«Δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα ή ασφάλεια»; Αυτό το παραπλανητικό και ανύπαρκτο στην πραγματικότητα δίλημμα θέτουν με ένταση οι υπέρμαχοι της επιβολής της «τάξης» και των δραστικών περιορισμών στις δημοκρατικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα. Επιχειρώντας να εκμεταλλευτούν την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που προκλήθηκε μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις ΗΠΑ, επιδιώκουν να πείσουν τους λαούς ότι είναι «ανάγκη» να συναινέσουν και αποδεχτούν κάποιους περιορισμούς στις ελευθερίες τους, προκειμένου «να υπερασπίσουμε το μείζον, την ασφάλεια του πολίτη» και των κρατών απέναντι στον «αόρατο εχθρό», την «τρομοκρατία».

Το πρώτο ζήτημα βέβαια είναι ποιοι μιλάνε για «ελευθερία» και «ασφάλεια» και ποιο περιεχόμενο δίνουν στις αφηρημένες αυτές έννοιες, όχι μόνο στα λόγια αλλά κυρίως στην πράξη. Οι πάντες ξέρουν ότι η μόνη ελευθερία που υπάρχει στον καπιταλισμό είναι η ελευθερία της κυρίαρχης τάξης να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η ελευθερία αυτή μετατρέπεται αυτόματα σε ανελευθερία και εξαναγκασμό για την πλειοψηφία του λαού. Γι' αυτό και οι περιορισμοί πάνω στην πλειοψηφία των ανθρώπων αποτελούν όρο για την ελευθερία και κυριαρχία της μειοψηφίας, της άρχουσας τάξης. Για τους πολλούς η ελευθερία είναι τυπική.

Οι πάντες, επίσης, γνωρίζουν ότι στον καπιταλισμό το μέτρο της ατομικής ελευθερίας είναι το μέγεθος της ατομικής ιδιοκτησίας. Από την άλλη, είναι γνωστό ότι ο εργαζόμενος δεν μπορεί να αισθάνεται καμία ασφάλεια, αφού βρίσκεται στην κυριολεξία στο έλεος του εργοδότη, του κεφαλαίου και του κράτους. Τραγικά επίκαιρο παράδειγμα. Ποια ασφάλεια είχαν οι εργαζόμενοι που έγιναν χτες σκόνη στο εργοστάσιο χημικών στην Τουλούζη;

Το σίγουρο είναι ότι οι σύγχρονοι σκλάβοι δεν αντιμετωπίζουν «στην πράξη» τέτοια διλήμματα. Δεν πρέπει, όμως, να διαφεύγει η εξής αλήθεια. Η πάλη των λαών κατά των περιορισμών των δικαιωμάτων τους αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη της ιστορικής προόδου...