Την ώρα που η «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία» βάζει το μαχαίρι στο λαιμό των εργαζομένων και εκβιάζει ωμά πως, αν δε γίνουν όσες απολύσεις απαιτεί, θα μπουν «λουκέτα» σε όλες τις μονάδες του Ομίλου, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» πασχίζουν για να εγκλωβιστούν οι κλωστοϋφαντουργοί του Ομίλου στη μοιρολατρία και την υποταγή. Είτε περιφρονώντας τις ίδιες τις αποφάσεις των εργαζομένων για άμεση οργάνωση του αγώνα χωρίς αναμονή. Είτε πρωτοστατώντας όλα τα προηγούμενα χρόνια για να τσεπώσουν επιδοτήσεις οι εργοδότες, εκείνοι που σήμερα έχουν πετάξει στο δρόμο εκατοντάδες εργάτες και έχουν απλήρωτους εδώ κι οκτώ μήνες εκατοντάδες ακόμα. Είτε προσανατολίζοντας τους εργάτες κατευθείαν στο στόμα του λύκου, ζητώντας παρέμβαση από τον πρωθυπουργό, με επιστολές που του επισημαίνουν «την ευαισθησία που σας διακρίνει απέναντι στους ανθρώπους του μόχθου»...

Την ώρα που κυβέρνηση και εργοδοτικές ενώσεις έχουν πέσει πάνω στους εργάτες του ΟΛΠ για να λήξουν τον αγώνα τους, η πλειοψηφία της ΟΜΥΛΕ αναθέτει στον πρόεδρο του ΕΒΕΑ, Κ. Μίχαλο, ρόλο διαπραγματευτή. Στον ίδιο άνθρωπο, που δηλώνει σταθερά έτοιμος να παρέμβει για λογαριασμό ολόκληρης της τάξης του, αξιοποιώντας όλα τα «ένδικα μέσα» αν συνεχιστεί η απεργία στο λιμάνι. Κι ενώ, παρά την ένταση της τρομοκρατίας, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να αντιστέκονται και να παλεύουν, η πλειοψηφία της ΟΜΥΛΕ αφήνει στο απυρόβλητο την ίδια την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού και, φυσικά, την πολιτική που παραδίνει τα λιμάνια στα μονοπώλια. Ισχυρίζεται, δηλαδή, ότι μέσα στα λιμάνια, που δεν είναι 100% δημόσια, δεν είναι υποταγμένα αποκλειστικά στα λαϊκά συμφέροντα, αλλά λειτουργούν με άξονα το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος του ιδιοκτήτη, τα εργασιακά, ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα των εργαζομένων μπορούν να γίνουν σεβαστά και δε θα είναι «κόστος», όπως σταθερά τα βαφτίζουν οι πολυεθνικές...

Αυτό που άμεσα πρέπει να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη είναι πως οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού αποτελούν κομμάτι των προβλημάτων της. Είναι αναντικατάστατος συνεργάτης των αντιπάλων της, στον οποίο, μάλιστα, έχει ανατεθεί ένα σημαντικό έργο: Η αθώωση της πολιτικής που αντιμετωπίζει τις εργατικές ανάγκες ως «κόστος», ο αποπροσανατολισμός των εργατών, η υπονόμευση και εκτόνωση των αγωνιστικών τους διαθέσεων, η καλλιέργεια αυταπατών που στέλνουν τους εργάτες κατευθείαν στον κοινωνικό εταιρισμό και την ταξική ειρήνη. Σπρώχνουν τους εργάτες στην απογοήτευση, στην ηττοπάθεια, στην αδράνεια, στην αποστράτευση. Οι δυνάμεις αυτές, ναρκοθετούν τους αγώνες των εργαζομένων με περιεχόμενο και προσανατολισμό που συγκρούεται με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Να γιατί η πάλη για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, τη μαζική και σε ταξική κατεύθυνση ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα είναι μονόδρομος για καθέναν χωριστά, αλλά και συνολικά για την τάξη μας. Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός αυτό το ξέρει πολύ καλά. Αυτήν την ενότητα των εργατών, την ταξική, την αντιπαλεύει με νύχια και με δόντια. Οι εργάτες να τους γυρίσουν την πλάτη. Είναι προϋπόθεση για να καρπίσουν οι αγώνες τους, σήμερα και αύριο. Είναι προϋπόθεση για την απόκρουση της επίθεσης που δέχονται, αλλά και για να περάσουν στην αντεπίθεση κατακτώντας ό,τι τους ανήκει.