• ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

20.45 Ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

21.30 Αφιέρωμα - «Στρατηγέ ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα... ξέρει να σκέφτεται!». Μουσική επιμέλεια: Θύμιος Παπαδόπουλος. Συμμετέχουν: Κώστας Θωμαΐδης, «Κοινοί Θνητοί», Δημήτρης Μπάκουλης, Μίλτος Πασχαλίδης, Ηρώ Σαΐα, Αγγελική Τουμπανάκη, Διονύσης Τσακνής, Μαρία Φαραντούρη.

23.00 Μίλτος Πασχαλίδης

• ΣΚΗΝΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

21.30 Αλέξανδρος Κτιστάκης

22.30 Αλέξανδρος Τσουβέλας

23.30 Ματούλα Ζαμάνη

• ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

18.15 Συζήτηση με μαθητές για το Γυμνάσιο

19.00 Μαθητικά συγκροτήματα

21.30 «Υπεραστικοί»

22.30 «Αγία Φανφάρα»

23.30 «Κοινοί Θνητοί»

• ΛΑΪΚΗ ΣΚΗΝΗ

21.30 Πολυφωνικό σύνολο «Χαονία»

22.30 «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», με τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου. Επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου. Συμμετέχουν: Εβελίνα Αγγέλου, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Ασπασία Στρατηγού

23.30 Κρητικό γλέντι. Συμμετέχουν: Βασίλης Σταυρακάκης, Γιώργης Μανωλάκης. Μαζί τους στη λύρα ο Γιώργος Σκορδαλός.

00.30 Γλέντι με τον Νίκο Φάκαρο

• ΣΤΕΚΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

19.00 Επίδειξη σιμουλτανέ και τουρνουά blitz στο σκάκι

• ΣΤΕΚΙ «ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΑΕΡΟΣΤΑΤΟΥ»

18.30 Απονομή των βραβείων του μαραθωνίου ανάγνωσης που έχει προκηρύξει το περιοδικό και παρουσίαση των τραγουδιών της παιδικής κατασκήνωσης από τις ομάδες της Αττικής.

21.30 Στιγμές γέλιου με τον Γρηγόρη Ελευθερίου, μουσικό και δημιουργό του «babaka.gr».

• ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

18.00 Χειροτεχνίες

19.00 Μουσικοκινητικό Παιχνίδι και Face Painting

21.30«Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο», του Αντώνη Παπαθεοδούλου, με μουσικές και τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά από την ομάδα θεάτρου κούκλας της Παραμυθοχώρας, με τις Μαρία και Σπυριδούλα Παπαγεωργίου (για παιδιά από 3 ετών).

Η πρόσβαση στο Πάρκο Τρίτση μπορεί να γίνει με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ως εξής:

Με λεωφορείο από Αθήνα

- Για στάση «1η Πολυκατοικιών» (λεωφόρος Δημοκρατίας): Α10 Στ. Λαρίσης - Αχαρναί, Β10 Στ. Λαρίσης - Αχαρναί, 735 Σταθμός «Κάτω Πατήσια» - Ζεφύρι - Αχαρναί.

- Για στάση «6η Χασιάς» (λεωφόρος Φυλής): Β12 Μάρνη - Ανω Λιόσια, 711 Ζωφριά - Αττική.

- Για στάση «Τέρμα» (Εργατικές Πολυκατοικίες): 420 Πειραιάς - Αγιοι Ανάργυροι, 892 Αγία Βαρβάρα - Χαϊδάρι - Αγιοι Ανάργυροι.

Οδικώς

Από Αττική Οδό, μέσω του κόμβου 7 που οδηγεί στη λεωφόρο Δημοκρατίας και του κόμβου 6 που οδηγεί στη λεωφόρο Χασιάς.

Από την Εθνική Οδό, στον κόμβο για Αγίους Αναργύρους - Ιλιον («Τρεις Γέφυρες»).

Με τον Προαστιακό

Στη στάση Αγ. Αναργύρων και από εκεί με τα λεωφορεία Α10, Β10, 735, Β12, 711.

Στη στάση Πύργος Βασιλίσσης (η πρόσβαση από τον σταθμό στο Πάρκο γίνεται με τα πόδια).

Λεωφορεία δρομολογούν το Σάββατο οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για το Πάρκο Τρίτση και τις εκδηλώσεις του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή». Συγκεκριμένα:

Αγ. Δημήτριος: 5.30 μ.μ. από πλ. Αρη Βελουχιώτη

Αγ. Παρασκευή: 6 μ.μ. από κεντρική πλατεία

Αργυρούπολη: 5.45 μ.μ. από λεωφ. Κύπρου έναντι δημαρχείου

Βριλήσσια: 5.40 μ.μ. από «Κωτσόβολο» (Λ. Πεντέλης)

Βύρωνας: 5.30 μ.μ. από πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Ταπητουργείου).

Γλυφάδα: 5.30 μ.μ. από πλατεία Αγ. Τρύφωνα

Ελληνικό: 5.30 μ.μ. από πλατεία Σουρμένων

Ελευσίνα: 6 μ.μ. από «Ελαιουργική»

Ζωγράφου: 5.30 μ.μ. από Ούλωφ Πάλμε και Παπάγου

Ηλιούπολη: 6 μ.μ. από Μουσείο Εθνικής Αντίστασης

Καισαριανή: 5.30 μ.μ. από πλατεία Παναγίτσας

Καλλιθέα: 5 μ.μ. από πλατεία Δαβάκη

Κερατσίνι: 6 μ.μ. από Φύσσα και Λ. Σαλαμίνος, πλατεία Λαού (Ταμπούρια), Ψαρρών (LIDL -Δραπετσώνας)

Κορυδαλλός: 6 μ.μ., Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού (Πλειάδες), Λ. Λαμπράκη

Μαρούσι: 5.30 μ.μ. από Σπύρου Λούη

Μελίσσια: 5.30 μ.μ. από Εκκλησία Ζωοδ. Πηγής (Λ. Δημοκρατίας)

Νίκαια: 6 μ.μ. από πλατεία Κουμπάκη (Σπάθα), πλατεία Χαλκηδόνας, Περιβολάκι, Κρατικό Νοσοκομείο

Πειραιάς: 6 μ.μ. από Αγιά Σοφιά (Βλαχάκου & Σαλαμίνος), Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Πειραιώς (ΧΡΩΠΕΙ)

Πέραμα: 6 μ.μ. από Λ. Ειρήνης 73 και στάση στο τέρμα (καραβάκια)

Χαλάνδρι: 5.30 μ.μ. από «Cocomat»

Χολαργός: 6 μ.μ. από δημαρχείο Χολαργού

Λίγες ώρες πριν τη μεγάλη κορύφωση, τη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση το βράδυ του Σαββάτου 27 Σεπτέμβρη, στις 20.30, όπου θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, και θα χαιρετίσει ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρής Κωτσαντής, η κοσμοπλημμύρα των τριών πρώτων ημερών μιλάει από μόνη της, επιβεβαιώνει και πάλι πως το Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» αποτελεί τη μεγαλύτερη, τη σπουδαιότερη πολιτική συγκέντρωση που φωτίζει τον δρόμο για την πραγματική ανατροπή και διέξοδο, ενώ συνάμα και το μεγαλύτερο πολιτισμικό και καλλιτεχνικό γεγονός στη χώρα.

Παντού χαμόγελα, ζωντάνια, συζητήσεις, μουσικές...

Η είσοδος της Λαϊκής Σκηνής, πριν καλά καλά να πέσει ο ήλιος, ήδη ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο και μουσικές. Κι η Κόκκινη Πολιτεία να απλώνεται μπροστά σου... με τη μορφή του Μπελογιάννη ζωγραφισμένη απ' το χέρι του Πικάσο και με το σύνθημα να ξεκαθαρίζει: «Το ΚΚΕ δήλωση μετανοίας στον ιμπεριαλισμό δεν υπογράφει!».

Πιο πάνω το Στέκι Αθλητισμού, ενώ από απέναντι ακούγονται ζωηρά χαρούμενες παιδικές φωνές, η γωνιά του «κόκκινου Αερόστατου». Μια οικογένεια κατευθύνεται προς τον παιδότοπο. «Μέσα από τα δρώμενα του Φεστιβάλ τα παιδιά μας έρχονται σε επαφή με ευγενή νοήματα, με υψηλές αξίες», μας λένε οι γονείς.

Λίγο παραπάνω ο Σύλλογος Πολιτισμού «Παύλος Φύσσας», με την Μάγδα Φύσσα να βρίσκεται εκεί. Γιατί κανείς δεν ξεχνά, πόσο μάλλον φέτος που η αστική δικαιοσύνη ξαμολά τους ναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Στις συζητήσεις και στα πηγαδάκια, ακούς την υπόσχεση: Ο λαός θα μιλήσει και πάλι, θα στείλει τα μαντρόσκυλα του συστήματος ξανά στις τρύπες τους.

Ανηφορίζοντας πέφτουμε πάνω σε μια ξενάγηση που πραγματοποιείται στην έκθεση στο Στέκι για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των γυναικών: Οι μύθοι των «ελεύθερων επιλογών» που λανσάρει το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, καταρρίπτονται ένας ένας, οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή, το γκρουπ παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον. Το ραντεβού ανανεώνεται στο τέλος για την πανελλαδική πανεργατική απεργία της 1ης Οκτώβρη.

Εκεί δίπλα στα περίπτερα της ΚΟ Αττικής, μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ με θέρμη ενημερώνουν τους χιλιάδες επισκέπτες για το θέμα του Συνεδρίου και τη δημοσίευση των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής με τον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» 4 - 5 Οκτώβρη. Πολλοί και όσοι σπεύδουν να προμηθευτούν το μοναδικό αναμνηστικό προς τιμήν του 22ου Συνεδρίου, με πρωτοσέλιδα του «Ριζοσπάστη» κι άλλα υλικά. Ολα τα «σημάδια» το δείχνουν: Μια μεγάλη πανεξόρμηση με την εφημερίδα και τις Θέσεις βρίσκεται μπροστά, με στόχο να φτάσουν παντού, εκεί που χτυπάει η καρδιά της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας.

Κι η σκυτάλη «περνάει από χέρι σε χέρι», διασχίζει την ξύλινη γέφυρα, περνάει στο αλσάκι στα στέκια των Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων, στη Μαθητική Σκηνή, όπου οι παρέες νεολαίων συζητούν, τραγουδούν, διασκεδάζουν, επισκέπτονται τις αντίστοιχες εκθέσεις.

Στο Εργατικό Στέκι τρεις γυναίκες συζητούν για την επερχόμενη πανεργατική πανελλαδική απεργία της 1ης Οκτώβρη και τις ρωτάμε αν θα λάβουν μέρος σε αυτήν. «Εννοείται. Πώς αλλιώς; Να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς, να μην πάει κανείς για το μεροκάματο. Να το πάρουν το μήνυμα πως τις ζωές μας δεν τις χαλαλίζουμε για τα κέρδη τους. Δεν πρόκειται να δεχτούμε να δουλεύουμε 13 ώρες τη μέρα»! Το μήνυμα αυτό - που ακούγεται στις ντουντούκες και «από σκηνής», από συνδικαλιστές και καλλιτέχνες που καλούν σε συμμετοχή στην απεργία - θα το πάρουν «συστημένο» την ερχόμενη Τετάρτη κυβέρνηση και αφεντικά. Κι όσο γι' αυτό, η πρωτόγνωρη συμμετοχή στη σχετική συζήτηση μιλάει από μόνη της...

Από την άλλη πλευρά, το ανανεωμένο Στέκι Μεταναστών και Προσφύγων στέλνει το μήνυμα: «Με την κοινή μας, ταξική φωνή τσακίζουμε τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον φασισμό».

Φτάνοντας στην Κεντρική Σκηνή, η στάση στο βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής», με τους αμέτρητους τίτλους των βιβλίων, κι απέναντι η απαραίτητη στάση για τις συνδρομές σε «Ριζοσπάστη», «Οδηγητή» και ΚΟΜΕΠ, γιατί η γνώση είναι δύναμη στον αγώνα για την αλλαγή του κόσμου.

Σχεδόν αδύνατον να γυρίσει κανείς μέσα σε μόνο μια μέρα την τεράστια Κόκκινη Πολιτεία που χρόνο με τον χρόνο αυξάνει και πληθύνεται. Με... «χαρτί και μολύβι», με τον χάρτη στο χέρι, το πρόγραμμα βγαίνει από νωρίς, ανάλογα και με τα ενδιαφέροντα.

Η ζωντάνια στις ερωταπαντήσεις, ανάμεσα στον Κύριλλο Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και στον Βαγγέλη Μαγνήσαλη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, το οπτικό υλικό που προβαλλόταν στην γιγαντοοθόνη και ακολουθούσε τη ροή της συζήτησης, πλαισιώνοντας με στοιχεία τις απαντήσεις, αλλά και το γεγονός ότι η συζήτηση προετοιμάστηκε με τη συμβολή όσων ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΚΝΕ να στείλουν τις ερωτήσεις τους, κράτησαν μέχρι το τέλος αμείωτη την προσοχή.

Υπήρχε μάλιστα η δυνατότητα να παρεμβαίνει το κοινό και κατά τη διάρκειά της συζήτησης, θέτοντας ερωτήσεις μέσω ειδικής εφαρμογής, όπως και να απαντάει σε ερωτήσεις που έθεταν από το βήμα η ομιλητές για να κεντρίσουν ακόμα περισσότερο τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον.

Ανοίγοντας τη συζήτηση και παρουσιάζοντας τις τρεις ενότητες του θέματος («Η κοινωνία της εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός», «Υπάρχει ελευθερία σήμερα;», «Ποιος συγκρούεται πραγματικά με το σύστημα;»), ο Β. Μαγνήσαλης σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Ο τίτλος της εκδήλωσής μας πιθανόν σε πολλούς να δημιουργεί μια αίσθηση ανασκόπησης των χρόνων που πέρασαν. Η αλήθεια είναι ότι εμείς θέλουμε περισσότερο να συζητήσουμε για τα χρόνια που έρχονται, για τις προκλήσεις της εποχής μας και για την διέξοδο από το σύστημα της εκμετάλλευσης... Αυτή τη συζήτηση επιδιώκουμε να κάνουμε σήμερα».

- Το σύνθημα του Φεστιβάλ λέει, ανατρέπουμε το παλιό. Ποιο είναι όμως το παλιό που πρέπει να γκρεμίσουμε; Το σύστημα, θα πει κάποιος... Ομως δεν είναι σίγουρο ότι όλοι εννοούμε το ίδιο όταν μιλάμε για σύστημα.

- Οι κομμουνιστές είναι αντισυστημικοί από τη γέννηση και διαμόρφωσή τους ως κίνημα, ως επαναστατικό κίνημα. Γιατί στο στόχαστρο βάζουν το σημερινό οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, δηλαδή τον καπιταλισμό. Βάζουν στο στόχαστρο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, πάνω στον οποίο στηρίζονται όλες οι άλλες κοινωνικές σχέσεις. Αυτό είναι το παλιό σήμερα. Είναι παλιό εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Ενα σύστημα που σαπίζει και πεθαίνει.

Και αν στις αρχές της δεκαετίας του '90 έμοιαζε ο σάπιος κόσμος να ξανατονώνεται, όπως λέει και το τραγούδι, δεν άργησε πολύ να μας δείξει με διάφορους τρόπους τη σαπίλα του. Οσο και να σαπίζει, όμως, δεν πέφτει μόνο του. Και σήμερα υπάρχει μόνο εξαιτίας της αδυναμίας των εργαζομένων και του κινήματός τους.

Δεν υπάρχει επειδή - όπως λένε διάφοροι αναλυτές και θεωρίες - είναι ανθεκτικός, έχει μάθει να ξεπερνά τις αντιφάσεις του, να λύνει τις αδυναμίες του. Κάθε άλλο. Υπάρχει γιατί αποδείχθηκε ιστορικά ότι απαιτείται μια πιο υψηλή ταξική συνειδητότητα, μια μεγαλύτερη επαναστατική επιμονή και αποφασιστικότητα, θεμελιωμένη στην επιστημονική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, τόσο για να μην ξεστρατίζεις από το γκρέμισμα της παλιάς εξουσίας, όσο και για το χτίσιμο της νέας κοινωνίας.

Οσοι ψάχνουν να βρουν το «σύστημα» αλλού, σε ορισμένες γωνιές, σε ορισμένα ακραία φαινόμενα της σαπίλας του πραγματικού συστήματος, δεν το κάνουν πάντα από άγνοια, όπως μπορεί αυθόρμητα να το αντιλαμβάνονται τμήματα του λαού. Το κάνουν και από σκοπιμότητα, για να κρύψουν την πραγματική ουσία του συστήματος.

Η πάλη απλώς για κάποια ανατροπή κυβέρνησης, προσώπων, εκλογικών συσχετισμών, δεν σημαίνει ότι τα βάζεις με το σύστημα. Εμείς παλεύουμε για την ανατροπή, που είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ. Δηλαδή για την επαναστατική ανατροπή. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι προχωρά μπροστά με επαναστάσεις. Αυτό δεν το λέμε από ρομαντισμό, αλλά από πραγματισμό, από συνειδητοποίηση της σύγχρονης αναγκαιότητας.

Δεν θέλουμε να αλλάξουν όλα και να μην αλλάξει τίποτα. Θέλουμε να ανατρέψουμε τη ρίζα των προβλημάτων. Για να γεννηθεί το νέο πρέπει να γκρεμιστεί το παλιό. Το παλιό δεν πέφτει μόνο του. Η αντίσταση του παλιού είναι δεδομένη και επιβεβαιωμένη. Ιστορικά υπάρχει πλούτος παραδειγμάτων. Και φάνηκε μάλιστα ότι αυτή η αντίσταση είναι ισχυρότερη στον χρόνο, περισσότερο κι απ' ό,τι φαντάζονταν οι κομμουνιστές.

Φωτίζουν τη δυνατότητα απελευθέρωσης της εργασίας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, φωτίζουν τη δυνατότητα απελευθέρωσης του χρόνου, τη δυνατότητα ικανοποίησης των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Οσο αυτό όμως δεν λύνεται, ο καπιταλισμός θα ζει και θα βασιλεύει μέσα στις αντιφάσεις του, θα σαπίζει και θα γεννά τέρατα.

Επανάσταση είναι η ριζική αλλαγή των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων από καπιταλιστικές σε κομμουνιστικές - σοσιαλιστικές. Αυτό μπορεί μόνο να είναι αποτέλεσμα της συνειδητής μαζικής εργατικής - λαϊκής δράσης. Πρώτη πράξη σε αυτήν την κατεύθυνση είναι να γκρεμιστεί όλο το κρατικό και θεσμικό πλαίσιο που περιφρουρεί, προστατεύει και διαχειρίζεται το παλιό, τις παλιές σχέσεις. Δηλαδή να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού.

35 χρόνια μετά από την ανατροπή του σοσιαλισμού και την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες του σοσιαλισμού, ο νικητής του Ψυχρού Πολέμου έχει χάσει τη μάσκα της «ευημερίας», της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης», που έκρυβε ένα σύστημα που στην πραγματικότητα σαπίζει και πεθαίνει. Και όσο πεθαίνει και σαπίζει χωρίς να ανατρέπεται, τόσο πιο αποκρουστικό και επικίνδυνο γίνεται.

Ο σοσιαλισμός δεν είναι μια πιο δίκαιη κοινωνία, δεν είναι απλώς μια καλύτερη κατάσταση από σήμερα, δεν δίνει ορισμένες καλύτερες λύσεις στα λαϊκά προβλήματα. Είναι μια κοσμοϊστορική αλλαγή, αλλάζει σελίδα η ανθρώπινη Ιστορία, ανοίγει μια νέα ολόκληρη ιστορική περίοδος, όπου πια οι κοινωνίες δεν λειτουργούν στηριγμένες στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι ολόκληρη επαναστατική περίοδος.

Η επανάσταση λοιπόν δεν είναι απλώς ένα ξέσπασμα. Είναι η συνειδητή δράση του οργανωμένου και αποφασισμένου λαού να απαντήσει ριζικά στα αδιέξοδα που γεννά το σύστημα. Και εδώ νομίζω ότι μπορούν να αξιοποιηθούν σημαντικές εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», όπως τα Ντοκουμέντα του 18ου Συνεδρίου, η παλιότερη σειρά του ΚΣ, «Αλήθειες και Ψέματα για τον Σοσιαλισμό», η επιστολή Μολότοφ κ.ά.

- Το πού θες να πας καθορίζει και το πώς θα πας, ποιον δρόμο θα ακολουθήσεις. Αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα. Αν θες έναν «δημοκρατικό καπιταλισμό», όπως ο Τσίπρας, ένα αστικό «κράτος δικαίου», όπως διάφορες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και όχι μόνο, αν θες «ευρωπαϊκή κανονικότητα», αν θες δηλαδή να «μπαλώσεις» το σημερινό σύστημα, να κρύψεις τη σαπίλα του, να του φορέσεις καινούργια ρούχα, να του βάλεις καινούρια μάσκα, δεν χρειάζεται να κάνεις και πολλά. Θα τα κάνει το ίδιο το σύστημα αντί για σένα.

Ηδη επιχειρηματικοί όμιλοι, αστικά επιτελεία, ΜΜΕ και άλλοι δουλεύουν τα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, νέα κόμματα, νέοι επίδοξοι ηγέτες, αναπαλαίωση παλιών κ.λπ. Εσύ απλώς θα πας να ψηφίσεις αυτούς που έχουν ήδη επιλέξει για σένα. Θα βρεθούν άλλωστε και οι πρόθυμοι που θα εξωραΐσουν αυτήν την κατάσταση, θα της δώσουν και «αριστερό», «ριζοσπαστικό» μακιγιάζ, στο όνομα αγωνιστικών μετώπων, συσπείρωσης δυνάμεων κ.λπ., όπως έκαναν και παλιότερα, εγκλωβίζοντας ουσιαστικά στα αδιέξοδα του συστήματος δυνάμεις που αρχίζουν να ριζοσπαστικοποιούνται, να βλέπουν έξω από το «κουτί».

Εχει αποδειχθεί - ας πούμε - ιστορικά ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν ανοίγει και δεν άνοιξε ποτέ τον δρόμο για επαναστατικές αλλαγές, όπως λένε κάποιες δυνάμεις του οπορτουνισμού. Ανεξάρτητα από προθέσεις, η αναζήτηση κυβερνητικής λύσης με βάση το αστικό κοινοβούλιο αυτό που κάνει είναι να συντηρεί αυταπάτες και ψευδαισθήσεις ότι ένας θεσμός του αστικού κράτους, όπως είναι η κοινοβουλευτική διαδικασία, μπορεί - κάτω από τη πίεση του κινήματος - να φέρει ένα ανατρεπτικό αποτέλεσμα. Ουτοπίες που οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες ήττες.

Σήμερα επίσης ακούμε από κάποιους του οπορτουνιστικού χώρου ότι αν βάλουμε στόχο να πέσει η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, τότε μπορεί να ανοίξουμε τον δρόμο για ριζικές ανατροπές. Σε εμάς που ανήκουμε σε παλιότερη γενιά δεν ξέρετε πόσο «ντεζαβού» ακούγεται αυτό. Στην εποχή που εμείς μπαίναμε στην πολιτική δράση, 18 - 20 χρονών φοιτητές, ακουγόταν ακριβώς το ίδιο σύνθημα για τον πατέρα του, από τις ίδιες περίπου δυνάμεις, που έλεγαν παρόμοια πράγματα, ότι μια εναλλαγή κυβέρνησης θα δώσει ώθηση στις διαθέσεις των μαζών.

Ο Μητσοτάκης έπεσε και μετά ήρθε η 11χρονη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και μετά τον Μητσοτάκη έπεσαν κι άλλοι. Το σύστημα μια χαρά τα κατάφερε. Κανένα ρήγμα, κανένας κλονισμός, όσο μπορεί και αλλάζει τους εκπροσώπους του σαν τα πουκάμισα. Είναι όμως η εργατική - λαϊκή δράση η πραγματικά αντισυστημική, δηλαδή αντικαπιταλιστικά προσανατολισμένη, που μπορεί να «κάψει» όλες τις εφεδρείες του συστήματος, να ακυρώσει και να δυσκολέψει αυτές τις σωτήριες για το σύστημα εναλλαγές, να συμβάλει ώστε να ριζοσπαστικοποιούνται εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.

Ο στόχος λοιπόν καθορίζει και τον δρόμο. Ο δρόμος ο δικός μας δεν είναι λεωφόρος, δεν είναι εύκολος, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και να πω εδώ κάτι: Πίσω από την κατηγορία που γίνεται ότι το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στον σοσιαλισμό - από δυνάμεις μάλιστα που επικαλούνται την αντικαπιταλιστική πάλη - δεν αποκρύπτεται μόνο το γεγονός ότι το ΚΚΕ παλεύει σήμερα για όλα τα λαϊκά προβλήματα, αλλά κρύβονται τελικά ο συμβιβασμός και οι αυταπάτες αυτών των δυνάμεων για τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Ονειρεύονται έναν καπιταλισμό που κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος θα λύνει οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Μπερδεύουν και απολυτοποιούν ιστορικές περιόδους του καπιταλισμού όπου υπήρχαν ορισμένες πιο εκτεταμένες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, κυρίως λόγω του συσχετισμού δυνάμεων, της ύπαρξης της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού συστήματος. Αυτή η περίοδος όμως έχει πάψει να υπάρχει, όχι 25 αλλά 50 χρόνια πριν.

- Συζητώντας για την επανάσταση σε μη επαναστατικές συνθήκες και κάτω από το βάρος της αντεπανάστασης πριν από 35 χρόνια, είναι λογικό να υπάρχουν πολλά ερωτήματα για αυτό το ζήτημα...

- Καταρχήν η επανάσταση δεν ήταν ποτέ και δεν θα είναι αποτέλεσμα απλώς της θέλησης κάποιας κοινωνικής τάξης, κάποιου πολιτικού κόμματος. Πρέπει να στηρίζεται και σε ορισμένες αντικειμενικές εξελίξεις στην ίδια την κοινωνία. Οπως έχει αποδειχτεί και ιστορικά, η επανάσταση εκδηλώνεται σε συνθήκες που για διάφορους λόγους των ίδιων των κοινωνικών οικονομικών εξελίξεων το σύστημα δεν μπορεί να κυβερνιέται όπως πριν.

Με αυτό δεν εννοούμε π.χ. μια απλώς εναλλαγή κυβερνήσεων με έναν πιο συχνό τρόπο. Εννοούμε τα ρήγματα, τον κλονισμό που μπορεί να έχει στο ίδιο το αστικό κράτος, στους θεσμούς του, στις λειτουργίες του, ως αποτέλεσμα διαφόρων αντιθέσεων που οξύνονται. Σε αυτή την εξέλιξη επιδρά προφανώς και η εργατική - λαϊκή δράση, δεν την προκαλεί όμως ούτε την καθορίζει. Μια τέτοια κατάσταση δεν σχεδιάζεται, να το πούμε έτσι.

Σήμερα μπορεί να λέμε ότι ζούμε σε αντεπαναστατική περίοδο, σε περίοδο υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος. Ομως, αν συγκρίνουμε με το 1991 υπάρχει μια ποιοτική διαφορά. Σήμερα έχει συσσωρευτεί και συσσωρεύεται - με γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία χρόνια - πολύ υλικό από τις εξελίξεις, από τις αντιθέσεις, τα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, την οικονομική στασιμότητα, τον κίνδυνο της κρίσης, υλικό που μπορεί να οδηγήσει σε στιγμές μεγάλου κλονισμού, μεγάλων δυσκολιών για το σύστημα.

Το γεγονός αυτό απασχολεί και τα αστικά επιτελεία, γι' αυτό παίρνουν μέτρα με ένταση του αντικομμουνισμού, νέα μέτρα καταστολής, συκοφάντησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Πρόκειται για μια αντικειμενική κατάσταση που βρίσκεται στην ίδια την καπιταλιστική εξέλιξη. Οπως φτάνουμε στον πόλεμο ή την οικονομική κρίση μέσα από τη λειτουργία του καπιταλισμού, έτσι μπορούμε να φτάσουμε και σε τέτοιες καταστάσεις.

Για παράδειγμα, ο Λένιν σημείωνε ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αποδείχτηκε ως ο μεγάλος σκηνοθέτης της επανάστασης. Ο πόλεμος σημαίνει έναν συγκλονισμό και για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και το αστικό κράτος. Οι αντιθέσεις οξύνονται στο εξωτερικό, παλιές συμμαχίες και συμβιβασμοί σπάνε, νέες δημιουργούνται. Η σταθερότητα του συστήματος μπορεί να μοιάζει ακλόνητη, μέσα της όμως περιέχει όλα τα υλικά ενός μεγάλου κλονισμού.

Ο πόλεμος ενώνει προσωρινά, ενώ στην πραγματικότητα βαθαίνει τις διαφορές, δυναμώνει ο εσωτερικός αγώνας στην αστική τάξη για το ποιος θα βγει κερδισμένος ή χαμένος, για την επιλογή συμμαχιών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Πάντα σε συνθήκες κρίσεων και πολέμων η αρχική τάση είναι η συσπείρωση των εργαζομένων και του λαού γύρω από την κυβέρνηση. Η τάση αυτή εκφράζει την ψευδαίσθηση ότι η κυβέρνηση είναι «δική του», εκλέχτηκε για να τον προστατεύσει, να του λύσει τα προβλήματα, να υπερασπιστεί τη ζωή και το συμφέρον του.

Η ιστορική πείρα από «κρίσιμες στιγμές» δείχνει ότι η αστική τάξη σε όλες τις εκδοχές της δεν υπερασπίζεται τον λαό, αλλά τα συμφέροντά της. Δείτε π.χ. τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι' αυτό από τώρα πρέπει να δυναμώσει η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα του κράτους, ότι είναι δηλαδή όχι κράτος όλων, αλλά κράτος του κεφαλαίου. Γι' αυτό όχι μόνο δεν μπορούν και δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να δείξουν εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του, αλλά να το αμφισβητήσουν, να απειθαρχήσουν.

Οι εργαζόμενοι, ο λαός αντίθετα πρέπει να εμπιστευτούν τη δύναμη της δικιάς τους αυτοτελούς οργάνωσης με όλες τις μορφές και όλα τα μέσα, για όλα τα ζητήματα, για τη διεκδίκηση, την αλληλεγγύη, την προστασία και την υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων του λαού. Μια δύναμη που μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη σύγκρουσης και ανατροπής και όχι στήριξης της αστικής εξουσίας.

Οι κομμουνιστές έχουν αποδείξει και το αποδεικνύουν και σήμερα ότι δεν εγκαταλείπουν τον λαό στις κρίσιμες συνθήκες, ούτε βέβαια στις συνθήκες του πολέμου, όποια εξέλιξη και αν έχει αυτός, όπως και αν διεξάγεται. Μάρτυρας η ηρωική του Ιστορία της δεκαετίας του 1940, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ. Αυτό άλλωστε δίνει τη δυνατότητα να απαντηθεί από τους κομμουνιστές το ποια είναι η διέξοδος από τον πόλεμο.

Είναι κρίσιμο οι κομμουνιστές να μη χάνουν τον μπούσουλα, τον προσανατολισμό της δράσης τους, παίρνοντας υπόψη τις κάθε φορά συνθήκες, αλλά δουλεύοντας πάντα και σταθερά το βασικό ζήτημα: Οτι διέξοδος από τον πόλεμο υπέρ των εργαζομένων και του λαού δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, έξω από τον αγώνα για να έρθει στην εξουσία η εργατική τάξη με τη στήριξη των συμμάχων της. Πολύτιμο ιστορικό δίδαγμα που δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε.

Γι' αυτό χρειάζεται σήμερα να ωριμάζει η αντίληψη ότι τελικά η διέξοδος για τον λαό δεν μπορεί να δοθεί μέσα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Οι φαύλοι κύκλοι της οικονομικής κρίσης και της ανάπτυξης με ένταση της εκμετάλλευσης, του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο μπορούν να τελειώσουν μόνο με την ανατροπή αυτού του συστήματος και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής.

Σε τέτοιες συνθήκες το σύστημα, όσα προβλήματα και αν έχει, όσο και να δυναμώνουν οι αντιφάσεις του, όσο και να οξύνει τα προβλήματα των εργαζομένων, όσο και να δυναμώνει η εργατική - λαϊκή κινητικότητα και διαμαρτυρία, δεν πέφτει από μόνο του, χωρίς την αποφασιστικότητα του Κομμουνιστικού Κόμματος και του οργανωμένου εργατικού και λαϊκού κινήματος, που δεν θα μπει μπροστά μόνο για να οργανώσει τη λαϊκή διεκδίκηση και πάλη, αλλά για να την οδηγήσει στο γκρέμισμα της εξουσίας των μονοπωλίων του κεφαλαίου.

Αυτό το γκρέμισμα είναι ουσιαστικά η αρχή μιας μακρόχρονης επαναστατικής διαδικασίας που περιλαμβάνει μια κοινωνική επανάσταση. Δεν μπορεί να μείνει τίποτα όρθιο από το παλιό κράτος, τους θεσμούς του, τον κρατικό μηχανισμό, δεν μπορεί να αξιοποιηθεί τίποτα απ' αυτόν τον σάπιο αντιδραστικό μηχανισμό προς όφελος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.

Δεν είναι απλώς μια αλλαγή κυβέρνησης. Αντίθετα στη θέση αυτού του κράτους οι εργαζόμενοι θα βάλουν το δικό τους κράτος, το εργατικό κράτος που θα επιβάλει τη θέληση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, που θα στηρίζεται στους δικούς του θεσμούς, που θα χουν γεννηθεί μέσα στην επαναστατική πάλη. Θεσμοί που θα εκφράζουν την εργατική - λαϊκή συμμετοχή, τον εργατικό έλεγχο, την αιρετότητα και άμεση ανακλητότητα των εκπροσώπων των εργαζομένων.

Είναι λοιπόν κρίσιμο να διαμορφωθεί αυτή η ισχυρή εργατική - λαϊκή δύναμη που θα συγκρουστεί με αυτή την εξουσία, με το σύστημα. Εμείς δεν περιμένουμε καμιά «δευτέρα παρουσία», όπως μας λένε κάποιοι. Σήμερα κατακτάμε την ικανότητα και την αποφασιστικότητα, τη μαχητικότητα ως Κόμμα και ΚΝΕ. Σήμερα δουλεύουμε για να συγκροτηθεί αυτή η εργατική - λαϊκή δύναμη που και θα συμβάλει στις δυσκολίες του συστήματος, αλλά και που θα μπορέσει στην τελική να του δώσει το αποφασιστικό χτύπημα. Και ξέρουμε ότι βασικό περιεχόμενο αυτής της δουλειάς που κάνουμε σήμερα είναι να γκρεμίζουμε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που υπάρχουν σε τμήματα των εργαζομένων και της νεολαίας για το αστικό κράτος και τον ρόλο του.

- Εχουν αξία οι σημερινοί αγώνες, παρόλο που δεν οδηγούν στην ανατροπή;

- Οι αγώνες του σήμερα είναι πολύτιμοι. Πρώτα απ' όλα γιατί σηματοδοτούν την αντίσταση στη βαρβαρότητα. Σηματοδοτούν τη μη συναίνεση στην ένταση της εκμετάλλευσης, στη διαρκή επιδείνωση στη ζωή των εργαζομένων που φέρνει σταθερά ο καπιταλισμός. Σηματοδοτούν τον μη συμβιβασμό με τη ζωή έτσι όπως τη θέλει το σύστημα, τον μη συμβιβασμό με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Μπορούν να ασκήσουν πίεση στο κεφάλαιο, στις αστικές κυβερνήσεις. Συμβάλλουν στο να βάζουν εμπόδια, να καθυστερούν την επίθεση, να έχουν και ορισμένες, περιορισμένες έστω νίκες. Είναι ένα κίνημα άμυνας που έχει σημασία να δυναμώσει, να ισχυροποιηθεί. Για αυτόν τον λόγο μέσα στους κόλπους του χρειάζεται να ισχυροποιείται αυτή η μαχητική κατεύθυνση και ο προσανατολισμός που δεν παζαρεύει με βάση τις προτεραιότητες του κεφαλαίου, αλλά με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Σε αντίθεση με τις δυνάμεις που θέλουν οι αγώνες να γίνονται ντεκόρ σε διάφορα αστικά παζάρια.

Ομως το κίνημα αυτό και αυτοί οι αγώνες δεν μπορούν έτσι να ανατρέψουν συνολικά την κατάσταση, όσο μαζικό, δυνατό και ισχυρό και αν γίνει.

Τι χρειάζεται; Σήμερα χρειάζεται να δυναμώσει η πεποίθηση ότι η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να νικήσουν. Χρειάζεται αυτό που ξεκινάει σήμερα ως άμυνα, ως αντίσταση, να πάρει σε μια πορεία χαρακτηριστικά αντεπίθεσης, να πάρει χαρακτηριστικά σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, τις δυνάμεις του και τελικά την εξουσία του. Ο οργανωμένος λαός στις δικές του μαζικές οργανώσεις, που δεν θα παζαρεύει τη ζωή του, που δεν θα διεκδικεί καλύτερη μερίδα, αλλά θα ζητά όλο το καρβέλι.

Μιλάμε για ένα κίνημα που τελικά θα έχει πολιτικό στόχο, θα βάζει δηλαδή το ζήτημα της εξουσίας. Πώς θα φτάσουμε εκεί; Πολλά θα κριθούν και κρίνονται σήμερα από τις μικρές και μεγάλες μάχες. Πόσο το κίνημα δεν χάνεται, στοχεύει σωστά τον κύριο αντίπαλο, που δεν είναι κυρίως οι κυβερνήσεις, αλλά αυτός που ανεβοκατεβάζει τις κυβερνήσεις. Πόσο δεν εγκλωβίζεται στους διάφορους αστικούς σχεδιασμούς.

Πόσο το κίνημα δεν μένει στην άμυνα, δεν παίζει μόνο άμυνα, αλλά διεκδικεί αυτό που έχει ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη και ο λαός με βάση τις δυνατότητες της οικονομίας και της παραγωγής, τις δυνατότητες της εποχής. Οχι μόνο να υπερασπιστούμε το 8ωρο, να αντισταθούμε στο 13ωρο, αλλά να διεκδικήσουμε τη μείωση του εργάσιμου χρόνου. Οχι μόνο να αντισταθούμε στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση της Υγείας, αλλά να διεκδικήσουμε την πλήρη κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης. Οχι να αντισταθούμε στην ιδιωτικοποίηση της Ενέργειας, του νερού, αλλά να διεκδικήσουμε Ενέργεια, νερό καθολικά κοινωνικά αγαθά.

Κίνημα λοιπόν που συγκρούεται παντού, στον χώρο δουλειάς, στον κλάδο, σε κεντρικό επίπεδο. Που θα τα βάζει με το κράτος και τον ταξικό του χαρακτήρα. Οσο το κίνημα σπάει τα στενά όρια της επιχείρησης, του κλάδου, της περιοχής, γίνεται ένα κίνημα όλης της εργατικής τάξης και πολύ περισσότερο ένα παλλαϊκό κίνημα, μια κοινωνική συμμαχία εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών που συγκρούονται με την εξουσία των μονοπωλίων, που συνενώνονται απέναντι στον κοινό τους εχθρό.

Ετσι μπορεί σήμερα να αλλάζει ουσιαστικά ο συσχετισμός δυνάμεων, να γκρεμίζονται οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις πως οι θεσμοί του συστήματος μπορούν να μας σώσουν. Να δυναμώνει η αυτοπεποίθηση, η πίστη στη δύναμη του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος. Δηλαδή να δυναμώνει ένα εργατικό - λαϊκό ρεύμα που θα αμφισβητεί το σημερινό σύστημα, θα εκπαιδεύεται και θα αποκτά πείρα στις μάχες μαζί του, θα συσπειρώνεται γύρω από το ΚΚΕ και το Πρόγραμμά του. Το ΚΚΕ είναι ψυχή, νους, καρδιά, καθοδηγητής αυτής της διαδικασίας.

Τα ζητήματα αυτά μπαίνουν στο επίκεντρο των θεμάτων που ανοίγουν οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 22ο Συνέδριο που θα δημοσιευτούν το επόμενο Σαββατοκύριακο. Το πώς δηλαδή το Κόμμα μας και η ΚΝΕ θα γίνουν ακόμα πιο ικανοί να δουλεύουν στην πράξη με αυτή την επαναστατική γραμμή με βάση τις σημερινές συνθήκες και απαιτήσεις, να δουλεύουν με βάση το Πρόγραμμα και τη στρατηγική του.

Το κάλεσμα λοιπόν απευθύνεται σε κάθε νέο και νέα να πάρει μέρος σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα, σε αυτήν την υπόθεση, να στρατευτεί ενταγμένος στις γραμμές της ΚΝΕ. Είμαστε σίγουροι πως μπορούμε να ανταποκριθούμε, πως μπορούμε να είμαστε Κόμμα δυνατό, έτοιμο για να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Κλείνοντας τη συζήτηση, ο Β. Μαγνήσαλης τη συνόψισε ως εξής: «Νομίζω ότι καταφέραμε να καλύψουμε μια μεγάλη γκάμα ερωτήσεων και θεμάτων, που φυσικά δεν εξαντλούνται σε μια συζήτηση. Ελπίζουμε να ανοίξαμε την όρεξη και τους ορίζοντες για περισσότερο διάβασμα... Αφού η γνώση είναι δύναμη για να αλλάξουμε τον κόσμο, όπως λέει και το σύνθημα του Κόμματος και της "Σύγχρονης Εποχής".

Εχουμε μπροστά μας μεγάλες μάχες και με εφόδιο την επιτυχία του Φεστιβάλ, την επιβεβαίωση ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον και ανάγκη να δυναμώσουμε τις προσπάθειες, αυτά τα μηνύματα να φτάσουν σε περισσότερους... Να ενεργοποιήσουν περισσότερους εργαζόμενους, νέους, να τραβηχτούν και αυτοί στον αγώνα.

Τώρα που η κυβέρνηση και το κεφάλαιο δυναμώνουν την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας, είναι ώρα για δράση. Ολοι μαζί προσπαθούν να υπονομεύσουν τη μεγάλη απεργία την 1η Οκτώβρη, που μπορεί και πρέπει να είναι η ώρα που θα μιλήσουν οι εργαζόμενοι.

Γιατί δεν δεχόμαστε να ζούμε για να δουλεύουμε, γιατί τη ζωή μας δεν την χαρίζουμε, αλλά τη ζούμε. Για να φωνάξουμε ότι δεν ανεχόμαστε να μένουμε σιωπηλοί όταν γράφεται μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του ιμπεριαλισμού στην Παλαιστίνη, δυναμώνοντας τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για να κάνουμε πράξη την υπόσχεση να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη, με το σύνθημα "ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας".

Είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.

Με τις Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο μπορεί να δυναμώσει μέσα στους νέους και τις νέες ο προβληματισμός, η αμφισβήτηση, να ανοίξει η συζήτηση για τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο σήμερα. Να εμπνεύσουμε περισσότερους με την πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Να δυναμώσει ένα νεανικό ρεύμα αντίστασης που να μετατρέψει την αγανάκτηση και την οργή σε οργάνωση, γνώση, αγώνα και τόλμη για την ανατροπή!».

Οι πάγκοι με τα βιβλία είναι συνεχώς περικυκλωμένοι από επισκέπτες όλων των ηλικιών. Από παρέες νέων και εργαζομένων που συζητάνε για τις εκδόσεις, τους πιο «μοναχικούς» που στην αναζήτηση βιβλίου θέλουν να είναι απερίσπαστοι, γονείς με τα παιδιά τους που ξεφυλλίζουν τις εκδόσεις που απευθύνονται στις μικρές ηλικίες, άνθρωποι που ψάχνουν ποιο δώρο θα κάνουν στους φίλους τους θέλοντας μεταξύ άλλων να παρακινήσουν και για διάβασμα, κόσμος που μόλις παρακολούθησε την ξενάγηση στην κεντρική έκθεση και κατευθύνεται καπάκι στο βιβλιοπωλείο.

Σε κάθε περίπτωση, οι μεγάλες προσφορές που ισχύουν όπως και η μεγάλη γκάμα επιλογών οδήγησαν αρκετούς να περάσουν πολλή ώρα στο βιβλιοπωλείο και εντέλει να φύγουν αγκαλιά με διάφορους τίτλους. Πολλοί είναι όμως και όσοι περιμένουν το Σάββατο, τελευταία μέρα των εκδηλώσεων, για να κάνουν τις αγορές τους μετά τη διερευνητική περιήγηση των προηγούμενων ημερών, ενώ ακόμη και όσοι έχουν ήδη προμηθευτεί εκδόσεις θα ψάξουν για κάποια προσθήκη της τελευταίας στιγμής.

Τις προτιμήσεις τις πρώτες μέρες κερδίζουν οι εκδόσεις «Αλήθειες και ψέματα για τον καπιταλισμό - 3. Για την εκμετάλλευση», «Σεξουαλικότητα και επανάσταση», τα υλικά της ημερίδας «Για το σοσιαλιστικό κράτος. Η Ιστορία που διδάσκει, η Ιστορία που μένει να γραφτεί», ο «Οδηγός: Μάθε, πάλεψε για τα δικαιώματά σου», το κείμενο από την επιστολή του Β. Μ. Μολότοφ, ηγετικού στελέχους του Μπολσεβίκικου Κόμματος, «Προς την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ (1965)», «Το Παλαιστινιακό Ζήτημα. Ιστορική αναδρομή στις ρίζες και την εξέλιξή του».

Συνεχώς ουρά υπάρχει επίσης στα περίπτερα του «Ριζοσπάστη» και της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης», όπου γίνονται οι εγγραφές νέων συνδρομητών και οι ανανεώσεις συνδρομών, ενώ πυκνή είναι η κίνηση και στο επετειακό περίπτερο των «Θεμάτων Παιδείας» που φέτος συμπληρώνουν 25 χρόνια κυκλοφορίας. Στον χώρο υπάρχει το 100ό τεύχος όπως και προηγούμενα σε προσφορά, αλλά και άλλες εκδόσεις.

Εδώ και τρεις μέρες ο χώρος γύρω από το θεατράκι του πάρκου, όπου φιλοξενείται το Στέκι Πολιτισμού, «αγκάλιασε» πολλά είδη Τέχνης. Πραγματοποιήθηκε ένα πλούσιο πρόγραμμα, που για να πραγματοποιηθεί έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό εκατοντάδες νέοι και νέες, καλλιτέχνες, φοιτητές και σπουδαστές καλλιτεχνικών σχολών, εργαζόμενοι.

Για άλλη μια φορά, με τη ζωντάνια και την πολυμορφία να κυριαρχούν στον χώρο, αποδείχθηκε ότι για την ΚΝΕ η ουσιαστική επαφή των νέων με την Τέχνη που προβληματίζει, κινητοποιεί, μορφώνει δεν είναι ένα σύνθημα, αλλά ένα συστατικό στοιχείο στη δουλειά της.

Την τελευταία μέρα του Φεστιβάλ αξίζει πραγματικά να επισκεφτεί κανείς τη μεγάλη υπαίθρια εικαστική έκθεση, όπου 123 δημιουργοί μέσα από πολλές μορφές και εφαρμογές των εικαστικών τεχνών (ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, κολάζ, γλυπτική) δίνουν σχήμα και μορφή στην Γκουέρνικα του 21ου αιώνα.

Οι δημιουργοί αφιέρωσαν σκέψεις, συναίσθημα, ταλέντο και χρόνο για να φωτίσουν τη φρίκη και την απόγνωση του πολέμου μέσα από το βλέμμα των παιδιών και των μανάδων τους, αλλά και το ηθικό μεγαλείο της πάλης του παλαιστινιακού λαού.

Εργα καταγγελτικά.

Εργα που αναδεικνύουν τα πανανθρώπινα αιτήματα της ειρήνης, του δίκιου, του δικαιώματος να ζει κανείς ελεύθερος, χωρίς πείνα, πολέμους και προσφυγιά, αιτήματα που χρειάζεται ο καθένας να παλέψει γι' αυτά.

Εργα που αναδεικνύουν ότι ο κόσμος της Τέχνης δεν σιωπά, αλλά στέκεται στο πλευρό του δίκιου και της ανθρωπιάς.

Εκτός από το αναμνηστικό, διακινείται και σημειωματάριο με το λογότυπο του 22ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Δεκάδες είναι τα συνεργεία εξορμήσεων που έχουν διασκορπιστεί σε κάθε σημείο και γωνιά του Πάρκου Τρίτση, υποδέχονται τους επισκέπτες με το χαμόγελο στα χείλη και την προτροπή να προμηθευτούν τον «Ριζοσπάστη» και τον «Οδηγητή».

Αλλωστε, τα φύλλα της εφημερίδας και του «Οδηγητή» τα συναντά κανείς όπου και να γυρίσει στο πάρκο, στα χέρια των επισκεπτών, στα Στέκια και τις συζητήσεις που διεξάγονται, στις περιηγήσεις στις εκθέσεις και στις ξεναγήσεις που γίνονται, στα τραπέζια όπου κάθονται οι παρέες, στις τσάντες των φοιτητών και των μαθητών.

Πρόσθετη ώθηση στην προσπάθεια για την πλατιά διακίνηση του «Οδηγητή» δίνει και η άμιλλα του ΚΣ η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη στο πλαίσιο της καμπάνιας με σύνθημα «"Οδηγητής»: Δύναμη για τα παιδιά που δεν κάθονται καλά, κάθε του σελίδα στο σύστημα γροθιά». Ετσι, τα μέλη της ΚΝΕ διακινούν με ακόμα περισσότερη θέρμη το τεύχος Σεπτέμβρη, στοχεύοντας μεταξύ άλλων να ανέβει η Οργάνωση Περιοχής Αττικής ακόμα πιο ψηλά στην κατάταξη της άμιλλας.

Τα μηνύματα στις κάρτες συγκινούν και μπολιάζουν την ελπίδα δικαίωσης για τον ήρωα λαό της Παλαιστίνης. «Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δούμε τα παιδιά της Γάζας να χαμογελούν και να πάνε σχολείο ξανά», «Γεια, είμαι από την Ελλάδα. Τα πράγματα θα φτιάξουν. Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Σε σκέφτομαι. Αλεξάνδρα Π», με μια καρδιά και έναν ήλιο ζωγραφισμένα από κάποιο παιδικό χέρι...

Πάνω στην ώρα δύο άντρες έρχονται να εναποθέσουν μια πολύ βαριά τσάντα, γεμάτη κάθε λογής είδη σχολείου. Πάνω στο πακέτο αναγράφεται ο αποστολέας: «Σωματείο Συνταξιούχων ΙΚΑ Ηλιούπολης - Δάφνης - Υμηττού».

Μια παρέα γυναίκες σταματούν κι εκείνες. Αφού αφήσουν τα σχολικά είδη, συζητούν με αφορμή το εξώφυλλο της κάρτας που απεικονίζει τα πανό του ΚΚΕ που στέλνουν το μήνυμα της παλλαϊκής απαίτησης να σταματήσει η γενοκτονία στην Παλαιστίνη. «Βγαίνουνε και λένε πως το ΚΚΕ βεβήλωσε την Ακρόπολη. Αυτή είναι η βεβήλωση, να στηρίζουμε τα αδέρφια μας στην Παλαιστίνη; Και δεν είναι βεβήλωση οι διαφημίσεις των εταιρειών στον Ιερό Βράχο;», λέει η μία. «Το θέμα είναι να απλωθεί το μήνυμα της Λευτεριάς, και αυτούς άστους να λένε, έτσι κι αλλιώς συνηθισμένα πια τα βουνά στα χιόνια», συμπληρώνει η φίλη της.

Η συναυλία, υπό την επιμέλεια του Θεολόγου Μιχελλή, μετατράπηκε σε μια μαγευτική περιπλάνηση στις μουσικές παραδόσεις της Σμύρνης, του Αιγαίου και της Θράκης, φέρνοντας στο προσκήνιο ήχους και ρυθμούς που διαπερνούν αιώνες πολιτισμικής κληρονομιάς.

Η εκδήλωση, γεμάτη κέφι αλλά και συναίσθημα, συγκέντρωσε πλήθος κόσμου που παρασύρθηκε από τη δύναμη της παραδοσιακής μας μουσικής.

Ξεχωριστή και συγκινητική στιγμή ήταν όταν στην έναρξη της συναυλίας η Μαρία Αναματερού αφιέρωσε ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ και ένα παραδοσιακό παλαιστινιακό τραγούδι στον πολύπαθο λαό της Παλαιστίνης, με τον χώρο μπροστά από τη σκηνή να σείεται από το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Αμέσως μετά ξεκίνησε το μουσικό ταξίδι, με πρώτη στάση το Αιγαίο, με νησιώτικους σκοπούς από τα Δωδεκάνησα, τις Κυκλάδες και την Κρήτη. Το λαούτο και η κιθάρα του Αλέξανδρου Καψοκαβάδη, με σούστες, συρτούς και καλαματιανούς, παρέσυραν τον κόσμο σε χορό.

Στη συνέχεια, το βιολί του Θ. Μιχελλή και το κανονάκι του Στέφανου Δορμπαράκη ξύπνησαν μνήμες με τις μελωδίες της Σμύρνης, ενώ η φωνή της Μ. Αναματερού, γεμάτη πάθος, έντυσε τους συρτούς, τους καρσιλαμάδες και τα τσιφτετέλια, ξεσηκώνοντας το κοινό.

Αυτή η μουσική συνάντηση του Βορρά με τον Νότο, υπό την καθοδήγηση μιας εξαιρετικής ομάδας μουσικών, δημιούργησε μια γέφυρα πολιτισμών, μεταφέροντας ιστορίες αγάπης, πόνου και ελπίδας. Το κοινό, ενθουσιασμένο, συμμετείχε με χορό και τραγούδι, κάνοντας την εκδήλωση μια αξέχαστη γιορτή της κοινής μας κληρονομιάς.

Τη σκυτάλη στη Λαϊκή Σκηνή την Πέμπτη το βράδυ πήρε ο Γιώργος Μαργαρίτης, με την παρουσία του στη σκηνή για μια ακόμη χρονιά να αποτελεί την ευκαιρία να στηθεί ένα μεγάλο λαϊκό γλέντι. Μαζί με τον τραγουδιστή ανοίγοντας το πρόγραμμα βρέθηκε και η Χριστίνα Γαλιάτσου, μια σημαντική και πολυτάλαντη ερμηνεύτρια της νέας γενιάς που ερμήνευσε γνωστά τραγούδια.

Με τη μοναδική του εμφάνιση ο Γιώργος Μαργαρίτης ερμηνεύοντας γνωστές του επιτυχίες χάρισε απλόχερα το κέφι στην κατάμεστη Λαϊκή Σκηνή. Χρειάστηκαν μόλις οι πρώτες νότες από τα τραγούδια με τα οποία άνοιξε το πρόγραμμα ο Γ. Μαργαρίτης, όπως «το καλύτερο μπεγλέρι», «Δεν πρέπει», «Οι δρόμοι που τραβάνε», προκειμένου να αρχίσουν οι χοροί μπροστά από τη σκηνή. Ενώ όσο πέρναγε η ώρα, το κέφι άναβε περισσότερο, με τον Γιώργο Μαργαρίτη και τα τραγούδια του να το κρατούν αμείωτο μέχρι τέλους.

Ηδη το πρώτο της τραγούδι ο «Λύκος» έβαλε «φωτιά», ενώ με τα «Βαριά Τσιγάρα» απέδειξε την ικανότητα να «μεταμορφώνει» κάθε τραγούδι των Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη.

«Συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα στη ζωή», είπε η ίδια και συνέχισε: «Ερχομαι στο Φεστιβάλ από 3 ετών και έχω δει εδώ όλους τους μύθους του ελληνικού τραγουδιού. Ενας από αυτούς ήταν ο Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος λίγο πριν ανέφερε το όνομά μου... Πώς τα φέρνει η ζωή αλλά και πώς μας ενώνει το Φεστιβάλ της ΚΝΕ», κατέληξε η ίδια.

Η Νατάσσα Μποφίλιου παραχώρησε το μικρόφωνο στον πρόεδρο του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, Βασίλη Παρασκευόπουλο, για να απευθύνει κάλεσμα συμμετοχής στη μεγάλη πανεργατική απεργία, την 1η Οκτώβρη.

Ακολούθησε το «Πάγωσε η τσιμινιέρα», «Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν» και το ντουέτο της Νατάσσας με τον πατέρα της Νίκο Μποφίλιο.

«Θέλω να σηκωθώ στον ουρανό και θα το κάνω... Δικό μου θα κάνω το δίκιο. Ο ουρανός μου αρχίζει από τη Γη που πάνω της πατώ!», έγραψε ο Θύμιος Καλαμούκης σε κείμενό του που διάβασε η Ν. Μποφίλιου και αμέσως μετά υψωμένες γροθιές και σημαίες της Παλαιστίνης να ανεμίζουν, γιατί «Οταν σφίγγουν το χέρι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο!».

«Αγαπημένοι άνθρωποι, χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σήμερα εδώ μαζί σας σήμερα... Να σας συστήσω κι εγώ με τη σειρά μου, είμαι ο μπάσταρδος γιος». Και ακολούθησε το ομώνυμο τραγούδι.

Σειρά πήραν όλα τα αγαπημένα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά, τραγούδια που απηχούν μια πορεία που ξεκινά από τη δεκαετία του '90, δημιουργώντας τραγούδια που ξεχωρίζουν για τους ποιητικούς στίχους και τις μουσικές συνθέσεις: «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα», «Αφού δεν μ' αγαπάς», «Χαλιά» (που το αφιέρωσε στις σερβιτόρες), φυσικά το αγαπημένο μικρών και μεγάλων «Ελεφαντάκι», τον «Φώτη», για τον πατέρα του, και τόσα άλλα...

Μουσικοί και κόσμος έγιναν μια φωνή απαιτώντας «Λευτεριά στη Παλαιστίνη», ενώ ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η ερμηνεία του Φοίβου Δελβοριά στο «Πάρε όταν φτάσεις», το οποίο αφιέρωσε σε όλους τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στο έγκλημα των Τεμπών. «Μάτια του παιδιού μου που δεν θα φιλήσω. Δεν υπάρχει τρόπος πια να σταματήσω...». Δεν παρέλειψε επίσης να μεταφέρει «όλη μας τη δύναμη και το κουράγιο στον Πάνο Ρούτσι και από εδώ, από αυτήν τη Σκηνή...».

Τα «Καλογεράκια», Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης, με την ιδιαίτερη και ξεχωριστή ερμηνεία τους, την τόσο μεγάλη τρυφερότητά τους, ταξίδεψαν τους χιλιάδες θεατές στο «σύμπαν» της μελοποιημένης ποίησης των Μπρεχτ, Πεσόα, Γώγου, Γκάνα κ.ά. Τραγούδια χαμηλόφωνα, εξομολογητικά, τραγούδια που ελπίζουν «σε καλύτερες μέρες»...

Συγκίνησαν ερμηνεύοντας και ένα ποίημα της Μάρθας Φριντζήλα, το οποίο έγραψε μετά από επίσκεψή της στην Παλαιστίνη το 2006.

Ακολούθησε η Νεφέλη Φασούλη, με το κοινό να κρατάει τον ρυθμό από το πρώτο τραγούδι της, σε μια συναυλία γεμάτη συναίσθημα και ενέργεια.

Ενα μουσικό ταξίδι με ανατολίτικους, σύγχρονους, ακόμα και λάτιν ήχους συνεπήρε το κοινό, με την Νεφέλη Φασούλη να αφιερώνει τραγούδια «γι' αυτούς που δούλεψαν σεζόν, για όλους που το καλοκαίρι δεν λέει να έρθει», αλλά και στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης, τραγουδώντας στην αραβική γλώσσα, ενώ το κοινό φώναζε το σύνθημα «Λευτεριά στη Παλαιστίνη».

Το πλήθος που διαρκώς μεγάλωνε στη σκηνή τραγούδησε με μια φωνή όταν η Νεφέλη Φασούλη μαζί με τους αδερφούς Καλογεράκη ερμήνευσαν τα «Κορίτσια του ουρανού». Η συμμετοχή απογειώθηκε με το «Πρόσωπο δικό μου» και, φυσικά, τη διασκευή του «Θα τα κάψω τα λεφτά μου».

Το πρόγραμμα της δεύτερης μέρας στη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων ανέλαβαν να κλείσουν οι Banda Entopica.

«Καλώς ήρθατε και καλώς σας βρήκαμε εδώ, σε αυτό το όμορφο Φεστιβάλ που γίνεται εδώ και 51 χρόνια!», είπε ο Βασίλης Μαλεγκάνος από το μικρόφωνο, δίνοντας το σήμα για να ξεκινήσει το παραδοσιακό γλέντι.

Οι ήχοι της Μακεδονίας και της Θράκης ενώθηκαν σε ένα εκρηκτικό χαρμάνι, που γρήγορα παρέσυρε τους παρευρισκόμενους στα βήματα του χορού.

Για άλλη μια φορά στο Φεστιβάλ η παραδοσιακή μουσική συνάντησε τη νεανική ενέργεια, μετατρέποντας τη βραδιά σε μια μεγάλη γιορτή.

Το βλέμμα έπεφτε πάνω σε παιδικά χαμόγελα γεμάτα ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Ενθουσιασμό για τις χειροτεχνίες που είχαν μόλις δημιουργήσει - από αυτοσχέδιες σημαίες της Παλαιστίνης μέχρι κούκλες. Ανυπομονησία για την παράσταση με την οποία «έκλεισε» το πρόγραμμα του Παιδότοπου: «Ντενεκεδούπολη ξανά! Το μεγάλο ταξίδι του Μελένιου». Και όταν ξεκίνησε, απέσπασε και την προσοχή όλων - μικρών και μεγάλων.

Η ανταπόκριση, το γέλιο, ο ενθουσιασμός των μικρών θεατών όταν ο Μελένιος έβαζε «στη θέση του» όποιον προσπαθούσε να τον φοβερίσει, αλλά και η χαρά τους όταν τελικά βρήκε τους «συντρόφους» του και τον ελεύθερο κόσμο που ονειρευόταν, δείχνουν ότι το έργο της Ευγενίας Φακίνου παραμένει επίκαιρο - κι αυτό γιατί μιλά με τρόπο απλό για τον αγώνα προς μια κοινωνία δίκαιη και ελεύθερη. «Μην ξεχνάτε ότι η Ντενεκεδούπολη είναι εδώ και περιμένει όποιον την ονειρεύεται και ψάχνει να τη βρει», μας θύμισε η ομάδα «Μικρός Νότος», λίγο πριν ρίξει αυλαία η παράσταση και ξεσπάσουν χειροκροτήματα.

«Μου άρεσε πολύ η παράσταση, τα τραγούδια, οι χαρακτήρες, αλλά κυρίως η ιστορία», μας είπε μια μικρή από το κοινό, την ώρα που μικροί και μεγάλοι είτε μοιράζονταν τις εντυπώσεις τους από την παράσταση, είτε σιγοτραγουδούσαν ακόμη το τραγούδι της «Ντενεκεδούπολης».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν όταν σε μεγάλο ξενοδοχείο της Αθήνας οι καμαριέρες σταμάτησαν τη δουλειά, βγήκαν έξω και δεν έμπαιναν ξανά μέσα αν δεν μειωνόταν ο αριθμός δωματίων που είχαν να καθαρίσουν. «Και το κέρδισαν», είπε κλείνοντας.

Απάντηση στη βαρβαρότητα είναι οι δικές μας διεκδικήσεις με άξονα τι έχουμε ανάγκη σήμερα, επεσήμανε η Ντίνα Γκογκάκη. «Την εποχή της Τεχνικής Νοημοσύνης», συνέχισε, «δεν μπορούμε να συζητάμε για 13ωρα». Και έθεσε τα αιτήματα των συνδικάτων για μείωση του εργάσιμου χρόνου, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, Συλλογικές Συμβάσεις με πραγματικές αυξήσεις, απολύτως δωρεάν πρόσβαση σε Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό.

Δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από τη συζήτηση το ποιες δυνάμεις μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση της πάλης και ποιοι είναι αυτοί που γίνονται «ουρές» των κυβερνήσεων και των εργοδοτών.

Ο Μάρκος Μπεκρής υπενθύμισε ότι μέσα στο κατακαλόκαιρο, πριν καν δοθεί σε διαβούλευση το νομοσχέδιο, τα συνδικάτα πραγματοποίησαν πλατιά σύσκεψη στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά ώστε να προετοιμάσουν την οργάνωση αλλά και την απεργιακή απάντηση. Μάλιστα, πρόσθεσε, είναι κομβική και η χρονική στιγμή που περνάει το εν λόγω νομοσχέδιο. «Φέρνουν 13ωρα στον ιδιωτικό τομέα, Πειθαρχικά στους δημόσιους υπαλλήλους, και από την άλλη στάζουν δισ. για την πολεμική οικονομία». Σε αυτό το πλαίσιο, από τη μία υπάρχουν δυνάμεις που στρογγυλοκάθονται σε τραπέζια και παρακαλάνε για διαλόγους, και από την άλλη συνδικάτα που μπαίνουν μπροστά και οργανώνουν αγώνες, στέλνοντας «στον αγύριστο» νόμους και κυβερνήσεις. Εμβληματικά παραδείγματα είναι οι μεταλλωρύχοι της Χαλκιδικής, οι ναυτεργάτες στη Ζώνη, οι οικοδόμοι που πάλεψαν και επέβαλαν τις διεκδικήσεις τους.

Χαρακτηριστικά, στην ΑΔΕΔΥ, ενώ «συμφωνούν» θεωρητικά για την επαναφορά 13ου - 14ου μισθού στο Δημόσιο, όταν συναντιούνται με τα αστικά κόμματα συνηγορούν στα κριτήρια «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και στους «κόφτες», ώστε να υπάρχει «σταθερότητα». «Εμείς, οι δυνάμεις της ΔΗΠΑΚ, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, απαιτούμε εδώ και τώρα αυξήσεις στους μισθούς και όχι να δίνεται πακτωλός χρημάτων στην πολεμική οικονομία, και με θράσος οι δυνάμεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ απαντούν πως είναι προτιμότερο να χάσουμε εμείς από το να χάσει η χώρα, λες και έχει συμφέρον ο εργαζόμενος από την πολεμική εμπλοκή».

Τέλος, επεσήμανε πως όταν η Ομοσπονδία άλλαξε προσανατολισμό, με τους κομμουνιστές στο τιμόνι, στους γιατρούς άρχισε να φουντώνει η αγωνιστική διεκδίκηση. «Γιατί οι κομμουνιστές και οι δεκάδες συνεργαζόμενοι, που συγκροτήσαμε το ψηφοδέλτιο της ΔΗΠΑΚ στην ΟΕΝΓΕ, χαίρουμε της εμπιστοσύνης των εργαζομένων».

Ο Ν. Τσακλίδης κλήθηκε επίσης να απαντήσει στο αν αυτή η βαρβαρότητα μπορεί να ανατραπεί από τους εργαζόμενους, ή αν ο αγώνας τους εξαντλείται στο να παίρνουν «μια ανάσα».

«Οι συνδικαλιστές χαιρόμαστε πάρα πολύ αν με τον αγώνα μας αποσπάμε κατακτήσεις, μια αύξηση, ένα δικαίωμα, είναι πραγματική ανάσα για τον εργαζόμενο και δεν είναι να το υποτιμάει κανένας», είπε αρχικά ο Ν.Τσακλίδης, για να συνεχίσει:

«Ομως βρισκόμαστε σήμερα σε έναν τόπο που έχει μια Ιστορία, αλλά και κάτι το σύγχρονο. Και θέλουμε πραγματικά να προβληματίσει το σύνθημα του Φεστιβάλ μας, γιατί τελικά στην εποχή της τεράστιας επιστημονικής - τεχνολογικής δυνατότητας λένε ότι το "σύγχρονο" στον σιδηρόδρομο π.χ. είναι να ζούμε στην περίοδο της ...ατμοκίνησης, ή στην Υγεία να μη βρίσκουμε γιατρούς και νοσοκόμους στα δημόσια νοσοκομεία.

Σύγχρονο όμως είναι είναι όλος ο πλούτος που παράγεται να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού. Η εργατική τάξη είναι έμπειρη. Αυτή παράγει, αυτή βάζει τα χέρια της και το μυαλό της για να πάει μπροστά ο κόσμος, η Ιστορία.

Αν αυτήν τη δύναμη τη βάλει σε κίνηση, όχι μεροκάματο απλά μπορεί να κερδίσει, όχι μόνο να τσακίσει αντεργατικά νομοσχέδια, αλλά πραγματικά να οργανώσει μια κοινωνία όπου αφέντης στον τόπο του θα είναι ο λαός, η εργατική τάξη. Σε αυτήν την υπόθεση έχει θέση ο καθένας. Σήμερα χτίζονται οι όροι, σήμερα παίρνουμε τις θέσεις μας γι' αυτήν την υπόθεση, και η συμβολή και προσφορά όλων θα είναι πολύτιμη».

Το ποια πρέπει να είναι η απάντηση των νέων εργατών στα σχέδια της κυβέρνησης και των εργοδοτών δόθηκε στο τέλος, όταν ανοίχτηκε το πανό με σύνθημα «Να αποσυρθεί το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο - έκτρωμα. Οχι στη 13ωρη δουλειά - σκλαβιά. ΠΑΜΕ».

Ο λόγος για τη συζήτηση της Πέμπτης στη Σκηνή Νέων Εργαζομένων και Φοιτητών για τον εργάσιμο χρόνο, όπου εκατοντάδες νέοι εργαζόμενοι έστειλαν το μήνυμα:

«Είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές - Δυναμώνουμε τον αγώνα μας για ζωή και δουλειά με δικαιώματα».

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ κάθε χρόνο άλλωστε δίνει το στίγμα των εργατικών αγώνων, αναδεικνύοντας την πρωτοπόρα δράση και παρέμβαση των κομμουνιστών μέσα στα συνδικάτα, φωτίζει τους αγώνες των εργατών κόντρα στο σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Ο χώρος λοιπόν «βούλιαξε» από τη μαζική συμμετοχή εκείνων που στο ξεκίνημα του εργασιακού τους βίου ζουν από πρώτο χέρι την απογείωση της εκμετάλλευσης και που η στρατηγική της «ευελιξίας» πνίγει τα όνειρά τους, εκείνων που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με τους μισθούς - χαρτζιλίκια.

Εκείνων όμως που απέναντι σε αυτή την αθλιότητα «δεν κάθονται καλά» απέναντι στην εργοδοσία, αλλά οργανώνονται και παλεύουν. Συζητούν για το εργατικό κίνημα, για τη συλλογική πάλη, την οργάνωση στους χώρους δουλειάς, ψάχνουν απαντήσεις στο «τι πρέπει να κάνουμε σήμερα» απέναντι στην παραίτηση και τη μοιρολατρία που καλλιεργούν οι δυνάμεις του συστήματος.

Η μεγάλη συμμετοχή και το ενδιαφέρον αποτελούν μια ακόμα «πληρωμένη» απάντηση στα σχέδια αποκτήνωσης που βάζει σε εφαρμογή η κυβέρνηση, ένα ηχηρό μήνυμα απόρριψης της σύγχρονης σκλαβιάς που θέλουν να επιβάλλουν.

Στο πάνελ, το οποίο συντόνιζε ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» Κώστας Πασακυριάκος, συμμετείχαν οι:

- Γιάννης Γαλανόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών

- Ντίνα Γκογκάκη, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων

- Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά

- Γιώργος Στεφανάκης, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και του ΔΣ της Ομοσπονδίας Επισιτισμού - Τουρισμού

- Νίκος Τσακλίδης, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και εργαζόμενος στη «Hellenic Train», εκλεγμένος στο ΔΣ του Σωματείου.

Η συζήτηση λοιπόν ξεδιπλώθηκε με ερωτήσεις που τέθηκαν στους συνδικαλιστές, δίνοντας ...πάσες να μεταφέρουν με ζωντάνια τη μαχητική πείρα από την καθημερινή δράση:

«Τι θα σημάνει το νομοσχέδιο για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, και ειδικά για την εργαζόμενη γυναίκα». «Πώς δρουν τα ταξικά συνδικάτα», «τι εμπόδια συναντάμε και τι ρόλο παίζουν οι εργατοπατέρες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ». Κυρίως βέβαια απασχόλησε το αν αυτή η βαρβαρότητα είναι μονόδρομος και πώς μπορεί να οργανωθεί η πάλη για την ανατροπή της.

Στην παρέμβασή του, ο Νίκος Τσακλίδης αναφέρθηκε στο πώς το Φεστιβάλ αποτελεί διαχρονικά έναν χώρο που φιλοξενεί τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, τη διεκδίκηση του οργανωμένου λαού. «Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ έχουν συμβεί πολύ μεγάλα γεγονότα».

Θύμισε την είσοδο των αγωνιζόμενων απεργών της «e-food» με τα μηχανάκια τους στο 47ο Φεστιβάλ, όπως και την απόφαση στο 50ό Φεστιβάλ να δοθεί μέρος των εσόδων στα σωματεία της ΛΑΡΚΟ, «που έδωσαν έναν τιτάνιο αγώνα αποτελώντας φάρο για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης αλλά και για παλαιότερους».

Και πρόσθεσε: «Μας είναι οικείο. Ο κάθε επισκέπτης καταλαβαίνει ότι εδώ είναι ένα μέρος που μπορεί να βρει πραγματικά τους εργαζόμενους που προβληματίζονται, που συζητάνε, μα και που αποφασίζουν να πάνε κόντρα σε αυτή την αρνητική κατάσταση και να μπορέσει να παλέψει γιατί η ζωή επιτάσσει άμεσα να μετρηθούν μεγάλα βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων».

Στη συνέχεια, αναφερόμενος στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το 13ωρο, σημείωσε πως το ζήτημα του εργάσιμου χρόνου, της εντατικοποίησης και της έντασης της εκμετάλλευσης έχει «συντελέσει ήδη σε δεκάδες και εκατοντάδες νεκρούς της τάξης μας και έρχεται να επισφραγίσει ακόμα περισσότερους θανάτους και εργατικά "ατυχήματα". Και είναι αδιανόητο για εμάς στον σιδηρόδρομο, αλλά και για όλους τους εργαζόμενους πανελλαδικά να δεχθούμε να δουλεύουμε με αυτούς τους εξαθλιωτικούς όρους και πρέπει να τους αντιπαλέψουμε».

Η «πάσα» αμέσως πέρασε στον Γιώργο Στεφανάκη και το Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού, που μιλά με χιλιάδες πραγματικούς εργαζόμενους και όχι αυτούς που εφηύρε η υπουργός Εργασίας. «Οχι μόνο δεν θέλει κανείς 13ωρο, αλλά έχει ακούσει και τα σχολιανά της η κα υπουργός και γενικά η κυβέρνηση και αυτό το ξέρουμε καλά», ξεκαθάρισε καυστικά. Αλλωστε, οι 3.500 εργαζόμενοι που ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές του Συνδικάτου στην Αττική συμμετείχαν απαιτώντας αυξήσεις, μείωση του εργάσιμου χρόνου και προστασία της υγείας και της ασφάλειάς τους.

«Αυτοί που ζήτησαν αυτό το νομοσχέδιο της αποκτήνωσης, είναι ο ΣΕΒ, ο ΣΕΤΕ και οι λοιπές εργοδοτικές ενώσεις, όπως οι ξενοδόχοι στον νομό Ηρακλείου που ζήτησαν όχι απλά 13ωρο, αλλά να είναι και σπαστό», τόνισε.

Παράλληλα ανέφερε πως οι εργαζόμενοι θα κάνουν «κουρελόχαρτο» και αυτόν και τους άλλους νόμους, όπως έκαναν οι λιμενεργάτες της COSCO τον νόμο Χατζηδάκη, όπως το έκαναν και οι εργαζόμενοι της «e-food». «Ημουν κι εγώ ένα από τα μηχανάκια που ήρθαμε εδώ μετά τη μεγαλειώδη απεργία μας και δείξαμε στην πράξη τι πάει να πει σπάμε τους νόμους τους!».

Δεν θα μπορούσε να λείπει από το κάδρο η διαχρονική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων στο ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου, όπως το ανέδειξε ο Γιάννης Γαλανόπουλος, μεταφέροντας την πείρα των υγειονομικών.

Υπενθύμισε πως το 2017 η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν αυτή που έφερε στους υγειονομικούς την εφαρμογή της περιβόητης ευρωπαϊκής Οδηγίας 2003/88, που προβλέπει ανώτατο όριο τις 78 ώρες! «Την Οδηγία της ΕΕ που οδηγεί στην εξουθένωση την προσκυνάνε όλοι, όλοι πλην ΚΚΕ, πλην γιατρών και υγειονομικών», σημείωσε και συνέχισε θέτοντας το ερώτημα τι επίπτωση έχει για τους ασθενείς να δουλεύουν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι 12ωρα σερί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το περιστατικό με τη λάθος μετάγγιση αίματος στο «Τζάνειο», «όμως καμία ΕΔΕ που διατάχθηκε δεν έδειξε πως ο εργαζόμενους δούλευε από τις 7 το πρωί έως τις 3 το μεσημέρι και μετά είχε ξανά βάρδια όλο το βράδυ», σημείωσε.

Παράλληλα, αναφερόμενος στις τραγικές ελλείψεις που υπάρχουν ειδικά στα νησιά, τόνισε πως η κυβέρνηση έχει βουνά θράσους, καθώς οι εφημερίες μπορεί να φτάνουν και τις 15 τον μήνα. Είναι ενδεικτικό ότι στην Αίγινα ο διοικητής του Κέντρου Υγείας είχε ζητήσει να δουλεύουν οι τραυματιοφορείς κάθε μέρα και να πάρουν ρεπό... τον Οκτώβρη!

Περίπατο πάει το αφήγημα της κυβέρνησης πως το εκτρωματικό νομοσχέδιο ωφελεί τους εργαζόμενους γονείς και επιφέρει... ισορροπία!

Η Ντίνα Γκογκάκη μοιράστηκε συγκλονιστικές στιγμές από εργαζόμενες μητέρες στα σούπερ μάρκετ.

Εργαζόμενη είπε πως «δουλεύω 6ήμερο, 7ωρο αλλά πολλές φορές γίνεται και 9ωρο ή και 10ωρο, τη μια μέρα είμαι πρωινή, μετά απόγευμα και πάει λέγοντας. Εχω δυο παιδιά και τα έχω κάνει μπαλάκι στην μάνα μου και στην αδερφή μου γιατί δεν προλαβαίνω. Σχολάω και πονάω ολόκληρη και δεν έχω διάθεση για τίποτα».

Ενώ άλλη εργαζόμενη με τρία παιδιά, μιλώντας στο Σωματείο, είπε πως απολύθηκε επειδή ζήτησε να δουλεύει πρωινή βάρδια - όπως είχε συμφωνηθεί με τον εργοδότη - για να μπορεί το απόγευμα να τα πηγαίνει στις δραστηριότητές τους και να τα φροντίσει.

Τα παραπάνω είναι μόνο κάποια παραδείγματα της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν οι εργαζόμενοι στον κλάδο του Εμπορίου και όχι μόνο, με ευέλικτα ωράρια, 6ήμερη εργασία, πολλές φορές και δουλειά τις Κυριακές και άτσαλα προγράμματα.

Αυτή η κατάσταση έχει διαμορφωθεί με δεκάδες αντεργατικούς νόμους για το χατίρι των εργοδοτών, που εντείνουν την εκμετάλλευση και την ευελιξία. «Δεν προλαβαίνουμε να δούμε τα παιδιά μας και να ξεκουραστούμε, ούτε καληνύχτα δεν θα λέμε»!

Τέλος, ανέδειξε πως η μόνη επιλογή που έχουν οι εργαζόμενοι είναι η οργάνωση στα Σωματεία τους και την 1η Οκτώβρη στην απεργία να δοθεί ένα γερό «χαστούκι» σε κράτος, κυβέρνηση και εργοδότες.

Σχολιάζοντας ο Μάρκος Μπεκρής τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, πως τάχα το νομοσχέδιο θα συμβάλει στην προστασία της υγείας και της ασφάλειας, τόνισε ότι τη στιγμή που γινόταν η εκδήλωση, στο λιμάνι του Πειραιά ήταν σε εξέλιξη η 24ωρη απεργία για τον θάνατο του 20χρονου ναυτεργάτη, που δούλευε με ελλιπή μέτρα ασφάλειας, ενώ ένας ακόμα συνάδελφός του νοσηλευόταν λόγω ηλεκτροπληξίας.

Σημείωσε πως τα μέτρα υγείας και ασφάλειας που προτείνουν τα Συνδικάτα, αφορούν το 8ωρο και όχι το 13ωρο, ενώ παράλληλα αυτή η διεκδίκηση είναι δεμένη με την απαίτηση για μείωση του εργάσιμου χρόνου.

«Θερίζουν τα εργατικά "ατυχήματα" και οι επαγγελματικές ασθένειες που δεν καταγράφονται, ενώ πριν ιδρυθεί το σωματείο των λιμενεργατών ΕΝΕΔΕΠ, το τηλέφωνο ήταν ..."σκουλαρίκι" και δουλεύαμε ανά 8 ώρες, με το μισό λιμάνι να είναι με σπονδυλοδεσίες και κήλες», είναι η πραγματικότητα που μετέφερε. Κλείνοντας, σημείωσε πως η καλύτερη απάντηση απέναντι σε αυτήν τη μαυρίλα είναι η οργάνωση στα Σωματεία, η συμμετοχή στην απεργία και η πάλη με άξονα τις ανάγκες των εργατών.

Κληθείς ο Γιώργος Στεφανάκης να σχολιάσει κάτι που αρκετοί νέοι εργαζόμενοι λένε στους χώρους δουλειάς, ότι δηλαδή ήδη δουλεύουν 12ωρα και τουλάχιστον τώρα θα το πληρώνονται, απάντησε με τον τρόπο που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι απαντούν σε ξενοδοχεία και εστίαση. «Εδώ δεν αντέχουμε 8ωρο, για ποιο 13ωρο λένε;».

Και συνέχισε λέγοντας: Ποια καμαριέρα μπορεί να καθαρίζει 22 δωμάτια, ποιος λαντζέρης μπορεί να κουβαλάει και να πλένει για 13 ώρες; Παράλληλα, φέρνοντας εικόνα από τον κλάδο του Επισιτισμού και του Τουρισμού, ανέδειξε πως αυτή η συζήτηση γίνεται συνδυαστικά με αυτά που ισχύουν ήδη, δηλαδή 2μηνες συμβάσεις, εργολαβικοί και ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, εκ περιτροπής εργασία, που δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ «ευελιξίας».

Μια πολύ ξεχωριστή συνάντηση είχε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στον χώρο του Φεστιβάλ με τον μικρό Γιώργο, φίλο της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, που κατά δήλωσή του μόνο στις γραμμές τους μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό του μεγαλώνοντας.

Ο Γιώργος είχε στείλει επιστολή στον ΓΓ της ΚΕ, εκφράζοντας την επιθυμία να τον γνωρίσει, και φυσικά η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα. Ηρθε στη συνάντηση έτοιμος, με το κασετοφωνάκι και τις ερωτήσεις του. Συζήτησε με τον Δ. Κουτσούμπα για το επικείμενο Συνέδριο του Κόμματος και τις διαδικασίες εκλογής νέων οργάνων.

Ο ΓΓ της ΚΕ τού εξήγησε ότι στο ΚΚΕ αντιπαλότητες δεν υπάρχουν, και ότι ο μόνος τίτλος που μετράει είναι του μέλους του Κόμματος και της προσφοράς σε αυτό και στον αγώνα του. Ο Γιώργος τον ρώτησε πώς βλέπει να εξελίσσεται η κατάσταση στη χώρα και ο ΓΓ τού ανέλυσε, με τρόπο κατανοητό για την ηλικία του, πού οφείλονται οι δυσκολίες που περνάει ο λαός, αλλά και την πρόταση του ΚΚΕ, το όραμά του για μια Ελλάδα του λαού της. Συζήτησαν ακόμα για τον ρόλο της προσωπικότητας στην Ιστορία.

Ο Δ. Κουτσούμπας τού πρόσφερε βιβλία με ιδιόχειρη αφιέρωση, και αποχαιρετίστηκαν με την υπόσχεση να τα ξαναπούν σύντομα.

Τον συνόδευσαν ο Δημήτρης Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και ο Θοδωρής Κωτσαντής, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ. Παρευρέθηκαν επίσης οι βουλευτές του Κόμματος Νίκος Παπαναστάσης, αντισυνταγματάρχης ε.α., και η Σεμίνα Διγενή.

Τον Δ. Κουτσούμπα στον χώρο καλωσόρισε ο Γιάννης Ντουνιαδάκης, Υποναύαρχος ΠΝ ε.α. Ενώ τους παρευρισκόμενους στον συγκεκριμένο χώρο, που είναι και αυτός γεμάτος από κόσμο τις μέρες αυτές του Φεστιβάλ, καλωσόρισε ο Βασίλης Πύρρος, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.

Στον μεγάλο αριθμό προβλημάτων των στρατιωτικών αναφέρθηκε στον χαιρετισμό του ο Δ. Κουτσούμπας, τα οποία έχουν αναδειχτεί από το ΚΚΕ και κοινοβουλευτικά από πολλές Ερωτήσεις και Αναφορές βουλευτών του.

Τα προβλήματα αυτά, όπως σημείωσε, «δεν διαφέρουν από αυτά που αντιμετωπίζουν και όλες οι ελληνικές οικογένειες, εξαιτίας των πολιτικών που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις και οι προηγούμενες και η σημερινή της ΝΔ».

Παραπέρα, στάθηκε στην αλλαγή του Δόγματος των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που έχει μπει σε εφαρμογή τον τελευταίο χρόνο και έχει ως επίπτωση «το κλείσιμο δεκάδων στρατοπέδων σε όλη την επικράτεια, δημιουργώντας στα στελέχη σημαντικά προβλήματα». Απαριθμώντας κάποια από αυτά τα προβλήματα ανέφερε μεταξύ άλλων τις μετακινήσεις οικογενειών εκτός περιόδου μεταθέσεων, την αδυναμία εύρεσης και τις αλλαγές των σχολείων των παιδιών, την αδυναμία εύρεσης εργασίας των συζύγων και άλλα προβλήματα που επιβαρύνουν το έτσι κι αλλιώς χαμηλό εισόδημα κυρίως των χαμηλόβαθμων στελεχών.

«Στην ίδια κατεύθυνση», τόνισε, κινείται και «η δημιουργία Σώματος Υπαξιωματικών που ανήγγειλε η κυβέρνηση» και ήδη υπάρχουν γενικευμένες αντιδράσεις, ιδιαίτερα από τα στελέχη που προέρχονται από τις Ανώτερες Σχολές Υπαξιωματικών, που έχουν κάνει συνελεύσεις και στις 11 του Οκτώβρη έχουν προγραμματίσει συλλαλητήριο και πορεία στο Σύνταγμα. «Είμαστε στο πλευρό τους», τόνισε.

Ο Δ. Κουτσούμπας στάθηκε επίσης στα ζητήματα υγείας που ταλαιπωρούν μόνιμα και εν αποστρατεία στελέχη, που βιώνουν το αντιλαϊκό πλαίσιο παροχής υπηρεσιών Υγείας.

«Το ΚΚΕ θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά σας», υπογράμμισε.

Στη συνέχεια αναφερόμενος στους νέους που υπηρετούν τη θητεία τους, τόνισε πως «πραγματική ανακούφιση για όλους αυτούς είναι μόνο οι θέσεις του ΚΚΕ» και συμπλήρωσε πως το ΚΚΕ παλεύει μεταξύ άλλων για ουσιαστική αύξηση του μισθού των φαντάρων, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη κατά τη στρατιωτική θητεία, όλες οι μετακινήσεις για την περίοδο της θητείας να είναι δωρεάν, για όσους εργάζονταν πριν να επαναπροσλαμβάνονται ανεξαρτήτως σύμβασης που είχαν, να καλύπτονται με επίδομα ανεργίας όσοι δεν μπορούν να βρουν δουλειά κ.ά.

Μεταπηδώντας στο Πυροσβεστικό Σώμα και τα προβλήματά του, υπογράμμισε πως «δεν είναι δυνατόν ένα σώμα με κοινωνική αποστολή, όπως το Πυροσβεστικό, να αφήνεται έρμαιο στις φυσικές καταστροφές, χωρίς ομογενοποίηση του προσωπικού, χωρίς προσλήψεις τουλάχιστον 4.000 μονίμων πυροσβεστών και να δουλεύει περιστασιακά με εθελοντές ή Ευρωπαίους».

Επίσης, για τους λιμενικούς, επισήμανε πως το προσωπικό του Λιμενικού Σώματος «έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες υπηρεσίας, κατάργηση του αδιέξοδου συστήματος μεταθέσεων» και αναφέρθηκε σε μια σειρά αιτήματα που πρέπει να ικανοποιηθούν.

Τέλος, για τους αστυνομικούς, είπε ανάμεσα σε άλλα πως το ΚΚΕ «έχει ζητήσει την κατάργηση όλων των κατασταλτικών τεχνικών μέσων και υλικών που στοχεύουν τους αδύναμους και τον λαό όταν αγωνίζεται και αντιδρά στην αδικία. Να καταργηθούν όλοι οι αντιδραστικοί νόμοι και οι ειδικές μονάδες καταστολής, όπως ΔΙΑΣ, ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ, ΕΚΑΜ, ΟΠΚΕ, ΟΔΟΣ, Πανεπιστημιακή Αστυνομία».

«Οι αστυνομικοί, ιδιαίτερα αυτοί που προέρχονται από εργατικές, λαϊκές, αγροτικές οικογένειες, ποτέ δεν πρέπει να σηκώνουν χέρι ενάντια στον λαό και τη νεολαία», τόνισε, αλλά «να παλέψουν και αυτοί όπως όλοι και όλες για τα δικαιώματά τους, για τη ζωή και τα προβλήματά τους, που δεν είναι και λίγα».

Κεντρικοί ομιλητές στην εκδήλωση - την οποία διοργάνωσε το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ - ήταν ο πρέσβης της Κούβας στην Ελλάδα, Αραμις Φουέντε Ερνάντες, και ο Αρης Ευαγγελίδης, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ.

Στο ξεκίνημα της ομιλίας του ο Κουβανός πρέσβης εξέφρασε την αλληλεγγύη του λαού της χώρας του στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό, τονίζοντας ότι πρόκειται για μια «πραγματική γενοκτονία», μια συστηματική πολιτική αρπαγής εδαφών και εθνοκάθαρσης, «που πρέπει να σταματήσει». Ακολούθως αναφέρθηκε στην πολύ επικίνδυνη, επιθετική ενέργεια των ΗΠΑ και στις «απαράδεκτες απειλές» κατά της Βενεζουέλας, καθώς και στην «τεράστια ανάπτυξη αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων» στη θαλάσσια περιοχή της Καραϊβικής, με το κάλπικο επιχείρημα της πάταξης των καρτέλ ναρκωτικών, υπογραμμίζοντας ότι η Κούβα απορρίπτει κατηγορηματικά τη στρατιωτική κινητοποίηση.

Συνεχίζοντας επεσήμανε ότι το αμερικανικό εμπάργκο σε βάρος της Κούβας έχει ενταθεί σε επίπεδα «άνευ προηγουμένου», με στόχο την «κοινωνική έκρηξη που τόσο λαχταρούν».

Κλείνοντας διαβεβαίωσε ότι η Κούβα «δεν είναι μόνη, ούτε ήταν ποτέ», ότι θα συνεχίσει να αντιστέκεται και να παλεύει ενάντια στον αποκλεισμό.

Από την πλευρά του ο Αρης Ευαγγελίδης εξέφρασε την αλληλεγγύη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στον κουβανικό λαό και στην Κουβανική Επανάσταση, καταδικάζοντας τον πολύχρονο και πολυεπίπεδο ιμπεριαλιστικό αποκλεισμό.

Εξήγησε πως οι αμερικανικές κυβερνήσεις διαχρονικά «όχι μόνο δεν έχουν χαλαρώσει τα μέτρα του βάρβαρου αποκλεισμού που συνεχίζεται για πάνω από 60 χρόνια, αλλά αντίθετα προσθέτουν διαδοχικά μέτρα, για να προκαλέσουν ασφυξία στον κουβανικό λαό».

Επεσήμανε ότι μόνο την τελευταία δεκαετία εφαρμόστηκαν 243 νέα μέτρα που επέβαλε η πρώτη κυβέρνηση Τραμπ και τα διατήρησε ακέραια η κυβέρνηση Μπάιντεν. Ακολούθησε η ένταξη της Κούβας στη λίστα «κρατών - χορηγών της τρομοκρατίας» το 2021, ενώ διατηρούνται οι διατάξεις του νόμου Helms-Burton, που επιβάλλουν σκληρές κυρώσεις. Ειδική αναφορά έκανε στην απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ να υπογράψει «νέο μνημόνιο για την εθνική ασφάλεια» το οποίο «επαναφέρει τη σκληρή πολιτική απέναντι στο κουβανικό καθεστώς».

Αναφερόμενος στη «μεγάλη εικόνα» των επιθετικών κινήσεων της κυβέρνησης Τραμπ στάθηκε στις απειλές προς τον Παναμά, όπως και στην αποστολή ναυτικών δυνάμεων με 12 πλοία και χιλιάδες πεζοναύτες τόσο στην Καραϊβική όσο και στην πλευρά του Ειρηνικού, βάζοντας στο στόχαστρο τη Βενεζουέλα.

Μίλησε επίσης για τις δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων ότι τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου της Βενεζουέλας αλλά και της Γουιάνας, το λεγόμενο «τρίγωνο του λιθίου» σε Βολιβία - Χιλή - Αργεντινή και άλλος ορυκτός πλούτος της περιοχής, όπως ο χαλκός, ο χρυσός, μέχρι και οι υδάτινοι πόροι του Αμαζονίου κ.λπ., αφορούν τα «εθνικά συμφέροντα» των ΗΠΑ.

«Ξέρουμε καλά πως η Κούβα, με τον λαό της που αγωνίζεται παρά τις στερήσεις, συνεχίζει να είναι καρφί στο μάτι των ιμπεριαλιστών, που αδιάκοπα δουλεύουν με όλους τους τρόπους για υπονομεύσουν και να ανατρέψουν την κουβανική κυβέρνηση και τις κατακτήσεις της Επανάστασης», πρόσθεσε.

Τέλος, ανακοίνωσε ότι το ΚΚΕ ετοιμάζεται να συμμετάσχει το επόμενο διάστημα σε σημαντικές αποστολές έκφρασης της διεθνιστικής του αλληλεγγύης με την Κούβα, ενόψει των 100 χρόνων από την γέννηση του Φιντέλ Κάστρο Ρους που συμπληρώνονται το 2026, τονίζοντας: «Συνεχίζουμε, δυναμώνουμε τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό αποκλεισμό, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας από κάθε μετερίζι».

Μέσα από αυτήν η ΚΝΕ επιδίωξε να ανοίξει και στον χώρο του Φεστιβάλ μια συζήτηση για όσα οι νέοι και οι νέες σήμερα θα έκαναν, για τα όνειρα που έχουν για τους ίδιους, για όσους αγαπάνε, για τον δρόμο προς την εκπλήρωσή τους.

«Μπορούμε να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας. Και όχι για μία μόνο βδομάδα!», είναι το μήνυμα που μετέδωσε το Μαθητικό Στέκι του Φεστιβάλ. Με τους μαθητές και τις μαθήτριες να παίρνουν τον λόγο, αλλά και με μια ...guest εμφάνιση του Χρ. Ζαραλίκου, που μοιράστηκε κι αυτός τις προσδοκίες του με μια δόση χιούμορ, αναδείχθηκε το ζήτημα των προσωπικών επιθυμιών, των αναγκών που σήμερα δεν ικανοποιούνται, πόσο μάλλον με σύγχρονους όρους, και τι φέρνει την ευτυχία και την εκπλήρωση από τη σκοπιά της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας. Με βάση δηλαδή το ότι οι ανάγκες, τα όνειρα και οι επιδιώξεις του ανθρώπου έχουν κοινωνικό χαρακτήρα και το πώς διαμορφώνεις και το πώς ικανοποιείς τι θες, τις ανάγκες σου, εξαρτάται από το επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας. Με πίστη στη δύναμη της συλλογικής δράσης για να εκλείψουν οι αιτίες που γεννούν τα προβλήματα. Με τη βαθιά πίστη ότι η νέα γενιά θα διεκδικήσει τα όνειρά της, δεν θα «τσιμπήσει» στην προσπάθεια να την πείσουν ότι φταίει που ζητά πολλά, όπως ξεκάθαρα λέει το βιβλίο της Οικονομίας της Γ' Γυμνασίου, που γράφει ανάμεσα σε άλλα αισχρά ότι πρέπει να δείχνουμε την ίδια συμπόνια στον άνεργο που δεν έχει ρεύμα και στον δισεκατομμυριούχο...

Από το βήμα της εκδήλωσης η Αφροδίτη Μπόμπολη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, κάλεσε αυτές ακριβώς οι σύγχρονες ανάγκες να γίνουν κριτήριο και κίνητρο στη ζωή και στη δράση μας. Τόνισε ότι η οργανωμένη ζωή, η ΚΝΕ, σε κάνει τελικά να μην αφήνεις τις ελπίδες σου σε καμία ανώτερη δύναμη ή θεό για να αλλάξει τον κόσμο, σε κάνει άνθρωπο που πατά γερά στα πόδια του, ξέροντας ποιος είσαι, σε ποια τάξη ανήκεις, πού θέλεις να πας.

Σας λέμε - πρόσθεσε - ότι τα όνειρά μας είναι φτιαγμένα από πραγματικά υλικά. Οτι σήμερα αντικειμενικά μπορούν όλες οι ανάγκες να ικανοποιηθούν, να ζήσουμε καλύτερα, αλλά αυτό δεν γίνεται γιατί σκοπός του συστήματος που ζούμε είναι το κέρδος, και όχι η ικανοποίηση των ανθρώπινων ονείρων και αναγκών.

Ομιλητές ήταν ο Γαβρίλης Ιωαννίδης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων Αποκεντρωμένων Διοικήσεων Ελλάδας και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής, και η Αλεξάνδρα Λάμπρου, πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Υπηρεσίας Ασύλου και Αρχής Προσφύγων. Την εκδήλωση άνοιξε με σύντομη τοποθέτησή της η Κατερίνα Γεράκη, υπεύθυνη της Διατμηματικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Στη συζήτηση τονίστηκε μεταξύ άλλων ότι από τη στιγμή που οι μετανάστες και οι πρόσφυγες εξαναγκάστηκαν να βρεθούν στη χώρα μας, ζουν και δουλεύουν εδώ, οι κομμουνιστές ως εργαζόμενοι έχουν καθήκον την οργάνωση της αλληλεγγύης και του αγώνα για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που γεννά η μετανάστευση σε ντόπιους και ξένους εργαζόμενους. Παλεύουν για να έχουν όλοι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες χαρτιά και άδειες διαμονής, και παράλληλα ισότιμα εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα με την υπόλοιπη εργατική τάξη, ενώ συγχρόνως παλεύουν για την ένταξή τους στο κίνημα.

Επίσης, οι ομιλητές κατήγγειλαν το νέο αντιδραστικό κυβερνητικό νομικό πλαίσιο, που καταβαραθρώνει το δικαίωμα κάθε κατατρεγμένου στο άσυλο, και την τρίμηνη αναστολή της χορήγησής του σε όσους ξεριζωμένους κάνουν το επικίνδυνο και πολλές φορές θανατηφόρο ταξίδι στη Μεσόγειο μέχρι τη Γαύδο. Παράλληλα καταγγέλθηκε ότι οι περισσότερες άδειες δίνονται στους μετανάστες ληγμένες ή σχεδόν ληγμένες, λόγω των ελλείψεων των υπηρεσιών σε προσωπικό και μέσα.

«Ερχονται καιροί που δεν αστειεύονται. Ποιος δεν το βλέπει; Ποιος δεν βλέπει το αίμα και ποιος δεν ακούει το κλάμα των παιδιών, τις κραυγές των μανάδων, τους βόγγους των γερόντων που σφάζονται στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στην Υεμένη, στον Λίβανο, στο Σουδάν, στην Ουκρανία, που πνίγονται κοντά στις αφιλόξενες ακτές της Μεσόγειου; Μόνο αυτός που δεν είναι άνθρωπος. Και αφού δεν είναι άνθρωπος, πώς μπορεί να είναι ποιητής;, αναρωτιόταν ο Ρίτσος.

Για να έρθουμε λοιπόν στο ερώτημα του τίτλου της σημερινής μας εκδήλωσης, αν υπάρχει στρατευμένη τέχνη, απαντάμε: Ολα τα έργα τέχνης είναι στρατευμένα, το γνωρίζει ή δεν το γνωρίζει ο δημιουργός τους. Το ότι κάθε δημιουργός διακατέχεται από κάποιες ιδέες για τους ανθρώπους και τον κόσμο, τις οποίες αντικειμενικά προβάλλει μέσα από το έργο του, το παραδέχονται και οι αστοί θεωρητικοί της τέχνης. Τον τιμητικό τίτλο του στρατευμένου τον έχουν όμως μόνο τα έργα που δείχνουν αμέτρητη έγνοια για τους αδικημένους και άσβεστο μίσος για εκείνους που τους αδικούν, τα έργα που οι δημιουργοί τους δεν το κρύβουν πως ναι, είναι στρατευμένοι στο δίκιο και την ευτυχία όλων των ανθρώπων. Είναι δηλαδή τα έργα εκείνων που είναι αληθινοί ποιητές, γιατί πρώτα απ' όλα είναι άνθρωποι. Και αυτό σημαίνει πως είναι δυνατοί. Στην ανθρωπιά δεν αρέσουν οι υποχωρήσεις. Ο πόλεμος που άνοιξαν οι δεινόσαυροι του πλούτου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι στους καλλιτέχνες, μόνο ως επιβεβαίωση της δύναμης που οι άνθρωποι της τέχνης έχουν στα χέρια τους μπορεί να κατανοηθεί...», ανέφερε στο κλείσιμο της ομιλίας της η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ.

Οπως ειπώθηκε, άλλωστε, και στην αρχή της εκδήλωσης, η πραγματοποίηση τον περασμένο Δεκέμβρη του 6ου κατά σειρά Επιστημονικού Συνεδρίου της ΚΕ του ΚΚΕ για τη λογοτεχνία της περιόδου 1940-1950 «μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε βαθύτερα την έννοια της στράτευσης, που αποτελούσε το κεντρικό ζήτημα της διαπάλης ανάμεσα στην αστική και την ΕΑΜική διανόηση εκείνα τα συγκλονιστικά χρόνια. Αυτή τη γνώση και τα χρήσιμα για τους σημερινούς καιρούς συμπεράσματά της θα θέλαμε σήμερα να σας μεταφέρουμε».

Ενδεικτικό του μεγάλου ενδιαφέροντος για την εκδήλωση είναι ότι πολλοί προμηθεύτηκαν τα πρακτικά του Επιστημονικού Συνεδρίου που μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης η Ζωή Αργυρίου ερμήνευσε την «Ψάπφα» (1975), την πρώτη σύνθεση για σόλο κρουστά του Ιάννη Ξενάκη, του πρωτοπόρου συνθέτη και θεωρητικού της μουσικής, ο οποίος έσπασε τους κώδικες της σύγχρονης μουσικής και δημιούργησε ένα μουσικό είδος απολύτως δικό του.

Στην έναρξη της εκδήλωσης κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του αγαπημένου συντρόφου Αντώνη Καλόβουλου, που «έφυγε» από τη ζωή μέσα στο καλοκαίρι, ο οποίος εκτός από υπέροχος άνθρωπος, υποδειγματικός εκπαιδευτικός, δραστήριο στέλεχος στο μαζικό κίνημα των εκπαιδευτικών, ήταν και σπάνιος φιλόλογος, στήριγμα της Ομάδας Λογοτεχνίας του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, στην οποία ήταν μέλος, αλλά και της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων ως μέλος του ΔΣ της.

RIZOSPASTIS

Μέσα από ζωντανή συζήτηση για την παρέμβαση των κομμουνιστών στα Συνδικάτα, αναδείχθηκε η πλούσια πείρα από την οργάνωση της πάλης, τον σταθερό προσανατολισμό των ταξικών συνδικάτων στην πάλη ενάντια στους μονοπωλιακούς ομίλους, το κράτος, την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις.

Στη σύσκεψη παρευρέθηκαν οι Νίκος Αμπατιέλος, βουλευτής του ΚΚΕ και μέλος της Γραμματείας της ΚΕ, Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ και επικεφαλής του Τμήματος για την Εργατική -Συνδικαλιστική δουλειά και ο Μάρκος Μπεκρής, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής και πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και της ΕΝΕΔΕΠ.

Στην εισηγητική του ομιλία ο γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, Γιώργος Καλαμαράς, αναφέρθηκε στην ιστορία του Εργατικού Κέντρου, από το 1912 που ήταν το έτος ίδρυσής του, στη συμβολή και την παρέμβαση των κομμουνιστών στα Συνδικάτα της περιοχής, που είχαν αντίκρισμα και στην αλλαγή των συσχετισμών και στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου.

«Για το Κόμμα μας, έχει ιδιαίτερη σημασία η παρέμβαση, ιδεολογική και πολιτική, για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από μία σειρά αστικά ιδεολογήματα, για τις σημερινές συνθήκες, την εφαρμοζόμενη πολιτική. Τελικά δηλαδή, τι κίνημα χρειάζεται. Μας απασχολεί δηλαδή, και εκεί ρίχνουμε όλο το βάρος, στο πώς με την πρωτοπόρα παρέμβαση των κομμουνιστών μέσα στα σωματεία, μέσα στην εργατική τάξη θα αποκτά διαρκώς το κίνημά της αντικαπιταλιστικά αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά.

Πώς τα σωματεία με αυτόν τον προσανατολισμό θα στεριώνουν ολοένα και πιο ισχυρά μέσα στους εργασιακούς χώρους. Πώς οι οργανώσεις των εργατών θα μαζικοποιούνται. Πώς η πάλη της εργατικής τάξης θα μπορέσει τελικά σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και τους αγρότες στα χωριά να συντονιστεί σε ένα ενιαίο πανελλαδικό κίνημα που θα αντιπαλεύει αυτή την πολιτική και θα βάλει στόχο την ανατροπή της», σημείωσε.

Μέσα από την πλούσια δράση και πείρα, ο Γ. Καλαμαράς ανέδειξε τι σημαίνει στην πράξη Εργατικό Κέντρο στα «χέρια» των κομμουνιστών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν η συμβολή και η βοήθεια στη συγκρότηση νέων Σωματείων, όπως στην «Teleperformance», παγκόσμια πολυεθνική που απασχολεί χιλιάδες μεταναστών, στο «Allou Fun Park», ένας χώρος με πολλούς νέους εργαζόμενους.

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή του στους μεγάλους αγώνες που έγιναν μπροστά στο έγκλημα στα Τέμπη. Το Εργατικό Κέντρο, τόνισε ο γενικός γραμματέας του, στήριξε τα σωματεία των σιδηροδρομικών, την ώρα που η Ομοσπονδία τους που πρόσκειται στη σοσιαλδημοκρατία το αρνιόταν. Στήριξε σωματεία που δεν είναι στη δύναμη του ΠΑΜΕ, αλλά εκείνη τη στιγμή βγήκαν μπροστά ενάντια στο κράτος και την εταιρεία.

«Το βασικό για εμάς είναι πώς διαμορφώνουμε από τώρα τις προϋποθέσεις εκείνες, ώστε σε επαναστατική κατάσταση το κίνημα να πάρει τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού αντικαπιταλιστικού μετώπου που θα συγκρουστεί με την εξουσία του κεφαλαίου, θα την ανατρέψει και με την καθοδήγηση του Κόμματος θα οικοδομήσει τις νέες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής», σημείωσε.

Αναφερόμενος στις ιδιαίτερα σύνθετες συνθήκες της στροφής στην πολεμική οικονομία, ξεκαθάρισε ότι οι κομμουνιστές που δρουν στα Συνδικάτα έχουν χρέος να αποκαλύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Να αποκαλύψουν τους συνολικότερους ανταγωνισμούς, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως το ΝΑΤΟ, την ΕΕ από τη μία μεριά, στην αντιπαράθεση με αυτό της Κίνας με τη Ρωσία από την άλλη, που ανταγωνίζονται για την πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Τα αποτελέσματα αυτών των αντιπαραθέσεων είναι ήδη ορατά στους λαούς, με τον πόλεμο να μαίνεται στην Ουκρανία και φυσικά στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης που σφαγιάζεται από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, με το Εργατικό Κέντρο να δείχνει καθημερινά και με πολλούς τρόπους την αλληλεγγύη του.

Στην παρέμβασή του, ο Δαμιανός Βουδιγάρης, αντιπρόεδρος της Ενωσης Εργαζομένων Διακίνησης Εμπορευματοκιβωτίων στις Προβλήτες της COSCO (ΕΝΕΔΕΠ), αναφέρθηκε στο χρονικό ίδρυσης του Σωματείου ΕΝΕΔΕΠ, αλλά και πώς ήταν η κατάσταση πριν. «Αν το χωρίσουμε σε δύο χρονολογικές περιόδους, πριν το 2014 που ιδρύθηκε το Σωματείο μας και μετά, θα δούμε ότι η κατάσταση δεν είναι η ίδια», σημείωσε και αναφέρθηκε στα οξυμένα προβλήματα των λιμενεργατών, στους χαμηλούς μισθούς, στις ακατάστατες βάρδιες και τα συνεχή εργατικά «ατυχήματα», που αποτέλεσαν και τις ...σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι και έδωσαν ώθηση στην ίδρυση του Σωματείου, πραγματικού οργανωτή της πάλης.

Αναφέρθηκε στους μεγαλειώδεις αγώνες των λιμενεργατών, στις πολυήμερες απεργίες για μέτρα υγείας και ασφάλειας, για Συλλογική Σύμβαση με αυξήσεις και πρόγραμμα βαρδιών. Αγώνες που γνώρισαν τη συντονισμένη επίθεση και καταστολή του αστικού κράτους, της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων, όμως το πιο σημαντικό ήταν η τεράστια αλληλεγγύη που βγήκε και έξω από τα σύνορα της χώρας.

Παράλληλα, τόνισε πως το Σωματείο συζητά με όλους τους εργάτες, οι Γενικές Συνελεύσεις γίνονται με όλους τους λιμενεργάτες και εκεί λαμβάνονται οι αποφάσεις.

«Πρόσφατα, κάναμε Γενική Συνέλευση και αποφασίσαμε πως οι λιμενεργάτες δεν θα συμβάλουμε στα σχέδια των ιμπεριαλιστών για τη σφαγή στην Παλαιστίνη, κοντέινερς με βόμβες και όπλα για να ματοκυλίσουν λαούς δεν θα φύγουν από το λιμάνι του Πειραιά. Το έχουμε κάνει ξανά και θα το ξανακάνουμε», τόνισε, με τις αντιπροσωπείες να χειροκροτούν με ενθουσιασμό.

Στη συνέχεια ακολούθησε ζωντανή συζήτηση με ερωτήσεις για το πώς ξεπερνιούνται οι δυσκολίες στην οργάνωση της πάλης, ειδικά νέων εργατών και βεβαίως για την καθοριστική συμβολή και παρέμβαση των κομμουνιστών μέσα στα Συνδικάτα.

Στη συνάντηση συμμετείχαν επίσης ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ, με επικεφαλής τον Γραμματέα του ΚΣ, Θοδωρή Κωσταντή.

Στην ομιλία του προς τις αντιπροσωπείες, ο Δ. Κουτσούμπας αναφέρθηκε στις σημαντικές διεθνείς οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, στα ζητήματα της διεθνιστικής αλληλεγγύης, στην πείρα από τη δράση του ΚΚΕ, στο περιεχόμενο του 22ου Συνεδρίου του Κόμματος και στους αγώνες του επόμενου διαστήματος.

Μετά την ομιλία, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ απάντησε σε μια σειρά ερωτήσεις που έθεσαν αντιπρόσωποι Νεολαιών που συμμετείχαν στη συνάντηση, μεταξύ άλλων αναφορικά με την κατάσταση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, την πείρα από την πάλη των κομμουνιστών στην Ελλάδα για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, τη διαπάλη με τον οπορτουνισμό, την αξιοποίηση του πολιτισμού και του αθλητισμού, καθώς και αναφορικά με τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες αυτές μπορούν να οδηγήσουν σε επαναστατική κατάσταση κ.ά.

• Για τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης στο πλαίσιο του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» και τις σημαντικές διεθνείς οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις

Σας καλωσορίζουμε στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στην έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή».

Αυτές τις ώρες που το κράτος - δολοφόνος Ισραήλ επιχειρεί να ολοκληρώσει την κτηνωδία του σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, την ώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία απειλεί να βάλει φωτιά σε όλη την Ευρώπη, την ώρα που πάνω από 50 πολεμικά μέτωπα παραμένουν ενεργά σε όλο τον πλανήτη, την ώρα που παρακολουθούμε σε ζωντανή σύνδεση τα σκληρά παζάρια, αλλά και την πολεμική προετοιμασία των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, το Φεστιβάλ της ΚΝΕ μετατρέπεται σε μια απέραντη διαδήλωση αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης, καταδίκης των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της συμμετοχής της χώρας μας, φωτίζει τη μόνη διέξοδο για τους λαούς, όπως λέει και το σύνθημά του: «Ανατρέπουμε το παλιό, ανοίγουμε τον δρόμο στο νέο. Σοσιαλισμός για να νικήσει το δίκιο!».

Δίνουμε μεγάλη σημασία στη διεθνιστική μας αλληλεγγύη, στη συνεργασία, στη δύναμη του προλεταριακού διεθνισμού, της φιλίας και κοινής πάλης των λαών μας.

Η καπιταλιστική εξουσία κατόρθωσε να ενσωματώσει όχι μόνο τμήματα της εργατικής τάξης, του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και λαϊκών μεσαίων στρωμάτων, αλλά και Κομμουνιστικά Κόμματα. Ωστόσο, όλο και περισσότερο οι ίδιες οι εξελίξεις δείχνουν ένα σύστημα γερασμένο, σάπιο, ξεπερασμένο πλέον ιστορικά.

Τα τελευταία χρόνια διευρύνθηκε παραπέρα το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο που συγκεντρώνεται στους μονοπωλιακούς ομίλους και τη σχετική και απόλυτη φτώχεια που βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων.

Στα χέρια του κεφαλαίου οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες, ο ψηφιακός μετασχηματισμός και η τεχνητή νοημοσύνη, αντί να αξιοποιούνται για την πλήρη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών που διευρύνονται, υπηρετούν την αύξηση της κερδοφορίας και τη συγκέντρωση του κεφαλαίου, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, την καταστολή και τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης και γενικότερα του λαού. Η καπιταλιστική αξιοποίησή τους οδηγεί στη γιγάντωση των αντιθέσεων του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Η ενίσχυση της τάσης σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης και μακρόχρονης ανεργίας, η ακύρωση της αξιοποίησης των σύγχρονων επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων για την προστασία της υγείας του λαού, την κάλυψη των μορφωτικών αναγκών του, την προστασία του περιβάλλοντος, αναδεικνύουν την όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία και γενικότερα του συνόλου των κοινωνικών αντιθέσεων, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.

Η ύφεση στην οικονομία της Ευρωζώνης, ειδικότερα της Γερμανίας, αλλά και της Ιαπωνίας στην Ασία, η οριακή επιβράδυνση στις ΗΠΑ αποτελούν χαρακτηριστικές όψεις της πραγματικής κατάστασης της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας.

Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και η εκδήλωση της κρίσης δημιουργείται περιοδικά απ' τη φυσιολογική λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας. Δεν αποτελεί κάποια εκτροπή της, όπως θέλουν να την προβάλλουν οι αστικές αναλύσεις. Γεννιέται απ' την αντίφαση που υπάρχει στον πυρήνα λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος στη σφαίρα της παραγωγής.

Την προηγούμενη περίοδο αποδείχτηκε επίσης, για μια ακόμη φορά, ότι καμιά πρόταση αστικής διαχείρισης, κεϊνσιανή ή νεοφιλελεύθερη, επεκτατική ή περιοριστική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, δεν μπορεί να ακυρώσει τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής παραγωγής, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, που αποτελεί τη βασική αντίθεση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και την κύρια αιτία των οικονομικών κρίσεών του.

Δοκιμάστηκαν ξανά όλες οι διαχειριστικές επιλογές και επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι μόνο συγκυριακά αμβλύνουν αντιθέσεις, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος που διογκώνονται.

Σ' αυτό το πλαίσιο και με δεδομένη την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, προωθείται η στροφή προς την πολεμική οικονομία και την προετοιμασία για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο μεγάλης κλίμακας, με στόχο αφενός να μεταθέσουν με τις επενδύσεις στην πολεμική οικονομία τον χρόνο εκδήλωσης της επόμενης μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης και αφετέρου να διαμορφωθούν προϋποθέσεις για μια σχετικά ελεγχόμενη, μεγάλη απαξίωση, καταστροφή κεφαλαίου, στις διάφορες πολεμικές εστίες.

• Για τις εξελίξεις στην οικονομία της ΕΕ και της Ευρωζώνης

Η οικονομία της Ευρωζώνης βρίσκεται σε σχετική στασιμότητα την τελευταία τριετία, με ρυθμό ανάπτυξης που δεν ξεπερνά το 0,5%. Οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις αναφέρουν τη δυνατότητα να φτάσει το 1,1% το 2025.

Σημειώνεται υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Κίνα, που οφείλεται σε μια σειρά λόγους: Το υψηλότερο ενεργειακό κόστος, την υστέρηση στον ψηφιακό μετασχηματισμό, στην τεχνητή νοημοσύνη και γενικότερα στις νέες τεχνολογίες, τον μεγαλύτερο βαθμό εξωστρέφειας που την κάνει πιο ευάλωτη στον εμπορικό πόλεμο, την υψηλή εξάρτησή της στις εισαγωγές κρίσιμων πρώτων υλών.

Σ' αυτό το έδαφος οξύνονται οι ενδοαστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό κρατών - μελών της ΕΕ (π.χ. Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία) και μεταξύ κρατών, λόγω της αντικειμενικής διαφοράς της δημοσιονομικής τους κατάστασης, της διαφοράς των συνεπειών απ' την υλοποίηση της «πράσινης μετάβασης» και τη στροφή στην πολεμική οικονομία, την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού, γενικότερα λόγω της επίδρασης της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ηδη 9 κράτη - μέλη της ΕΕ βρίσκονται εκτός των δημοσιονομικών ορίων (π.χ. Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο). Οι διαφορές αφορούν και τη στάση απέναντι στην πολιτική Τραμπ, αλλά και απέναντι στη Ρωσία και στην Κίνα (π.χ. Ουγγαρία, Σλοβακία, Πολωνία).

Σε κάθε περίπτωση η ΕΕ βρίσκεται σε πορεία περαιτέρω αντιδραστικοποίησης. Η υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ προϋποθέτει κλιμάκωση της επίθεσης στο εισόδημα και στα δικαιώματα του λαού, επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και των ορίων συνταξιοδότησης, νέες περικοπές στις δαπάνες κοινωνικής πολιτικής (π.χ. Υγεία), αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης των εργαζομένων.

Ταυτόχρονα, η ηγεσία της ΕΕ και της ΕΚΤ προβάλλει την κλιμάκωση του εμπορικού πολέμου με τις ΗΠΑ ως ευκαιρία για να επιταχυνθεί η προσπάθεια διασφάλισης της «στρατηγικής αυτονομίας της ΕΕ». Συγκεκριμένα η ΕΕ προσπαθεί να πετύχει βελτίωση της θέσης του ευρώ ως διεθνούς νομίσματος, αντιστροφή της ροής κεφαλαίων (απ' τις ΗΠΑ προς την ΕΕ) και διεύρυνση των διεθνών συμμαχιών της.

Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η στροφή στην πολεμική οικονομία και στην ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων της ΕΕ. Βέβαια η στροφή στην πολεμική οικονομία εμπεριέχει αντιφάσεις, αφού λόγω της στάσης της ΕΕ στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και του γεγονότος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών - μελών της είναι ταυτόχρονα και κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ (με εξαίρεση την Ιρλανδία, την Κύπρο και τη Μάλτα) οδηγεί σε αγορές αμερικανικών οπλικών συστημάτων και στην ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας των ΗΠΑ.

Παράλληλα, η στροφή αυτή οξύνει αντιθέσεις για τη νέα κατανομή των κοινοτικών κονδυλίων (π.χ. για τον αγροτικό τομέα, για την «πράσινη μετάβαση»), καθώς και για τον τρόπο χρηματοδότησης (π.χ. μορφές κοινού δανεισμού) και την κατανομή τους.

• Για το περιεχόμενο του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΕ και τους αγώνες του επόμενου διαστήματος

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στη χώρα μας προχωράμε προς το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Την επόμενη εβδομάδα δίνονται στη δημοσιότητα, για την εσωκομματική και δημόσια συζήτηση, οι Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος. Το Συνέδριο θα γίνει τέλος Γενάρη του 2026.

Το κεντρικό θέμα του 22ου Συνεδρίου είναι το Κόμμα. Το Κόμμα που όλη η λειτουργία του, η κατάσταση των δυνάμεών του πρέπει να εναρμονιστεί πλήρως και με πιο γρήγορους και αποτελεσματικούς ρυθμούς με το επαναστατικό του Πρόγραμμα και το Καταστατικό του, να είναι πραγματικά «Κόμμα παντός καιρού», «Κόμμα έτοιμο για όλα», όχι ως σύνθημα ή ως ένας γενικός στόχος, αλλά στόχος που θα αποτυπώνεται στην καθημερινή του δράση και προσφορά, συνεγείροντας τις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις, καθοδηγητής της πάλης του λαού μας για τον σοσιαλισμό.

Τα προηγούμενα χρόνια σημειώθηκαν αξιοσημείωτα βήματα στην ανάπτυξη του Κόμματος. Την τελευταία 5ετία σημειώνεται μεγάλη αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των ταξικών δυνάμεων, των δυνάμεων του Κόμματος σε όλα τα μαζικά κινήματα και τις μαζικές οργανώσεις.

Υπήρξαν επιτυχίες στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπου σήμερα βρισκόμαστε στη δεύτερη θέση πανελλαδικά με περίπου 30%, ενώ εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα βρίσκονται στα χέρια των κομμουνιστών.

Η φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ βρίσκεται στην πρώτη θέση στα πανεπιστήμια, με ποσοστό 36%. Στους δασκάλους και καθηγητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης βρισκόμαστε στην πρώτη και στη δεύτερη θέση αντίστοιχα.

Πρώτη δύναμη είναι οι κομμουνιστές και στην Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας και στην Ενωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας και Πειραιά.

Στις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη του 2023, το ΚΚΕ πήρε το ποσοστό του 7,7%, από 5,5% που είχε πριν, εκλέγοντας 21 βουλευτές στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Στις ευρωεκλογές τον Ιούνη του 2024, πήρε ποσοστό 9,3% εκλέγοντας 2 ευρωβουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Συνολικά, θεωρούμε ότι η ικανότητα και προετοιμασία του Κόμματός μας αφορά και την ανάλογη στρατηγική προγραμματική ετοιμότητα, αλλά αφορά και την τρέχουσα οργανωτική του πολιτική και δράση στις σημερινές συνθήκες, σε μια αδιάσπαστη ενότητα.

Κρίσιμο ζήτημα είναι ο συνδυασμός του επαναστατικού Προγράμματός μας με την καθημερινή επαναστατική δράση σε όλους τους τομείς, σε κάθε κρίκο της καθοδηγητικής δουλειάς. Αλλωστε, και σε μη επαναστατική κατάσταση, όπως η σημερινή, οφείλουμε να κάνουμε επαναστατική δουλειά προετοιμασίας με προοπτική.

Πρώτη μεγάλη μάχη μετά το Φεστιβάλ έχουμε την πανελλαδική απεργία την Τετάρτη 1η του Οκτώβρη ενάντια στο νομοθετικό τερατούργημα της κυβέρνησης για τις 13 ώρες δουλειάς στον ίδιο εργοδότη, με σύνθημα την απόσυρση του νομοσχεδίου, αυξήσεις σε μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, κατάργηση της φοροληστείας, μείωση του εργάσιμου χρόνου, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο.

Σε αναβρασμό βρίσκονται και οι υγειονομικοί όλης της χώρας, οι ελεύθεροι επαγγελματίες των πόλεων.

Επίσης, σε κινητοποιήσεις βρίσκονται οι αγρότες, προετοιμάζοντας μπλόκα με τα τρακτέρ στους εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους.

Στους δρόμους ετοιμάζονται να βγουν και οι φοιτητές, οι μαθητές, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης.

Η σαπίλα του συστήματος βρωμάει από παντού. Η κυβέρνηση και το κράτος, τα αστικά κόμματα συνολικά, είναι βουτηγμένα στα σκάνδαλα, στη διαφθορά, στον βούρκο που δημιουργεί μεγάλη οργή και οργανωμένες αντιδράσεις του λαού που αντιμετωπίζονται με καταστολή, με διώξεις, με επιστράτευση της τυφλής αστικής δικαιοσύνης.

Αντιμετωπίζουμε με μαχητικότητα, αισιοδοξία και ανάταση την κατάσταση αυτή. Είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε. Προχωράμε μπροστά!

Σας καλωσορίζουμε όλους και όλες, άλλη μια φορά, και ελπίζουμε να περάσετε όμορφα και δημιουργικά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Αλλωστε εμείς ξέρουμε και να ΠΟΛΕΜΑΜΕ και να ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ!

Καλή δύναμη σε όλους και όλες!