Κυριακή 23 Σεπτέμβρη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 18
ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΟΙ ΛΑΟΙ
Οι «άλλες» φωνές

Πολεμικές ιαχές κυριαρχούν στα ΜΜΕ, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, όλες αυτές τις τελευταίες μέρες. Τα πολεμικά «ανακοινωθέντα» ακολουθούν το ένα το άλλο. Τα παραδείγματα της πολεμικής υστερίας είναι πάρα πολλά. Ισως ένα από τα χαρακτηριστικότερα να είναι ένα απόσπασμα από τη συνομιλία του δημοσιογράφου Μπιλ 'Ο Ράιλι, του τηλεοπτικού δικτύου Fox, με τον Σαμ Χουσεϊνί, από το Ινστιτούτο Public Accurancy. Ο δημοσιογράφος προεξοφλεί ότι «αν η κυβέρνηση των Ταλιμπάν δε συνεργαστεί, τότε θα την καταστρέψουμε, προφανώς, με αεροπορικές επιδρομές. Ετσι δεν είναι; Θα τους ανατινάξουμε επειδή...». Στην ερώτηση του απορημένου Χουσεϊνί «ποιον θα σκοτώσετε στη συνέχεια;» η απάντηση είναι χαρακτηριστική: «Οποιον βρούμε, δεν έχει καμία διαφορά»!

Η λαίλαπα του πολέμου έχει, σίγουρα, καταλάβει την πλειοψηφία των ΜΜΕ, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στις περισσότερες χώρες. Εντούτοις, τα «πολεμικά τύμπανα» μπορεί να είναι εξαιρετικά ηχηρά, όμως, οι φωνές διαμαρτυρίας και αντίστασης υπάρχουν. Και αν και σπάνιες, είναι συγκλονιστικές. Στην πλειοψηφία τους, οι διαφορετικές αυτές φωνές βρήκαν διέξοδο στο διαδίκτυο, πιθανώς όχι τυχαία, με τη βοήθεια πολλών ιστοσελίδων εναλλακτικής ενημέρωσης, που εδώ και χρόνια λειτουργούσαν προκειμένου να ενημερώνουν και να ενημερώνονται για όλα όσα δε φιλοξενούνται στα μεγάλα ΜΜΕ. Δεν έλειψαν και τα άρθρα-παρεμβάσεις στον Τύπο, και μάλιστα ενυπόγραφα, παρά τον κίνδυνο, που και οι ίδιοι οι συντάκτες τους αναγνωρίζουν, να χαρακτηριστούν αντι-πατριώτες, εχθροί, φιλο-τρομοκράτες και άλλα συναφή, επειδή, εκτός από τη βαθιά θλίψη και τον αποτροπιασμό τους για τις επιθέσεις, θέτουν και ορισμένα κομβικά ζητήματα που αντιτίθενται στο κυρίαρχο προπαγανδιστικό ρεύμα.

«Γιατί μας επιτέθηκαν;»

Το «γιατί» των τρομοκρατικών επιθέσεων είναι το ερώτημα, με το οποίο καταπιάνονται οι περισσότερες παρεμβάσεις. Μια προσπάθεια να δημιουργηθούν ρωγμές στην αντίληψη των «κακών και αιμοβόρων ισλαμιστών που μισούν την ελευθερία και τα επιτεύγματα του αμερικανικού και γενικά του δυτικού πολιτισμού», με σκοπό να απομακρυνθεί το ενδιαφέρον από το μείζον θέμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

«Η βία φέρνει βία», τονίζει στην εφημερίδα «Los Angeles Times» ο Κόλμαν Μακάρθι, διευθυντής του Κέντρου Διδασκαλίας Ειρήνης στην Ουάσιγκτον και καθηγητής στη Νομική Σχολή της Τζορτζτάουν, του Αμερικανικού Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ. «Και βία δεν είναι μόνον οι χιλιάδες άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους από αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις σε σειρά χωρών! Βία είναι και ο θάνατος, περίπου, 40.000 ανθρώπων, ετησίως, από πείνα, εξαιτίας της δικής μας πολιτικής. Ας σκεφθούμε αυτά, πριν αρχίσουμε να εκτοξεύουμε την εκδίκηση σαν άλλοι φανατικοί εξτρεμιστές απέναντι σε φανατικούς εξτρεμιστές». «Οι ΗΠΑ πληρώνουν, με αυτήν την αποτρόπαια πράξη, την αλαζονεία και την απανθρωπιά της εξωτερικής τους πολιτικής», υπογράμμιζε στην εφημερίδα «St Paul Pioneer Press», ο Τζόναθαν Πάουερ, αναλυτής του Διεθνικού Ινστιτούτου της Στοκχόλμης. Στο άρθρο του στην «International Herald Tribune», ο Χαρούντ Σιντίκι αναφέρεται στην αμερικανική πολιτική στη Μέση ανατολή αλλά και σε όλον τον πλανήτη, καθώς «μοιάζουν να τα ξεχνούν αυτά όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ολόκληρη η υφήλιος δε μας λατρεύει».

Ανάλογο περιεχόμενο έχουν οι παρεμβάσεις των Πίτερ Τζένσεν και Εντουαρντ Χέρμαν (καθηγητές δημοσιογραφίας), Εντουαρντ Σαΐντ (καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας), Ναόμι Κλάιν (δημοσιογράφος), Πατρίτσια Γκόσμαν (συγγραφέας) στην «International Herald Tribune», της Σέριλ Μακάρθι στο «Newsday», της Κάρεν ντε Κόστερ (συγγραφέας), της Φίλις Μπένις, μέλους του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών της Ουάσιγκτον και του Διεθνικού Ινστιτούτου του Αμστερνταμ, του Χιού Πίρσον (συγγραφέα) και πολλών άλλων.

Την ανάπτυξη ενός νέου «λεξιλογίου», που ταυτίζει τον «πολιτισμό με τις ΗΠΑ», τα αίτια των επιθέσεων «με τον τρόπο ανατροφής των υπαιτίων» και αφήνει στο περιθώριο κάθε σύνδεση με την αμερικανική εξωτερική πολιτική, επισημαίνει η Λόρα Φλάντερς, δημοσιογράφος. Την πορεία των ΗΠΑ, προς ένα ανώφελο αιματοκύλισμα και προς ένα απίστευτο αυταρχικό-ρατσιστικό καθεστώς στο εσωτερικό, επισημαίνει o Μίκαελ Μ'Γκόνιγκλ, καθηγητής Δικαίου, όπως και ο πρόεδρος του Ανεξάρτητου Ινστιτούτου, Ντέιβιντ Τερού, ή ο καθηγητής Γλωσσολογίας Νόαμ Τσόμσκι, που τονίζουν ότι «ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα από την κατοχύρωση της κοινωνικής δικαιοσύνης, των ελευθεριών, των ατομικών δικαιωμάτων, του σεβασμού των άλλων λαών».

Την ανάγκη ανάπτυξης ενός μαζικού φιλειρηνικού κινήματος υπογραμμίζει ο Γκέοβ Πάρις, αρθρογράφος της «Seattle Weekly». Τον τερματισμό ενός επικίνδυνου «κυνηγιού μαγισσών» ζητά ο Τζεφ Κόεν, ιδρυτής του FAIR, της εθνικής οργάνωσης ελέγχου των ΜΜΕ, ο οποίος καταλήγει ότι «μάλλον δε μάθαμε τίποτε από την επίθεση στην Οκλαχόμα».

Στο στόχαστρο η αλήθεια

«Δεν καταλαβαίνω γιατί δέχεται επίθεση όποιος αναφέρεται στα χιλιάδες θύματα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ανά την υφήλιο με την ίδια συμπάθεια που αναφέρεται στα θύματα των επιθέσεων στις ΗΠΑ. Γνωρίζει ο αμερικανικός λαός για τους χιλιάδες Παλαιστινίους νεκρούς, για τους χιλιάδες Ιρακινούς, για τα παιδιά του Σουδάν, του Αφγανιστάν, της Γιουγκοσλαβίας, του Παναμά, της Λατινικής Αμερικής; Γιατί δικαιούται να εξοργίζεται μόνο αυτός; Γιατί δεν ένιωσε ποτέ συμπόνια ή ενοχή για όσα υπέφεραν άλλοι εξαιτίας της δικής του άγνοιας ή απάθειας;», αναρωτιέται οργισμένος ο Σάντι Τόλαν, ανταποκριτής επί χρόνια στη Μέση ανατολή, στην «USA Today».

«Χαρακτηρίστηκα "αηδιαστικός" επειδή αναρωτιέμαι για ποιο λόγο δεν είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας η σφαγή αμάχων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, η σφαγή χιλιάδων αθώων σε όλες τις πλευρές του κόσμου (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη πιο πρόσφατα), η απίστευτη καταπίεση από καθεστώτα που στηρίζει η Δύση (όπως οι Αραβες σύμμαχοι) και είναι, ορθώς, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας οι επιθέσεις στις ΗΠΑ. Υποθέτω την ίδια απορία και πίκρα έχουν όλοι οι λαοί που υποφέρουν», τονίζει στην Independent ο Ρόμπερτ Φισκ.

«Θερίζουμε ό,τι σπείραμε, υποφέρουμε από αυτούς που εκπαιδεύσαμε να βασανίζουν λαούς. Οσο αρνούμαστε να δούμε τις ευθύνες μας, όσο δεν προσπαθούμε για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, για τα πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο οι ένοχοι των επιθέσεων θα παραμένουν αόρατοι, γιατί είμαστε εμείς», υποστηρίζει σε εκτενή άρθρα του στην αντιπολεμική ιστοσελίδα ο Τζάστιν Ραϊμόντο, αποδεχόμενος με ειρωνεία τον χαρακτηρισμό «Οσάμα μπιν Ραϊμόντο» από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ