Το ζήτημα της μετανάστευσης και η στάση των άλλων κομμάτων, οι εξελίξεις στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οι προβοκάτσιες σε βάρος του ΚΚΕ και ο ρόλος του εργατικού λαϊκού κινήματος εν μέσω οικονομικής κρίσης βρέθηκαν στο επίκεντρο της συζήτησης της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τους δημοσιογράφους, στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου. Ακολουθεί ο διάλογος με τους δημοσιογράφους.

Κ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ («ΚΟΚΚΙΝΟ»): Κυρία Παπαρήγα, βλέπουμε ότι σε περιοχές που συγκεντρώνονται πολλοί οικονομικοί μετανάστες, όπως ο Αγιος Παντελεήμονας, στον οποίο αναφερθήκατε πριν, παρατηρήθηκε στις ευρωεκλογές ένα υψηλό ποσοστό του ΛΑ.Ο.Σ. Βλέπετε εμπέδωση, παγίωση ακροδεξιών αντιλήψεων στην κοινωνία ή ακόμα υπάρχουν τα περιθώρια να ανατραπεί αυτή η ξενοφοβική συντηρητική στροφή;

-- Ούτε το καλό ούτε το κακό γεννιέται έτσι αυθόρμητα. Και το καλό που αναπτύσσεται και το κακό αναπτύσσονται πριν απ' όλα και κυρίως από τη δράση πολιτικών δυνάμεων, μαζικών οργανώσεων, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από το σύστημα Παιδείας. Λοιπόν, εμείς θεωρούμε ότι υπάρχει σε όλη την Ευρώπη υποκινούμενη εκστρατεία εναντίον των μεταναστών, υπάρχει εξαιτίας της κρίσης. Επειδή τώρα η ανεργία μεγαλώνει και θέλουν να χειριστούν κάπως το ζήτημα έτσι που να μην ξεσηκωθεί και η λαϊκή κατακραυγή, να φορτώσουν τα προβλήματα στους μετανάστες. Αυτό είναι.

Πρέπει να σας πω ότι οι απόψεις του ΛΑ.Ο.Σ. υπάρχουν και στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ. Οι Οργανώσεις μας που τώρα συζητάνε πολύ εντατικά τα συμπεράσματα από την εκλογική μάχη - γιατί εμείς έτσι κάνουμε, δε βγαίνει κανένας αρχηγός να βγάλει συμπεράσματα ούτε η Κεντρική Επιτροπή μόνη της - βγάζουν το εξής: Οτι προεκλογικά τη λέξη ΛΑ.Ο.Σ. δεν την άκουγες. Οι απόψεις του όμως ήταν πιο εκτεταμένες και αυτές τις απόψεις κάτω τις προπαγάνδιζαν και Νεοδημοκράτες, και το ΠΑΣΟΚ.

Μην κοιτάτε τώρα επισήμως και κεντρικά που λένε αυτά τα ξενέρωτα για τους μετανάστες. Επομένως, το ζήτημα δεν αφορά πώς θα αντιμετωπίσει κανείς τον κ. Καρατζαφέρη, το θέμα είναι πώς θα απαντήσει και στις απόψεις και την κυβερνητική πολιτική ή τις θέσεις των άλλων κομμάτων. Εδώ βγαίνει ο Γιώργος Παπανδρέου και λέει: «Εγώ έχω πολιτική μηδενικής ανοχής». Δηλαδή, τι θα κάνεις; Θα βάλεις στο φούρνο τους μετανάστες να τους κάψεις; Τι θα πει μηδενική ανοχή; Κι όλο λέει για τη «συμφωνία με την Τουρκία», λες κι αυτή η συμφωνία θα σώσει τους μετανάστες...

Τ. ΣΕΓΚΟΣ («902»): Κυρία Παπαρήγα, αν μου επιτρέπετε να φύγω λίγο από το θέμα αυτής της συνέντευξης και να σας ζητήσω ένα σχόλιο για τις εξελίξεις στον Συνασπισμό και στο ΣΥΡΙΖΑ.

-- Οπως ξέρετε, εμείς δεν μπαίνουμε, όχι με την τυπική, με την ουσιαστική έννοια, στα εσωτερικά άλλου κόμματος. Δεν ανακατευόμαστε δηλαδή στο αν θα είναι ο ένας αρχηγός ή δε θα είναι, τι είπε ο ένας, ή να πάρουμε το μέρος του ενός ή του άλλου. Αυτά τα κάνανε παλαιότερα σε μας και εμείς είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί. Ωστόσο, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι: Πρώτον, ότι ο χώρος αυτός, να το πω έτσι - γιατί δεν ξέρω τώρα πώς θα γίνει ή πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα - είναι ένας χώρος που εκφράζει ένα ιδεολογικό ρεύμα που δεν είναι συστηματικό, δεν έχει σύστημα, αλλά είναι ένα ιδεολογικό ρεύμα το οποίο επηρεάζεται βασικά από τη σοσιαλδημοκρατία. Από τον γνωστό οπορτουνισμό των αρχών του 20ού αιώνα.

Αυτός λοιπόν ο χώρος, αυτό το ιδεολογικό ρεύμα, στο βαθμό που βεβαίως είναι και πολιτικό κόμμα, είναι καταδικασμένο να ζει σε αυτές τις αντιφάσεις. Ενα ρόλο έχει, το ρόλο του αναχώματος. Το ρόλο να δηλητηριάζει - θα το πούμε άλλη μια φορά - το ριζοσπαστισμό.

Επομένως, δεν έχει αυτοτέλεια, δεν είναι κόμμα ιδεολογικά, πολιτικά αυτοτελές. Είναι μια του ύψους μια του βάθους, διότι ετεροκαθορίζεται από τις ανάγκες του συστήματος. Αρα, λοιπόν, όλα αυτά τα οποία διέρχεται σήμερα δε μας κάνουν καμία εντύπωση, αναμενόμενα για μας είναι. Να σας πω, μπορεί και να τα ξεπεράσει. Ομως, σε τρία χρόνια ξανά.

Φαίνεται ότι και το σύστημα τον θέλει, και εδώ με συγχωρείτε, να κάνω το καθαρά δικό μας σχόλιο, πέρα από τη γενική ανάλυση. Παρακολουθώντας τις διενέξεις που έγιναν, αν αφαιρέσει κανείς ότι δεν έχουν περιεχόμενο, έχουν ένα οργανωτικό σχήμα. Η διένεξη είναι ακριβώς η επανάληψη της περιόδου 1989-1991. Κι εδώ κι από σας τους δημοσιογράφους, που δεν έχω αντίρρηση να πω ότι είστε και καλοπροαίρετοι, για να δούμε μερικά συμπεράσματα. Γιατί αποχώρησε το ΚΚΕ από το Συνασπισμό; Οταν σε ένα βράδυ και χωρίς να έχουν προηγηθεί και πολλά πολλά, ανακοινώνεται ότι «έγινε κόμμα» και σηκωθήκαμε και φύγαμε.

Τώρα αυτό πάνε να κάνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κόμμα και ο Συνασπισμός κατά συνέπεια πρέπει να διαλυθεί. Αυτό είναι δικό τους θέμα τι θα κάνουν. Αλλά ακριβώς τα ίδια. Μα είχαμε συμφωνία, δεν τηρείς τη συμφωνία, όχι δεν είχαμε τη συμφωνία. Και αρχίζει μια απεραντολογία.

Ο,τι μας κάνανε τους κάνουν τώρα. Ας πούμε, π.χ., ότι δεν μπορείς να έχεις κάρτα μέλους του Συνασπισμού και κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ. Μα αυτό ήταν μια βασική διαφωνία που είχαμε το '90 - '91. Ούτε καν είχαμε την πολυτέλεια να συζητήσουμε τα κυριότερα στρατηγικά ζητήματα διότι μας έλεγαν ότι πρέπει να έχουμε 2 κάρτες μέλους. Μα μέλος σε ένα κόμμα είσαι, δεν μπορείς να είσαι μέλος σε δύο κόμματα. Η συμμαχία είναι άλλο πράγμα. Η συμμαχία έχει μέλη κόμματα. Για ξαναδιαβάστε αυτά που λένε. Αυτά όλα που έλεγαν «ενότητα σε διαφορετικότητα», «οι τάσεις που είναι υγεία», κ.ά. Τι ενότητα σε διαφορετικότητα; Εδώ μεταξύ τους που είναι στο ίδιο ιδεολογικό ρεύμα δεν μπορούν να φάνε ψωμί και τυρί μαζί. Θέλουν και συνεργασία και ενότητα με το ΚΚΕ... Αφού μεταξύ τους σαν τις αμοιβάδες πολλαπλασιάζονται. Πώς θα συμφωνήσουν εκείνοι με μας κι εμείς μαζί τους και με δεδομένες βεβαίως τις προγραμματικές διαφορές;

Επιβεβαιώνεται ότι αυτός ο χώρος, δε λέω για πρόσωπα ούτε αυτό που θα πω απευθύνεται σε πρόσωπα, αλλά αυτός ο χώρος είναι εντελώς αφερέγγυος. Ακόμα και αν κάνεις μια συμφωνία μαζί του την άλλη μέρα δεν πρόκειται να τηρηθεί. Ξέρετε, οι συμφωνίες όταν γίνονται όχι μόνο πρέπει να τις τηρούν οι ηγεσίες των κομμάτων, αλλά πρέπει να τις τηρεί και η βάση των κομμάτων. Αλλιώς δεν τηρούνται οι συμφωνίες.

Ολα αυτά τα περί τάσεων, τα δημοψηφίσματα τα εσωτερικά για να βγει ο υποψήφιος που τα άλλα κόμματα δεν κάνουν. Τι, δηλαδή, να κοροϊδεύουμε τα μέλη του Κόμματος, να κάνουμε δημοψήφισμα για το ποιος είναι ευρωβουλευτής; Πασαρέλα μες στο Κόμμα θα κάνουμε; Μετά θέλει μάνατζερ και μακιγιάζ για το ποιος είναι ο πιο ωραίος.

Η πραγματική δημοκρατία είναι άλλη. Αυτός ο χώρος όχι μόνο δεν έχει μέλλον, δεν έχει ούτε άμεση προοπτική για το λαϊκό κίνημα. Είτε θα κολλήσει κάπου ή αυτοτελώς δεν μπορεί να σταθεί - δε λέω αν πρέπει ή δεν πρέπει, είναι δικό του θέμα - δεν έχει αυτοτέλεια.

Είναι ένα παρακλάδι της σοσιαλδημοκρατίας με έντονο αντικομμουνισμό ακριβώς επειδή προέρχεται από την ίδια την κοίτη της.

Δ. ΖΩΝΙΟΣ («Αθήνα 9,84»): Στις εκλογές καταγγείλατε ότι επιχειρείται μια προβοκάτσια σε βάρος του κόμματος, με σκοπό να χαθεί το 1% των εν δυνάμει καινούριων ψηφοφόρων. Εχετε κάνει μια αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος μέχρι τώρα, που να εξηγεί σε επίπεδο αριθμών, όχι ποσοστών, γιατί ένα συγκεκριμένο ποσοστό των ψηφοφόρων επέλεξε να απέχει ή να μην ψηφίσει το κόμμα ή να κάνει κάποια άλλη επιλογή εν πάση περιπτώσει;

-- Οταν έγινε η καταγγελία αυτή μιλούσαμε για κάτι που ετοιμάζουν για τις τελευταίες μέρες γιατί η προβοκάτσια είχε αρχίσει από το 2007. Εκανε μια κοιλιά, και θα σας πω συγκεκριμένα.

Δυστυχώς εμείς το 2007 δεν το εκτιμήσαμε. Ευτυχώς όμως έχουμε έντιμους ανθρώπους που μας πληροφορούν.

Τα επιτελεία τους εκτιμούν ότι το 2007 στις εκλογές, δεν ξέρω αν είναι απόλυτα σωστό, και λένε ότι το ΚΚΕ έχασε 0,6%. Επειδή τότε είχε ανέβει πολύ το ποσοστό του Κόμματος δε μας απασχόλησε. Δεν ψάξαμε, δεν εντοπίσαμε πρόβλημα.

Με βάση αυτό εκπόνησαν τη νέα στρατηγική για να χαθεί 1% αρχικά και άλλο 1% στην πορεία. Δε σημαίνει ότι ό,τι λένε γίνεται αλλά λέμε τι στόχο είχαν. Γιατί από την άλλη μεριά κι εμείς παλεύουμε για να μην υλοποιηθούν αυτοί οι στόχοι.

Το 2007 δεν το συνειδητοποιήσαμε αυτό. Δεν το είχαμε αυτό το στοιχείο και γι' αυτό δεν είπαμε και τίποτα. Καμιά φορά όταν έχεις ένα θετικό αποτέλεσμα και μια ανοδική πορεία δε φαίνονται και κάποια προβλήματα.

Εμείς σήμερα στο Κόμμα, και κρατήστε το αυτό και σαν ζήτημα δημοκρατίας, είμαστε στη φάση όπου συζητάνε οι Κομματικές Οργανώσεις Βάσης. Εχουν τελειώσει όλα τα όργανα, έχουμε πάρει γνώμες, έχουν ξεκινήσει οι Κομματικές Οργανώσεις Βάσης και παράλληλα γίνονται συζητήσεις με φίλους και οπαδούς. Δεν είναι εύκολο μέσα σε ένα μήνα ούτε να πας πάρα πολύ πλατιά και σε όλο τον κόσμο. Αλλά ωστόσο φαίνονται πολλά πράγματα. Και όντως βγαίνει ότι ένα μέρος των ψηφοφόρων που μας ψήφισαν για πρώτη φορά στις περασμένες εκλογές ή σε κάποιες εκλογές επηρεάστηκαν από αυτή την προπαγάνδα. Αυτό όμως το ζήσαμε κι εμείς και προεκλογικά. Οχι στους εργασιακούς χώρους, όχι στους χώρους δουλειάς. Αλλά όμως σε άλλα κοινωνικά στρώματα πέρασε αυτή η προπαγάνδα. Δηλαδή πέρασε μια αμφιβολία. Σου λέει «όλοι το ίδιο είναι». Και οπωσδήποτε μέσα στις γενικές συνθήκες και με τους άλλους παράγοντες που υπήρχαν και μέσα σε αυτό ότι το ρεύμα της αποχής είναι τιμωρία και πίεση, υπήρχε ένας κόσμος ο οποίος δεν πήγε να ψηφίσει.

Βεβαίως, εμείς καταδικάζουμε τον αντικομμουνισμό, αλλά ταυτόχρονα ως Κόμμα λέμε ότι πρέπει να ασκηθούμε και να εκπαιδευτούμε και στις πιο δύσκολες συνθήκες, και όχι μόνο εμείς, αλλά και ο περίγυρός μας ούτως ώστε αυτή η προπαγάνδα να επηρεάζει όσο γίνεται λιγότερο. Υπάρχουν και ζητήματα που πρέπει να βγάλουμε κι εμείς ανάλογα συμπεράσματα.

Να σας πω κάτι; Υπήρχε στόχος το ΚΚΕ να μην είναι τρίτο κόμμα; Εμείς αυτό το θέμα δεν το ανοίξαμε στον κόσμο ενώ ξέραμε ότι τα επιτελεία έλεγαν να χτυπήσετε το ΚΚΕ. Εξ ου και οι δημοσκοπήσεις μάς έβγαζαν πέμπτους. Εμείς αυτό το ζήτημα δεν το ανοίξαμε στον κόσμο. Οχι αν θα είμαστε ή δε θα είμαστε τρίτο κόμμα, γιατί μπορεί να είσαι και τέταρτο κόμμα και να έχεις και πιο πάνω ψήφους αν διασπαστούν άλλα κόμματα. Δε θέλαμε να κάνουμε σαν αυτοσκοπό την τρίτη θέση παρόλο που υπήρχε κόσμος που δεν είχε συνειδητοποιήσει αυτό το στόχο. Και έρχονται μετά τις εκλογές και μας λένε μόνοι τους ότι μετάνιωσαν που δεν ψήφισαν: «Δεν είχα καταλάβει όλη αυτή την ιστορία, είπα, κάπως έτσι».

Αρα, υπάρχει επιδίωξη του αντίπαλου και πρέπει να βγουν και συμπεράσματα και από εμάς πώς αντιμετωπίζουμε αυτή την επιδίωξη.

Βεβαίως, προκάλεσε ζημιά. Και δεν είναι μόνο η ψήφος. Είναι και το ερώτημα που μένει σε έναν κόσμο που δεν έχει κοινωνική πείρα. Εχουμε νέους ανθρώπους που μας ψηφίζουν και δεν προέρχονται από οικογένειες κομμουνιστών. Και με αυτή την έννοια και εκείνες τις μέρες πριν τις εκλογές έγιναν πολλές προσπάθειες και είχαμε παραμονές των εκλογών διάφορους ελέγχους. Επιθεωρήσεις Εργασίας, κλπ., αλλά συνεχίζεται ο πόλεμος.

Δ. ΖΩΝΙΟΣ («Αθήνα 9,84»): Η τελευταία δυναμική παρέμβαση του εργατικού λαϊκού κινήματος ήταν το 2001 με το Ασφαλιστικό, με τον περίφημο νόμο Γιαννίτση. Ηθελα να ρωτήσω αν, με δεδομένο κιόλας ότι το κεντρικό σύνθημα του τελευταίου συνεδρίου του ΚΚΕ ήταν «Συνέδριο Αντεπίθεσης», αν στο πλαίσιο αυτού του συνθήματος της αντεπίθεσης θα οριοθετηθεί ένας συγκεκριμένος στόχος μεσούσης και της κρίσης, της οικονομικής κρίσης, ούτως ώστε να ενδυναμωθεί και να ισχυροποιηθεί το λαϊκό κίνημα;

-- Κοίταξε τώρα, για το 2001, καταρχήν συμβαίνει στο κίνημα να έρχονται στιγμές μεγάλης έξαρσης. Και θα ξανάρθουν τέτοιες. Εδώ όμως μπαίνει ένα ζήτημα. Οταν το κίνημα φτάσει στη μεγάλη μεγάλη έκρηξη από εκεί αρχίζει και η πτώση του. Οπως είναι και οι εκλογικές μάχες. Πώς το κίνημα αυτό εξανεμίστηκε;

Ηταν ένα κίνημα που φούντωσε και με κατεύθυνση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ που έβαλε ως στόχο από τα δέκα άρθρα να φύγει το ένα. Από εκεί και πέρα μόλις τέλειωσε αυτή η φάση και έφυγε ο Γιαννίτσης από τη μέση η ηγεσία υιοθέτησε το νομοσχέδιο, πλην ενός άρθρου, αν θυμάμαι καλά.

Το θέμα δεν είναι να ξαναγίνει ένα μπαμ. Το μπαμ μπορεί να γίνει και χωρίς να το προβλέψεις. Δεν καθορίζονται όλα με σχέδιο. Σημασία έχει όμως το κίνημα, κάτω τι γίνεται.

Επομένως, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας συγκεντρώνει την προσοχή του βεβαίως και σε μεγάλες κινητοποιήσεις και σε διαδηλώσεις και σε συλλαλητήρια, υπάρχει ανάγκη, αλλά τι γίνεται και κάτω. Μέσα στους χώρους δουλειάς, στα γραφεία, στα δρομάκια που είναι τα μικρομάγαζα, στα χωράφια που είναι οι αγρότες. Γιατί αν δεν έχει πόδια το κίνημα όσο και να φουντώσει δε θα βγάλει τίποτα. Και, τέλος, ας δούμε και μια άλλη πλευρά. Πριν δέκα χρόνια μια μεγάλη απεργία, μια μεγάλη κινητοποίηση μπορεί να αποσπούσε ορισμένες παραχωρήσεις. Σήμερα, για να έχεις ορισμένες παραχωρήσεις πρέπει να έχεις γραμμή ριζικής εναντίωσης και ρήξης. Με αυτές τις ηγεσίες τις συνδικαλιστικές το κίνημα όχι μόνο δεν πρόκειται να κάνει ούτε ένα βήμα μπρος, αλλά και πέντε πίσω θα κάνει.

Αρα, οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα. Η στάση απέναντι στους μετανάστες. Δεν μπορεί να μεγαλώσει το κίνημα στην Ελλάδα αν δε δεις τους μετανάστες ταξικά αδέλφια σου στο κίνημα. Αλλο αν οι ίδιοι είναι έτοιμοι να μπουν. Κάποιοι είναι βέβαια.

Αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να μπουν σε παζάρι. Εμείς έχουμε αγωνία να ξετιναχτεί το κίνημα τώρα αλλά δεν εξαρτάται από εμάς. Δε θέλουμε και ένα κίνημα που ο αντίπαλος να το βάλει στο χέρι. Δε θέλουμε ένα κίνημα να παίζει ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζει κάποιες κινητοποιήσεις. Στους γνωστούς και μη εξαιρετέους χώρους όπου δε διακυβεύεται το ζήτημα της απόλυσης και με αιτήματα που δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες, πιο πολύ «αέρα να φύγει η χολέρα». Εμείς δε θα ακολουθήσουμε και δεν πρέπει και οι εργαζόμενοι να ακολουθήσουν αυτή τη λογική. Ναι, και απεργίες τώρα και κινητοποιήσεις. Ναι κατά της Νέας Δημοκρατίας, δεν το συζητάμε. Αλλά ένα τέτοιο κίνημα δε θα φέρει αποτελέσματα αν δεν έχει μια δική του γραμμή ανεξάρτητη από το ΠΑΣΟΚ.