Η ιστορία του Σπύρου πάει πίσω πολλά χρόνια. Ηταν φίλοι από παιδιά. Κάνανε μαζί, δικτατορία Μεταξά, ΕΛΑΣ, εμφύλιο, εξορία. Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι κάποτε, στους πολύ δύσκολους καιρούς, ο Σπύρος «έσπασε». Ο Αποστόλης τον έχασε για πολύ καιρό, αλλά ξαφνικά χτες βράδυ εμφανίστηκε ο Σπύρος. Φάγανε μαζί. Θυμηθήκανε τα παλιά και τα είπανε. Τρεις ώρες μιλούσε ο Αποστόλης για τον Σπύρο. Απίθανες λεπτομέρειες, για τα παιδικά τους χρόνια και για τους κινδύνους που περάσανε. Κάποτε ο Σπύρος κουράστηκε και αποσύρθηκε από τον οργανωμένο αγώνα. Η εξήγησή του ήταν ότι είχε το γιο και άρρωστη γυναίκα. Ομως χτες είπε στον Αποστόλη: «Το πίστευα ή ήθελα να το πιστεύω ότι αποσύρθηκα γι' αυτούς, όμως αργότερα το ξεκαθάρισα μέσα μου. Μπορεί να παίξανε ρόλο η γυναίκα μου και το παιδί μου, αλλά δε φταίγανε αυτοί. Ολοι έχουν γυναίκες και παιδιά και αρρώστιες στο σπίτι και καμιά φορά είναι και οι ίδιοι άρρωστοι, αλλά συνεχίζουν. Ας είναι. Ο,τι έγινε, έγινε. Τώρα χαρά μου είναι όταν μου δίνεται η ευκαιρία να ψηφίσω το Κόμμα μας ή να λάβω μέρος σε καμιά πορεία».

Σκεφτόμουνα το μυστήριο που λέγεται «Ανθρωπος». Τι ήταν ο Σπύρος; Ενας δειλός άξιος περιφρόνησης; Ενας υποκριτής; Ενας ψεύτης; Τίποτα από όλα αυτά. Ο Σπύρος ήταν ένας άνθρωπος που πίστευε ότι είναι κομμουνιστής μέχρι τη στιγμή που κάποιο γεγονός του απέδειξε ότι δεν είναι. 'Η τουλάχιστον του λείπουν μερικά στοιχεία από αυτά που συνθέτουν έναν πραγματικό κομμουνιστή. Δε φοβήθηκε γιατί θα τον ποτίζανε ρετσινόλαδο και θα τον καθίζανε πάνω στον πάγο, γιατί αυτό συνήθιζε η Ασφάλεια του Μεταξά, αλλά αποσύρθηκε από τον αγώνα γιατί δεν είχε όση πίστη χρειάζεται ένας κομμουνιστής. Ο φόβος σε έναν πραγματικό κίνδυνο είναι ένα λογικό συναίσθημα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο κομμουνιστής, με λιγότερο ή περισσότερο φόβο, θα κάνει το σωστό. Ο Σπύρος, δεν το κατάφερε. Του πρέπει η κρεμάλα; Αν λάβεις μέρος στο «Μαραθώνιο» και δεν αντέξεις να τερματίσεις, πρέπει να σε φτύσουνε; 'Η πρέπει να χαίρεσαι γιατί αξιώθηκες να λάβεις μέρος στο αγώνισμα που αγαπάς, έστω κι αν δεν τερμάτισες και να μη γεμίσεις το δρόμο με καρφιά και με γυαλιά για να μην τερματίσει κανένας.

Η ζωή του κομμουνιστή είναι ένας συνεχής Μαραθώνιος με πολύ ανήφορο και ανώμαλο έδαφος. Πολλοί δε θα τα καταφέρνουν να τερματίσουν. Τι πρέπει να κάνουν αν δεν αντέξουνε την απόσταση; Να βγούνε από τη σειρά και στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, να βοηθήσουν τους άλλους να τερματίσουν και να γιορτάσουν τη νίκη όλοι μαζί, ή να γεμίσουν το δρόμο με καρφιά, γυαλιά και εμπόδια, για να έχουν την ικανοποίηση ότι δεν τερμάτισε κανένας.

Αντε γεια.