Οποιος έχει ακόμα απορία για το αν το ΠΑΣΟΚ είναι το ένα από τα δύο κόμματα της αστικής τάξης, ας ρίξει μια ματιά στα αποσπάσματα στη βάση της σελίδας, κι ας απαντήσει στο ερώτημα: Για τα συμφέροντα ποιας τάξης νοιάζονται «αριστερές» και δεξιές εφημερίδες με την ενιαία προτροπή τους προς την κυβέρνηση να αγνοήσει το πολιτικό κόστος και να προχωρήσει;

Βγάζει μάτι αυτή η καταπληκτική σύμπνοια, με την οποία αντιμετωπίζουν τις εξελίξεις οι εφημερίδες της αστικής τάξης, όποιον κι αν στήριζαν προεκλογικά. Τη μέρα ακριβώς της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης βγήκανε με μπαράζ άρθρων να της θυμίσουν πως πλέον είναι η κυβέρνηση που πρέπει να νοιαστεί για τη συνέχεια του κράτους. Το οποίο κράτος, βεβαίως, είναι το δικό τους, το αστικό, δηλαδή μηχανή διασφάλισης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Την ανάγκη να συνεχιστεί αδιατάρακτα η διασφάλιση αυτών των συμφερόντων τονίζουν όταν μιλούν για τη συνέχεια του κράτους.

Κι έχει ενδιαφέρον να παρακολουθεί κάποιος πως μέρα τη μέρα ξεδιπλώνονται τα επιχειρήματα για να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να κάνει ό,τι και η ΝΔ. Στα κολέγια, για παράδειγμα, λένε: Τώρα τι θα γίνει με τους καθηγητές και τους μαθητές; Αρα μην τα ακουμπάς. Το ότι δεν έχουν καμιά θέση τα ιδιωτικά παραμάγαζα στην Παιδεία ούτε που θίγεται. Και πώς; Αφού τα κολέγια περιλαμβάνονται στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Αλλο που τώρα πρέπει το κρέας να βαφτίζεται ψάρι.

Αυτοί που είναι ανυπόφοροι είναι όλοι εκείνοι που ενώ πλασάρανε το σύστημα ΠΑΣΟΚ ως προοδευτική εναλλακτική, τώρα προσπαθούν να κρατήσουν αποστάσεις. Οχι γιατί έχουν κάποια διαφορά, αλλά γιατί υπάρχει παράλληλα και η πελατεία που αργά ή γρήγορα θα ζητήσει λογαριασμό.

Πιο ωραία, πάντως, τα λέει η «Καθημερινή», που τους καλεί όλους να είναι συντονισμένοι σε ένα μήκος κύματος. Σωστά. Μία είναι η συχνότητα κι ένα το σήμα που μεταφέρει. Αλλο που προεκλογικά θάμπωνε ο ήχος από τον γύρω θόρυβο. Τότε έπρεπε το σήμα να είναι θολό, για να τσιμπήσουν περισσότεροι. Σήμερα, πρέπει να εφαρμοστεί καθαρά αυτό που και προεκλογικά εκπεμπόταν. Δεν έλεγε ψέματα προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ, οι αποκωδικοποιητές του σήματος παίζανε άλλο παιχνίδι, ώστε να φτάνει άλλο σήμα σε όσους με την ψήφο τους έπρεπε να επικυρώσουν μια πολιτική που την επομένη κιόλας των εκλογών θα στρεφόταν ενάντιά τους.

Ωραίοι είναι: Να ξεκαθαρίσει, λένε, το ΠΑΣΟΚ τη θέση του στο λιμάνι όποιο κι αν είναι το πολιτικό κόστος. Μα τώρα τέλειωσαν οι εκλογές. Θα είχε νόημα το ξεκαθάρισμα πριν τις εκλογές. Αλλά τώρα οι άνθρωποι ψήφισαν ΠΑΣΟΚ για να συνεχίσουν να δουλεύουν στο λιμάνι. Κι αντί γι' αυτό βλέπουν τα κυβερνητικά στελέχη να τους κλείνουν το μάτι και να τους λένε κάντε πέρα και θα τη βρούμε μετά την άκρη. Ποια άκρη;

Πάμε γι' άλλα: Οταν ο Λάσκαρης (υπουργός Εργασίας της πρώτης κυβέρνησης της ΝΔ) κήρυττε το τέλος της πάλης των τάξεων φάνταζε γραφικός. Εκτοτε πολλοί άλλοι κήρυξαν το ίδιο τέλος, τόμοι γέμισαν με αναλύσεις ακόμα και για το τέλος αυτής καθαυτής της εργατικής τάξης. Τι τους έχει κάνει η εργατική τάξη και θέλουν να ξεμπερδεύουν μ' αυτήν; Οι εργάτες, άνθρωποι απλοί, συνεχίζουν να πηγαίνουν στη δουλειά, απ' τη δουλειά στο σπίτι κι άντε απ' τον καναπέ να ρίχνουν καμιά βλαστήμια. Τι είναι αυτό πάνω τους που είναι ενοχλητικό;

Το πρόβλημα δεν είναι η εργατική τάξη γενικώς, αλλά το γεγονός ότι αυτή πλέον κουβαλά στις βαλίτσες της την ιστορική γνώση ότι μπορεί να γίνει τάξη για τον εαυτό της. Οτι ιστορικά επίσης έχει ήδη κατακτήσει το δικαίωμα να είναι τάξη με το δικό της Κόμμα, το Κομμουνιστικό. Ακόμα κι εκεί που καταγράφεται σχεδόν μηδενική η παρουσία του, το φάντασμα που κυνηγάνε οι αστοί είναι ο κομμουνισμός. Δεν τους φταίει, λοιπόν, γενικά η εργατική τάξη, χωρίς αυτήν δεν μπορούν καν να υπάρχουν οι αστοί. Αυτό που τους καίει είναι ότι πλέον η εργατική τάξη γίνεται νύχι - κρέας με το νεκροθάφτη της αστικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Εκεί συγκεντρώνονται όλα τα πυρά.