Τις «ισχυρές προοπτικές για σταθερή ανάπτυξη» στην Ευρωζώνη παρουσίαζαν προχτές ΜΜΕ αλλά και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, με αφορμή τις «εαρινές προβλέψεις» της Κομισιόν, εστιάζοντας βέβαια σε πλευρές που οι ίδιοι ιεραρχούν, όπως π.χ. τους «κινδύνους» που προκύπτουν στο έδαφος της καπιταλιστικής ανισομετρίας και των ενδοαστικών ανταγωνισμών, ή τις «καθυστερήσεις» στο κλείσιμο της «αξιολόγησης», που κόστισαν στους στόχους ανάκαμψης της εγχώριας οικονομίας για τη φετινή χρονιά κ.ο.κ. Μέσα βέβαια σε μια τέτοια κουβέντα, διέφυγαν τα «ψιλά» γι' αυτούς γράμματα, όπως π.χ. οι δηλώσεις του B. Ντομπρόβσκις πως η «αποκατάσταση της ισορροπίας» προϋποθέτει «αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις σε όλη την Ευρώπη, από το άνοιγμα των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών μέχρι τον εκσυγχρονισμό της αγοράς εργασίας και των συστημάτων Υγείας», οι νέες δηλαδή ανατροπές στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και το άνοιγμα πεδίων κερδοφορίας στο κεφάλαιο, που δρομολογούνται ενιαία και ανεξάρτητα από μνημόνια σε όλη την Ευρωζώνη. Λογικό βέβαια, αφού αυτά είναι τα μόνα «δεδομένα» της καπιταλιστικής ανάκαμψης...