Η οργάνωση της παραγωγής με σκοπό το κέρδος έχει πολύπλευρες τραγικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους, οι οποίοι είναι τα πρώτα θύματα αυτού του τρόπου οργάνωσης. Οι 24 αυτοκτονίες εργαζομένων στην «Φρανς Τέλεκομ» αποκαλύπτουν μια από τις πιο τραγικές πλευρές αυτών των επιπτώσεων, που σχετίζεται με την ανασφάλεια, το άγχος, την πίεση που δέχονται οι εργαζόμενοι όταν η οικονομία δεν υπηρετεί τις ανθρώπινες και τις κοινωνικές ανάγκες.

Συνήθως, όλο το φταίξιμο για τα εργατικά «ατυχήματα» πέφτει στους ίδιους τους εργαζόμενους, ενώ οι επαγγελματικές ασθένειες σπάνια αναγνωρίζονται ως τέτοιες, σπάνια σχετίζονται με τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Αντίστοιχα, και το εργασιακό στρες δεν αναγνωρίζεται και δεν καταγράφεται επίσημα ως επαγγελματική ασθένεια, που έχει να κάνει με τις σχέσεις εργασίας.

Ωστόσο, ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει «τυχαίες» 24 αυτοκτονίες σε μια επιχείρηση; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι οι 22.000 «εθελούσιες» έξοδοι μόνο το διάστημα 2006 - 2008 δεν ασκούν πίεση στους εργαζόμενους; Πώς να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι στους εργαζόμενους επικρατεί σήμερα η αίσθηση - όπως οι ίδιοι λένε - ότι οι διευθυντές προσπαθούν να τους αναγκάσουν σε παραίτηση; Την ίδια στιγμή, τα τελευταία πέντε χρόνια οι μισοί υπάλληλοι της εταιρείας μεταφέρθηκαν σε άλλο πόστο ή άλλαξαν τόπο εργασίας. Ποιος μπορεί να πει ότι η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας που ξεκίνησε το 1997 δε σχετίζεται με την ψυχολογική πίεση και την ανασφάλεια (που μπορεί να οδηγήσει και σε αυτοκτονία) παρά μόνο όποιος (άθελα ή ηθελημένα, αυτό μάλλον έχει δευτερεύουσα σημασία) με την πολιτική του στηρίζει τα κέρδη της πλουτοκρατίας;