Μια ανάγνωση «από την ανάποδη» για την κατάσταση στην καθαριότητα των ΟΤΑ επιχειρεί η χτεσινή «Καθημερινή», γράφοντας ότι το πρόβλημα είναι παράγωγο του «πελατειακού κράτους», που θέσπισε και διατηρεί το θεσμό των συμβασιούχων για να κρατάει σε πολιτική ομηρία όσους ανακυκλώνονται στις θέσεις αυτές. Η προσέγγιση αυτή σκόπιμα αποσιωπά ότι οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και η νομοθεσία που τις διέπει στην Ελλάδα και στην ΕΕ, είναι μια από τις πλέον διαδεδομένες μορφές της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, όπου το κράτος, και ιδιαίτερα η Τοπική Διοίκηση, είναι ο πρώτος διδάξας. Οι συμβάσεις αυτές δεν αποσκοπούν στη διαχείριση έκτακτων αναγκών, αφού, όπως αποδείχνεται στην πράξη, η ανάγκη της αποκομιδής των σκουπιδιών μόνο έκτακτη δεν είναι, ενώ στην πλειοψηφία τους είναι τουλάχιστον οκτάμηνες. Για να μη μιλήσουμε για την τεράστια έλλειψη προσωπικού στις υπηρεσίες καθαριότητας, που θα μεγαλώσει κι άλλο με τις απολύσεις των συμβασιούχων.