Ο κοινός ιμπεριαλιστικός παρονομαστής των διεθνών κρίσεων των ημερών μας είναι η αιτία που κάνει διαφορετικά προβλήματα διαφορετικών γεωγραφικών χώρων να προσομοιάζουν. Οι ελληνο-τουρκικές σχέσεις είναι ένα από αυτά. Η μεταπολεμική, τουλάχιστον, ιστορία των σχέσεων Ελλάδας - Τουρκίας είναι γεμάτη γεγονότα εις βάρος των Ελλήνων της Τουρκίας και της Κύπρου από το πολιτικό - στρατιωτικό σύμπλεγμα εξουσίας της τουρκικής κυβέρνησης, ώστε η αναφορά τους να καταντά σε επαναλαμβανόμενη ταυτολογία. Η τρέχουσα πολιτική του ελληνικού ΥΠΕΞ της τελευταίας εικοσαετίας στηρίχτηκε στην κάλυψη -πολιτική και αμυντική - των ελληνικών συμφερόντων που θα προσέφερε η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση μετά την εισδοχή της Ελλάδας ως τακτικό της μέλος. Η προσδοκία αυτή αποδείχτηκε αυταπάτη ακόμη και στο επίπεδο της Δυτικο-Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αντίθετα, υπήρξαν συμφωνίες μετά τα Ιμια μεταξύ ελληνικής και τουρκικής κυβέρνησης που κατοχυρώνουν ουσιαστικά τα τουρκικά «ζωτικά ενδιαφέροντα» στο Αιγαίο.

Μόνη εξήγηση στην εμμονή αυτής της πολιτικής από την ελληνική και την κυπριακή κυβέρνηση, είναι ο φόβος τους μην καταλειφθεί και το υπόλοιπο νησί από τα τουρκικά στρατεύματα. Ο φόβος αυτός υποβόσκει τρώγοντας τα σωθικά των δυο κυβερνήσεων όσο κι αν δεν ομολογείται. Υπάρχει μάλιστα η ανομολόγητη αιτιολογία ότι οι συνεχείς υποχωρήσεις των ελληνικών θέσεων αμβλύνουν έστω και προσωρινά την οξύτητα και αφαιρούν τη δικαιολογία του τουρκικού κατεστημένου για μια απονενοημένη πολεμική ενέργεια στην Κύπρο και το Αιγαίο, που οι παραβιάσεις του από την τουρκική πολεμική αεροπορία έχουν γίνει καθεστώς.

Γι' αυτό χρησιμοποιεί την πολιτική του σκουληκιού που τρώει το εσωτερικό κι αφήνει άθικτο μέχρι στιγμής το περίβλημα. Η ελληνική κυβέρνηση, θέση, φύση και πεποίθηση, προσαρμόζεται σε αυτή την πολιτική υπό την κάλυψη του γνωστού της δόγματος, της «βήμα - βήμα προσέγγισης».