Λέξη - κλειδί για την αποκωδικοποίηση διαφόρων που ακούγονται αυτές τις μέρες είναι η «αξιοπιστία».

Κάνοντας απίθανες κωλοτούμπες διάφοροι που υποτίθεται ότι ασκούν κριτική στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καταλήγουν η κριτική τους να αφορά στο αν είναι αξιόπιστη η κυβέρνηση και αν η κυβέρνηση θα καταφέρει να διατηρήσει την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό.

Στο λιμάνι διατήρηση της αξιοπιστίας σημαίνει να εφαρμοστεί η συμφωνία με την COSCO και να της παραδοθούν οι εγκαταστάσεις.

Στα ναυπηγεία αξιοπιστία σημαίνει να αφεθεί μια ιδιωτική επιχείρηση να κάνει τη δουλειά της, ακόμα και να κλείσει το ναυπηγείο.

Στα εισοδηματικά αξιόπιστο, λένε, είναι να δώσει η κυβέρνηση κάτι ακόμα στο επίδομα φτωχοκομείου (η «Αυγή» βρήκε κολοβό το επίδομα, που σημαίνει ότι καλό είναι αλλά θέλει λίγο ακόμα).

Γύρω από το θέμα της αξιοπιστίας στήνεται ένα γαϊτανάκι έτσι που γυροβολιά στη γυροβολιά να ξεχάσουν άπαντες: Οτι στο λιμάνι το θέμα είναι να καταργηθεί η σύμβαση που το περνά από την κρατική ιδιοκτησία στα χέρια μιας πολυεθνικής. Οτι στα ναυπηγεία το θέμα είναι να λειτουργήσουν χωρίς την πολυεθνική και για το λαϊκό συμφέρον σε μια χώρα που και πολλά νησιά έχει, άρα και ανάγκη από βαπόρια έχει, σε μια χώρα που μέσα από την τεχνογνωσία και την εμπειρία των εργατών των ναυπηγείων, μπορεί να καλύψει πλείστες ανάγκες της τόσο στα μέσα μαζικής μεταφοράς όσο και στον αμυντικό τομέα. Οτι στο εισοδηματικό αυτό που φταίει δεν είναι το «κολοβό» επίδομα, αλλά ότι μια χούφτα καπιταλιστές αρπάζουν τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο.

Και στις τρεις περιπτώσεις που απασχολούν αυτές τις μέρες, το δίλημμα δεν αφορά την αξιοπιστία ή όχι της κυβέρνησης, αλλά το δρόμο ανάπτυξης: Αυτόν που διασφαλίζει τα καπιταλιστικά κέρδη, ή αυτόν που καταργώντας τα καπιταλιστικά κέρδη, τους ίδιους τους καπιταλιστές, ξανοίγει έναν πλατύ ορίζοντα όπου η οργάνωση της παραγωγής θα στοχεύει στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών και μόνο.

Για το δρόμο ανάπτυξης που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες χρειάζεται οι αγώνες που ξετυλίγονται αυτές τις μέρες να αποκτούν όλο και πιο πολιτικό χαρακτήρα, να συνοδεύονται με ανατροπές στους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, ανατροπές τέτοιες που να πετάνε στα σκουπίδια και την πράσινη και τη γαλάζια εκδοχή της διαχείρισης. Για το δρόμο που διασφαλίζει τα καπιταλιστικά κέρδη ...αρκεί ο Πάγκαλος.

Αν δε μας γελούν τα ματάκια μας, αυτό ακριβώς λέει το άρθρο στο ΒΗΜΑ. Πως ρόλος του Πάγκαλου είναι να βοηθήσει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσει την πολιτική της ΝΔ. Γιατί το κάνουν να φαίνεται δύσκολο; Αρκεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσει την πολιτική της, ίδια είναι με την πολιτική της ΝΔ. Το άρθρο στον ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ το λέει απλά: «Προχωρήστε κύριοι του ΠΑΣΟΚ και μας έχετε στο πλάι σας». Δεν έχουμε καμία αμφιβολία.

Εκεί που μπερδεύει το πράγμα είναι όταν η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ζητάει να τηρηθεί η υπόσχεση για αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου. Ο πλούτος που παράγεται συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια γιατί αυτές είναι οι σχέσεις παραγωγής. Τρόπος να φύγει ο πλούτος από τους κηφήνες και να περάσει στα χέρια των παραγωγών χωρίς να καταργηθούν οι κηφήνες δεν υπάρχει. Προτείνει η καλή εφημερίδα κατάργηση των καπιταλιστών; Να το συζητήσουμε... Δεν το προτείνει, βέβαια, ούτε το ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε κάτι τέτοιο. Να δημιουργήσει εντύπωση προσπαθεί, ότι κάτι μπορεί να γίνει με λίγο καλύτερη διαχείριση καθώς η εξαγγελία του ενός ευρώ έχει εξαγριώσει ακόμα και τους φανατικούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι δεν περίμεναν τόσο γρήγορα να τους φτύσει κατάμουτρα η κυβέρνηση που ψήφισαν ελπίζοντας ότι θα 'ναι καλύτερη από τη ΝΔ.

Κατά τ' άλλα ψάχνουν, λέει, ακόμα να βρουν τι είναι αυτό που οδηγεί σε βίαια ξεσπάσματα. 150 εργάτες κάθε χρόνο νεκροί την ώρα της δουλειάς, άγνωστο πόσοι πεθαμένοι από επαγγελματική ασθένεια. Χιλιάδες σε έναν αργό θάνατο. Να συνεχίσουμε;

Ενας στο ΒΗΜΑ έγραψε πως για τη βία φταίει η λατρεία των Ελλήνων σε πρότυπα σαν τους Κλέφτες που απελευθέρωσαν την πατρίδα, ο άλλος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ έγραψε πως φταίνε οι καταγγελίες για «πουλημένους στην εργοδοσία», ένας τρίτος στην ΑΥΓΗ ζήτησε την καταδίκη της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται. Και χτες ένας τέταρτος έγραψε πως φταίνε οι ιδέες που καλλιεργήθηκαν στον κύκλο της μεταπολίτευσης. Μια κυρία που έχει πρόβλημα με τα οθωμανικά ήθη δε τη σχολιάζουμε, τα λέει όλα μόνη της.

Κοινό ζητούμενό τους να μας πείσουν πως όλοι είμαστε μια αγαπημένη οικογένεια. Να γίνουμε. Οπως είπε προχτές το βράδυ στην κρατική «τιβί» μια Παλαιστίνια μάνα σε μια άλλη μάνα, από το Ισραήλ εκείνη, «δώσε μου όσα μου παίρνεις καθημερινά και θα έχουμε ειρήνη».