Η προεκλογική πορεία του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε μια παράλληλη πορεία αποκάλυψης του πραγματικού προσώπου του, μέσα, ωστόσο, από μια διαδικασία «αναμόρφωσης» του παλιού ΠΑΣΟΚ και «προσαρμογής» σύμφωνα με τα δεδομένα που καθορίζουν, κατά το νέο αρχηγό του, Γ. Παπανδρέου, τη «νέα εποχή». Αυτό το εφεύρημα εξαπάτησης του λαού, ότι όλα αλλάζουν, ότι η κοινωνία απαιτεί αλλαγές, ότι εισήλθε σε «νέα εποχή» (αλήθεια, από πότε αλλάζουν οι ιστορικές εποχές λόγω αλλαγής προσώπων στην ηγεσία των αστικών πολιτικών κομμάτων;), ήταν το προκάλυμμα συγκάλυψης της νέας, ακόμη πιο βάρβαρης επέλασης στα εργασιακά και στα λαϊκά δικαιώματα που έχει ετοιμάσει και εξήγγειλε με το πρόγραμμά του το ΠΑΣΟΚ αλλά και τις προεκλογικές ομιλίες του Γ. Παπανδρέου. Τι να πρωτοθυμηθούμε, την ανασφάλιστη εργασία ή τις εξαγγελίες διάλυσης της ενιαίας εκπαίδευσης και την πιστοποίηση σπουδών από τους επιχειρηματίες;

Βεβαίως, δεν έλειψε από την προεκλογική πορεία και η ανέξοδη παροχολογία, τα ψέματα παρηγοριάς, όπως τα χαρακτήρισε ο Αλέκος Παπαδόπουλος, επικεφαλής της ομάδας σύνταξης του προγράμματος του κυβερνώντος κόμματος.

Οι μάσκες έπεσαν πολλές φορές, εξίσου πολλές φορές ξαναχρησιμοποιήθηκαν για να εξαπατήσουν τον κόσμο και να καλύψουν τις ανάγκες λειτουργίας του δικομματικού πολιτικού συστήματος.

Ο Γ. Παπανδρέου ξεκίνησε την προεκλογική του καμπάνια βάζοντας πρόσκαιρα στο ράφι ακόμα και το όνομα «ΠΑΣΟΚ», που το αντικατέστησε με τον όρο «Δημοκρατική παράταξη», αλλά και τον όρο «Δεξιά». Στην πορεία όμως τα πράγματα άλλαξαν, ο νέος «πολιτικός πολιτισμός» που ευαγγελιζόταν ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έδωσε τη θέση του σε παλιές δοκιμασμένες τακτικές, του μπαμπούλα της Δεξιάς, μέχρι τη δικομματική μπόχα από το στήσιμο διαφόρων μορφών προβοκάτσιας μεταξύ τους τις τελευταίες μέρες.

Σταθμό στην προεκλογική καμπάνια του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε το έκτακτο συνέδριο και οι διαδικασίες της προαποφασισμένης «εκλογής» του Γ. Παπανδρέου στη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αποτέλεσε μια πρώτη αφορμή για να ξεδιπλωθεί η όλη διαδικασία μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ σε «Δημοκρατική παράταξη» και επιβεβαίωσης της ταυτότητάς του ως κόμματος της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας. Πρόκειται για μια διαδικασία που θα περάσει στην επόμενη φάση της μετά τις εκλογές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, καθώς η μετεξέλιξη αυτή του ΠΑΣΟΚ αξιοποιήθηκε μεν για λόγους προεκλογικούς αλλά στόχο έχει κυρίως τη διαμόρφωση του μετεκλογικού αστικού πολιτικού σκηνικού.

Σε πρώτη φάση, στα πλαίσια της προεκλογικής τακτικής, επιδιώχτηκε η αποστασιοποίηση από τα πράγματα, δίνοντας την εντύπωση ότι το «νέο ΠΑΣΟΚ» αποτελεί έναν πολιτικό σχηματισμό που τώρα πρωτοεμφανίζεται στην ελληνική κοινωνία και τοποθετείται απέναντι στα προβλήματα σαν παρατηρητής. Εγινε φανερό από τη δήθεν πορεία προς το λαό του νέου αρχηγού, για να μάθει δήθεν από κοντά τα προβλήματα, λες και δεν ήταν υπουργός της κυβέρνησης αλλά προήλθε από παρθενογένεση.

Το δήθεν νέο ιδεολογικό πλαίσιο καταγράφεται στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ που μοιράστηκε στο συνέδριο, το οποίο σηματοδοτεί την ίδια αλλά σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση πορεία του. Το διαπερνά η «άλλη» αντίληψη για το κράτος, που δεν είναι, βέβαια, άλλη παρά η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για δήθεν λιγότερο κράτος (λιγότερο ή και καθόλου στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και πολύ, ολόκληρο, στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου), με πρόσχημα και άλλοθι τη δήθεν λαϊκή «συμμετοχή», με περισσότερες δήθεν «ανεξάρτητες αρχές» και περισσότερη «αποκέντρωση» και, πάνω απ' όλα, περισσότερη «ελεύθερη» αγορά και εμπορευματοποίηση των πάντων. Ολα αυτά είναι η «συμμετοχική διακυβέρνηση» και η «συμμετοχική δημοκρατία». Το αντιδραστικό όραμα που θέλει το λαό συμμέτοχο και συνένοχο στην εφαρμογή πολιτικής σε βάρος του, που θέλει το τσάκισμα και την απεμπόληση των αγωνιστικών αντιιμπεριαλιστικών παραδόσεων του λαού για να γονατίσει το διεκδικητικό κίνημα, την κοινωνικοπολιτική πάλη για φιλολαϊκή διέξοδο. Επιστέγασμα της πορείας αυτής είναι η συστράτευση με το ΠΑΣΟΚ των Α. Ανδριανόπουλου και Στ. Μάνου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η διαδικασία νέου «εκσυγχρονισμού», που κίνησε για το ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου, εντάσσεται, χωρίς καμία αμφιβολία, στις γενικότερες αλλαγές που έχουν δρομολογηθεί στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, στην κατεύθυνση που υπαγορεύει ο νέος ρόλος τους ως κομμάτων της «νέας τάξης», δηλαδή κομμάτων που υπηρετούν την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της διαδικασίας είναι η απαγκίστρωση ακόμα και από τις πλέον αθώες «σοσιαλιστικές» αναφορές του παρελθόντος και η προσαρμογή στις σημερινές απαιτήσεις του καπιταλισμού. Στα πλαίσια αυτά η έννοια και το περιεχόμενο της λέξης «δικαιώματα» αντικαθίστανται από τις «ευκαιρίες».

Ο Γ. Παπανδρέου έδειξε συνεπής στην εφαρμογή αυτής της νέας γραμμής. Με κάθε ευκαιρία μιλούσε για «ευκαιρίες» στην εργασία, στην Παιδεία, στην Υγεία κλπ. Δηλαδή, τα δικαιώματα των εργαζομένων «ελαστικοποιούνται» και γίνονται «δυνατότητες». Είναι οι ίδιες «δυνατότητες» ή οι «ίσες ευκαιρίες» που έχουν στον καπιταλισμό όλοι οι άνθρωποι να ...γίνουν πλούσιοι, με τη γνωστή κατάληξη να μεγαλώνει ο πλούτος των λίγων και η φτώχεια των πολλών.

Ενα άλλο στοιχείο της προεκλογικής τακτικής του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό της κάλπικης αυτοκριτικής, ένα παραπλανητικό τέχνασμα, που εντάχθηκε στη μεγάλη επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού, με στόχο την υφαρπαγή της ψήφου. Παραδέχτηκε ότι μπορεί να «πικράναμε το λαό» ή να «φερθήκαμε αλαζονικά», αλλά αυτό έγινε λόγω της ενασχόλησής μας με τα ...προβλήματά του. Ωστόσο, πουθενά δεν υπήρξε ούτε ίχνος διαφοροποίησης στην ουσία της πολιτικής, που ασκήθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Προφανής στόχος ο εξαγνισμός της πολιτικής αυτής.

Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε λάθη, αλλά με συνέπεια εφάρμοσε μια συγκεκριμένη πολιτική, μια ταξική πολιτική υπέρ της οικονομικής ολιγαρχίας, την πολιτική που υπαγορεύει το μεγάλο, ντόπιο και πολυεθνικό, κεφάλαιο. Την ίδια πολιτική πρεσβεύει και η ΝΔ. Η μόνη διαφορά τους είναι για το ποιος θα την εφαρμόσει. Αυτό δεν αφορά το λαό, ο οποίος πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του και να δώσει απάντηση. Η ψήφος στο ΚΚΕ σήμερα είναι πλέον επιτακτική ανάγκη.