Ετσι, την επόμενη μέρα είδαν το φως της δημοσιότητας στην «Αυγή» - που προφανώς απηχεί τις απόψεις του ΣΥΝ - αλλά και σε άλλα έντυπα εκτιμήσεις που θεωρούν πως βάση της ανάλυσης της ΚΕ του ΚΚΕ είναι η συνωμοσιολογία και τα ντόπια και ξένα κέντρα. Ετσι ερμηνεύουν την εκτίμηση της ΚΕ πως το ΚΚΕ κατάφερε να αντιμετωπίσει τη στρατηγική που εκπονήθηκε στους κόλπους του συστήματος, στο διάστημα 2007-2009, ως και τις παραμονές των εκλογών, με στόχο την εκλογική και πολιτική ήττα του και την εκτόπισή του από την τρίτη θέση. Γίνεται φανερό πως αυτές οι γραφίδες ειρωνεύονται την εκτίμηση του Κόμματος για την ύπαρξη αυτής της στρατηγικής - που εκπονήθηκε στους κόλπους του συστήματος - και τη χρεώνουν στη λογική της συνωμοσιολογίας με την οποία πάγια εκτιμούν πως εμφορείται το ΚΚΕ, που δεν κατόρθωσε ακόμα - όντας παλαιολιθικό - να προσαρμοσθεί στην άδολη και άκακη αστική δημοκρατία και συνεχίζει να βλέπει Ερυνίες.

Είναι προφανώς δικό τους το πρόβλημα ότι συνεχίζουν να νομίζουν πως ο καπιταλιστικός κόσμος που ζούμε, ε, δεν κάνει και τέτοια. Δικό μας ζήτημα πάντως είναι - και ας μας επιτρέψουν οι του ΣΥΝ και της «Αυγής», αλλά και οι άλλοι δημοσιολόγοι με παρόμοιες απόψεις - όχι μόνο να μην κλείνουμε τα μάτια στα γεγονότα, αλλά να προσπαθούμε να διδασκόμαστε από τις πολιτικές μας εμπειρίες ώστε να μην πετάμε στα σύννεφα και, κυρίως, να είμαστε και προσγειωμένοι και προετοιμασμένοι.

Το σχέδιό τους, που σταδιακά ξεδιπλώθηκε από το 2007 μέχρι και τις εκλογές - και που σωστά το Κόμμα μας εκτιμά πως η υλοποίησή του θα συνεχιστεί, μια που οι στόχοι του δεν έχουν επιτευχθεί - περιελάμβανε, από όσα τουλάχιστον ζήσαμε, τα εξής:

α) Με δήθεν καλοπροαίρετες φωνές και γραφίδες πως τώρα είναι η ώρα να βάλει το ΚΚΕ νερό στο κρασί του - δηλαδή να αλλάξει το Πρόγραμμά του - και να δεχθεί να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε έτσι να δεχθεί ισχυρό εκλογικό χτύπημα ο δικομματισμός.

β) Με άμεση επίθεση, κύρια από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, πως το ΚΚΕ συμπλέει με τη ΝΔ, της βάζει πλάτες στην πολιτική που ασκεί.

Πίεζαν έτσι τα πλευρά του ΚΚΕ, είτε για να αλλάξει την πολιτική του επί το σοσιαλδημοκρατικότερο, είτε για να τραβήξουν σημαντικό ποσοστό από την εκλογική επιρροή του προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που, δήθεν, ήταν υπέρ της ενότητας και με το ΚΚΕ, είτε και τα δύο.

Ωστόσο, οι ίδιες οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν το ΣΥΡΙΖΑ στο 18%, οι ίδιες έδειχναν πως το ΚΚΕ αντέχει, δε συρρικνώνεται από αυτά τα κόλπα. Μόνον κατά το ήμισυ, λοιπόν - όσον αφορά στη διοχέτευση της νέας δυσαρέσκειας και αυτής όχι όλη - είχε επιτευχθεί ο στόχος. Ετσι, σταμάτησαν να φουσκώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος άρχισε φυσιολογικά να ξεφουσκώνει και - παρά τους υψηλούς στόχους που, πετώντας στα σύννεφα, έθεταν τα στελέχη του, έφθασε στις κάλπες σε ποσοστό χαμηλότερο αρκετά και από αυτό των βουλευτικών εκλογών του 2007.

Ηταν χτυπήματα κάτω από τη μέση, ανέντιμες και συκοφαντικές επιθέσεις, που βέβαια - πέρα από τα καταφανή ψεύδη - καμία σχέση δεν είχαν με το ίδιο το περιεχόμενο του προεκλογικού αγώνα. Στην πορεία, φυσικά, αναδείχθηκε η αδυναμία των συκοφαντών να αποδείξουν τη συμμετοχή του ΚΚΕ στην εταιρεία «ΓΕΡΜΑΝΟΣ». Από την άλλη, το Κόμμα κράτησε αταλάντευτη στάση απέναντι στην επίθεση για τα οικονομικά του. Διατράνωσε σε όλους τους τόνους πως δεν είχε να αποδείξει τίποτα και σε κανένα, μια που:

α) Για το πώς διαχειρίζεται τα έσοδα που έχει από τη Βουλή ελέγχεται - όπως όλα τα κόμματα - από τα θεσμικά όργανα της Βουλής.

β) Τα οικονομικά πεπραγμένα της εκδοτικής επιχείρησης ελέγχονται περιοδικά από τα θεσμικά όργανα της πολιτείας, όπως άλλωστε πρέπει να γίνεται με όλες τις επιχειρήσεις και

γ) ονόματα των μελών και φίλων που δίνουν στο Κόμμα συνδρομές από το υστέρημά τους δεν πρόκειται να δώσει ποτέ και σε κανένα.

Υπέδειξε δε στους αμφιβάλλοντες για τη μη ύπαρξη συναλλαγών του ΚΚΕ με οικονομικούς παράγοντες να ψάξουν στα κόμματα εκείνα που ψηφίζουν νόμους και διατάξεις χαριστικές στους πλουτοκράτες.

Ολα τα παραπάνω ήταν η αιτία που τα αποτελέσματα και αυτής της εκστρατείας ήταν πενιχρά.

Μ' αυτά και με τ' άλλα, όμως, το ΚΚΕ παρέμεινε αναμφισβήτητο τρίτο κόμμα στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, ενώ αύξησε κατά 0,2% το ποσοστό που πήρε στις βουλευτικές εκλογές του 2007, αυτό το ποσοστό που ήθελαν, όχι μόνον να μην αυξηθεί, απορροφώντας και άλλη αμφισβήτηση, αλλά και να υποχωρήσει δραστικά, ώστε να μειωθεί κατακόρυφα η παρέμβασή του στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και, κατ' επέκταση, η συμβολή του στην αντίσταση των εργαζομένων στις αντεργατικές επιθέσεις που ήδη εξαπολύθηκαν ή και άλλες που βρίσκονται στα συρτάρια της.