Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα τα δημοσιεύματα στον λεγόμενο «αντιπολιτευόμενο» Τύπο, που εκφράζουν προβληματισμούς για το κατά πόσο η ΝΔ καταφέρνει να «διεισδύσει» σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα με τον τρόπο που αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση. Γράφτηκε, για παράδειγμα, σε άρθρο του κυριακάτικου «Βήματος» πως ο Κυρ. Μητσοτάκης «λαθεύει ασκούμενος στη λεγόμενη δημοσιονομική αντιπολίτευση», πως «το νεοδημοκρατικό επιχείρημα ότι "αυτοί δεν μπορούν και πρέπει να αντικατασταθούν πάραυτα από εμάς" δεν επαρκεί, δεν εγγυάται το μέλλον» και πως «χρειάζεται πρώτα σταθεροποίηση και μαζί όραμα ικανό να συνεγείρει τον λαό, να εμπνεύσει τις παραγωγικές δυνάμεις της πατρίδας και να προσελκύσει διεθνείς επενδυτές», πράγμα που επιβάλλει «σύνεση, ρεαλισμό και σχέδιο επεξεργασμένο, έτοιμο να εφαρμοσθεί με συνέπεια και ασφάλεια από την επομένη των εκλογών». Αντίστοιχα, σε πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής» γράφτηκε χτες: «Οσο βαρύ κι αν είναι το κλίμα τον Σεπτέμβριο, η αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Η κυβέρνηση μπορεί ακόμα να καθορίζει την πολιτική ατζέντα, φέρνοντάς την στα μέτρα της (...) Το μόνιμο μοτίβο, το οποίο καλώς ή κακώς είναι ακόμα αποτελεσματικό, είναι εκείνο το "ξέρουμε τι κάνατε εσείς επί σαράντα χρόνια". Οταν η αντιπολίτευση εκπροσωπείται από ορισμένα πρόσωπα και - κυρίως - ιδέες που έχουν κακοφορμίσει με την πάροδο του χρόνου, ο αντίλογος γίνεται δύσκολος (...) Μην πέφτουμε στην παγίδα να θεωρούμε ότι αυτή η κριτική βρίσκει απήχηση στις μάζες».