Γρηγοριάδης Κώστας

Η κάθε ψήφος έχει μια ξεχωριστή δύναμη. Ψηφίζοντας, ο ψηφοφόρος δίνει τη δύναμη αυτή στο κόμμα της προτίμησής του. Καθορίζει, στον έναν ή άλλο βαθμό,τις μετεκλογικές εξελίξεις. Το αποτέλεσμα των εκλογών δε βγάζει μόνο κυβέρνηση. Αποτελεί μια αποτύπωση του συνολικού συσχετισμού δυνάμεων. Ανάλογα, επομένως, είναι και τα βασικά ερωτήματα, που στέκουν μπροστά στον καθένα: Θέλεις να συνεχιστεί η ίδια και ακόμη χειρότερη, από τη μέχρι σήμερα, πορεία; Στην περίπτωση αυτή, ψηφίζεις, είτε ΝΔ, είτε ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα ποιο από τα δύο, έχει δευτερεύουσα σημασία, αφού την ίδια, λίγο - πολύ, πολιτική έχουν και τους ίδιους θεούς προσκυνάνε. Εχεις αγανακτήσει από την αέναη ακρίβεια, την αυξανόμενη ανασφάλεια, την ανεργία και όλα όσα σφραγίζουν όλο και περισσότερο τη ζωή των μεροκαματιάρηδων; Θέλεις να δοθεί ένα «χαστούκι» σε όσους ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, σε όσους και σήμερα μοιράζουν απλόχερα και προκλητικά ανέξοδες προεκλογικές υποσχέσεις; Θέλεις να πιάσει τόπο η ψήφος σου και να μη χαθεί στις όποιες κεντροαριστερές περιπλανήσεις; Τότε, μια και μόνη είναι η απάντηση: «Μαύρο» στους εκπροσώπους του δικομματισμού. Ψήφο στο ΚΚΕ.

Νέο ξεκίνημα, νέα εποχή, νέα πορεία, αλλαγή σελίδας, αλλαγή πολιτικής, κλπ., κλπ. Είναι ορισμένα από τα συνθήματα, που χρησιμοποιούν κατά κόρον και οι δύο εκπρόσωποι του δικομματισμού. Το σύνθημα, όμως, που χρησιμοποιείται περισσότερο από κάθε άλλο είναι οι λέξεις «μαζί σας» και, συνήθως, συνοδεύονται από τις γνωστές ...αερολογίες, περί «ανυπαρξίας διαχωριστικών γραμμών», «ενότητας όλων των Ελλήνων», κλπ., κλπ.

Και δε λέμε, βέβαια, η σημερινή Ελλάδα δεν είναι αυτή του 1948, ούτε του 1956, ούτε του 1965. Διαχωριστικές γραμμές, όμως, υπάρχουν και είναι ευκρινώς ορατές. Τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, για παράδειγμα, όχι μόνο δε συμβαδίζουν με αυτά των εργαζομένων και του λαού, αλλά κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πολιτικές των κομμάτων. Η ίδια στην ουσία πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, απ' αυτήν του ΚΚΕ.

Με άλλα λόγια, τίποτε καλό δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από τα κόμματα των αφεντικών, όσες και όποιες φιλολαϊκές μάσκες κι αν φορέσουν προεκλογικά, όσες και όποιες υποσχέσεις μοιράσουν...

Οι «γαλάζιοι» ισχυρίζονται ότι τα τελευταία γκάλοπ καταδείχνουν μια συνεχή μεγέθυνση της διαφοράς τους από το ΠΑΣΟΚ και προβλέπουν μεγάλη νίκη της ΝΔ. Οι «πράσινοι», απ' την πλευρά τους, ισχυρίζονται ότι η διαφορά έχει σμικρυνθεί έως μηδενιστεί και δε λείπουν και κάποιοι ...τολμηροί, οι οποίοι μιλάνε για κλείσιμο της ψαλίδας και μια μικρή, ήδη, υπεροχή του ΠΑΣΟΚ.

Αυτά κυκλοφορούν τις τελευταίες ώρες. Κι από κοντά, κάθε λογής ψεύτικα και τεχνητά διλήμματα, απειλές και εκβιασμοί, υποσχέσεις για «μικροεξυπηρετήσεις» και διορισμούς, κλπ., κλπ. Ολα, όπως και ολόκληρη η προεκλογική εκστρατεία των εκπροσώπων του δικομματισμού, στοχεύουν στο θόλωμα του μυαλού των εργαζομένων. Στην περιθωριοποίηση, έως και την εκμηδένιση, όλων όσων εκτιμήσεων και συμπερασμάτων έχουν αναδείξει οι ίδιες τους οι εμπειρίες και η μέχρι σήμερα ζωή τους. Στη χειραγώγηση των συνειδήσεών τους, στον εκφοβισμό και, τελικά, την υποταγή τους.

Από μας, μία και μόνο συμβουλή: Βάλτε στο περιθώριο όλα όσα επιχειρούν να συσκοτίσουν το μυαλό σας. Ρίξτε μια αστραπιαία ματιά σε όσα έχουν περάσει τις τελευταίες δεκαετίες και αποφασίστε, με καθαρή σκέψη, πού θα δώσετε την ψήφο σας, ώστε να πιάσει πραγματικά τόπο και να μετατραπεί σε δύναμη υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και μοχλό αναγέννησης της ελπίδας.

Καθαρό κέρδος ύψους 1 εκατ. ευρώ (341 εκατ. δρχ) τη μέρα (!) πέτυχε για το 2003 ο όμιλος της Εθνικής Τράπεζας. Με βάση τα στοιχεία του ισολογισμού που δημοσιοποιήθηκε τις προάλλες, τα συνολικά καθαρά κέρδη έφτασαν στο ύψος των 360,3 εκατ. ευρώ (από 213,2 εκατ. το 2002). Η αύξηση της κερδοφορίας έφτασε στο 69%, ήταν δηλαδή 20 φορές πάνω από τον επίσημο τιμάριθμο. Τα παραπάνω σηματοδοτούν την ένταση της εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων και την εντεινόμενη ανισοκατανομή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι της χώρας. Αποτελούν τεράστια πρόκληση για τα λαϊκά στρώματα, που εξαιτίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής λιτότητας αναγκάζονται να προσφεύγουν στα γκισέ των τραπεζών για κάποιο καταναλωτικό ή άλλο δάνειο. Οι μεγαλοτραπεζίτες με τις πλάτες της κυβέρνησης και της ηγεσίας της ΝΔ καταφέρνουν να αξιοποιούν στο έπακρο τη συγκεκριμένη κατάσταση. Με την τοκογλυφική πολιτική τους (ανύπαρκτα επιτόκια στις καταθέσεις, διψήφια ποσοστά στα καταναλωτικά δάνεια) αποσπούν και συγκεντρώνουν στα θησαυροφυλάκιά τους το μόχθο του λαού. Η Εθνική Τράπεζα, εκτός των άλλων, πέτυχε το 2003 να αυξήσει τα έσοδα τόκων κατά περίπου 10% στο αστρονομικό ύψος του 1,3 δισ. ευρώ. Είναι φανερό ότι η πολιτική του δικομματισμού είναι πραγματικό θερμοκήπιο κερδών για την πλουτοκρατία.

«Συναντηθήκαμε στον τομέα της οικολογίας», ακούσαμε να λένε πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να «χρυσώσουν το χάπι» στους οπαδούς τους, οι οποίοι έφαγαν μεγάλη κρυάδα από την ξαφνική συνεύρεση του κυβερνώντος κόμματος με τους κορυφαίους απολογητές της πλέον συντηρητικής πολιτικής, Στ. Μάνο και Α. Ανδριανόπουλο.

«Οικολόγος», λοιπόν ο κ. Μάνος; Γιατί, όμως;

Μήπως επειδή με πρόσχημα την καταπολέμηση του νέφους εμπνεύστηκε το μέτρο της απόσυρσης των ΙΧ, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να θησαυρίσουν οι πολυεθνικές παραγωγής αυτοκινήτων και οι εισαγωγείς, ενώ η ατμοσφαιρική ρύπανση συνεχίζει απτόητη να μας δηλητηριάζει - και μάλιστα με πιο μοντέρνους και φονικότερους ρύπους, όπως το βενζόλιο και το τολουόλιο, που εκπέμπουν τα καταλυτικά ΙΧ;

Μήπως επειδή ήταν ένας από τους εμπνευστές των περιβόητων «κτηματικών ομολόγων», με τα οποία θα παραδίδονταν στους ιδιώτες προς τσιμεντοποίηση τεράστια τμήματα δημόσιας δασικής περιουσίας;

Μήπως επειδή με εκείνο το ασύλληπτο Προεδρικό Διάταγμα που υπέγραψε κατακαλόκαιρο έδινε το δικαίωμα σε μεγαλοξενοδόχους και άλλους μεγαλοσχήμονες να χτίσουν «πάνω στο κύμα», καταλαμβάνοντας αιγιαλούς και παραλίες;

Θα μπορούσαμε να θυμίσουμε κι άλλα από τα... «οικολογικά» κατορθώματα του κ. Μάνου, αλλά δυστυχώς δε μας παίρνει ο χώρος της στήλης.

Το μυθιστόρημα αρχίζει από ένα κορυφαίο και κρίσιμο στάδιο του μακρόχρονου δράματος που ζει η νέα, ακόμα, ηρωίδα. Ο άντρας της, ο οποίος την είχε, αναίτια, εγκαταλείψει για να δουλέψει στη Γερμανία και να ζει εκεί λεύτερος με την ερωμένη του, μετά από χρόνια σιωπής, αλλά και αρνούμενος να της δώσει διαζύγιο, της στέλνει γράμμα ότι επιστρέφει σε εκείνη και στην κόρη τους. Κοντά είκοσι χρόνια έκανε υπομονή. Μόνη της μεγάλωνε και μόρφωνε την κορούλα της και πικρή κουβέντα για την προδοσία του πατέρα δεν είπε. Απέκρουε για χρόνια τον έρωτα του όμορφου, ευγενικού και τρυφερού Παύλου, ο οποίος, στα χρόνια της κατοχής, ήταν συμμαθητής της στο δημοτικό και από τότε την αγαπούσε και ο οποίος καθώς δούλευε στην ίδια εταιρία με τον άντρα της ήξερε την προδοσία του. Για χάρη της κόρης της, που ζήτησε να δοθεί «μια ακόμη ευκαιρία» στον πατέρα της, τον ξαναδέχτηκε η προδομένη και εγκαταλειμμένη Βέρα. Ομως, «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του», όπως λέει ο λαός, ο κάλπης άντρας της πάλι την εγκατέλειψε, κόβοντας οριστικά τα δεσμά τους. Η ανταμοιβή, όμως, της αληθινής αγάπης, αν και άργησε χρόνια, ήρθε για την ηρωίδα.

Κόκκινο ψηφοδέλτιο

μέσα στην κάλπη όλοι

κόκκινο ψηφοδέλτιο

για τους μεγάλους βόλι,

ν' αφανιστούνε και οι δυο

αυτή την άγια μέρα

να ξημερώσει αύριο

αλλιώτικη Δευτέρα!

***

Κόκκινο ψηφοδέλτιο

να δυναμώσει η πάλη

και «δαγκωτό» να χαραχτεί

μία πορεία άλλη,

κόκκινο ψηφοδέλτιο

άλλη δεν είναι λύση,

μονάχα αυτό τα όνειρα

μπορεί να αναστήσει!

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Κοξ - Ιρλανδός στην εθνικότητα, και σε ηλικία που μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι θυμάται πολύ καλά την εμπειρία των βορειοϊρλανδών πολιτικών κρατουμένων που έκαναν απεργία πείνας στα βρετανικά μπουντρούμια, πριν από περίπου δύο δεκαετίες - δε βρήκε να πει, τουλάχιστον δημοσίως, ούτε λέξη για την κατάσταση στις φυλακές και στα κρατητήρια, των οποίων η ΕΕ χρηματοδοτεί (!) τη «βελτίωση» με κάπου 4 εκατομμύρια ευρώ.

Δεν είχαν περάσει ούτε δύο μέρες από την επίσκεψη Κοξ όταν το Διεθνές Συμβούλιο Αποκατάστασης Θυμάτων των Βασανιστηρίων (IRCT) δημοσιοποίησε την έκθεσή του για την Τουρκία, με βασικό εύρημα ότι τα βασανιστήρια στην Τουρκία από τότε που ανέβηκε στην εξουσία ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι «πιο διαδεδομένα από ποτέ άλλοτε» κι ότι «κανένας βασανιστής δεν έχει παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη»...

Μήπως ο πρόεδρος του ΕΚ παρουσίασε ως πραγματικότητα την επιθυμιακή του φαντασίωση, μιλώντας για «εκδημοκρατισμό» της Τουρκίας; Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα για την ένταξή της στην ΕΕ - ουδέποτε ήταν: οι γαλλογερμανικές (γεω)πολιτικές προτεραιότητες είναι το θέμα...