Ο,τι πέρασε ως τώρα ως νόμος είναι μόνο η αρχή.

Τώρα θέλουν απόλυτα λυμένα τα χέρια για τη συνέχεια.

Για να αποδώσουν οι νόμοι, δηλαδή, να αυξηθεί κατακόρυφα ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Για να το πετύχουν αυτό δεν τους φτάνουν ούτε οι νόμοι ούτε οι αστυνόμοι.

Θέλουν τον ίδιο τον ραγιά να ζητάει τη σφαγή του για να αγιάσει.

Τον θέλουν να εκτονώνεται σε «μπιρ αλάχ»

Ελα, όμως, που άλλη δείχνει να 'ναι η απόφαση του ραγιά...

Γι' αυτό ζητάνε τη βοήθεια του θεού, γιατί ακούνε τη βοή του δρόμου.

Η ατάκα του Πάγκαλου δεν ήταν «παρόλα» της στιγμής. Ηταν στοχευμένο καρφί, αρχικά προς όσους εκβίαζαν για ένα κομμάτι ψωμί οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και που τώρα δείχνουν να σηκώνουν κεφάλι. Αυτή τη μαγιά θέλει να αξιοποιήσει, για να ενοχοποιήσει συνολικά τα λαϊκά στρώματα, να τα κάνει να νιώσουν ότι φταίνε για την κρίση, να εμποδίσει τις συνειδήσεις να κάνουν το άλμα που επιβάλλει η γνώση πως η κρίση είναι κρίση καπιταλιστική και η διέξοδος από αυτήν δεν μπορεί να είναι άλλη παρά στην πάλη ενάντια στους καπιταλιστές και την εξουσία τους.

Καιρό προετοιμάζουν μια τέτοια προπαγάνδα και ήταν θέμα χρόνου το πότε η αστική τάξη θα ζητήσει και τα ρέστα.

Σε πρωτοκλασάτη εφημερίδα της αστικής προπαγάνδας, έτσι που να περνάει ως «λαϊκή», στα ΝΕΑ, έσπευσαν να αναλύσουν τη ρήση του Πάγκαλου: Δουλεύαμε λίγο (λες και μαζί δουλεύαμε) διορίζαμε (μαζί;) κλέβαμε το κράτος. Το θράσος τους δεν έχει όριο όταν αναφέρονται σε προϋπολογισμούς και προϋπολογισμούς που πέρασαν από το κρατικό ταμείο στους καπιταλιστές και χρεώνουν την αρπαγή στους εργάτες.

Από κοντά κλαίνε, δήθεν, για τους κερδοσκόπους που δεν αγαπάνε την πατρίδα. Αθωώνουν έτσι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Τα θύματα καλούνται να συστρατευτούν σε μια νέα προσπάθεια για ακόμα περισσότερα κέρδη στους καπιταλιστές.

Η απάτη προφανής το ίδιο και οι κροκόδειλοι.

Το «εσύ που έφαγες το αυγό» δεν πιάνει πια.

«Δεν είμαστε σκλάβοι» έγραφαν στα πανό τους οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, που διαδήλωσαν προχτές στην Πράγα, ενάντια στη μείωση των μισθών τους κατά 10%. Ως κι αυτοί που ζουν ακόμα στην παραζάλη της ανατροπής του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, κάτι αρχίζουν να καταλαβαίνουν από το άπατο πηγάδι που τους έριξαν.

Ο κατήφορος μπορεί να σταματήσει, οι καπιταλιστές δεν είναι ανίκητοι. Ισα ίσα, οι ίδιοι γνωρίζουν καλά πως αργά ή γρήγορα θα φουντώσει εκείνη η συνείδηση που θα απαιτεί να φύγουν όλοι αυτοί που για να κερδίσουν σπέρνουν δυστυχία.

Στην ηττοπάθεια και τις «ποιητικές» απογνώσεις που καλλιεργεί η αστική τάξη, να αντιτάξουμε την πραγματική ελπίδα. Που υπάρχει: Στη λαϊκή δύναμη, στη Λαϊκή Συσπείρωση.

Ο δρόμος ήταν πάντα ένας: Στο δρόμο, που μέσα από την ίδια την εμπειρία της, από την άμεση αντιπαράθεση με την αστική τάξη, η εργατική τάξη διαμορφώνει συνείδηση για την ανατροπή και για το χτίσιμο ενός νέου κόσμου χωρίς εκμεταλλευτές.

Σε 58 πόλεις δηλώνεται σήμερα η λαϊκή οργή ως απόφαση. Οχι γενικά και αόριστα, αλλά συγκεκριμένα για το λαϊκό πρόβλημα, για να μπει φρένο στον κατήφορο. Για να προστατευτεί σε πρώτη φάση το λαϊκό εισόδημα. Για να πάψουν να στενάζουν οι λαϊκές οικογένειες από μια πολιτική που δίνει όλο και περισσότερα στα μονοπώλια.