Ανεβαίνοντας στο βήμα της Ημερίδας, ο Αντώνης Αντανασιώτηςσημείωσε τα παρακάτω:

«Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, μία από τις προσφιλείς μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ιμπεριαλιστές, για να δικαιολογούν τη δική τους τρομοκρατία και να επιβάλλουν την πολιτική τους, είναι η δαιμονοποίηση διαφόρων ζητημάτων, που συχνά οι ίδιοι δημιουργούν, άμεσα ή έμμεσα, και η κήρυξη στη συνέχεια τοπικών ή παγκόσμιων σταυροφοριών για την αντιμετώπισή τους.

Ενα απ' αυτά τα ζητήματα αποτελεί, ιδιαίτερα στη Δυτική Ευρώπη, η λαθρομετανάστευση και η προβαλλόμενη ως θυγατέρα της, η εγκληματικότητα. Βέβαια, δεν πρόκειται απλώς για ένα κυνήγι κακών μαγισσών, αλλά για ένα πολύ ευρύτερο οργανωμένο σχέδιο με πολλαπλούς στόχους».

«Κατ' αρχήν, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, όπως το αποκαλούν, είναι υπαρκτό. Εκατομμύρια πληθυσμών από τις χώρες του αποκαλούμενου Τρίτου, αλλά τα τελευταία χρόνια και του Τέταρτου Κόσμου της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, εξ αιτίας της δεινής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης, στην οποία έχουν οδηγήσει τις χώρες αυτές οι ιμπεριαλιστές με την υπερεκμετάλλευσή τους - με τη στήριξη αυταρχικών και αιματηρών καθεστώτων για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους, με την υποδαύλιση εμφύλιων συγκρούσεων και τοπικών πολέμων, ώστε μέσα από τις διαιρέσεις αυτές να βασιλεύουν, καθώς και εξ αιτίας της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων - εξαναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους και να αναζητούν απεγνωσμένα μία διέξοδο σωτηρίας προς τη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, δηλαδή προς τις χώρες, των οποίων οι κυρίαρχες τάξεις είναι υπεύθυνες για το ξερίζωμά τους.

Από εκεί και πέρα, το ζήτημα αξιοποιείται από τις δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Ενωση για την επίτευξη διαφόρων σκοπών. Πρώτον, μέσω της έντονης προβολής του ζητήματος και κυρίως μέσω της σύνδεσής του με την αύξηση της εγκληματικότητας, στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, στη συσκότιση των πραγματικών, κοινωνικών και, σε τελευταία ανάλυση, ταξικών αιτίων των προβλημάτων τους, έτσι ώστε να διοχετεύεται η δυσαρέσκειά τους από την ασκούμενη πολιτική, όχι εναντίον των εκμεταλλευτών τους, αλλά εναντίον των ξένων εργατών.

Το ζούμε αυτό ιδιαίτερα στη χώρα μας με το κλίμα γενικευμένης φοβίας έως και υστερίας κατά των μεταναστών, που καλλιεργούν κατά καιρούς τα κατευθυνόμενα από την κυβέρνηση και, γενικότερα, το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο του τόπου, μεγάλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση, η οποία να θυμηθούμε ότι διά στόματος του πρωθυπουργού το περασμένο καλοκαίρι συνέδεσε ευθέως την αύξηση της εγκληματικότητας με την παρουσία των μεταναστών στη χώρα μας.

Δεύτερον, στο όνομα της αντιμετώπισης του ζητήματος της λαθρομετανάστευσης και κυρίως της υποτιθέμενης στενής σύνδεσής του με την ανάπτυξη της εγκληματικότητας, προετοιμάζουν και προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους και την κοινή γνώμη γενικότερα για την ανάγκη ενίσχυσης των κρατικών και διακρατικών μηχανισμών ελέγχου και καταστολής.

Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσονται: Η Συνθήκη Σένγκεν, η οποία ανατρέπει το κατακτημένο τεκμήριο αθωότητας των πολιτών, τα πρόσφατα συμπεράσματα της Προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Τάμπερε για την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Αστυνομίας, της EUROPOL και τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Δικαστικού Σώματος, του EUROJAST. Αναφέρθηκαν αναλυτικά σ' αυτά και ο Κράτης Κυριαζής και ο Aγγελος Ρεμπής».

«Ειδικά στη χώρα μας, στην κατεύθυνση αυτή εντάσσεται το νέο ακόμη πιο αντιδραστικό, σε σχέση με τον ισχύοντα μεταναστευτικό νόμο, τον 1975/91, το νέο νομοσχέδιο για τη μεταναστευτική πολιτική, που παρουσίασε πριν από λίγο καιρό η κυβέρνηση.

Είναι χαρακτηριστικό ένα μόνο πράγμα να πούμε, ότι υποχρεώνει ακόμη και τα Νοσοκομεία να παίξουν το ρόλο του καταδότη μεταναστών. Κι αυτό σε συνδυασμό με τις γνωστές επιχειρήσεις "σκούπα" κατά ανυποψίαστων, αθώων μεταναστών μεροκαματιάρηδων, που συχνά περιλαμβάνουν, εκτός από απελάσεις, ξυλοδαρμούς, και κακοποίηση των θυμάτων αυτών των επιχειρήσεων, έτσι ώστε να εμπεδώνεται ένα κλίμα γενικευμένης τρομοκρατίας και εθισμού των πολιτών στην κρατική βία και αυθαιρεσία. Αναφέρθηκε σ' αυτά και ο φίλος μας ο Σαμσίν από το forum των μεταναστών.

Επιπλέον με τον τρόπο αυτό το πραγματικά οργανωμένο έγκλημα, το οποίο δρα, βέβαια, σε πολύ υψηλότερα επίπεδα και έχει καταστεί σήμερα κατά μεγάλο μέρος σύμφυτο με το σύστημα, διαφεύγει από την προσοχή της κοινής γνώμης και μπαίνει στο απυρόβλητο.

Τρίτον, στη χρησιμοποίηση των μεταναστών, μέσω της ελεγχόμενης ένταξης ενός τμήματος αυτών στην κατώτερη κλίμακα των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών, ως φτηνού και ολιγαρκούς εργατικού δυναμικού, καθώς επίσης και ως πολιορκητικού κριού για την ανατροπή των όποιων εργατικών κατακτήσεων έχουν παραμείνει ακόμη στη Γηραιά Ηπειρο.

Αντιμετωπίζονται δηλαδή οι μετανάστες, θα μπορούσαμε να πούμε, ως επικίνδυνα απόβλητα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, από τα οποία ένα μικρό μόνο μέρος κι αυτό μετά από κατάλληλη επιλογή και επεξεργασία μπορεί να ανακυκλωθεί και να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες αναπαραγωγής του συστήματος.

Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι στόχοι αυτοί εντάσσονται ή αλληλοδιαπλέκονται με γενικότερους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών σε περιφερειακό ή παγκόσμιο επίπεδο, όπως αυτοί που εκφράζονται με το Σύμφωνο Σταθερότητας για τη ΝΑ Ευρώπη, δηλαδή το Σύμφωνο Κατοχής, όπως έχει εύστοχα αποκληθεί, των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής, για το οποίο γίνεται ρητή μνεία και στα συμπεράσματα της Προεδρίας του Τάμπερε, σε σχέση με την καταπολέμηση δήθεν του οργανωμένου εγκλήματος.

Οι στόχοι των ιμπεριαλιστών, μεγάλων και μικρών, όσον αφορά την εκμετάλλευση του ζητήματος είναι σχετικά εύκολα διακριτοί. Το ερώτημα ωστόσο που οφείλουμε να απαντήσουμε, είναι το τι πρέπει να γίνει, ποια πρέπει να είναι η στάση του λαϊκού κινήματος απέναντι σ' αυτό;

Το βασικότερο που χρειάζεται, νομίζουμε, να γίνει είναι η χάραξη μιας νέας μεταναστευτικής και προσφυγικής πολιτικής, η οποία θα έχει ως κύριο άξονα την απόδοση και το σεβασμό των εργασιακών, κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων στους μετανάστες και πρόσφυγες.

Αυτό προβλέπεται και επιβάλλεται, άλλωστε, ιδιαίτερα όσον αφορά τους πρόσφυγες, και από τις Διεθνείς Συμβάσεις, τη Συνθήκη της Γενεύης του 1951 για τους πρόσφυγες, την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου του 1951 κλπ.

Μια πολιτική, η οποία θα έχει ως στόχο την ομαλή και ισότιμη, κατά το μέτρο βέβαια του δυνατού, ένταξής τους στις κοινωνίες των χωρών υποδοχής, να παύσει, δηλαδή, επιτέλους η ομηρία και η εκμετάλλευσή τους από το κράτος, τις κυβερνήσεις, την εργοδοσία και κάθε είδους μεγάλα συμφέροντα».

«Αυτό όμως για να επιτευχθεί απαιτείται να γίνει αντικείμενο διεκδίκησης, όχι μόνο των μεταναστευτικών και προσφυγικών οργανώσεων, αλλά συνολικά του συνδικαλιστικού και λαϊκού κινήματος των χωρών υποδοχής με τη συνειδητοποίηση και από τους δύο πλευρές, ότι ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός, επειδή κοινά είναι τα προβλήματα και οι αιτίες που τα γεννούν, αφού και οι ημεδαποί και οι αλλοδαποί εργαζόμενοι είναι, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, αντικείμενα καταπίεσης και εκμετάλλευσης από τα ποικιλώνυμα μεγάλα συμφέροντα, είναι θύματα της πολιτικής του ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που τους στερούν την ευημερία, την εθνική ανεξαρτησία, την ειρήνη, την ίδια, τελικά, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Είναι, ωστόσο, βέβαιο, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, ότι όσο θα υπάρχουν η καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών του Τρίτου και σήμερα και του Τέταρτου Κόσμου από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, η στήριξη καταπιεστικών και αυστηρών καθεστώτων για την προστασία των συμφερόντων τους, όσο θα υπάρχουν δηλαδή καταστάσεις που καταδικάζουν στην πείνα, στη φτώχεια και την ανασφάλεια τους λαούς και που οδηγούν, με τη σειρά τους, εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπους στη φυγή, προκειμένου να επιβιώσουν, όσο θα υπάρχει, τελικά, το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα, με τη μία ή την άλλη μορφή, όχι μόνο θα διατηρείται, αλλά και θα οξύνεται συνεχώς, δίνοντας το πρόσχημα για την ενίσχυση των κάθε είδους κατασταλτικών μηχανισμών των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, αλλά και την πρώτη ύλη για την ανάπτυξη στοιχείων της αστικής ιδεολογίας, όπως είναι ο ρατσισμός και ο εθνικισμός.

Η ουσιαστική και η οριστική επίλυση του ζητήματος συνίσταται, κατά τη γνώμη μας, στη ριζική αντιμετώπιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών αιτίων, που το γεννούν, στην προοπτική της αντικατάστασης του σημερινού απάνθρωπου και αναχρονιστικού καπιταλιστικού συστήματος από ένα άλλο, σοσιαλιστικό, το οποίο θα έχει ως αξία του, αντί για το κεφαλαιοκρατικό κέρδος, τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Στην κατεύθυνση αυτή, πρέπει κατά τη γνώμη μας και εδώ να καταλήξω και οι μετανάστες και πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας και στις άλλες αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Δύσης να αγωνιστούν σε σύνδεση με τα λαϊκά κινήματα των χωρών καταγωγής τους, ώστε να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στις δικές τους πατρίδες, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Σας ευχαριστώ».