Με αφορμή τις πυρκαγιές στην Ανατ. Αττική, ακούγεται από διάφορες πλευρές το επιχείρημα ότι στην περιοχή «δεν έχουν γίνει οργανωμένα έργα», ότι δεν υπάρχει «χωροταξικό και ρυθμιστικό σχέδιο που να καθορίζει τι και πού θα χτίζει ο καθένας» και ότι έτσι οδηγηθήκαμε στην καταστροφή. Επομένως, «αν μπει τάξη» από το κράτος, μειώνονται οι πιθανότητες να επαναληφθεί το κακό. Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Τις τελευταίες δεκαετίες στην Ανατολική Αττική υπάρχει χωροταξικός σχεδιασμός, αλλά αυτός υπηρετεί τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, όχι τις λαϊκές ανάγκες. Δάση, βουνά, παραλίες και κάθε άλλη έκταση έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης για την κερδοφορία των ομίλων, που «φύτεψαν» λατομεία, ξενοδοχεία και βιομηχανίες. Η εκτεταμένη οικιστική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών έφερε τεράστια κέρδη στις τράπεζες, απ' τα στεγαστικά δάνεια, όπως βέβαια και στις κατασκευαστικές εταιρείες. Ακόμα και η αυθαίρετη δόμηση που αφορά στη λαϊκή κατοικία, έγινε το έδαφος της εμπορευματοποίησης της γης, από την οποία κερδισμένο βγαίνει το κεφάλαιο. Αλλωστε, η αναρχία που χαρακτηρίζει συνολικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, δεν θα μπορούσε παρά να εκφράζεται και σ' αυτόν τον τομέα. Σ' αυτόν τον σχεδιασμό του αστικού κράτους δεν χωρούσαν και δεν χωρούν έργα και υποδομές που αφορούν τις λαϊκές ανάγκες, αλλά δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο. Επομένως, σχέδιο υπάρχει. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις ανάγκες του λαού. Κι αυτό αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο στη φονική πυρκαγιά στην Ανατ. Αττική.