Το βιβλίο του Αντώνη Καλαμπόγια «Ικαρία - Ο Κόκκινος Βράχος» (πρώτη έκδοση «Νέα Βιβλία» 1975) είναι από τα πρώτα που αφηγούνται με τη μορφή του χρονικού την ηρωική, ιστορική περίοδο του Δημοκρατικού Στρατού στο νησί.

Μέσα από τη λιτή περιγραφή γεγονότων, με τη χρησιμοποίηση προσώπων, άλλοτε με τα πραγματικά τους ονόματα και άλλοτε με τα ψευδώνυμά τους, αναδεικνύεται η ζωή στο νησί στην αρχή ως τόπο εξορίας. Η Ικαρία, από τα μέσα του 1946, άρχισε να δέχεται χιλιάδες εξόριστους. Είναι τόσο πολλές οι καραβιές με τους ακούσιους «τουρίστες», που στα τέλη του 1947 θα φτάσουν γύρω στις 14.000, σε ντόπιο πληθυσμό 11.000 - 12.000, όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας.

Οι αναφορές του για το πώς αντιμετωπίστηκαν προβλήματα διαβίωσης των εξόριστων, με την οργάνωσή τους ανά χωριό, όπου μαζί με τους ντόπιους κατοίκους εργάζονταν, έλυναν ζητήματα στέγασης, τροφής κ.ά., αναδεικνύουν ένα σημαντικό γεγονός: Οι παράνομες Οργανώσεις του ΚΚΕ σ' εκείνες τις συνθήκες έντασης της τρομοκρατίας και της κρατικής καταστολής είχαν τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν στο νησί. Μπορούσαν να οργανώνουν, στην αρχή, αποδράσεις των εξόριστων και, αργότερα, αποστολές μαχητών του ΔΣΕ στη Σάμο και τη δράση ανταρτών στην ίδια την Ικαρία. Στην Ικαρία, ένα μικρό νησί που αντικειμενικά ήταν δύσκολο να δράσει αντάρτικος στρατός, με τη στήριξη των παράνομων οργανωμένων δυνάμεων του ΚΚΕ έδρασε «ένοπλη αυτοάμυνα» και έδωσε μάχες με τον αστικό στρατό, τους χωροφύλακες και τους ΜΑΫδες.

Ενα ακόμα γεγονός, που αποδεικνύει τους στενούς δεσμούς που είχαν το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ με το λαό της Ικαρίας, είναι ότι μια ανταρτοομάδα 8 μαχητών του ΔΣΕ, καταδιωκόμενη και επικηρυγμένη, παρέμεινε ασύλληπτη μέχρι τον Ιούνη του 1955, αφού δε βρέθηκε καταδότης. Οταν στα καφενεία γίνονταν συζητήσεις για τις επικηρύξεις με τις φωτογραφίες των «παράνομων», αυτές τελείωναν κάπως έτσι: «Καλύτερα φτωχός και με καθαρό μέτωπο, καλύτερα ψωμί και κρεμμύδι, παρά καλοπέραση με βρώμικα χρήματα». Ενας από τους 8 ήταν και ο συγγραφέας. Κι όπως είπε ο Ν. Λαρδάς, «για πέντε ολόκληρα χρόνια, "όργωσαν" το νησί, έστησαν ξανά το Κόμμα στα πόδια του, κι όταν ήρθε η ώρα (σ.σ. το 1955), πάντα στο όνομα του λαού και με εντολή του ΚΚΕ, πήραν το δρόμο το μακρύ γι' αλλού, για κει που νέα καθήκοντα του λαϊκού επαναστατικού κινήματος όριζαν»...