Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα τα δημοσιεύματα στον λεγόμενο «αντιπολιτευόμενο» Τύπο, που εκφράζουν προβληματισμούς για το κατά πόσο η ΝΔ καταφέρνει να «διεισδύσει» σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα με τον τρόπο που αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση. Γράφτηκε, για παράδειγμα, σε άρθρο του κυριακάτικου «Βήματος» πως ο Κυρ. Μητσοτάκης «λαθεύει ασκούμενος στη λεγόμενη δημοσιονομική αντιπολίτευση», πως «το νεοδημοκρατικό επιχείρημα ότι "αυτοί δεν μπορούν και πρέπει να αντικατασταθούν πάραυτα από εμάς" δεν επαρκεί, δεν εγγυάται το μέλλον» και πως «χρειάζεται πρώτα σταθεροποίηση και μαζί όραμα ικανό να συνεγείρει τον λαό, να εμπνεύσει τις παραγωγικές δυνάμεις της πατρίδας και να προσελκύσει διεθνείς επενδυτές», πράγμα που επιβάλλει «σύνεση, ρεαλισμό και σχέδιο επεξεργασμένο, έτοιμο να εφαρμοσθεί με συνέπεια και ασφάλεια από την επομένη των εκλογών». Αντίστοιχα, σε πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής» γράφτηκε χτες: «Οσο βαρύ κι αν είναι το κλίμα τον Σεπτέμβριο, η αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Η κυβέρνηση μπορεί ακόμα να καθορίζει την πολιτική ατζέντα, φέρνοντάς την στα μέτρα της (...) Το μόνιμο μοτίβο, το οποίο καλώς ή κακώς είναι ακόμα αποτελεσματικό, είναι εκείνο το "ξέρουμε τι κάνατε εσείς επί σαράντα χρόνια". Οταν η αντιπολίτευση εκπροσωπείται από ορισμένα πρόσωπα και - κυρίως - ιδέες που έχουν κακοφορμίσει με την πάροδο του χρόνου, ο αντίλογος γίνεται δύσκολος (...) Μην πέφτουμε στην παγίδα να θεωρούμε ότι αυτή η κριτική βρίσκει απήχηση στις μάζες».
Είναι φανερό ότι τα αστικά επιτελεία ανησυχούν για την ικανότητα της ΝΔ να κατοχυρωθεί ως αξιόμαχος πόλος απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της δυσκολίας της να αντιπολιτευθεί μια κυβέρνηση που εφαρμόζει τη δική της αντιλαϊκή πολιτική. Κι αυτό το «πρόβλημα» δεν αφορά στενά τη ΝΔ, αλλά συνολικά την ικανότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να διαμορφώνει εναλλακτικές στη διακυβέρνηση, που θα υλοποιούν τις αναγκαίες για το κεφάλαιο μεταρρυθμίσεις και θα συντηρούν ταυτόχρονα την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας με οποιονδήποτε τρόπο. Γι' αυτό αναλαμβάνουν να «συμβουλέψουν» τη ΝΔ ως προς την αντιπολιτευτική της τακτική, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στα γενικότερα συμφέροντα της αστικής τάξης και στην ανάγκη να διασφαλιστεί η σταθερότητα της αστικής διαχείρισης σε βάθος χρόνου, αφού, για την ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται πραγματικός «μετρ» στο ξεδίπλωμα της αντιλαϊκής πολιτικής...
Ανάμεσα στα πολλά που ακούσαμε αυτές τις μέρες του αντικομμουνιστικού παροξυσμού, ήταν και τούτο: Δεν έχει τόση σημασία το περιεχόμενο της διαφωνίας της κυβέρνησης με το θέμα του αντικομμουνιστικού «συνεδρίου» στην Εσθονία, αλλά το γεγονός ότι η απουσία της απ' αυτό συντελεί στην «απομόνωση της χώρας». Το είπε η Μαριέττα Γιαννάκου σε συνέντευξή της στο ραδιόφωνο, το υπονόησε και ο βουλευτής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, Δ. Καμμένος. Οπως μάλιστα ακούστηκε, όταν αύριο - μεθαύριο η κυβέρνηση επιδιώξει να συμπτύξει μέτωπο στην ΕΕ με τα μικρότερα κράτη - μέλη, όπως για παράδειγμα η Εσθονία και άλλες χώρες της Βαλτικής, θα βρει γυρισμένη την πλάτη τους, επειδή τοποθετεί τον εαυτό της έξω από συλλογικές αποφάσεις και «αντιλήψεις» της ΕΕ που έχουν ιδιαίτερη αξία για τις ίδιες.
Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, απόψεις όπως αυτή, πέρα από το γεγονός ότι αποδίδουν στην κυβέρνηση προθέσεις, απόψεις και χαρακτηριστικά που δεν έχει, συμβάλλουν στο να γίνεται πιο εύπεπτος ο αντικομμουνισμός και να αμβλύνονται τα αντανακλαστικά του λαού, υπό την απειλή ότι «η χώρα κινδυνεύει με απομόνωση». Το ίδιο επιχείρημα ακούγεται και όταν ο λαός αντιδρά στα αντιλαϊκά μέτρα, όταν αντιτίθεται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στη συμμετοχή της χώρας, όταν παλεύει ενάντια στα μνημόνια και στη στρατηγική που τα επιβάλλει. Επομένως, λένε όσοι υπηρετούν αυτή την άποψη πως το σώφρον και το σωστό είναι να υπάρχει ανοχή, αν όχι συμφωνία με τον αντικομμουνισμό της ΕΕ, που είναι επίσημη ιδεολογία της, για να μη μας βρει κανένα χειρότερο κακό! Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι με τη συνολικότερη στάση και ανεξάρτητα από την απόφαση να μη συμμετάσχει φέτος στο αντικομμουνιστικό συνέδριο, η κυβέρνηση υποθάλπει και με το παραπάνω αυτές τις αντιλήψεις.
1831 Πεθαίνει ο Γάλλος φυσικός Νικολά Καρνό (δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής - Κύκλος Καρνό).
1891 Ο Αμερικανός εφευρέτης Τόμας Εντισον καταθέτει αιτήσεις ευρεσιτεχνίας για την κινηματογραφική κάμερα και τη μηχανή προβολής.
1899 Γεννιέται ο Αργεντινός λογοτέχνης Χόρχε Λουίς Μπόρχες.
1902 Γεννιέται ο Γάλλος ιστορικός Φερνάν Μπροντέλ.
1929 Γεννιέται ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ, ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) καθώς και πρώτος Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής.
1944 Κηρύσσεται παλλαϊκή απεργία Εθνικής Σωτηρίας από το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ, στην οποία μετέχουν πάνω από 200.000 εργαζόμενοι.
1945 Μεγάλη συγκέντρωση του ΕΑΜ πραγματοποιείται στο γήπεδο του Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη.
1952 Εκδίδεται το πρώτο φύλλο της εφημερίδας της ΕΔΑ «Η Αυγή». Πρώτος διευθυντής της ήταν ο Βασίλης Εφραιμίδης.
1956 Πεθαίνει ο Ιάπωνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου Κένζι Μιζογκούτσι.
1975 Τελειώνει η δίκη των πρωταιτίων του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη 1967. Το δικαστήριο επιβάλλει την ποινή του θανάτου στους τρεις αρχιπραξικοπηματίες Γ. Παπαδόπουλο, Γ. Μακαρέζο και Στ. Παττακό. Στις 25 Αυγούστου ο Κ. Καραμανλής συγκαλεί εκτάκτως το Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο αποφασίζει ομόφωνα μετατροπή της θανατικής καταδίκης των τριών σε ισόβια δεσμά.
1994 Μονογραφείται η Συμφωνία του Οσλο μεταξύ Ισραήλ και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.