Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής στο Βερολίνο λίγο - πολύ επιβεβαίωσαν τις τελευταίες δημοσκοπήσεις στο συγκεκριμένο κρατίδιο, συνεχίζοντας την τάση που φαίνεται και από τις εκλογές σε άλλα κρατίδια, της μείωσης της δύναμης των κυβερνητικών εταίρων της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης (CDU) της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) του αντικαγκελάριου, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Την ίδια ώρα, ενισχύεται σταθερά το νέο κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), που εκφράζει το τμήμα εκείνο του κεφαλαίου που βλέπει τη Γερμανία σε διαφορετική σχέση με την Ευρωζώνη, με επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, χειραγωγώντας και λαϊκά στρώματα, ενώ χρησιμοποιεί έντονο αντιμεταναστευτικό λόγο. Αυτό το στοιχείο συχνά τα άλλα αστικά κόμματα το προβάλλουν ως «ακροδεξιό μπαμπούλα», προκειμένου να προωθούν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που βασίζεται στο χτύπημα εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Στις εκλογές του Βερολίνου εκλέχτηκαν 160 βουλευτές (πριν ήταν 149), ενώ η συμμετοχή κυμάνθηκε στο 66,9%. Οι Σοσιαλδημοκράτες αναδείχτηκαν πρώτο κόμμα με 21,55% (38 έδρες) με απώλειες σε σχέση με το 2011 6,7%, οι Χριστιανοδημοκράτες πήραν 17,62% (31 έδρες) και απώλειες 5,7%, ενώ το ρεφορμιστικό κόμμα Λίνκε (Αριστερά), που συγκυβέρνησε με το SPD στο Βερολίνο το 2001 - 2010, με εξίσου αντιλαϊκή πολιτική, πήρε 15,64% (27 έδρες) με αύξηση σε σχέση με το 2011 3,67%. Ακολουθούν οι Πράσινοι με 15,23% (27 έδρες) και μείωση 2,4%, η «Εναλλακτική για τη Γερμανία», που καταγράφηκε για πρώτη φορά και αντλεί ψήφους από τα αστικά κόμματα και τη φθορά τους, με 14,13% (25 έδρες) και το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP) που πήρε 6,9% (12 έδρες) με άνοδο 4,9%. Το λεγόμενο «κόμμα των Πειρατών» δεν εκπροσωπείται στη Βουλή και πήρε 1,7% και απώλειες 7,2%.

Το Γερμανικό ΚΚ (DKP) κατέβηκε αυτόνομα στις εκλογές, καταγράφοντας σε δύσκολες συνθήκες και διλήμματα τις δυνάμεις του.

Το αποτέλεσμα των εκλογών έφερε κατήφεια στους κυβερνητικούς εταίρους, που παρά τη στρατηγική τους σύμπλευση, ενόψει των ομοσπονδιακών εκλογών του 2017 αναδεικνύουν επιμέρους διαφορές τους για τη ...δοσολογία του αντιλαϊκού μείγματος διαχείρισης, που θα εξασφαλίζει τα κέρδη των καπιταλιστών.

Η καγκελάριος Α. Μέρκελ αποδέχτηκε και τη δική της ευθύνη, ότι δηλαδή έκανε λάθη στην πολιτική της σε ό,τι αφορά το Προσφυγικό, λέγοντας ότι λυπάται για τη διστακτική της στάση το καλοκαίρι το 2015. Είπε αυτοκριτικά πως «αν μπορούσα θα γύριζα το χρόνο πίσω, ώστε να είχαμε προετοιμαστεί καλύτερα για να αντιμετωπίσουμε το Προσφυγικό».

Ικανοποιημένοι αλλά χωρίς να το πανηγυρίζουν, εμφανίστηκαν οι Σοσιαλδημοκράτες. Ομως, εκείνοι που «πετάνε τη σκούφια τους» είναι οι οπορτουνιστές της Λίνκε, του κόμματος που πρωτοστατεί στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην καλλιέργεια αυταπατών για φιλολαϊκή διαχείριση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Ο συμπρόεδρος του κόμματος αυτού Μπερντ Ρίξινγκερ έσπευσε να δηλώσει ότι ένας συνασπισμός με τους σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους είναι δυνατός και σε εθνικό επίπεδο, θέτοντας ...αστερίσκους για αλλαγές στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα σε θέματα κοινωνικής και φορολογικής πολιτικής και των στρατιωτικών αποστολών της Γερμανίας στο εξωτερικό. Λες και η Γερμανία, όντας στον καπιταλιστικό δρόμο και τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δεν θα συμμετέχει στα σχέδιά τους.

Η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος των Πρασίνων Κάτριν Γκέρινγκ Εκαρτ μίλησε για το τρικομματικό μοντέλο στη Θουριγγία, που μπορεί να επαναληφθεί στο Βερολίνο αλλά και τη χώρα.

Πάντως, οι τριβές που υπάρχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό, το συστηματικό «σπρώξιμο» που γίνεται στην «Εναλλακτική», αντικατοπτρίζουν τις δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τις αντιθέσεις σε τμήματα που κεφαλαίου, που καταφέρνουν ελλείψει ταξικού αγωνιστικού εργατικού και λαϊκού κινήματος να χειραγωγούν λαϊκές δυνάμεις.

Ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης της Γερμανίας θα μπορούσε να επιβραδυνθεί το τρίτο τρίμηνο, κυρίως λόγω της αδύναμης ζήτησης για τις εξαγωγές του μεταποιητικού τομέα, ανακοίνωσε χτες η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα, αναθεωρώντας πτωτικά τις προβλέψεις της για τις προσδοκίες αύξησης του ΑΕΠ, που προσδιορίζεται στο 1,7%. Η «ατμομηχανή» της ΕΕ παρουσιάζει στοιχεία υποχώρησης της βιομηχανικής παραγωγής, που σημειώνεται εν μέσω δυσκολιών και κραδασμών σε όλη τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και τον καπιταλιστικό κόσμο.