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (συμμετέχουν οι αρχηγοί των κρατών - μελών και των κυβερνήσεών τους) και εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη - μέλη. Προωθεί την πλήρη ανατροπή ως το 2010 του μέχρι πρόσφατα υφιστάμενου ευρωπαϊκού «κοινωνικού μοντέλου». Θεσπίζει απάνθρωπη αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και παράταση του επαγγελματικού βίου μέχρι τα βαθιά γεράματα. Συνεχή κατάρτιση και επανακατάρτιση με βάση τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και φυσικά ίδια έξοδα, προκειμένου να εξασφαλίσεις μια θέση περιορισμένης διάρκειας και με χαμηλότατες απολαβές. Σύνταξη πείνας, ελάχιστες παροχές Υγείας και άλλα πολλά ακόμα.

Η Κομισιόν υποβάλλει ετήσια Εκθεση προς το εαρινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το Συμβούλιο συνέρχεται κάθε χρόνο το Μάρτη (φέτος στις 26 του μήνα) για να εξετάσει την πρόοδο εφαρμογής των αντιλαϊκών κατευθύνσεων που δόθηκαν με τη στρατηγική. Ο «Ρ» παρουσιάζει τη φετινή της, τέταρτη κατά σειρά, Εκθεση.

Η Κομισιόν προτάσσει τον παράγοντα «επενδύσεις» ως κύριο μέσο «ανάπτυξης»: «Οι επενδύσεις που πραγματοποιούνται σε όλους γενικά τους τομείς αποτελούν κριτήριο νευραλγικής σημασίας για τις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες αναπτυξιακές προοπτικές. Ομως, οι επενδύσεις των επιχειρήσεων μειώθηκαν από 18,3% του ΑΕγχΠ το 2000 σε 17,2% το 2002. Η μείωση των επενδύσεων είναι επίσης αισθητή και στα νέα κράτη - μέλη, παρά το γεγονός ότι οι άμεσες ξένες επενδύσεις παραμένουν πολύ σημαντικές. Αντιπροσωπεύουν μεταξύ 1,5% του ΑΕγχΠ στη Λιθουανία και 5% στην Εσθονία».

Τουτέστιν οι μεγαλοκαρχαρίες και υπερκέρδη βγάζουν και δεν ξαναβάζουν χρήματα για επενδύσεις, ακόμα και για να βελτιώσουν τα μέσα παραγωγής που κατέχουν. Περιορίζονται στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού, την καταλήστευση δημόσιων πόρων - πλουτοπαραγωγικών πηγών και την ιδιοποίηση μεγάλων βιομηχανικών μονάδων, πρώην ιδιοκτησία του δημοσίου, μονάδων που κτίστηκαν με το χρήμα και το μόχθο του λαού. Από τη μια η κρίση στις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, από την άλλη οι απαιτήσεις για άρμεγμα κεφαλαίων από το δημόσιο, αλλά και για ένταση των αναδιαρθρώσεων προκειμένου να αυξάνεται η εκμετάλλευση, εμφανίζουν αυτή την εικόνα.

Η Κομισιόν επίσης διαπιστώνει: «Το ίδιο ισχύει και για τις δημόσιες επενδύσεις, η βαρύτητα των οποίων ως ποσοστό του ΑΕγχΠ - η οποία παρουσίασε πτωτική τάση στην Ενωση κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 - πέφτει σε επίπεδα πολύ χαμηλότερα από εκείνα των ΗΠΑ (3,3% έναντι 2,4% το 2003). Αυτή η συνολική επιβράδυνση είναι ακόμη περισσότερο ανησυχητική, αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι γίνεται εις βάρος των τομέων προτεραιότητας που προβλέπει η στρατηγική της Λισαβόνας: των σχεδίων ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος, όπως οι διεθνείς υποδομές δικτύων, και του τομέα της γνώσης (έρευνα, καινοτομία, εκπαίδευση, κατάρτιση)». Και τι προτείνει; «Στο πλαίσιο αυτό, η ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για την ανάπτυξη και το πρόγραμμα ταχείας έναρξης, που εγκρίθηκαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αντιπροσωπεύουν έναν σημαντικό κινητήριο μοχλό για την πραγματοποίηση επενδύσεων στους τομείς των υποδομών και της γνώσης».

Ειδικά το «Πρόγραμμα ταχείας έναρξης» περιλαμβάνει 54 «έτοιμα για εκκίνηση» διασυνοριακά επενδυτικά σχέδια, τα οποία επιλέχτηκαν σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, έπειτα από αξιολόγηση των προτεραιοτήτων και των αναγκών (τους). Κατά βάση κοινοτικό (και άρα εθνικό, άρα χρήμα των φορολογουμένων), θα δοθεί σε δημόσιες επιχειρήσεις ή απ' ευθείας σε ιδιώτες για να κάνουν έργα που μετά θα εκμεταλλεύονται ιδιωτικοποιούμενες - πρώην δημόσιες επιχειρήσεις ή απ' ευθείας ιδιώτες, ή που γενικά θα συμφέρουν το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα σχέδια αυτά αφορούν: Εργα του διευρωπαϊκού δικτύου μεταφορών (δρόμοι και άλλες τέτοιες υποδομές για τη μεταφορά προϊόντων). Εργα στον τομέα της ιδιωτικοποιούμενης ενέργειας. Εργα για τα επίσης υπό ιδιωτικοποίηση ή ιδιωτικά κινητά επικοινωνιακά δίκτυα υψηλής ταχύτητας.

Συνολικά θα δίνονται 10 δισ. ευρώ ετησίως μέχρι το 2010. Τα 6 δισ. από την ΕΕ και από εθνικούς δημοσιονομικούς πόρους, ήτοι περίπου 0,05% του ΑΕγχΠ της Ενωσης και τα υπόλοιπα από ιδιώτες. Ωστόσο, η ιδιωτική χρηματοδότηση είναι κομμάτι «αμφίβολη». Η ίδια η Κομισιόν κομψά σημειώνει: «Για την ιδιωτική χρηματοδότηση απαιτούνται κανονιστικές μεταρρυθμίσεις και καινοτόμα χρηματοοικονομικά "εργαλεία", από τον προϋπολογισμό της ΕΚ και από τον όμιλο της ΕΤΕπ».

Αλλωστε από το 2000 μέχρι σήμερα διατέθηκαν από τα διαρθρωτικά ταμεία (χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων) περίπου 80 δισ. ευρώ για τους «στόχους της Λισαβόνας» (τις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου) για την υποστήριξη τριών βασικών τους στόχων: 20 δισ. ευρώ ως «επενδύσεις στο ανθρώπινο κεφάλαιο» (για να βγάλουν τους καταρτισμένους τεχνίτες που θέλουν), 22 δισ. ευρώ για «καινοτομία και επιχειρηματικότητα» (προκειμένου να αναπτύξουν «ανταγωνιστική» διεθνώς τεχνολογία) και 37 δισ. ευρώ. για «σύνδεση των διευρωπαϊκών δικτύων μεταφορών, ενέργειας και τηλεπικοινωνιών» (προκειμένου να αυξηθούν οι ταχύτητες μεταφοράς προϊόντων, ενεργειακών πόρων και των δοσοληψιών, αλλά και να βελτιωθούν τα δίκτυα τα οποία εκμεταλλεύονται πλέον ιδιώτες).

Μάλιστα πριν τα τέλη Μάρτη 2004 σχεδιάζουν να δώσουν επιπλέον 8 δισ. ευρώ κύρια στον τομέα των ευρυζωνικών υποδομών (τηλεπικοινωνίες). Οπως σημειώνει χαρακτηριστικά η Κομισιόν, τα ευρυζωνικά επικοινωνιακά δίκτυα θα συμβάλουν «στην προώθηση των ηλεκτρονικών (online) υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας... τονώνοντας με τον τρόπο αυτό την οικονομική ανάπτυξη».

Ας δούμε όμως, τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, ένα νόμο που κόπηκε και ράφτηκε στα μέτρα του δικομματισμού και σε βάρος των άλλων κομμάτων. Πρόκειται για ένα μαθηματικό «λαβύρινθο» ο οποίος, μέσα από κουραστικούς υπολογισμούς και διαδικασίες, μπορεί να οδηγήσει σε ανάδειξη βουλευτών και στις πιο απρόσμενες περιφέρειες.

Γι' αυτό η ψήφος και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, η ψήφος και στην πιο «αφιλόξενη» για το ΚΚΕ περιοχή, και εκεί που θα πάρει το πιο μικρό ποσοστό, έχει τη σημασία της για το σημερινό εκλογικό αποτέλεσμα. Δηλαδή ο ψηφοφόρος του ΚΚΕ πρέπει να πάει να ψηφίσει και στην πιο «μαύρη» για το Κόμμα περιοχή.

Το εκλογικό σύστημα προβλέπει κατανομή των εδρών σε τέσσερις φάσεις. Στην Α' κατανομή: Σε κάθε εκλογική περιφέρεια, ο αριθμός των εγκύρων ψηφοδελτίων διαιρείται με τον αριθμό των εδρών αυξημένο κατά ένα. Το πηλίκο της διαίρεσης μας δίνει το εκλογικό μέτρο της Α' κατανομής στη συγκεκριμένη περιφέρεια. Εξαίρεση αποτελούν οι μονοεδρικές περιφέρειες. Δηλαδή οι: Γρεβενά, Θεσπρωτία, Κεφαλονιά, Ζάκυνθος, Λευκάδα, Ευρυτανία, Φωκίδα και Σάμος. Εκεί η έδρα κερδίζεται από το κόμμα που έχει τη σχετική πλειοψηφία.

Οι έδρες που μένουν αδιάθετες από την Α' κατανομή, μεταφέρονται στη Β' κατανομή. Για τις ανάγκες αυτής της φάσης, η χώρα διαιρείται σε 13 μείζονες περιφέρειες. Σε καθεμιά από τις μείζονες περιφέρειες, για να προσκυρωθούν οι έδρες από τη Β' κατανομή, υπολογίζεται το άθροισμα των ψήφων που συγκέντρωσε κάθε κόμμα στις περιφέρειες που συναποτελούν την κάθε μείζονα. Για το εκλογικό μέτρο της Β' κατανομής διαιρείται το σύνολο των εγκύρων ψηφοδελτίων στη μείζονα περιφέρεια διά του αριθμού των αδιάθετων, από την Α' κατανομή εδρών.

Στη Β' κατανομή συμμετέχουν όλα τα κόμματα, ανεξάρτητα από το ποσοστό που συγκέντρωσαν στη συγκεκριμένη μείζονα περιφέρεια. Ομως, όλες οι έδρες που δίνονται από τη Β' κατανομή οδεύουν στα δύο πρώτα κόμματα, με ένα προβάδισμα στο πρώτο. Τα μικρότερα κόμματα έχουν ελάχιστες ελπίδες να κερδίσουν έδρα σ' αυτήν τη φάση, εφόσον το εκλογικό μέτρο διαμορφώνεται σε επίπεδο ψηλότερο του 10%. Δύσκολα μπορεί να προσδιοριστεί πόσες και ποιες θα είναι οι έδρες που θα μοιραστούν στη Β' κατανομή. Ο αριθμός τους εξαρτάται από τον αριθμό των κομμάτων που θα μπουν στο Κοινοβούλιο και από τη δύναμή τους στις επιμέρους εκλογικές περιφέρειες.

Η Γ' κατανομή είναι αυτή που πριμοδοτεί τα μέγιστα το πρώτο κόμμα. Στη Γ' κατανομή συμμετέχουν τα δύο πρώτα κόμματα. Ομως, το πρώτο κόμμα, ακόμα κι αν έχει ελάχιστη διαφορά ψήφων από το δεύτερο κερδίζει όλες σχεδόν τις έδρες αυτής της φάσης. Ο αριθμός των εδρών που θα μοιραστούν στη Γ' κατανομή εξαρτάται από το πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή και το άθροισμα των ποσοστών των δύο μεγάλων κομμάτων.

Ακολουθεί η τέταρτη φάση του εκλογικού συστήματος και η διαδικασία της λεγόμενης «εξομάλυνσης». Εκεί δεν πριμοδοτείται, τουλάχιστον άμεσα, το πρώτο κόμμα, αλλά αποδυναμώνεται το δεύτερο, ώστε να ενισχυθεί η αυτοδυναμία του νικητή. Ειδικότερα: Με την «εξομάλυνση», κερδίζουν τις έδρες που τους αναλογούν - σύμφωνα με το ποσοστό τους - τα μικρότερα κόμματα. Οι έδρες που παίρνουν αφαιρούνται από το δεύτερο κόμμα. Με την «εξομάλυνση» προσδιορίζεται και το πού θα πάρουν τις έδρες τους τα μικρότερα κόμματα. Ομως, αν είναι δύσκολο να αποσαφηνιστεί πού θα κερδίσει τις έδρες του κάθε κόμμα στην Α' και τη Β' κατανομή, ακόμα δυσκολότερο είναι στην «εξομάλυνση». Οι περιορισμοί που θέτει το εκλογικό σύστημα, οδηγούν σε μια «καραμπόλα», που μπορεί να δώσει έδρα ακόμα και σε μη αναμενόμενη περιφέρεια.Ετσι τα μικρότερα κόμματα μπορεί να πάρουν έδρες σε περιφέρειες που το ποσοστό τους είναι μικρότερο απο άλλες που είναι μεγαλύτερο. Γι'αυτό έχει σημασία και η τελευταία ψήφος για το ΚΚΕ και στην περιφέρεια με το πιο μικρό ποσοστό. Μετράει στην μείζονα περιφέρεια και είναι σημαντική στη διαδικασία εξομάλυνσης.

Προσέξτε πώς περιγράφει ο εκλογικός νόμος τον τρόπο προσκύρωσης των εδρών στα μικρότερα κόμματα, στη φάση της «εξομάλυνσης»:

«Κόμμα ή συνασπισμός που δικαιούται έδρες (σ.σ: αναφέρεται στα μικρότερα κόμματα), τις λαμβάνει από το αμέσως προηγούμενο αυτού, που προσφέρει έδρες και κατά σειρά από το μικρότερο προς το μεγαλύτερο μέχρις ικανοποιήσεως του δικαιώματός του. Τις έδρες αυτές λαμβάνει στις εκλογικές περιφέρειες, που έχει το μεγαλύτερο αχρησιμοποίητο, μετά την Α' κατανομή, αριθμό ψήφων και υπό την προϋπόθεση ότι δεν πήρε έδρα κατά τη Β' κατανομή, στην ελάσσονα αυτή εκλογική περιφέρεια.

Στην περίπτωση που έχει λάβει κατά τη Β' κατανομή, την πρόσθετη έδρα λαμβάνει στην αμέσως επόμενη ελάσσονα εκλογική περιφέρεια, που έχει το μεγαλύτερο αχρησιμοποίητο υπόλοιπο. Από την αυτή εκλογική περιφέρεια δε διατίθεται έδρα και σε άλλο δικαιούχο κόμμα ή συνασπισμό, αλλά εφαρμόζεται ανάλογα το προηγούμενο εδάφιο».

Προκύπτει ότι για την προσκύρωση των εδρών στα μικρότερα κόμματα παίζει σημαντικό ρόλο η τελική κατάταξή τους. Σε διαφορετικές περιφέρειες θα πάρει τις έδρες του ένα κόμμα αν βγει τρίτο ή τέταρτο. Επιπλέον, εξαιτίας της «εξομάλυνσης» και του συνυπολογισμού των «αχρησιμοποίητων υπολοίπων» ψήφων, μπορεί να προκύψει έδρα ακόμα και σε εκλογικές περιφέρειες που το ποσοστό του Κόμματος είναι χαμηλό. Αρα, η ψήφος, όπου και αν δίνεται έχει πολύ μεγάλη σημασία.

Eurokinissi

Μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας, χωρίς να χαϊδεύουν τα αυτιά των εργαζομένων, τους κάλεσαν να γίνουν πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, που χτυπήθηκαν βάναυσα από την αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ, που στηρίχτηκε από τη ΝΔ και σιγονταρίστηκε σε πολλές περιπτώσεις από το ΣΥΝ. Δεν έταξαν και δεν τάζουν υποσχέσεις ευημερίας «νέων εποχών», «νέων σελίδων» αλλά «έσπειραν» ως εκεί που μπόρεσαν να φτάσουν το «σπόρο» του αγώνα, της ταξικής πάλης και τελικά της διεκδίκησης της λαϊκής εξουσίας.

Οι κομμουνίστριες και οι κομμουνιστές, οι συνεργαζόμενοι μιλήσαμε χωρίς να «πατάμε» σε δύο βάρκες για την ξεκάθαρη πρόταση της πολιτικοκοινωνικής συμμαχίας που προτείνει το ΚΚΕ. Για την πολιτική διέξοδο που δίνει νέες δυνατότητες στους εργαζόμενους αφαιρώντας προνόμια από τους κεφαλαιοκράτες. Χωρίς αυταπάτες ότι υπακούοντας στις επιταγές της νέας τάξης, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ΕΕ και ΝΑΤΟ, μπορεί να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις. Το ΚΚΕ κάλεσε σε ανυπακοή στον ιμπεριαλισμό, σε διεκδικητικούς εργατικούς λαϊκούς αγώνες που βάζουν μπροστά τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες και δεν περιορίζεται στα λεγόμενα όρια της οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας. Ξεκαθάρισε σε όλους τους τόνους ότι για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι πρέπει να χάσουν οι κεφαλαιοκράτες.

Μίλησε για ό,τι αγγίζει τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, για το μεροκάματο, την υγεία, την παιδεία, για μια ζωή ελεύθερη από ναρκωτικά, για το δικαίωμα του ελληνικού λαού να είναι νοικοκύρης στον τόπο του. Γι' αυτή του τη στάση, για όσα είπε σε αυτή την προεκλογική περίοδο, αλλά κυρίως για όσα έπραξε όλη την προηγούμενη περίοδο, συνάντησε και συναντάει την απήχηση του εργάτη, του αγρότη, του μικρομεσαίου επαγγελματοβιοτέχνη, του άνεργου, του νέου και της νέας, σημαντικού κομματιού των ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών. Το νέο που φέρνει το ΚΚΕ είναι ακριβώς η πίστη στη δύναμη του λαού, για να υπάρξει ριζική ανατροπή και ρήξη με τη σημερινή κατάσταση. Το νέο που φέρνει είναι η πίστη ότι η προοπτική για τη λαϊκή εξουσία που θα συγκρουστεί με την πλουτοκρατία και τον ιμπεριαλισμό μπορεί να κάνει και νέα βήματα.

«Απευθυνόμαστε στη νεολαία με απαίτηση, γιατί όλα αυτά τα χρόνια σταθήκαμε δίπλα της, γιατί δεν την ξεχάσαμε και δεν την εγκαταλείψαμε ποτέ. Γιατί της είπαμε την αλήθεια, γιατί ζούμε τα προβλήματά της και πάνω απ' όλα γιατί πιστεύουμε στη δύναμή της να συμβάλει σε ριζικές αλλαγές και ανατροπές στην Ελλάδα», είπε η Αλ. Παπαρήγα κοιτώντας καθαρά μέσα στα μάτια των χιλιάδων νέων που πλημμύρισαν το γήπεδο. Αυτοί ήταν κι οι πρωταγωνιστές της βραδιάς. Μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι παρακολούθησαν με ενθουσιασμό την εκδήλωση και συμμετείχαν πραγματικά σ' αυτή στέλνοντας ηχηρό μήνυμα: «Στις 7 του Μάρτη θα 'ναι ωραία μέρα, κόκκινο το μήνυμα από τη νεολαία».

Οι λαϊκοί άνθρωποι μπορούν και πρέπει να κάνουν ένα βήμα μπροστά, αναλογιζόμενοι ποιο μέλλον τους ανήκει: Το εργατικό λαϊκό μέλλον ή το μέλλον που υπόσχεται η πλουτοκρατία; Η επιλογή τους για το δικό τους μέλλον δεν μπορεί να είναι άλλη από την ψήφο στο ΚΚΕ.

«Εμπρός, λοιπόν, αριστερά είναι η θέση σου εκεί, στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς»... τα λόγια του ποιητή επισφράγισαν την κοινή θέληση στράτευσης, έκλεισαν μια συγκέντρωση που έγραψε ιστορία για την πόλη.

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να επιδείξουν σήμερα οι ετεροδημότες που διαμένουν σε Αθήνα και Πειραιά και έκαναν χρήση της δυνατότητας να ψηφίσουν στον τόπο κατοικίας τους. Παραθέτουμε τα σημεία στα οποία βρίσκονται τα εκλογικά τμήματα ετεροδημοτών και ο τρόπος με τον οποίο θα φτάσουν εκεί με τα μέσα μεταφοράς.

Ολοι οι ετεροδημότες που διαμένουν σε δήμους και κοινότητες των Νομαρχιών Αθηνών, Ανατολικής Αττικής και Δυτικής Αττικής θα ψηφίσουν στα εξής σημεία:

Στο Δήμο Αθήνας θα ψηφίσουν οι ετεροδημότες των εκλογικών περιφερειών Ηπείρου, Κρήτης και Θεσσαλίας. Ψηφίζουν στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας. Από Αθήνα για το συγκρότημα Γκράβας υπάρχει η λεωφορειακή γραμμή 054 Χαλκοκονδύλη - Λαμπρινή - Περισσός, με αφετηρία την οδό Χαλκοκονδύλη.

Στο Δήμο Αιγάλεω ψηφίζουν οι ετεροδημότες της Πελοποννήσου. Ψηφίζουν στο 5ο Ενιαίο Λύκειο (Σουλίου και Πελοποννήσου), στο 7ο Δημοτικό Σχολείο (Πελοποννήσου 5) και στο 15ο Δημοτικό Σχολείο (Πελοποννήσου 3), που βρίσκονται στο Αλσος Μπαρουτάδικου. Από Αθήνα για το Μπαρουτάδικο υπάρχουν οι λεωφορειακές γραμμές Α17 και Β17 Αθήνα - Κορυδαλλός, με αφετηρία την οδό Ζήνωνος, στην Ομόνοια.

Στο Δήμο Ηλιούπολης ψηφίζουν οι ετεροδημότες της Στερεάς Ελλάδας. Ψηφίζουν στο συγκρότημα Πολυκλαδικών Ηλιούπολης και συγκεκριμένα στα εξής σχολεία: 5ο Λύκειο (Παπαναστασίου και Λ. Βουλιαγμένης, είσοδος από Παπαναστασίου) και 5ο Γυμνάσιο (Βουλιαγμένης 521, είσοδος από παράδρομο Βουλιαγμένης). Από Αθήνα για το συγκρότημα Πολυκλαδικών Ηλιούπολης υπάρχουν οι γραμμές Α3 Αθήνα - Γλυφάδα και Β3 Αθήνα - Γλυφάδα, με αφετηρία την οδό Ακαδημίας, καθώς και η γραμμή 108 Ακαδημία - Ανω Καλαμάκι, με αφετηρία τις οδούς Σίνα και Πανεπιστημίου.

Στο Δήμο Καλλιθέας ψηφίζουν οι ετεροδημότες από Ιόνιο και Θράκη. Ψηφίζουν στο 6ο Λύκειο (Σωκράτους 218-220, Λυσικράτους, Ηρακλέους, δίπλα στο «Ωνάσειο»). Από Αθήνα για το «Ωνάσειο» υπάρχει η γραμμή Β2 Ακαδημία - Αγ. Κοσμάς, με αφετηρία τις οδούς Πανεπιστημίου και Σίνα.

Στο Δήμο Νέας Ιωνίας ψηφίζουν οι ετεροδημότες από τα νησιά του Αιγαίου, τα Κύθηρα και Αντικύθηρα. Ψηφίζουν στο 1ο Γυμνάσιο και 1ο Λύκειο (Παπαφλέσσα 6). Στην οδό Παπαφλέσσα θα φτάσουν μέσω του «ηλεκτρικού σιδηροδρόμου», στάση Πευκάκια.

Στο Δήμο Νέας Σμύρνης ψηφίζουν οι ετεροδημότες της Μακεδονίας. Ψηφίζουν στο 1ο Γυμνάσιο και 1ο Λύκειο (Αγ. Ανδρέου 2, δίπλα στο γήπεδο του Πανιωνίου). Στο γήπεδο του Πανιωνίου «φτάνει» η γραμμή 110 Σταδίου - Ν. Σμύρνη, με αφετηρία στην Πλ. Κολοκοτρώνη.

Οι ετεροδημότες που διαμένουν σε δήμους και κοινότητες της Νομαρχίας Πειραιά θα ψηφίσουν στο Δήμο Πειραιά στα εξής σημεία:

Στο 11ο Γυμνάσιο Πειραιά (Σηραγγείου 5 και Μουτσοπούλου) ψηφίζουν οι ετεροδημότες Αιτωλοακαρνανίας, Αρτας, Εβρου, Εύβοιας, Θεσπρωτίας, Ιωαννίνων, Κέρκυρας, Κεφαλονιάς, Λευκάδας, Πρέβεζας και Φθιώτιδας. Στο 11ο Γυμνάσιο Πειραιά πηγαίνει η γραμμή του τρόλεϊ 20 Νέο Φάληρο - Καστέλα - Δραπετσώνα (στάση Σηραγγείου).

Στο 28ο Δημοτικό σχολείο Πειραιά (Σανταρόζα 4) ψηφίζουν οι ετεροδημότες Αρκαδίας, Αχαΐας, Ηλείας, Καβάλας, Κοζάνης, Λακωνίας, Μεσσηνίας, Σερρών, Αργολίδας, Βοιωτίας, Ροδόπης, Δράμας, Ευρυτανίας, Α΄ Θεσσαλονίκης, Κορινθίας, Πέλλας, Πιερίας, Φωκίδας και οι ετεροδημότες από τα Κύθηρα και Αντικύθηρα. Στο 28ο Δημοτικό Σχολείο πηγαίνει η γραμμή τρόλεϊ 20 Νέο Φάληρο - Καστέλα - Δραπετσώνα (στάση Αγ. Αικατερίνη).

Στο 24ο και 22ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά (Λεωφ. Χατζηκυριάκου και Σαχτούρη) ψηφίζουν οι ετεροδημότες Δωδεκανήσου, Ηρακλείου, Καρδίτσας, Κυκλάδων, Λάρισας, Λασιθίου, Λέσβου, Μαγνησίας, Ρεθύμνου, Σάμου, Τρικάλων, Χανίων και Χίου. Στο 24ο και στο 22ο Δημοτικό Σχολείο πηγαίνουν οι γραμμές 909 Αγ. Βασίλης - Αγ. Σοφία - Κρατικό Νίκαιας, 904 ΗΣΑΠ Πειραιά - Φρεαττύδα και 300 Πλατεία Καραϊσκάκη - Τζάνειο.

Η μέρα των εκλογών σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αποτυπώνει στο αποτέλεσμά της τη διαμορφωμένη, ως τη στιγμή που η ψήφος πέφτει στην κάλπη, πολιτική συνείδηση. Δηλαδή, την αντίληψη των ανθρώπων για το ρόλο των πολιτικών δυνάμεων και τη σχέση τους με τα συμφέροντά τους, με ό,τι καθένας έχει συνειδητοποιήσει ως συμφέρον του, ατομικό ή συλλογικό. Ετσι κι αλλιώς, στη δοσμένη στιγμή ατομικά εκφράζεται με την ψήφο, μετά από τις όποιες διεργασίες έχουν συντελεστεί στη συνείδησή του. Ποιες όμως είναι οι συνθήκες διαμόρφωσης αυτής της συνείδησης; Πώς διαμορφώνονται τα κριτήρια; Τι διαδραματίζεται το χρονικό διάστημα που ονομάζεται προεκλογική περίοδος; Οι θιασώτες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μιλούν για ελεύθερη και ανεμπόδιστη έκφραση της λαϊκής θέλησης. Είναι έτσι τα πράγματα;

Βεβαίως επειδή το Κοινοβούλιο αναδεικνύεται υποτίθεται με τον πλέον ιδανικό τρόπο, τις παλλαϊκές εκλογές, με μυστική ψηφοφορία, αποδεικνύει τάχα την ισότητα των «πολιτών» απέναντι σ' αυτές τις διαδικασίες, αφού όλοι μπορούν να εκλέξουν αλλά και να εκλεγούν. Να συνέρχονται σε πολιτικά κόμματα, τα οποία επίσης υποτίθεται ότι έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάζουν ισότιμα την πολιτική τους, τα προγράμματά τους, τη δράση τους μπροστά στο λαό, ο οποίος βεβαίως μπορεί να κρίνει και με τις εκλογές να διαμορφώσει το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, να διαμορφώσει πλειοψηφίες και μειοψηφίες.

Αλλά ο τρόπος λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας κρύβει την ουσία του. Τυπικά εμφανίζεται μια ισότητα όλων των μελών της κοινωνίας απέναντι σ' αυτή τη δημοκρατία, μέσω της φαινομενικά ισότιμης συμμετοχής όλων των μελών της κοινωνίας, και του λαού δηλαδή, στις διαδικασίες ανάδειξης των θεσμών της, (κοινοβούλιο, κυβέρνηση κλπ.).

Οι υλικοί όροι διαμορφώνουν αυτή την πραγματικότητα και που καθορίζουν την ανισοτιμία. Γιατί δεν έχει τις ίδιες υλικές (οικονομικές) προϋποθέσεις ο εργάτης με τον καπιταλιστή να συγκροτήσουν πολιτικό κόμμα, να συνέρχονται ισότιμα, να αντιπαρατεθούν ισότιμα, να έχουν τα ίδια μέσα για την πραγματοποίηση όλων των διαδικασιών που θα δημιουργεί τις συνθήκες ώστε ο λαός να μπορεί να κρίνει αντικειμενικά, ανεπηρέαστα και σύμφωνα με τα πραγματικά του συμφέροντα. Αυτό καθορίζεται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την καπιταλιστική ιδιοποίηση της παραγωγής του πλούτου. Επομένως, η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων αντιπαράθεσης των κομμάτων, από τα επιτελεία διαμόρφωσης πολιτικής και προπαγάνδας έως τα μέσα προώθησής τους, ανήκουν στην αστική τάξη. Επιτελεία ειδικών για κάθε ζήτημα, διάφορα ιδρύματα, ινστιτούτα, ως και πανεπιστήμια, ο Τύπος και τ' άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά και η ίδια η νομοθεσία (εκλογικοί νόμοι που αναδεικνύουν σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία κόμμα που είναι μειοψηφία στο λαό), άλλοι θεσμοί και ολόκληρο το εποικοδόμημα, όλα είναι στην υπηρεσία της αστικής τάξης, αφού έχει την οικονομική δυνατότητα να τα διατηρεί, να τα λειτουργεί και να τα αναπαράγει σε ολοένα μεγαλύτερη κλίμακα. Αντίθετα, η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Η διαβόητη αυτή πολυφωνία, η ελευθερία του Τύπου, της λειτουργίας και δράσης πολλών αστικών ή μικροαστικών κομμάτων, επομένως και της έκφρασης πολλών διαφορετικών θέσεων και πολιτικών πάνω σ' όλα τα ζητήματα που αφορούν στις υποθέσεις της κοινωνίας, άρα και του λαού, και που εκφράζονται ελεύθερα, επίσης η ελευθερία των εργατών, των ανθρώπων από τ' άλλα λαϊκά στρώματα να εκφράζουν τις απόψεις τους, να συνέρχονται σε δικές τους ενώσεις, κοινωνικές ή πολιτικές, αλλά ακόμη και να διεκδικούν, η τυπική ισότητα απέναντι στους νόμους (βεβαίως οι νόμοι προστατεύουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας), όλα αυτά επίσης συγκαλύπτουν αυτή την ανισοτιμία.

Ακόμη, η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι απατηλή, αφού ο εργάτης ή ο φτωχός αγρότης δεν έχουν την ίδια οικονομική δυνατότητα για τον πολιτικό στίβο με την πλουτοκρατία. Εξαρτώνται δε, απ' αυτήν και τα πολιτικά της κόμματα με χίλια δύο νήματα. Από το φόβο της ανεργίας, τα χρέη από τραπεζικά δάνεια των αγροτών και των ΕΒΕ, έως το ρουσφέτι και την υποσχεσιολογία, ή και την εξαγορά, η χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων έχει γερή βάση.

Επομένως είναι φαρισαϊσμός η παρουσίαση της λειτουργίας του ανελεύθερου αυτού συστήματος, ως «δημοκρατία», όταν οι μηχανισμοί παραγωγής και αναπαραγωγής της κυρίαρχης πολιτικής και των κομμάτων της, τα αστικά ΜΜΕ, αποκλείουν ουσιαστικά τη δυνατότητα από την εργατική τάξη, το κόμμα της, και τ' άλλα λαϊκά στρώματα να δρουν επί «ίσοις όροις» σ' αυτή την αντιπαράθεση.