Για τρίτη συνεχή μέρα στον αστικό Τύπο σχολιάζεται μια πρωτοφανής - για τα δικά τους δεδομένα - δημοσκόπηση. Αυτή κατά την οποία 29.000 άνθρωποι χωρίς να έχουν καμιά πρεμούρα για το σοσιαλισμό (ένας τεράστιος αριθμός για δημοσκόπηση) την ημέρα που οι καπιταλιστές γιόρταζαν την ανατροπή του σοσιαλισμού, δηλώνουν με τον τρόπο τους αυτό που νιώθουν ως πρόβλημα για να δουν μια άσπρη μέρα: δείχνουν σαν ένοχο τον καπιταλισμό. Φτάνουν πολλοί να ζητάνε ως και να αλλάξει όλο το σύστημα, σε κάθε περίπτωση δείχνουν την ανισότητα να μεγαλώνει, δείχνουν σαν αντίπαλο τους καπιταλιστές, παρότι διατηρούν αυταπάτες για το ρόλο του κράτους που το βλέπουν να 'ναι αταξικό και άρα μπορεί να παρέμβει για να μειωθεί η αδικία. Το δείγμα είναι πολύ μεγάλο και δεν μπορείς να προσπεράσεις εύκολα τη συνείδηση που διαμορφώνει ο άνθρωπος από την ίδια την εμπειρία του παρά τους ποταμούς μιας προπαγάνδας που του ζητά να πανηγυρίσει μια νίκη που ο ίδιος ξέρει πως δεν είναι δική του. Οι άνθρωποι, λοιπόν, δε στηρίζουν αυτό το σύστημα. Κι αυτό είναι μέγα πρόβλημα. Γιατί έρχονται χειρότερες μέρες, τέτοιες που για να τα φέρουν βόλτα οι καπιταλιστές στο μεταξύ τους ανταγωνισμό πρέπει να έχουν εξασφαλισμένα τα νώτα τους, να μην έχουν δηλαδή μέσα στην αυλή τους την εργατική τάξη να αμφισβητεί την ύπαρξή τους.

Στο ζουμί: τα 4 από τα πέντε κείμενα που παραθέτουμε σήμερα είναι από γραφιάδες οι οποίοι με πόνο καρδιάς υποχρεώνονται να βαρέσουν καμπανάκι από τη σκοπιά υπεράσπισης του καπιταλισμού. Τι δεν κάνουν; Δε γαβγίζουν για νίκη του καπιταλισμού. Αυτό το έχουν αναλάβει κάποια Κέζα στο «ΒΗΜΑ», ένας Μανδραβέλης στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», βεβαίως η «ΑΥΓΗ» και ένας πανεπιστημιακός στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ».

Αυτοί που τα κείμενά τους παραθέτουμε βαράνε καμπανάκι για να δείξουν τόσο τα πραγματικά ταξικά τείχη που υπάρχουν μέσα στο σύστημα, όσο και τον κίνδυνο αυτά τα τείχη να σαρωθούν. Φτάνουν να βλέπουν ως και «επανεμφάνιση σταλινικών μορφωμάτων». Λένε με τα δικά τους λόγια πως το επείγον, ειδικά για την ΕΕ σαν καπιταλιστική ένωση, είναι η καπιταλιστική μεγέθυνση. Ο Ζαββός το λέει ωμά: η γεωγραφική Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να γίνει γρήγορα - άμεσα πιο ισχυρό ιμπεριαλιστικό συγκρότημα ικανό να αντιμετωπίσει τους άλλους ιμπεριαλιστές. Λέει πως υπάρχει κίνδυνος να έχει χαθεί ήδη η κούρσα στον ανταγωνισμό με εκείνους που έχουν περισσότερη ζωντανή εργατική δύναμη να εκμεταλλευτούν. Κι ότι οι εδώ, στην ΕΕ, κινδυνεύουν απλά να μετράνε το χρόνο μέχρι το τέλος τους.

Ολη η εξέλιξη, όχι μόνο επιβεβαιώνει εξαιρετικά γρήγορα τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ, αλλά χτυπάει συναγερμό για μια τέτοια οργάνωση των αγώνων που να έχει καθαρό πως απέναντι δεν υπάρχει ένα αφεντικό, αλλά ένα σύστημα. Ενα σύστημα που καταπίνει τα ίδια τα παιδιά του, ένα σύστημα που καταστρέφει ζωντανή εργατική δύναμη, συνολικά παραγωγικές δυνάμεις.

Είναι νόμος: Ο αδύναμος πεθαίνει. Ισχύει για την πάλη μεταξύ καπιταλιστών. Ισχύει σαν επίπτωση σε βάρος των εργατών. Μέχρι να γίνουν οι ίδιοι οι εργάτες κάτοχοι των μέσων παραγωγής και με πολιτική εξουσία δική τους που κάτω από έναν κεντρικό σχεδιασμό θα βάζει τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις να φέρνουν αποτέλεσμα για το κοινωνικό σύνολο. Αυτή είναι και η διαφορά των δυο συστημάτων. Εδώ το καπιταλιστικό κέρδος, εκεί ο κοινωνικός πλούτος.

Διά ταύτα: το «ιστορικό παράδοξο» που έχει πει κι ο Πάγκαλος, το ΚΚΕ, είναι μεγάλο πρόβλημα για τους καπιταλιστές. Γιατί η επίπτωση της δράσης του ξεπερνά και τα όρια του κράτους Ελλάδα σε μια περίοδο που το σύνολο των λαών της καπιταλιστικής Ευρώπης πρέπει να μετατραπούν σε ακόμα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενους για να μπορέσουν οι εδώ γύρω καπιταλιστές να τα φέρουν βόλτα με τον ανταγωνισμό τους...

Αντί να μας ξενίζει, λοιπόν, το μέγεθος της επίθεσης, ας οξύνουμε την κριτική έτσι που να γίνεται πιο καθαρή η στρατηγική που είναι υποχρεωμένοι να υιοθετήσουν οι εργάτες για να μη γίνουν κιμάς στη μηχανή που παράγει κέρδος για τους καπιταλιστές.